บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 236
เนื่องจากปลาจับเหยื่อได้ยังเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาก่อนที่เธอจะม้วนสายเบ็ดเข้ามา
วันอาทิตย์
ทั้งมาเดลีนและเฟลิเป้เคยสัญญากับลิเลียนว่าจะพาเธอไปที่สวนสนุกเมื่อเธอเป็นเด็กดี
แม้ว่าลิเลียนไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของเฟลิเป้ แต่เขาเอาใจใส่ดูแลเธอมาก
เขาดูแลมาเดลีนเป็นอย่างดีครั้งที่เธอตั้งครรภ์จนกระทั่งเธอคลอดลูก หลังจากลิเลียนเกิด เฟลิเป้เองเอาใจใส่และห่วงใยเธอมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
เฟลิเป้เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบหนึ่งในล้าน
มาเดลีนรู้ดีว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา เธอไม่เคยคิดถึงการมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเขา
“คุณพ่อคะ หนูอยากได้กระต่ายตัวนั้น” เสียงอันไพเราะของลิเลียนดึงความคิดที่หลงไหลไปครู่นึงของมาเดลีนกลับมาสู่ความเป็นจริงตรงหน้า
เธอเห็นลิเลียนเอาแขนโอบคอของเฟลิเป้ไว้ ขาของเธอแกว่งไปมาอย่างมีความสุขขณะที่เธอนั่งพิงเฟลิเป้อย่างอ่อนหวาน นิ้วน่ารักของเธอชี้ไปที่ลูกโป่งรูปกระต่ายในระยะไกล
“นะคะ คุณพ่อ?”
เฟลิเป้มองลิเลียนด้วยความรักฉายผ่านดวงตาเขา “แน่นอน พ่อจะทำให้ทุกความปรารถนาอันมีค่าของลิเลียนเป็นจริง”
เขาพูดติดตลกและอุ้มลิเลียนไปที่คนขายลูกโป่ง
เฟลิเป้แทบจะไม่เรียกลิเลียนด้วยชื่อเล่นของเธอ เขาจะเรียกเธอด้วยชื่อจริงของเธอเท่านั้น
“คุณพ่อสุดยอดมาก! หนูรักคุณพ่อมากที่สุดเลย!” เด็กหญิงเอ่ยอย่างอ่อนหวานก่อนจะจูบลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเฟลิเป้อย่างร่าเริง
มาเดลีน ยิ้มและเดินตามหลังพวกเขา เธอมองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักและรู้สึกว่าเธอได้ตั้งชื่อที่สมบูรณ์แบบให้กับลิเลียน
ลิเลียน ลิลลี่
ดอกลิลลี่หมายถึงการเกิดใหม่และนั่นคือสิ่งที่มาเดลีนต้องการเกิดใหม่ให้สำหรับทั้งเธอและลิเลียน
เธอไม่ต้องการให้เด็กคนนี้เป็นเหมือนแม่ของเธอ แม่ของเธอถูกทำลายโดยผู้ชายที่เธอรักและเสียชีวิตจากอาการใจสลาย
เธอต้องการชีวิตที่สมบูรณ์แบบเพื่อเด็กคนนี้
เฟลิเป้ซื้อบอลลูนให้ลิเลียนและไปเล่นเครื่องเล่นกับสาวน้อยสองสามอย่าง
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและนี่ก็ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ลิเลียนจับมือเฟลิเป้อย่างมีความสุขเธอชี้ไปที่ร้านอาหารที่มีอยู่หลากหลายด้านหน้าพวกเขา
“คุณพ่อ หนูอยากกินนี่! เบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่มาก!”
“เราเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่โลภมาก ไม่มีใครต้องการนะถ้าเราอ้วนขึ้นอ่ะ” เฟลิเป้พูดขณะล้อเล่น
ลิเลียนกระพริบตาที่บริสุทธิ์ของเธออย่างว่างเปล่า เธอมองเฟลิเป้อย่างจริงจังสักพักเดียวเท่านั้นเธอทำหน้ามุ่ยก่อนที่เธอจะเริ่มแบะปากร้องไห้ออกมา
“ฮื่อออออออออ …คุณพ่อไม่ต้องการหนูอีกแล้ว หนูไม่เอาเบอร์เกอร์แล้ว หนูไม่ต้องการมัน…”
เฟลิเป้ไม่คิดว่าเด็กหญิงตัวน้อยจะเข้าใจเขาผิดถึงขนาดเสียใจร้องไห้ออกมา
เฟลิเป้อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนและเริ่มปลอบโยนเธอในขณะที่รู้สึกสำนึกผิด “เด็กโง่ พ่อะไม่ต้องการหนูได้ไง? เธอทั้งสองจะเป็นแม่และลูกของพ่อตลอดไป”
“อย่าร้องไห้เลย ลิลลี่ พ่อแค่ล้อเล่นกับลูกเองนะ” มาเดลีนเข้าไปปลอบเธอเช่นกัน เธอเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อย
เด็กหญิงตัวเล็กกระพริบตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธออย่างไม่เชื่อ “ถ้างั้น คุณพ่อคะ ขอเบอร์เกอร์สองชิ้นได้ไหมคะ?”
“แน่นอนสิ พ่อจะซื้ออะไรก็ตามที่หนูอยากกินให้นะ” เฟลิเป้ให้สัญญา
ลิเลียนยิ้มกว้าง “คุณพ่อ หนูต้องปวดฉี่ตอนนี้”
เฟลิเป้มองไปที่มาเดลีนหลังจากที่เขาได้ยินเรื่องนี้ “ฉันจะเข้าแถวซื้อเบอร์เกอร์ เธอควรพาลิเลียนไปห้องน้ำนะ”
“ตกลง” มาเดลีนพยักหน้าและจับมือนุ่ม ๆ ของเด็กน้อยไป
ลิเลียนจับมือของมาเดลีนไว้ในมือข้างหนึ่งและถือลูกโป่งไว้อีกข้าง เธอกำลังมีความสุขแต่เมื่อเธอไม่ใส่ใจลูกโป่งกัลกลายเป็นหลุดมือถูกลมพัดลอยไป
“คุณแม่! กระต่ายของหนูกำลังบินไปเเล้ว! คุณกระต่ายของหนู!”
มาเดลีนเห็นแบบนี้แล้วเธอต้องการคว้าบอลลูนไว้ให้ทันเวลา ทว่า เธอคว้ามันไว้ไม่สำเร็จก่อนที่มันจะปลิวไปไกลกว่านี้
เธอเฝ้าดูขณะที่บอลลูนหนีห่างไปจากพวกเขาและในขณะเดียวกัน เธอก็กังวลเกี่ยวกับลิลลี่ ขณะที่เธอไม่ได้ให้ความใส่ใจจุดที่ยืนมากนัก เธอได้ชนเข้ากับใครบางคนที่อยู่ข้างหลังเธอ
แขนแข็งแกร่งโอบรอบเอวเธอขณะที่กลิ่นอันคุ้นเคยได้แพร่กระจาย เธอรู้สึกได้ถึความคุ้นเคยของกลิ่นที่โชยมาจากด้านหลังเธอ จากนั้น เธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ในหู
“ระวัง”