เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 222 ควรตายไปพร้อมกับพ่อของฉัน
เสียงของทิฟฟานี่แผ่วเบาในตอนท้ายเพื่อที่จะกลั้นน้ำตาของเธอ เธอจึงรินไวน์ให้ตัวเองหนึ่งแก้วและดื่มมันทั้งหมดในคราวเดียว โชคดีที่เธอไม่ใช่คนที่ไม่เคยดื่มไวน์และแอลกอฮอล์มาก่อน ความสามารถในการดื่มเหล้าของเธอ อย่างน้อยก็ทำให้เธอได้ทำงานในสถานที่แบบนี้
แจ็คสันรู้สึกว่าคืนนี้เขาอารมณ์อ่อนไหวเล็กน้อย เขาหายใจเข้าลึก ๆ และเปล่งเสียงเบา ๆ “คุณสามารถทำเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้าและบอกอะไรก็ตามที่คุณต้องการ
ทิฟฟานี่ดื่มไวน์ที่แจ็คสันจ่ายเงินให้ในขณะที่เธอพึมพำ “เอาล่ะ ฉันจะบอกคุณถ้าคุณต้องการฟังมัน เป็นความจริงที่ว่าตอนนี้ครอบครัวของฉันไม่จำเป็นต่องจ่ายหนี้อีกต่อไป แต่ฉันก็ยังยากจนมากอยู่ หลังจากแฟนเก่าของฉันเลิกกับฉัน เขาก็คืนเงินทั้งหมดที่ฉันใช้ไปกับเขาตอนที่เราคบกัน มันเกือบ 300,000 ดอลล่าร์ นั่นเป็นเงินจำนวนมากสำหรับฉัน ฉันหวังว่าจะเก็บเงินให้เพียงพอสักวันหนึ่งและซื้อบ้านในทำเลที่ดี แต่แม่ของฉันใช้เงินนั้นหมดในชั่วพริบตา”
“แม่ของฉันไม่เคยเจอกับความยากลำบากใด ๆ ในชีวิตของเธอ และเธอเคยใช้ชีวิตที่ฟุ่มเฟือย ฉันเหนื่อยมากกับการทำงานทุกวันและฉันยังต้องทำอาหารให้เธอ ซักผ้าและทำความสะอาดบ้าน ฉันเหนื่อยเหมือนหมาทุกวัน ในขณะที่เธอยังไม่เลิกซื้อของฟุ่มเฟือยและเล่นการพนันเพื่อเอาเงินของฉันไป เธอยังประสาทจะพยายามให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่ร่ำรวยเล็กน้อย นอกจากนั้นเธอยังจัดการให้ฉันนัดบอดกับผู้ชายที่หย่าร้างและมีนิสัยเฮงซวยได้เลย!”
“ทุกครั้งที่ฉันได้เงินเดือน แม่ของฉันร้องและขอเงินจากฉัน ถ้าฉันไม่ให้ เธอก็จะอดมื้อกินมื้อ เธออดอาหารอยู่สามวัน! ฉันจะดูแลเธอและตัวฉันเองได้อย่างไรถ้าฉันไม่ทำงานประเภทนี้ ค่าเช่าไม่กี่ร้อยเหรียญต่อเดือน ฉันมองไม่เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ไม่ว่าฉันจะทำงานหนักแค่ไหน…ควรจะตายไปพร้อมกับพ่อของฉัน”
“อย่าพูดเรื่องโง่ ๆ แบบนี้” แจ็คสันขมวดคิ้วมองเธอ
ทิฟฟานี่กลอกตามองเขา “ฉันกำลังบอกว่าแม่ของฉันควรจะตายไปพร้อมกับพ่อของฉัน! ฉันไม่ใช่คนที่สมควรตาย! แม่ของฉันเคยถูกพ่อของฉันดูแลมาตลอดชีวิตของเธอ นิสัยไม่ดีของเธอทั้งหมดเป็นความผิดของพ่อฉัน ทำไมเขาถึงทิ้งเธอเอาไว้เพื่อให้เป็นภาระของฉันแทนที่จะพาเธอไปกับเขาด้วย?”
แจ็คสันก็พูดไม่ออกในทันที เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าสมองของทิฟฟานี่ทำงานอย่างไร…
ในตอนท้าย ทิฟฟานี่เริ่มเมา “คุณใช้เงินเพียงเพื่อฟังฉันเพราะสนใจเหรอ? เลิกนั่งตรงนั้นและพยายามทำความเข้าใจกับชีวิตที่ยากลำบากของชนชั้นล่าง กลับไปที่คฤหาสน์ของคุณซะและดื่มด่ำกับชีวิตหรูหราของคุณ”
“อืม…คุณเลิกทำงานที่นี่ดีกว่า ผมจะแนะนำให้คุณรู้จักกับงานพาร์ทไทม์อื่นที่จะทำให้คุณได้รับค่าจ้างรายวันและเป็นสถานที่ที่เหมาะสม ทำไมคุณไม่ลองพิจารณาดู? ผมเดาว่าแอเรียนต้องไม่รู้แน่ ๆ ว่าคุณอยู่ที่นี่…” แจ็คสันแสดงทั้งความเมตตาและอำนาจกับทิฟฟานี่ เขาเดาว่าแอเรียนไม่รู้เรื่องนี้เพราะทิฟฟานี่ไม่อยากให้เธอรู้เช่นนี้
แน่นอนว่าทิฟฟานี่ถูกกระตุ้นขึ้นทันที “อย่าบอกแอริเกี่ยวกับเรื่องนี้! ฉันจะปล่อยให้เธอรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? ฉันจะพิจารณาก็ต่อเมื่อคุณให้รายละเอียด…”
แจ็คสันหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา “อืม… ไปทำความสะอาดบ้านและทำอาหารให้ผมหลังเลิกงาน ผมบังเอิญต้องการใครสักคนมาทำงานนั้นให้ คุณไม่จำเป็นต้องอาศัยอยู่ที่นั่น แค่ดูแลอาหารเย็นของผมและคุณสามารถออกไปได้ทันทีหลังจากที่ทำความสะอาดบ้านของผม ผมจะจ่ายเงินตามรายได้เฉลี่ยต่อวันของคุณที่นี่และจะจ่ายทุกวัน คุณคิดอย่างไร?”
ทิฟฟานี่สงสัยอย่างจริงจังว่าแจ็คสันกำลังสงสารเธออยู่หรือเปล่า “หยุดทำแบบนั้น ฉันเขียนคำว่า ‘น่าสมเพช’ ไว้บนหน้าหรือเปล่า? เราไม่ใช่เพื่อนกันจริง ๆ คุณไม่ต้องทำแบบนั้น ฉันไม่คิดว่าเป็นผู้หญิงกลางคืนเป็นสิ่งที่น่าละอาย บางคนพอใจเพียงแค่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ แล้วถ้าฉันต้องการให้บริการบางอย่างเมื่อสถานการณ์บังคับให้ฉันทำอย่างไรล่ะ? แค่นอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าและ…”
ทิฟฟานี่พูดไม่ทันจบประโยค แจ็คสันไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป “หุบปาก! ผมให้ทางเลือกคุณสองทางที่นี่ คุณสามารถอยู่ที่นี่ได้ในฐานะผู้หญิงกลางคืนและผมจะโทรหาแอเรียนในทันที หรือจะให้ผมส่งคุณกลับบ้านตอนนี้และคุณจะมาทำงานที่บ้านของผมหลังเลิกงานเพื่อทำงานพิเศษ ตัดสินใจด้วยตัวของคุณเอง!”
ทิฟฟานี่ตกใจมากทันทีที่แจ็คสันบอกว่าจะไปบอกแอเรียน “คุณคิดว่าทำแบบนี้เหมาะสมแล้วเหรอ? คุณรู้แค่วิธีที่จะคุกคามฉัน ฉันรู้สึกรำคาญในการให้บริการคุณมากกว่านอนกับผู้ชายหลายคนซะอีก นอกจากนั้นฉันก็ทำอาหารไม่เป็น! ถ้าคุณสามารถกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปได้ทุกวันนั่นก็ถือว่าเป็นข้อตกลง”
แจ็คสันกัดฟันตอบรับ “ตกลง ผมยังมีบางสิ่งอย่างอื่นที่ต้องทำในวันนี้ ตอนนี้มากับผม เดี๋ยวนี้!”