ตอนที่ 799 ทำเลวไม่ได้ผล ทำดีได้ผล!
“ ติ๊ดๆ !”
“ ติ๊ดๆ !”
ถังหยวนซือเพิ่งจะเดินไปที่หน้าประตู โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้น
มีข้อความเข้าสองข้อความ
เขาหยิบมันออกมาดู เป็นข้อความของอวี๋เยว่หานจริงๆ ด้วย
ในใจคิดว่าตอนนี้อวี๋เยว่หานจะต้องทั้งอิจฉาทั้งหมั่นไส้ และยังพาลโกรธเอาดื้อๆ บางทีข้อความอาจจะส่งมาด่าเขา
ด่าเถอะๆ
ยิ่งอวี๋เยว่หานด่ารุนแรงขึ้น ก็หมายความว่าเขายิ่งอิจฉามากขึ้น
ตัวเขายอมยกโทษให้ก็ได้
ด้วยความที่เป็นคนใจกว้างและมีน้ำใจ ถังหยวนซือเอื้อมมือเปิดข้อความ
ข้อความแรกมีแค่จุดหกจุด : ……
ข้อความที่สองมีคำแล้ว ยาวมาก
ข้อความมีดังนี้ : ไม่เคยกินเนื้อหมู แล้วยังไม่เคยเห็นหมูวิ่งอีกเหรอ[1] แต่ที่จริงนายควรจะประหม่านะ ถ้าลูกชายคลอดออกมา นายก็จะรู้ว่าความหนาวเย็นมันเป็นอย่างไร
ถังหยวนซือ : “……”
ถุย!
ปากเสีย!
ทำเลวไม่ได้ผล ทำดีได้ผล!
ถังหยวนซือถูกยั่วให้อิจฉา เก็บโทรศัพท์มือถือกลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ และพาซั่งซินออกจากโรงพยาบาล
แทนที่เขาจะตรงกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลถัง แต่กลับให้คนขับรถขับไปที่ไหล่เขาและทานอาหารเย็นในคฤหาสน์
”มากับฉันสิ” ทันทีที่ฟ้ามืดลง ถังหยวนซือก็จูงซั่งซินลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไปข้างหน้า
มือของเขาปิดตาของเธอเอาไว้
ซั่งซินมองไม่เห็นทางและกำลังตั้งท้องลูกจึงจับแขนเขาอย่างประหม่าเล็กน้อย
เมื่อตระหนักได้ถึงความไม่สบายใจของเธอ ถังหยวนซือจึงชะลอความเร็วในการเดินและกอดเธอไว้แน่นตลอดเวลา
หลังจากเดินมาไกลแล้ว จู่ๆ ก็หยุดชะงัก
เขาเดินตามหลังซั่งซิน โอบไหล่ของเธอด้วยมือข้างเดียว ในขณะที่อีกมือก็ค่อยๆ ละออกจากดวงตาของเธอ
ซั่งซินลืมตาขึ้นอย่างงงงวย ตาลายเล็กน้อยจึงกะพริบตาสองครั้ง
ริมฝีปากบางของเขาแนบชิดใบหูของเธอ และกระซิบอย่างแผ่วเบา
“เงยหน้าขึ้นสิ”
“……”
“……”
เธอเงยหน้าขึ้นไปโดยสัญชาตญาณ ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวทำให้ดวงตาของเธอสดใส
ราวกับว่ามีทะเลแห่งดวงดาวดึงดูดสายตา พร้อมกับแสงกะพริบระยิบระยับ
“ ดาวเยอะจังเลย!”
ซั่งซินยืนแข็งทื่อพร้อมกับเงยหน้าขึ้น เหมือนว่าเห็นลูกรักของตัวเอง เธออดไม่ได้ที่จะกะพริบตา
“ วันนี้ฉันขอพรได้ไหม”
ใบหน้าเล็กๆ ที่สดใสเต็มไปด้วยความประหลาดใจและซาบซึ้ง …
ถังหยวนซือกอดเธอจากด้านหลังด้วยความเจ็บปวดใจ
เธอชอบดวงดาว
เธอชอบตั้งแต่ยังเล็ก เพราะว่ามีคนบอกเธอว่าถ้าขอพรจากดวงดาว คำปรารถนาจะเป็นจริง
จากนั้นคำปรารถนาในวันเกิดของเธอทุกๆ ปี เธอจะขอพรจากดวงดาว หวังว่าแม่ของเธอจะฟื้นขึ้นมา
ต่อมาแม่ของเธอก็ฟื้นจริงๆ
ดวงดาวกลายเป็นสระน้ำแห่งความปรารถนาของเธอ เพียงแต่จากคำอวยพรวันเกิดที่อยากให้แม่ฟื้นขึ้นมา กลายเป็นว่าอยากอยู่กับพี่เสี่ยวซือตลอดไป…
”ยังไม่ได้” ถังหยวนซือเอ่ยปากขึ้นอย่างกะทันหัน
หยิบสร้อยคอออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
และใส่ให้เธอ
สร้อยคอเพชรที่ประดิษฐ์ด้วยมือ จี้เป็นรูปดาวมีเพชรห้าเหลี่ยมล้อมเพชรสีชมพูตรงกลาง มีสีสันแวววาวละลานตา
ผิวขาวของเธอเปล่งประกายสดใสราวกับดวงดาวจริงๆ
ซั่งซินตกตะลึง
ในสมองก็ปรากฏเรื่องตลกเมื่อตอนที่พวกเขายังเด็กๆ ขึ้นมา :
“ พี่เสี่ยวซือ หนูชอบดวงดาว หนูไปจับดวงดาวได้ไหมคะ?”
”เด็กผู้หญิงจะทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้ เธอนั่งเฉยๆ เถอะ ฉันจะไปจับให้เอง”
เขาทำจริงๆ เขามอบดาวให้เธอจริงๆ …
”ชอบไหม”
ดวงตาของถังหยวนซือลึกล้ำ เขายึดร่างของเธอ และมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของเธอที่กำลังตกตะลึง
“ฉันเป็นคนซื้อสร้อยดวงดาว ดังนั้นวันนี้ฉันจะขอพรอธิษฐานนะ”
ริมฝีปากบางของเขาเปิดออกเล็กน้อยและพูดออกมาทีละคำๆ อย่างชัดเจน
“ ฉันอยากให้ซินเอ๋อร์ของฉัน มีความสุขตลอดไป!”
[1] ไม่เคยกินเนื้อหมู แล้วยังไม่เคยเห็นหมูวิ่งอีกเหรอ (没吃过猪肉，还没见过猪跑么) เป็นคำแสลง กล่าวถึงคนที่ไม่มีประสบการณ์มาก่อน แล้วยังไม่เคยได้ยินได้เห็น หรือเข้าใจมาบ้างเล็กน้อย
ตอนที่ 800 ได้ยามาแล้ว
ซั่งซินตกใจและเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ
ดวงตาทั้งสองข้างล้วนมีแต่เขา
การสั่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนไหลผ่านร่างกาย รู้สึกได้ว่าทั้งร่างกายเริ่มรู้สึกเสียวซ่านไปหมด
เมื่อมองไปที่เขา เขาก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ
ปลายลิ้นปัดริมฝีปากของเธอเบาๆ และกระซิบอย่างแผ่วเบา ”ซินเอ๋อร์ ซินเอ๋อร์ของฉัน… ”
หลังจากนั้น ก็จูบเธออย่างดูดดื่ม
จูบที่ร้อนแรงดำเนินไปเป็นเวลานาน จนซั่งซินยืนไม่ไหวและทิ้งตัวลงไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ถังหยวนซือจึงปล่อยเธอไปอย่างอาลัยอาวรณ์
นิ้วยาวลูบไล้ริมฝีปากสีแดงและบวมของเธอ ดวงตาที่เศร้าโศกเล็กน้อยจ้องมองเธออย่างรักใคร่ ราวกับว่าตอนนี้เขาทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนที่งดงามบอบบางและน่าทะนุถนอม ตราตรึงลึกลงไปในหัวใจ
เฝ้ามองดวงดาวอยู่กับเธอเป็นเวลานาน จนกระทั่งเธอหลับลึกอยู่ในอ้อมแขนของเขาไปในที่สุด…
สมรรถภาพทางกายของหญิงตั้งครรภ์จะอ่อนแอลง และก็อ่อนเพลียง่าย
ซั่งซินออกไปข้างนอกทั้งวัน ตอนนี้ก็เพิ่งจะหลับไป และเหมือนจะหลับลึกมากอยู่ในอ้อมแขนของถังหยวนซือ ท่านอนของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
ถังหยวนซืออุ้มเธอขึ้นรถ และรีบกลับไปบ้านตระกูลถัง
เขาวางเธอลงบนเตียงและห่มผ้าให้เธอ
“ อืม … ” คนขี้เซานอนลงบนเตียงอุ่นแล้วครางได้ไม่นานก็หลับลงไปอีกครั้ง
ถังหยวนซือนั่งอยู่ข้างเตียง และมองเธอชั่วครู่หนึ่ง
ยิ้มมุมปากอย่างผ่อนคลาย ก้มศีรษะลงเล็กน้อยและจูบเธอที่หน้าผาก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้อง
ผู้ช่วยรออยู่ที่หน้าประตูด้วยความเคารพนอบน้อม
เมื่อเห็นเขาออกมา ก็ยื่นขวดยาและแก้วน้ำในมือส่งให้เขา
ซั่งซินอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลถัง แม้ถังหยวนซือจะกินยาก็ไม่กล้าให้เธอเห็น ทำได้แค่รอให้เธอหลับก่อนแล้วค่อยกิน
เมื่อยื่นแก้วน้ำให้ผู้ช่วย เขาก็ไม่ลืมที่จะบอกว่า : ”ต่อไปนี้ฉันจะกินยาวันละครั้งเท่านั้น เก็บยาให้ดีๆ อย่าให้เธอเห็น”
”ครับ” ผู้ช่วยเก็บของทุกอย่างเรียบร้อย จากนั้นก็เดินตามเขาเข้าไปในห้องหนังสือ
ในมือของเขายังถือรายงานการตรวจสอบที่นำกลับมาจากโรงพยาบาลในวันนี้
และวางไว้บนโต๊ะหนังสือของถังหยวนซือ
”ถามชัดเจนแล้วหรือยัง?” ถังหยวนซือหยิบรายงานจากบนโต๊ะ และค่อยๆ เอ่ยปาก
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของผู้ช่วยก็ดูหนักอึ้งและพยักหน้าเล็กน้อย “ แอบกลับไปถามหมอมาแล้วครับ หมอบอกว่าคุณหนูซั่งซินมีร่างกายแข็งแรง หากเอาเด็กออกก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อชีวิตในอนาคตของเธอมากนัก ”
ผู้ช่วยหยุดชะงักไปชั่วครู่ มองไปที่สีหน้าที่ไม่ค่อยดีของถังหยวนซือและพูดอีกประโยค
“หมอยังแนะนำอีกว่า ถ้าไม่ต้องการเด็กคนนี้จริงๆ ก็ควรเอาออกให้เร็วที่สุด ยิ่งใช้เวลานานเท่าไหร่ ก็จะยิ่งทำร้ายร่างกายของคุณหนูซ่งซินมากขึ้น…”
ผู้ช่วยยังพูดไม่จบ ก็ทนไม่ไหวที่จะพูดต่อ
ผู้ช่วยเห็นกับตาว่าหลังจากที่ถังหยวนซือรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน เขามีความสุขมากแค่ไหน
การขอให้เขายอมทิ้งเด็กคนนี้ คงจะทรมานยิ่งกว่าชีวิตของเขา
แต่ถ้ายอมให้เกิดละก็…
คุณหนูซ่งซินก็จะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่อายุยังน้อย
สำหรับเด็กคนนี้แล้ว มันไม่ยุติธรรมเลย
เขาไม่มีทางเลือกเลย
ผู้ช่วยไม่รู้จะให้คำแนะนำอย่างไร
ถังหยวนซือ ” ฉันเข้าใจแล้ว นายออกไปก่อนเถอะ”
”ครับ” ผู้ช่วยเดินไปที่ประตูและนึกอะไรบางอย่างได้ จากนั้นก็หันกลับมา ”ประธานถัง ได้ยามาแล้วครับ”
“……”
ใบหน้าของถังหยวนซือซีดเซียวมองไม่เห็นเส้นเลือด เมื่อได้ยินคำพูดของผู้ช่วย จู่ๆ มือของเขาก็กำหมัด
เขากัดฟัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ผู้ช่วยไม่กล้าพูดอะไรอีก รีบโน้มตัวและถอยออกไป
เหลือเขาเพียงคนเดียวที่อยู่หน้าโต๊ะทำงาน ถังหยวนซือไม่สามารถตัดสินใจได้เป็นเวลานาน …