เสือขาวพูดหัวเราะเต็มที่ “555！มาก็ดี นานแล้วที่ไม่ได้ต่อสู้สนุกสนานขนาดนี้！”
มองถึงตรงนี้
บิ๊กบอสฉือปาลู่คนอื่นต่างมองตาฝ่ายตรงข้ามแวลหนึ่ง
แล้วก็โกรธอย่างรุนแรงในสายตา ไฟลุกโชนลุกไหม้
ฝ่ายตรงข้ามหนึ่งคน ก็กล้าที่มาต่อสู้กับพวกเขาบิ๊กบอสฉือปาลู่ ไม่เก็บพวกเขาไว้ในสายตาเลยจริง ๆ
ฆ่า！
บิ๊กบอสทุกคนรุมโจมตีเสือขาวทันที
การต่อสู้ยิ่งต่อสู้ยิ่งดุเดือด
เสือขาวไม่หยุดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง กำหมัดในมือไม่หยุดที่จะจู่โจมออกไป
ทุกหมัดที่ลงไป
ก็มีบิ๊กบอสคนหนึ่งพุ่งลอยออกไป
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า
ท่ามกลางสี่ผู้บัญชาการใหญ่
เสือขาว ก็คือคนคลั่งการต่อสู้คนหนึ่ง
นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมหยางเฟิงกลับตงไห่ครั้งนี้ถึงได้นำเสือขาวมาอยู่กับตนด้วย
เพราะว่าจะได้จัดการขยะพวกนี้ของพื้นที่สีเทา
ก็ต้องมีคนอย่างเสือขาว สังหารใหญ่รอบทิศ！
สายตามองเห็น บิ๊กบอสฉือปาลู่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสือขาว สีหน้าของจางเวยครึ้มฝนราวกับน้ำ
“ท่านสาม ให้ผมเข้าไปเถอะ！”
ในเวลานี้ เจี้ยนเฟิงพูดแล้วเดินไปข้างหน้า
จางเวยมองเจี้ยนเฟิงแวบหนึ่งแล้วพูด “ไม่ต้อง！ร่างกายแกได้รับขาดเจ็บหนัก ถึงแม้เข้าไปก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”
ก่อนหน้านี้เขาถูกเสือขาวซัดหมัดจนลอยออกไป
ถึงแม้เข้าไป ก็คือไปรนหาที่ตายเอง
เจี้ยนเฟิงถาม “งั้นตอนนี้พวกเราควรทำยังไง？”
จางเวยถอนหายใจแล้วพูด “ความสามารถของฝ่ายตรงข้ามน่ากลัวแบบนี้ เกรงว่าวันนี้พวกเรายากที่จะหลีกพ้น”
พูดแล้วเขาก็จ้องมองไปยังเจี้ยนเฟิง “เจี้ยนเฟิง ตอนนี้ฉันมีภารกิจมอบให้แก”
เจี้ยนเฟิงถามด้วยใบหน้าจริงจัง “ท่านสาม คุณมีภารกิจอะไร？ผมจะต้องให้สำเร็จแน่นอน！”
จางเวยพูด “ตอนนี้แกออกไป มุ่งไปหู้ไห่ ไปหาพี่ใหญ่ร่วมสาบานของฉัน ให้เขาแก้แค้นให้ฉัน！”
เจี้ยนเฟิงพูดอย่างร้อนรน “ในวันนี้เวลานี้ ผมจะแยกจากคุณแล้วหนีไปได้ยังไง……”
จางเวยพูดคำราม “รีบไป！ไม่อย่างนั้นพวกเราแม้แต่คนเดียวก็หนีไปไม่ได้ หรือว่าแกอยากให้ฉันตายตาไม่หลับเหรอ？”
“ครับ ท่านสาม！”
เจี้ยนเฟิงซ่อนน้ำตาไว้ แล้วตอบเสียงดัง
เขารู้ว่าหากตนเองยังอยู่ที่นี่ ก็คือตายสถานเดียว！
“ท่านสาม คุณรักษาตัวด้วย！”
เจี้ยนเฟิงไม่ได้ลังเลใดใด หันตัวออกไป
มองเห็นเจี้ยนเฟิงจากไป จางเวยก้ถอนหายใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก
เขาหันหลังกลับไป สองตาจ้องมองไปคนที่นั่งบนเก้าอี้ไม้โบราณ หยางเฟิงที่ดื่มไวน์แดงอยู่
“แกอยากฆ่าฉัน ฉันก็ต้องให้แกมอบสิ่งแลกเปลี่ยน”
เผชิยหน้าสายตาจางเวยที่เหมือนกับพิฆาตคน เดิมทีก็ไม่ค่าพอให้หยางเฟิงชายตามอง
เขามองเห็นเจี้ยนเฟิงออกไปแล้ว
แต่เขาขี้เกียจจะสนใจ
แค่มดตัวเล็กเล็กตัวหนึ่งเท่านั้น
ถึงแม้จะหนีไป แล้วจะสามารถพัดกระพือคลื่นลมได้ยิ่งใหญ่อีก？
อีกทั้ง หยางเฟิงยังคาดหวังเจี้ยนเฟิง ไปเกี่ยวปลาตัวใหญ่กว่านี้ออกมา
อ่า！
ตามมาด้วยเสียงร้องอันน่าเวทนา
บิ๊กบอสคนสุดท้าย ถูกเสือขาวซัดลอยออกไป
เสือขาวยืนอยู่ที่เดิม พูดอย่างอวดดีตามอำเภอใจ “ใครกล้ามาต่อสู้กับฉันอีก？”
จางเวยไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ทั่วร่างเต็มไปด้วยไอสังหารตลบไปทั่ว
เขาจ้องมองเสือขาว พูดด้วยสายตาได้กำไร “หยุดอวดดี วันนี้ฉันจะให้ได้ลิ้มรสความร้ายกาจของฉัน”
เปล่งเสียงออกไป ทั้งร่างของจางเวยรวดเร็วดุจฟ้าแลบ มุ่งสังหารไปทางเสือขาว
เสือขาวพูดหัวเราะเสียงดัง “555！มาได้ดี เมื่อกี้ฉันยังฆ่าไม่เต็มที่ หวังว่าแกจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง！”
ทันทีหลังจากนั้น เสือขาวก็เข้าไปสังหารแบบเดียวกัน
ปัง！
ปัง！
ปัง！
เสียงดังหลายครั้ง
จางเวยกับเสือขาวต่างถอยกลับคนละก้าว
“เอ๋？ปรมาจารย์ฮั่วจิ้ง？คาดไม่ถึง เมืองเอกเล็กเล็กจะมีปรมาจารย์ฮั่วจิ้งได้！”
เสือขางมองจางเวย พูดอย่างตกใจอยู่ไม่น้อย
เหอะ！
เสียงจางเวยเหอะด้วยความเย็นชา
ในเวลานี้ในใจของเขาตกใจยิ่งกว่าเสือขาวอีก
เมื่อกี้เขาใช้พละกำลังไปถึงเก้าส่วน
แต่ว่าฝ่ายตรงข้ามเหมือนจะไม่ได้ใช้พละกำลังออกมาถึงครึ่งหนึ่งเลย