เย่เมิ่งเหยียนไม่กล้าลังเลใจ อุ้มหยางพั่นพั่นแล้วรีบออกไป
เมื่อกี้ช่างอันตรายจริง ๆ
เพียงแค่ช้านิดเดียว
กระบี่แหลมก็แทงเข้าที่คอหยางพั่นพั่นแล้ว
เขาไม่อยากให้ลูกสาวตนเองเห็นฉากนองเลือด
ฟิ้ว！
ฟิ้ว！
ฟิ้ว！
ในเวลานั้น
เงาร่างหนึ่งผ่านมา
“ผมมาช้า โทษสมควรตาย！”
เสือขาวและคนอื่น ๆ คุกเข่าบนพื้น สีหน้าขาวซีด บนหน้าผากมีเหงื่อไหลหยดลงมาไม่หยุด
เมื่อกี้หยางพั่นพั่นเกือบจะถูกแทงตายแล้ว
ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริง ๆ
อย่างนั้นพวกเขาทุกคนตายก็ไม่เสียดาย
หยางเฟิงไม่ได้สนใจเสือขาวและคนอื่น ๆ เดินก้าวไปที่ชายชุดขาว
เสือขาวและคนอื่น ๆ ก้มหน้า ประโยคเดียวก็ไม่กล้าพูด
แค่กแค่ก！
ชายชุดขางปีนออกมาจากกองเศษหิน
ทั้งร่างมีรอยเลือดมากมาย ดูด้วยตาแล้วน่าหวาดกลัว
เมื่อกี้หยางเฟิงหมัดนั้น ได้ทำให้กระดูกซี่โครงหน้าอกด้านหน้าหักหมดแล้ว
เขามองไปยังหยางเฟิง สีหน้าหวาดกลัว
“แกเป็นใคร？ทำไมถึงได้มีความสามารถน่ากลัวแบบนี้？”
ชายชุดชาวหวาดกลัว
เขาเป็นปรมาจารย์ฮั่วจิ้งช่วงปลายเรียบร้อยแล้ว
แต่ต่อหน้าหยางเฟิง กลับอ่อนแอจนไม่อาจทนแรงได้โดยสิ้นเชิง หมัดหนึ่งก็ซัดจนลอยออกไปแล้ว
เขาในเวลานี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่มีแรงต่อสู้อีกโดยสิ้นเชิง
มองหยางเฟิงที่เดินมาทีละก้าว
สีหน้าของชายชุดขาวก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด
หยางเฟิงเดินเข้าไป ถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “เป็นใครที่ส่งแกมาฆ่าลูกสาวของฉัน！”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น
ชายชุดขาวก็เงียบไม่พูดไม่จา
หยางเฟิงยื่นมือไปจับชายชุดขาวขึ้นมา บีบคอเขาไว้ พูดด้วยใบหน้าเย็นชา “แกคิดว่า แกไม่พูด ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรแกได้แล้วเหรอ？”
สีหน้าชายชุดขาวเริ่มแดงขึ้น
เขารู้สึกว่าตนเองเริ่มใกล้หยุดหายใจแล้ว
ความรู้สึกหวาดกลัวความตายบังเกิดความรู้สึกบางอย่าง
“ปล่อยฉัน……”
ชายชุดขาวพูดอย่างต่อสู้ดิ้นรน
สองตาไม่ยอมอ่อนข้อของหยางเฟิงจ้องมองเขาแล้วพูด “จะพูดหรือไม่พูด？”
พูดจบ ปลายนิ้วค่อยค่อยลงแรง
ทันทีทันใด ชายชุดขาวก็ไม่ทางหายใจ
“ฉันพูด！ฉันพูด！”
ชายชุดขาวใช้แรกทั้งหมดตะโกน
ปัง！
ทั้งร่างของเขาล้มลงบนพื้น
อากาศสดใหม่เข้าสู่ปอดของเขา
เขาสูดดมอย่างแรง
เมื่อกี้ เขาเกือบจะคิดว่าตนเองต้องตายแล้ว
ความรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่แบบนี้ เขาไม่อยากจะพบเจออีกครั้งเลยจริง ๆ
หยางเฟิงจ้องมองเขาจากที่สูงแล้วพูด “พูด ตกลงเป็นใครที่ให้แกมาฆ่าลูกสาวของฉัน”
ชายชุดขาวมองสายของหยางเฟิงที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว
ในสายตาของเขา
หยางเฟิงก็คือปีศาจคนหนึ่ง
ไม่！
มากจนกระทั่งน่ากลัวกว่าปีศาจ！
ชายชุดขาวกัดฟันพูด “ฉันพูดแล้ว แกจะปล่อยฉันไปไปใช่ไม่？”
อ๊า！
เสียงร้องอันน่าเวทนาสะอึกสะอื้นดังขึ้นทันที
หยางเฟิงยกเท้าขึ้น เหยียบต้นขาของเขาหักจนหักแล้ว
“แกไม่ได้คุณสมบัติมาต่อรองกับฉัน ไม่ก็พูด！ไม่ก็ตาย！”
ชายชุดขาวสีหน้าเจ็บปวดทรมาน
เขากัดฟัน ไม่ยอมพูดสักประโยค
เพราะเขารู้
เมื่อเขาพูดแบ้ว อย่างนั้นเขาก็ต้องตายอย่างไร้สงสัย！
หยางเฟิงหันตัวไปพูดกับเสือขาว “คนคนนี้มอบให้นาย ไม่ว่านายจะใช้วิธีอะไร ฉันต้องการรู้ข้อมูลทุกอย่าง！ถ้าทำหน้าที่ไม่เสร็จสมบูรณ์ งั้นพวกนายทุกคนลงโทษตามกฎทหาร！”
“ครับ ผมรับคำสั่ง！”
เสือขาวผ่อนลมหายใจ แล้วลุกขึ้นยืน ใบหน้าดุร้ายมองไปยังชายชุดขาว
ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นชายชุดขาว
ถ้าไม่ใช่เขา ตนเองก็ไม่ถูกท่านแม่ทัพลงโทษ
เสือขาวคำราม “พาเขาไป ฉันต้องการให้เขาได้ลิ้มลองการลงโทษที่โหดร้ายทั้งหมดบนโลกนี้！”
“ครับ！”
หลังจากเปล่งเสียงออกไป
องครักษ์มังกรกลุ่มหนึ่งโหดร้ายทารุณกำลังลากชายชุดขาวไป