กลางหุบเขา ผู้นำกองธงกล้วยไม้ก็จับคางของเยี่ยเฟิง และบังคับให้มองไปที่เขา
ใบหน้าใหญ่ ๆ ของผู้นำกองธงกล้วยไม้เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและถากถาง “ทำไม ความแข็งกร้าวก่อนหน้านี้หายไปไหนหมด？เจ้ารังเกียจข้ามากไม่ใช่หรือ？ทำไมตอนนี้ถึงได้แสร้งทำเป็นน่าสงสาร？”
เยี่ยเฟิงหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด
หากเลือกได้ ใครอยากจะขอร้องเขากัน
“แคร็ก……”
ผู้นำกองธงกล้วยไม้ลงมืออย่างโหดเหี้ยม มือซ้ายของเยี่ยเฟิงหัก ทำให้ได้ยินเสียงกระดูกแตกเป็นเสี่ยง ๆ
เยี่ยเฟิงร้องครวญคราง และอดทนต่อความเจ็บปวด
“แคร็ก……แคร็ก……”
หักมือของเขายังไม่เพียงพอ ผู้นำกองธงกล้วยไม้ยังหักนิ้วมือข้างซ้ายของเขาทีละนิ้ว และทุบซี่โครงของเขาจนหักหลายซี่
“หยุด……หยุดนะ……”
อัครมเหสีฉู่พยายามดิ้นรน น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของนาง
ผู้นำกองธงโบตั๋นเฝ้ามองอยู่ข้าง ๆ และหัวเราะเหอะ ๆ “ท่านยังคงชอบฟังเสียงกระดูกหักเช่นเคย”
“ทำไม เจ้ามีวิธีที่สนุกกว่านี้หรือ？”
“ช่วงนี้ข้าได้คิดค้นวิธีการสนุกแบบใหม่”
“อ้อ……” ผู้นำกองธงกล้วยไม้รู้สึกสนใจ และคลายมือออกเล็กน้อย
เยี่ยเฟิงขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด
ทั่วทั้งร่างกายของเขา ไม่รู้ว่าถูกผู้นำกองธงกล้วยไม้ทำร้ายมากี่ครั้งแล้ว ควรจะชินตั้งนานแล้ว
แต่ทุกครั้งที่ถูกหักกระดูก เขาก็จะอดทนต่อความเจ็บปวด และแทบอยากตาย
แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้นำกองธงโบตั๋นพูดในวันนี้ ก็ต้องเพิ่มความโหดเหี้ยมของผู้นำกองธงโบตั๋นเข้าไปด้วย
เยี่ยเฟิงรู้สึกใจไม่ดี
ผู้นำกองธงโบตั๋นกล่าวอย่างเยือกเย็นและโหดเหี้ยม “ข้าได้คิดค้นห้องขังเหล็ก ข้างในห้องขังเหล็กเต็มไปด้วยหนามเหล็ก เพียงแค่เอาคนเข้าไป แล้วปิดประตูเหล็ก หนามเหล็กก็จะทิ่มแทงเข้าไปที่ร่างของเขา และแน่นอนว่าหนามเหล็กมีหลายชนิด ท่านอยากแทงเข้าไปตรงไหนก็แทงเข้าไปตรงนั้น หากท่านอยากให้เขาตาย เขาก็จะถูกแทงจนตาย หากท่านไม่อยากให้เขาตาย ข้ารับรองได้ว่าเขาจะไม่ตายอยู่ข้างใน เพียงแต่ตายไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ ห้องขังเหล็กถูกปิดสนิท คนที่อยู่ข้างในจะรู้สึกหวาดกลัวอย่างลึกซึ้ง”
กู้ชูหน่วนได้ยินแล้วก็ขนหัวลุก
สิ่งที่เรียกว่าของเล่นนี้ เป็นการทรมานอย่างโหดร้ายทารุณ
ต่อให้คนที่อยู่ข้างในอยากตาย ก็ไม่สามารถตายได้ในทันที แต่จะต้องเจ็บปวดจนตาย หรือไม่ก็ตายด้วยเลือดไหลหมดตัว
วิปริต
เป็นพวกคนวิปริต
เมื่อผู้นำกองธงกล้วยไม้ได้ยินเช่นนั้นก็สนใจมาก
“อ้อ……วิธีนี้ เจ้าเคยลองแล้วหรือไม่”
“แน่นอนว่าเคยลองแล้ว และได้ลองกับผู้คนมานับไม่ถ้วน ก่อนที่จะคิดค้นออกมา ไม่ต้องกังวล ไม่ทำให้เขาตายหรอก แต่จะทำให้เขาตายไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่”
“หา……”
ผู้นำกองธงกล้วยไม้มองไปที่เยี่ยเฟิงอย่างมีเลศนัย เขาทำเสียงจุ๊ ๆ และเชิดคางของเขาขึ้น “เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ หากเจ้าเชื่อฟัง และยอมเป็นผู้ปรนนิบัติของข้าอย่างดีที่สุดเหมือนแต่ก่อน บางทีข้าอาจจะไม่ทำให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดเหล่านี้”
ในใจของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย
เชื่อฟัง？
ปรนนิบัติเขาอย่างดีที่สุด？
ไม่ว่าเขาจะเชื่อฟังและปรนนิบัติเขาอย่างดีที่สุดแค่ไหน สิ่งที่ได้รับก็หนีไม่พ้นการถูกทำร้าย？
หลังจากถูกกักขังมานานหลายปี มีสักครั้งหรือไม่ที่ไม่อยู่บนความเป็นและความตาย？
เยี่ยเฟิงสะอึกสะอื้นและกล่าวว่า “ขอเพียงแค่ท่านปล่อยอัครมเหสีฉู่ไป ข้าจะยอมเชื่อฟังท่านทุกอย่าง”
“อัครมเหสีฉู่มีความเกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร？”
“ไม่……ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใด ๆ”
“ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ ในเมื่อมีความเกี่ยวข้องใด ๆ ทำไมเจ้าถึงได้ร้อนใจเช่นนี้？”
“นางเป็นอัครมเหสีของรัฐฉู่ หากนางเป็นอะไรไป จักรพรรดิของรัฐฉู่ไม่มีทางปล่อยไปง่าย ๆ อย่างแน่？”
“ข้าจะคิดว่าเจ้าเป็นห่วงข้าได้หรือไม่？”
แววตาของผู้นำกองธงกล้วยไม้เยือกเย็นมากยิ่งขึ้น
เยือกเย็นมากเสียจนไร้ซึ่งความอบอุ่นใด ๆ