บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 238
“เธอบอกว่าเธอรู้จักเขามาสามปีงั้นสิแต่ตอนนี้เด็กคนนี้อายุสองขวบ?” เจเรมี่ขมวดคิ้ว เขามองมาเดลีนอย่างละเอียด “หมายความว่าเธอเริ่มคบกับเขาหลังจากที่เธอได้รู้จักกันไม่นาน”
“เฟลิเป้กับฉันตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ ฉันรู้ทันทีว่าฉันอยาจะกอยู่กับเขาและมีลูกกับเขา มีปัญหาอะไรหรือเปล่ากับความสัมพันธ์ของพวกเรา?” มาเดลีนตอบตรงไปตรงมาโดยไม่ลังเลสักนิด
หัวใจของเจเรมี่ดิ่งลงเหว แต่ความสงสัยที่เคยหายไปพวกนั้นย้อนกลับมาในหัวอีกครั้ง
“เจเรมี่!”
เสียงกรีดร้องของเมเรดิธแหลมทะลุแก้วหูของทั้งสองในทันที
มาเดลีนเงยหน้าขึ้เห็นเมเรดิธวิ่งมาอย่างลนลาน เมื่อสบตากัน เธอเห็นได้ชัดถึงความเกลียดชังและความโกรธในตาที่แสดงมีออกมาของเมเรดิธ
เมเรดิธดูมีชีวิตชีวาขึ้นในวันนี้ทั้งที่ถ้าเทียบกับวันนั้นท่ามกลางสายฝนเธอช่างดูอ่อนแอมาก
เธอวิ่งเข้าหาเจเรมี่ที่ยังคงจับมือขมาเดลีนอยู่ เธอมองไปที่มือนั้นก่อนที่จะมองไปที่เจเรมี่ด้วยความกังวลในสายตาของเธอ “เจเรมี่ แจ็คหายไป!”
แจ็คสันหายไป?
หัวใจของมาเดลีนเต้นผิดจังหวะด้วยเหตุบางอย่างและเธอรู้สึกไม่สบายใจ แต่การแสดงออกทางสีหน้าและแววตาของเธอยังคงเรีบยเฉย
นอกจากนี้เธอยังสังเกตเห็นว่านอกเหนือจากสีหน้ากังวลใจของเมเรดิธแล้ว การแสดงสีหน้าของเจเรมี่เองดูไม่กระวนกระวายเช่นกัน
ราวกับว่าแจ็คสันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย
“เขาต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในนี้แหละ เธอไม่ต้องกังวลไป” เจเรมี่พูดอย่างใจเย็นก่อนปล่อยมือของมาเดลีน
“คุณควรตามหาเขานะ คุณวิทแมน มีผู้คนมากมายที่นี่ดีไม่ดีอาจมีผู้ค้ามนุษย์อยู่ท่ามกลางคนมากมายนี่ แจ็คสันเป็นลูกคนเดียวของคุณ คุณจะเสียใจทีหลังถ้าเขาหายไปจริง ๆ”
“แน่นอน!”เมเรดิธจ้องมาเดลีนอย่างเหยียดหยาม “แจ็คสันเป็นเลือดเนื้อของฉันกับเจเรมี่ มันแน่อยู่แล้วที่เจเรมี่จะเป็นห่วง -”
“เขาไม่ใช่ลูกคนเดียวของฉัน”
“… ”
ก่อนที่เมเรดิธจะพูดจบ เจเรมี่เอ่ยขัดจังหวะเธอขึ้นมา นอกจากนี้ มันเหมือนกับว่าเขากำลังตอบกลับสิ่งที่มาเดลีนพูดในตอนนี้
ทั้งมาเดลีนและเมเรดิธต่างก็พากันตกตะลึงไม่แพ้กัน พวกเขาเห็นเจเรมี่ยิ้มจาง ๆ ออกมาหลังจากนั้น
“เจเรมี่” เมเรดิธคว้าแขนของเขา “เจเรมี่ เราไปตามหาแจ็คกันเถอะ! เลิกสนใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องเรื่องนี้สักที”
เจเรมี่ก้มหน้าลง ดูเหมือนว่าเขาจะรำคาญอย่างชัดเจน
กระนั้น เขายังคงปล่อยให้เมเรดิธดึงเขาออกไปด้วยกัน ก่อนที่เขาจะไปเขาหันกลับมา เขามองมาเดลีนอย่างจริงจังด้วยดวงตาที่ลึกล้ำราวกับมหาสมุทร
มาเดลีนรู้สึกอึดอักหลังจากเห็นเขามองเธอแบบนั้น แล้วหลังจากที่พาลิเลียนไปห้องน้ำแล้ว เธอเดินกลับไปที่ร้านอาหาร
เฟลิเป้เพิ่งสั่งอาหารตอนที่พวกเขามาถึง ลิเลียนวิ่งเข้าไปหาเขาอย่างมีความสุข “คุณพ่อคะ”
“เด็กดี” เฟลิเป้ลูบหัวเล็ก ๆ ของเธอและพาเธอไปนั่งที่โต้ะ จากนั้น เขาก็เงยหน้ามองมาเดลีน เธอดูเหม่อลอย
“เกิดอะไรขึ้น?” เขาถามเบา ๆ
“ฉันเจอเจเรมี่เมื่อกี้” มาเดลีนตอบ “เขากับเมเรดิธพาแจ็คสันมาที่นี่เพื่อเล่นเครื่องเล่น แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพลัดพลากกับแจ็คสัน”
“พลัดพลาก เธอหมายความว่าเขาหายไปใช่ไหม?” เฟลิเป้ถาม
“ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกเหมือนว่าเมเรดิธจงใจไม่สนใจเด็กคนนั้น” มาเดลีนเผยความกังวลในใจออกมา จากนั้น ดวงตาของเธอก็สบเข้ากับสายตาที่อ่อนโยนของเฟลิเป้ “เฟลิเป้ ได้โปรดช่วยดูลิลลี่ให้ฉันสักแปบ ฉันมีอะไรที่ต้องทำนิดหน่อย”
“เธอจะไปตามหาแจ็คสันเหรอ?” เฟลิเป้สามารถเดาได้ว่ามาเดลีนกำลังคิดอะไรอยู่
มาเดลีนพยักหน้า “ถึงเขาจะเป็นลูกชายของเมเรดิธ แต่เขาไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องอะไร” เธอพูดก่อนจะบอกอะไรบางอย่างให้ลิเลียนฟัง เธอลุกขึ้นและเดินออกไปอย่างเร่งรีบ
เฟลิเป้มองหลังมาเดลีนในขณะที่ความอบอุ่นในดวงตาของเขาสะบั้นหายไป
มาเดลีนออกตามหาแจ็คสันคนเดียว เธอเห็นเจเรมี่และเมเรดิธเดินผ่านเธอสองสามครั้ง แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะยังไม่พบเด็กคนนั้น
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พระอาทืตย์ตกดินเเล้ว
ผู้คนบางตาลงขณะนี้ในสวนสนุก เหลือเวลาอีกเพียงสิบนาทีก่อนที่สวนแห่งนี้จะะปิด
มาเดลีนรับรู้ว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้ว เธอก็ยิ่งกระสับกระส่ายมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านเพิ่มไปอีก
เธอเป็นห่วงแจ็คสันโดยไม่รู้ถึงเหตุผล เธอเป็นห่วงเขามากจนไม่สนใจสิ่งอื่นใด
เฟลิเป้โทรหาเละบอกเธอว่าเขาจะรอเธอที่ลานจอดรถ หลังจากเธอกดวางสายโทรศัพท์มาเดลีนยังคงมองไปรอบ ๆ ในสวนสนุก มันมืดขึ้นเรื่อย ๆ เธอเริ่มคลั่งขึ้นมา
จากนั้น เธอนึกถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ของแจ็คสันในบ้านของเธอ เธอหยุดฝีเท้าเธอทันที
“หรือว่า เป็นไปได้ไหมที่เขาอยู่จะที่นั่น?”