ตอนที่ 787 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (7)
ในอินเตอร์เน็ตไม่มีคำตอบให้ แล้วก็ไม่มีคำตอบที่ตายตัว
ชาวเน็ตหลายคนแนะนำว่าคนเป็นลูกจัดการปัญหานี้ไม่ได้หรอก สิ่งที่ทำได้ก็คือทำตัวเราเองให้ดีก็พอแล้ว อย่าให้เรื่องของหย่าร้างของพ่อแม่มากระทบ
ก็เหมือนกับที่พี่สาวต่างมารดาของเขาพูดเอาไว้
สีหน้าของจูอวี้ลู่ขาวซีดดั่งหิมะ เธอรีบเข้าไปดึงมือของกู่เนี่ยนแล้วร้องไห้ขึ้นมาน้ำตาร่วงไม่หยุด “เสี่ยวเนี่ยน แม่ขาดพ่อไม่ได้จริงๆ ลูกลองพูดกับพ่ออีกครั้งได้ไหมว่าไม่ต้องให้พ่อหย่ากับแม่”
กู้เนี่ยนหลับตา
เขาพูดไปตั้งหลายต่อหลายครั้งแต่พ่อก็ยังคงยืนกราน อย่าว่าแต่ครั้งเดียวเลย ต่อให้พูดอีกเป็นสิบๆ ครั้ง พ่อก็ยังยืนยันคำเดิม
ความเงียบของเขาทำให้จูอวี้ลู่มีสีหน้าเย็นชา สีหน้าโศกเศร้าน่าสงสารพลันเป็นเย็นเยียบ
กู้เนี่ยนคือโอกาสสุดท้ายของเธอ
หากกู้เนี่ยนยอมรับเงียบๆ ไปโดยปริยายแล้ว เช่นนั้นเรื่องนี้ก็ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
กู้ซูหลิงมีสีหน้าตกใจแล้วจ้องกู้เนี่ยนตาเขม็ง “นี่แกหมายความว่าไง แกคิดว่าต่อให้พ่อแม่หย่ากันแล้ว มรดกที่พ่อควรจะยกให้แกก็ต้องตกมาเป็นของแกแน่นอน แกไม่อยากได้แล้วใช่ไหม ถ้าพ่อแม่หย่ากันทุกอย่างที่เป็นของตระกูลกูก็จะตกไปเป็นของอวี๋กานกาน แกก็จะไม่ได้เงินแม้แต่แดงเดียว”
กู้เนี่ยนตอบผู้เป็นพี่สาวอีกคน “ผมไม่ได้ต้องการมรดกอะไรทั้งนั้นตั้งแต่แรก ต่อให้อนาคตพ่อจะไม่ให้เงินผมสักหยวนก็ไม่เป็นไร ผมมีมือมีเท้าผมเลี้ยงตัว…”
“แกหุบปาก!” จู้อวี้ลู่ตะคอกเสียงแหลมคมเพื่อตัดบทเขา ไม่ดั่งใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ “แกโง่รึเปล่า แกเป็นลูกชายของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของแกก็ควรจะเป็นของแก!”
“พี่ก็เป็นลูกสาวพ่อเหมือนกัน แล้วพี่เขาก็…” กู้เนี่ยนถูกขัดอีกครั้ง
“พี่คนไหน” กูซูหลิงพูโด้วยความโกรธ “ฉันสิถึงจะเป็นพี่สาวแก ทำไมแกถึงเห็นขี้ดีกว่าไส้ ช่วงนี้แกถูก อวี๋กานกานซื้อตัวแล้วใช่ไหม แกจำไว้ให้ขึ้นใจเลยนะว่าแม่เป็คนคลอดและเลี้ยงแกมา แกจะเนรคุณไม่ไดเด็ดขาด”
จูอวี้ลู่ย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เสี่ยวเนี่ยน ต่อไปนี้อยู่ให้ห่างนังอวี๋กานกานอะไรนั่นหน่อย”
กู้ซูหลิงคล้อยตาม “พวกเราก็หวังดีกับแม่เหมือนกัน บางคนก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นรูปลักษณ์ภายนอก แกอย่าคิดว่าที่มันวิ่งเข้าไปวันนั้นเพื่อช่วยแก ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดจะให้แกทำอะไรหรอก แค่ชวนแกไปกินข้าวด้วยกันเท่านั้น ก็ถูกมันวุ่นวายจนเป็นเรื่องใหญ่โตในโลกออนไลน์อีก มันเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย คิดจะยั่วยุทำให้พวกเราแตกแยก เล่นละครตบตาแก”
หากไม่เอ่ยถึงเรื่องทานข้าวในวันนั้นก็พอรับไหว แต่เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมากู้เนี่ยนก็เย็นเฉียบไปทั้งตัว
เขาคิดว่าพวกเธอจะรู้สึกผิดสักนิดในเรื่องทานข้าวในวันนั้น แต่พวกเธอกลับไม่รู้สึกสำนึกเลยสักนิด ทั้งยังเอาความผิดทุกอย่างไปโยนให้อวี๋กานกานอีกด้วย
พวกเธอมักจะเป็นแบบนี้ พูดจาว่าร้ายอวี๋กานกานลับหลังตลอด
บอกว่าอวี๋กานกานเลวทรามนั่งเกียจ เป็นนังงูพิษ เป็นผู้หญิงร้ายกาจที่สามารถทำได้ทุกอย่าง
แต่อวี๋กานกานกลับไม่พูดอะไร แม้พอจะดูออกว่าเธอก็ไม่ชอบแม่และพี่สาวเหมือนกัน แต่เมื่อเธอกล่าวถึงพวกเขา เธอจะหลีกเลี่ยงพวกเขาทันทีและจะปิดปากเงียบถ้าเธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงพวกเขาได้
ในตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงยอมช่วยเขาเรียนหนังสือต่อในประเทศ แต่เธอกลับต้องการทำข้อตกลงกับเขา
กู้ซูหลิงยังคงพร่ำต่อ “กู้เนี่ยน พ่อแม่จะหย่ากันไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่าแกจะใช้วิธีไหนหรือต่อให้ต้องฆ่าตัวตายหรือใช้ความตายมาข่มขู่พ่อก็ตาม แต่แกจะทำให้พ่อหย่ากับแม่ไม่ได้เด็ดขาด!”
ครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้ว
กู้เนี่ยนกำหมัดแน่นถูกบีบจนหมดกำลังใจ!
ตอนที่ 788 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (8)
ในขณะที่อวี๋กานกานรับสายโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงกดออดประตู ตอนแรกคิดว่าเป็นกู้เชินที่กลับมาแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นสองแม่ลูกนั่น
อีกฝั่งหนึ่งของห้องครัว เธอก็สมารถได้ยินเสียงหวีดแหลมของกู้ซูหลิงเหมือนกัน เมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จเธอก็ไม่อยากออกไป หนึ่งเพราะไม่อยากให้กู้เนี่ยนลำบากใจ สองขี้เกียจรับมือ
ดังนั้นเธอจึงยืนส่งข้อความหาฟังจือหันตรงระเบียง
อวี๋กานาน : [อยากถามคุณสักหน่อย ตอนนั้นที่พ่อแม่คุณหย่ากันสภาพจิตใจคุณเป็นยังไงบ้าง] บางทีเธออาจจะเคยถามตอนยังเด็ก แต่ตอนนี้จำไม่ได้แล้ว
ฟังจือหัน : [มันผ่านมานานแล้ว ผมจำไม่ได้หรอก]
อวี๋กานกาน : [งั้นคุณยังจำได้ไหม คุณอยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า]
ฟังจือหัน : [ไม่ เพราะพ่อผมไม่เหมือนพ่อคุณ]
อวี๋กานกานอ่านข้อความและแตะคางลงบนมือถือ ก็จริงที่ไม่เหมือนกัน ตอนนั้นดร.เจียงนอกใจภรรยา แต่กู้เชินไม่ได้เป็นแบบนั้น
น้ำเสียงเย่อหยิ่งของกู้ซูหลิงดังมาจากด้านนอก เธอสัมผัสได้ถึงความไม่มีสิทธิ์มีเสียงของกู้เนี่ยน และการยอมถอยไปก่อนเพื่อความก้าวหน้าของจูอวี้ลู่ ไม่ผิดที่พวกเธออยากจะให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่การบีบบังคับเด็กคนหนึ่งแบบนี้มันชักจะเกินไปแล้ว!
คิดไม่ถึงว่ายังจะให้เขาใช้วิธีฆ่าตัวตายมาข่มขู่อีกอย่างนั้นเหรอ
อวี๋กานกานยิ่งชักจะทนฟังไมได้แล้วจึงรีบวิ่งออกไปย้อนถามสองคนนั้น “พวกคุณยังมีความเป็นแม่เป็นพี่สาวเขาอยู่หรือเปล่า ให้เด็กใช้วิธีฆ่าตัวตายไปขู่พ่อตัวเอง หากพลาดพลั้งไม่ระวังแล้วตายจริงๆ ขึ้นมาจะทำยังไง มีใครเขาสอนลูกแบบพวกคุณบ้างฮะ!”
“แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” กู้ซูหลิงเกือบกระโดดโหยงด้วยความตกใจ
เธอเบิกตามองอวี๋กานกานแล้วปรายตามองกู้เนี่ยน “แกอย่าบอกฉันนะว่าช่วงนี้แกอยู่กับมันทุกวัน ถึงว่าแกไม่ให้พวกฉันเข้าบ้าน”
กู้เนี่ยนรีบตอบ “เปล่า พี่เขาพึ่งมาเมื่อกี้นี้เอง ผมให้พี่เขาช่วยเรื่องของผม”
กู้ซูหลิงสบถเสียงเย็น “มันจะช่วยอะไรแกได้ แกอย่าลืมสิว่าทุกอย่างเป็นเพราะมันบ้านเราถึงได้แตกสาแหรกขาด แกมาให้มันช่วย แกคิดว่ามันจะช่วยแกอย่างจริงใจงั้นเหรอ แกอย่าโง่ไปหน่อยเลย มันหลอกแกแล้วใช้โอกาสนี้ทำลายแก!”
อวี๋กานกานหัวเราะประชด “ฉันจะทำลายเขาหรือเปล่าไม่รู้ แต่ตอนนี้จริงๆ แล้วเป็นพวกคุณต่างหากที่ทำลายเขา ถึงขนาดให้เขาฆ่าตัวตายเพื่อไม่ให้หย่า”
“ก็แค่แกล้งฆ่าตัวตาย พวกฉันจะให้เขาตายจริงๆ ได้ยังไง เขาเป็นคนให้ในครอบครัวของพวกฉัน ช่างเถอะ ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย ให้เธอเสนอหน้าไปฟ้องพ่อ…”
กู้ซูหลิงมองอวี๋กานกานที่จู่ๆ ก็เดินเข้ามาหาตนเอง พลันหยุดคำพูดที่ยังพูดไม่ทันจบแล้วถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เธอหวาดระแวงไปทั้งร่าง “เธอคิดจะทำอะไร”
อวี๋กานกานเหลือบมองเธออย่างเย็นชา แต่ไม่สนใจเธอเลยและเดินเลยไปที่จูอวี้ลู่ “พาลูกสาวของคุณออกไปเดี๋ยวนี้และต่อไปอย่ามาหากู้เนี่ยนอีก”
กู้ซูหลิงที่อยู่ข้างๆ เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน จ้องอวี๋กานกานราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “เธอเป็นใครไม่ทราบ กู้เนี่ยนเป็นน้องชายฉันนะ”
จูอวี้ลู่ก็รู้สึกโกรธเช่นกัน เธอจ้องอวี๋กานกานเขม็งด้วยความไฟสุมทรวง “เธอมีสิทธิ์อะไร ฉันจะมาหาลูกแล้วเธอเกี่ยวอะไรด้วย”
อวี๋กานกานยักไหล่กางแขน “งั้นคุณก็พากลับบ้านไปดูแลดีๆ ต่อไปนี้เขาและตระกูลกู้ก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ ทั้งสิ้น คุณก็รับผิดชอบค่าเล่าเรียนและค่าใช้จ่ายทุกอย่างของเขาก็แล้วกัน ไม่ต้องมาขอเงินที่บ้านกู้นี้อีก”
จูอวี้ลู่ “แก…”
กู้ซูหลิงกัดฟัน “กู้เนี่ยนคือลูกชายแท้ๆ ของพ่อ ทำไมถึงจะไม่มีสิทธิ์ขอเงินที่บ้าน”
“พ่อแม่แยกทางกัน ลูกเลือกไปอยู่ด้วยแค่คนเดียว แน่นอนว่ามีค่าเลี้ยงดูก่อนอายุครบสิบแปดแต่ก็ไม่น่าจะมากเท่าไหร่” “อ่อ แล้วคุณพ่อให้เวลาคุณหนึ่งเดือน หลังจากนี้หนึ่งเดือนถ้าคุณยังไม่เซ็นใบหย่างั้นก็รอไปเจอกันที่ศาลนะคะ ก่อนขึ้นศาลจัดการเรื่องที่ไปของกู้เนี่ยนให้เรียบร้อยก่อนก็ไม่เลวนะคะ”