แดนนิรมิตเทพ บทที่ 336
เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมองไปยังใบหน้าที่น่าเกลียดของชายชรา โดยที่ท้องไส้ปั่นป่วน จนเกือบจะอาเจียนออกมา
และแอบดีใจที่ตัวเองได้พบกับเฉินโม่ ถ้าหากไม่มีเฉินโม่เธอก็คงจะถูกคนอัปลักษณ์คนนี้รังแกไปแล้ว เมื่อคิดถึงที่ว่าใบหน้าที่น่าเกลียดนั้นอยู่ใกล้ๆกับตัวเอง ถึงกับต้องการที่จะคบหากับตน เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมีใจที่จะตายไปด้วยซ้ำ
ยิงอี้สงมองเฉินโม่อย่างประหม่า และรีบอธิบายว่า “ผู้อาวุโสฉันจงรักภักดีต่อคุณ ไม่มีใจเป็นสองอย่างแน่นอน!”
เฉินโม่ไม่สนใจเขา เพียงแค่มองไปยังเจ้าสำนักน้อยอย่างเย็นชา “นายคิดว่าอาศัยชี่พิฆาตของที่นี่ จะฆ่าข้าได้หรือ? อย่าฝันเฟื่องไปเลย ความสามารถของฉันไม่ใช่สิ่งที่มดอย่างแกจะจินตนาการได้!”
เจ้าสำนักน้อยตกตะลึงและมองเฉินโม่ด้วยความประหลาดใจ “คาดไม่ถึงว่าแกจะสามารถแยกแยะชี่พิฆาตออก? แกไม่ใช่นักบู๊แน่นอน! ไอ้หนู แกมีที่มายังไงกันแน่?”
เฉินโม่ยิ้มอย่างบางเบา “ใครบอกแกว่าฉันเป็นนักบู๊กัน? ที่จริงแล้วฉันเป็นผู้บำเพ็ญคนหนึ่ง!”
“ผู้บำเพ็ญ?” ดวงตาเจ้าสำนักน้อยเผยท่าทีที่ครุ่นคิด
“เมล็ดมารในตัวของเพื่อนฉันเป็นแกที่ปลูกสินะ?” เฉินโม่ถาม
เจ้าสำนักน้อยเอามือปิดคอไว้ โดยที่แขนครึ่งหนึ่งถูกตัดขาด
“เมล็ดมาร?” เจ้าสำนักน้อยหน้าตางุนงง ราวกับว่าไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย
เฉินโม่มองจากแววตาของเขาออกว่าเขาไม่รู้จริงๆ “ดูเหมือนว่าก็จะไม่ใช่แก คงต้องรอให้ฉันหาเจ้าสำนักน้อยสำนักทิพย์พบแล้วค่อยถามเขา”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นแกก็ไปตายซะ!”
หลังจากที่เฉินโม่พูดจบ ดาบสังหารสวรรค์ก็ถูกแขวนไว้ที่สามฟุตเหนือศีรษะ แสงสีทองรุ่งโรจน์ แล้วฟันไปยังเจ้าสำนักน้อยเลยโดยตรง
พรวด!
“นี่เป็นเคล็ดวิชาบู๊ประเภทใด?” เจ้าสำนักน้อยมองเฉินโม่อย่างตะลึง เขาถือว่ากายสิทธิ์กระบี่ฟ้าที่เฉินโม่แสดง เป็นเคล็ดวิชาบู๊ของนักบู๊ไปแล้ว
เฉินโม่ไม่ได้ตอบเขาอ แต่มองแขนที่ถูกเขาตัดขาดด้วยความประหลาดใจ ในเวลานี้ แขนข้างนั้นกำลังสร้างตัวขึ้นด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเขาบำเพ็ญจนกลายเป็นร่างเต๋าไปแล้ว?” เฉินโม่ขมวดคิ้ว แต่ด้วยระดับปราณทิพย์บนโลกก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาต้องการบำเพ็ญให้เป็นร่างเต๋าก็ต้องใช้เวลาเป็นร้อยปี เว้นแต่จะมีโอกาสที่ดียิ่ง
“ร่างเต๋าไม่อาจเป็นไปได้ เป็นเพราะเหตุใดกันแน่ ถึงทำให้ร่างกายของเขามีความสามารถในการสร้างใหม่ที่ทรงพลังใกล้เคียงกับร่างเต๋า?” ครั้งนี้ แม้แต่เฉินโม่ก็ไม่เข้าใจซะแล้ว
เจ้าสำนักน้อยยิ้มอย่างได้ใจ “ไอ้หนู ตกใจเลยเหรอ? คราวนี้แกรู้ถึงความแข็งแกร่งของฉันแล้วสิ! บอกความจริงกับแก ก็ได้ แกไม่สามารถฆ่าฉันได้หรอก!”
“ยอมแพ้ต่อฉันดีๆ แล้วมอบความลับของแกออกมา ฉันสามารถละเว้นไม่ให้แกตายได้!”
เห็นได้ชัดว่าเจ้าสำนักน้อยสนใจต่อวิชากระบี่ฟ้าเมื่อครู่ของเฉินโม่
“เอาอีก!” เฉินโม่ไม่เชื่อเรื่องความชั่วร้าย ดาบสังหารสวรรค์ได้เกิดเสียงขึ้นอีกครั้ง แต่ว่าเจ้าสำนักน้อยได้เตรียมการป้องกันไว้เรียบร้อยแล้ว และปล่อยแสงสีดำที่แข็งแกร่งออกมาป้องกันร่างกาย
ตึงตึงตังตัง!
คาดไม่ถึงว่าเกิดเสียงกระทบกันจากทองคำและเหล็กดังขึ้น ร่างกายของเจ้าสำนักน้อยกลับแข็งแกร่งราวกับหินเหล็ก!
“ฮ่าๆๆ ฉันบอกแล้วว่าไม่มีประโยชน์ อยู่ที่นี่แกจะฆ่าฉันไม่ได้หรอก!” เจ้าสำนักน้อยหัวเราะอย่างบ้าคลั่งด้วยความภาคภูมิใจ
ยิงอี้สงกับเฉินซงจื่อและหลายๆคนมองไปที่เฉินโม่ด้วยความเป็นห่วง พวกเขารู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเจ้าสำนักน้อยไร้เหตุผลไปหน่อย!
ใบหน้าของเฉินโม่ยังคงเรียบเฉย มองดูชี่พิฆาตที่เกือบจะเป็นรูปธรรมรอบๆเจ้าสำนักน้อย แล้วครุ่นคิดอยู่ในใจว่า “ที่นี่น่าจะเป็นแหล่งที่มาที่ชี่พิฆาตอยู่”
เพียงแต่ว่าเป็นชี่พิฆาตแบบไหนกันนะ ที่สามารถต้านทานกระบี่ฟ้าดวงชะตาของเซียนกระบี่ได้?
แม้ว่าจะผ่านการบุกรุกมานานหลายปี แต่พลังของกระบี่สับสวรรค์นั้นมีไม่ถึงหนึ่งในพันล้านของพลังดั้งเดิม แต่ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่นักฝึกวิชาบู๊ในโลกปรมาจารย์คนหนึ่งที่จะสามารถต้านทานได้!
“ให้ฉันดูซิว่าที่นี่มีอะไรที่แปลกประหลาดกันแน่!”
เฉินโม่คิดขึ้น กระบี่สับสวรรค์ก็เปล่งเสียงออกมาอีกครั้ง พร้อมปรากฏแสงสีทองฟันเข้ากับกำแพงหินด้านหลังเจ้าสำนักน้อยกระบี่หนึ่ง
ที่นั่นเป็นที่ที่ชี่พิฆาตรุนแรงที่สุด