เยี่ยโยวเหยาสวมชุดคลุมยาวสีแดง สูงส่ง แข็งแกร่ง มีอำนาจและเข้มแข็ง
ร่างสูงเฉียดผ่านฝูงชนบนถนนที่ทอดยาว ท่ามกลางผู้คนบนถนนที่สัญจรไปมา ราวกับเทพเจ้าที่เสด็จจากฟากฟ้าลงมาประทับบนพื้นดิน บินโฉบลงมาต่อหน้าซูจิ่นซี คว้าไหล่ของนางไว้แน่นแล้วพากระโดดขึ้นไปอีกครั้ง
ด้ายสีแดงสดสองเส้นรัดรึงเกี่ยวม้วนกันในอากาศ ฝูงชนต่างเงียบเสียงราวกับอีกาและนกกระจอกที่เฝ้าดูจนตกตะลึงเพียงเพราะได้พบเห็นภาพที่งดงามนี้
หนึ่งคือผู้ที่ไม่มีผู้ใดในบนโลกเทียบได้ เปรียบดังเช่นผู้สืบเชื้อสายจากเทพเจ้า อีกผู้หนึ่งก็งามสง่าราวกับหยกนิลเช่นสตรีจากวิมานสวรรค์ลงมาจุติ
แท้จริงแล้วก็คือ… คู่ที่สรรค์สร้างโดยเทวาลัย
เยี่ยโยวเหยาบีบไหล่ของซูจิ่นซีอย่างแรงด้วยมือใหญ่ของตน ส่วนมืออีกข้างก็ไม่อาจทราบว่าไปวางอยู่บนสะโพกของซูจิ่นซีตั้งแต่เมื่อใด
ซูจิ่นซีรับรู้ถึงความโกรธที่รุนแรงและอันตรายจากร่างกายของเยี่ยโยวเหยา ทว่าเมื่อสบมองใบหน้าอันไร้ที่ติจนไม่สามารถสรรหาคำใดมาเปรียบเปรยได้เลยนั่น นางก็ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง
มือเล็กๆ ของนางลูบไล้หน้าอกของเขาแผ่วเบา รับรู้ได้ถึงความปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ลมเย็นพัดผ่านใบหู โบกสะบัดเกศาของสองร่างให้พริ้วไหว สองร่างพัวพันเกี่ยวกระหวัดกันแน่นราวกับกำลังเต้นรำอย่างบ้าคลั่ง
ในเวลาเดียวกันนั้น จู่ๆ ซูจิ่นซีก็ได้กลิ่นน้ำหอมหลงเสียน [1] จางๆ ทำให้นางได้สติขึ้นทันที
กลิ่นนี้ เหตุใดจึงรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน?
ความคิดที่น่ากลัวแล่นเข้ามาในหัวของซูจิ่นซี
ทว่าซูจิ่นซีไม่มีแม้แต่เวลาที่จะนึกถึงเรื่องนี้ เพราะในเวลาต่อมาเยี่ยโยวเหยาก็บีบคอของนางอย่างเดือดดาล
“มองพอแล้วหรือยัง? ”
ซูจิ่นซีขมวดคิ้วทันใด พูดออกมาไม่ได้สักประโยค นางทำได้เพียงปล่อยให้เยี่ยโยวเหยาพานางร่อนขึ้นร่อนลงไปตามชายคามุ่งหน้าสู่จวนโยวอ๋อง
“ว้าว ช่างหวานซึ้งเสียจริง! ที่แท้ใต้เท้าโยวอ๋องก็มีวิธีต้อนรับได้รุนแรงและชวนให้เพ้อฝันถึงเพียงนี้! ”
“จริงด้วย! หากรู้เร็วกว่านี้ว่าการอภิเษกกับใต้เท้าโยวอ๋องจะหวานซึ้งได้ถึงเพียงนี้ ต่อให้แต่งงานไปแล้วต้องตาย ข้าก็ไม่นึกเสียใจเลยสักนิด! ”
“ช่างเป็นภาพที่งดงามอะไรเช่นนี้ ท่านอ๋องผู้แสนเย็นชา! ”
“ท่านอ๋อง… ”
“ท่านอ๋อง… ”
“ท่านอ๋อง…
……
เยี่ยโยวเหยาพาซูจิ่นซีหายตัวไปจากสายตาของผู้คนนานแล้ว ทว่าผู้คนก็ยังไม่ฟื้นสติกลับมา
หญิงสาวที่อยู่บนพื้นต่างตื่นเต้นจนแทบเป็นลม สตรีมากหน้าหลายตาล้วนพากันเคลิบเคลิ้มและหมกมุ่นอยู่กับความหล่อเหลาของเยี่ยโยวเหยา
ซูเซียนฮุ่ยที่ออกมาจากห้องบรรพบุรุษหยุดยืนอยู่ที่ประตู เรื่องเมื่อครู่นางเห็นได้อย่างชัดเจน ไฟแห่งริษยาของนางเกือบจะเผานางให้ตายทั้งเป็น
ซูเซียนฮุ่ยกระทืบส้นเท้า “มีสิทธิ์อันใด? มีสิทธิ์อันใดกัน? ซูจิ่นซีเจ้ามีสิทธิ์อันใดกัน? ”
ฮั่วซื่อก็กัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชัง
“ซูจิ่นซีเจ้าเด็กสารเลว หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้แต่แรก เมื่อคืนข้าน่าจะให้นางถูกพิษตายเสียตั้งแต่อยู่ในจวน”
ซูเซียนฮุ่ยไล่ตามออกไปสองก้าวในทิศทางที่เยี่ยโยวเหยาและซูจิ่นซีจากไป
“หญิงชั่ว! หญิงชั่ว! หญิงชั่ว! อย่าให้ข้าได้เจอเจ้าอีก มิเช่นนั้นข้าจะฉีกหนังหน้าเจ้า! ”
……
ทหารคุ้มกันของจวนโยวอ๋องเมื่อเห็นเยี่ยโยวเหยาพาซูจิ่นซีกลับมาด้วยชุดมงคล ต่างก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจแทบไม่เชื่อในสายตาตนเองเช่นกัน
“ออกไปให้หมด หากข้าไม่เรียก ไม่ว่าผู้ใดไม่ต้องเสนอหน้าเข้ามา! ”
เยี่ยโยวเหยาโยนซูจิ่นซีเข้าไปในห้องบรรทมตำหนักฝูอวิ๋น และกล่าวรับสั่งอย่างเย็นชา
ทหารที่เฝ้าประตูทันเห็นเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายของซูจิ่นซี พวกเขาล้วนตกใจมากเสียจนมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว นายทหารรีบปิดประตูตำหนัก ถอยไปยืนให้ห่างจากตำหนักฝูอวิ๋นราวๆ สิบก้าวในทันที
ไม่ได้มองผิดใช่หรือไม่?
ท่านอ๋องยอมแตะต้องตัวสตรีแล้วหรือ?
ใต้เท้าอยากที่จะเปิดประสบการณ์เรื่องเช่นนั้นแล้วใช่หรือไม่?
“โอ้ย! เยี่ยโยวเหยา ท่านนี่โง่เง่ายิ่งนัก โอ้ย! ”
ผู้คนยังคงตกตะลึง เสียงกรีดร้องของซูจิ่นซีจากในตำหนักฝูอวิ๋นนั้นดังลั่นสนั่นไปทั่วเรือนชิงโยว
เหล่าข้ารับใช้บริเวณนั้นต่างเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน แล้วมองไปยังทิศทางห้องบรรทมตำหนักฝูอวิ๋นอย่างประหลาดใจ
แม้แต่คนอายุน้อยยังต้องเอามือปิดบังใบหน้าไว้ด้วยความเขินอาย
บุรุษที่เดิมทีไม่เคยต้องตัวสตรีมาก่อนผู้นั้น ทว่าในเวลานี้กลับยินยอมพร้อมใจแล้ว ช่างน่าหวาดกลัวเสียนี่กระไร!!!
ห้องหอในจวนนี้ช่างน่าเวทนายิ่ง
หลังจากเสร็จพิธีเข้าหอแล้ว พระชายาคนใหม่คงจะไม่สิ้นใจใช่หรือไม่?
“เยี่ยโยวเหยา ท่านอย่าเข้ามา ท่าน… โอ้ย! เยี่ยโยวเหยา… ”
จากนั้นก็มีเสียงเสื้อผ้าฉีกขาดดังขึ้นมาและเสียงอ้าปากหอบของเยี่ยโยวเหยาคนโลภ
ทหารและข้ารับใช้เมื่อได้ยินเช่นนั้นทั้งใบหน้าและใบหูล้วนแดงซ่าน
พ่อบ้านเฒ่าที่พึ่งกลับเข้ามาจากด้านนอก เริ่มขมวดคิ้วเมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวภายในห้องบรรทมตำหนักฝูอวิ๋น
คราวก่อนฝ่าบาทพระราชทานสตรีสาวสามนางให้ท่านอ๋อง นางหนึ่งพึ่งจะส่งมาที่จวนก็ถูกท่านอ๋องสั่งให้ลอกหนังออกมาทำเป็นพัดแล้วส่งกลับไปยังบ้านเมืองของนาง อีกสองนางก็ถูกสั่งให้ไปนอนกับแม่ทัพแห่งกองกำลังวิญญาณ และหนึ่งในนั้นก็ตัดสินใจยอมตายเสียดีกว่าเพราะทนถูกล่วงเกินไม่ไหว
นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านอ๋องโปรดปรานสตรี
พ่อบ้านเฒ่าหวนนึกถึงเรื่องครั้งก่อน ในเมื่อวันนี้เป็นวันมงคลของท่านอ๋อง และดูเหมือนท่านอ๋องก็ทรงโปรดปรานพระชายาคนใหม่ผู้นี้ด้วย เพื่อที่จะได้เป็นสิริมงคล พวกเขาจึงควรจุดไฟเฉลิมฉลองและเริ่มแขวนผ้ามงคลสีแดง
……
แท้จริงแล้วสถานการณ์ในห้องบรรทมตำหนักฝูอวิ๋นไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาคิดไว้เลย
ระหว่างทางก่อนมาถึงจวนนั้น ระบบถอนพิษของซูจิ่นซีได้ตรวจหาสารพิษในร่างกายของเยี่ยโยวเหยาโดยตลอด จนได้กลิ่นหอมของน้ำหอมหลงเสียนที่คุ้นเคยบนร่างกายของเยี่ยโยวเหยา ซูจิ่นซีจึงมั่นใจว่าเยี่ยโยวเหยาคือบุคคลเดียวกันกับชายหนุ่มในวันนั้นที่สวนหลังจวนสกุลซู เยี่ยโยวเหยาคือชายหนุ่มที่ถูกนาง ‘ทำเรื่องบัดสีบัดเถลิง’ ผู้นั้นอย่างแน่นอน
เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ช่างเป็นเรื่องบังเอิญราวกับการที่ไมเคิลแจ็คสันและยายหลิวเยี่ยมชมสวนแกรนด์วิว [2] ประสบพบหน้ากัน [3]
ซูจิ่นซีทำได้เพียงต่อว่าตนเองในใจ ไม่นานก็สามารถยอมรับข้อเท็จจริงได้
ทันทีที่ทหารออกจากประตูไป ซูจิ่นซีลุกขึ้นจากพื้นอย่างว่าง่าย นางพยายามจะเจรจากับเยี่ยโยวเหยา
“ท่าน… ท่านคือฝ่าบาทโยวอ๋อง ท่านคงจะได้ยินเรื่องข้ามาบ้างแล้ว แท้จริงแล้วเรื่องของพวกเราเป็นเรื่องเข้าใจผิด… ”
ซูจิ่นซียังไม่ทันได้อธิบายจนจบ เยี่ยโยวเหยาก็บีบคอนางอีกครั้งแล้วเหวี่ยงร่างนางออกไปอย่างแรง
“โอ้ย! เยี่ยโยวเหยา ท่านมันคนอำมหิตผิดมนุษย์! ”
ซูจิ่นซีกระเด็นไปถูกมุมขอบโต๊ะพอดี ความเจ็บปวดนี้รุนแรงจนนางแทบจะสลบไป นางมั่นใจว่าซี่โครงที่เอวของนางหักมากกว่าหนึ่งซี่อย่างแน่นอน
นอกเหนือจากนี้แล้ว เมื่อร่างกายของนางกระแทกและร่วงลงกระทบพื้น ทรวงอกของนางยังชนเข้ากับตะเกียงจนแตกเป็นเศษเล็กเศษน้อย ชุดของนางเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด เห็นได้ชัดว่าคอเสื้อที่หน้าอกขาดวิ่น เผยเสื้อทับในสีขาวราวหิมะ และเลือดที่ไหลรินซึมซาบสู่เนื้อผ้าเป็นวงกว้าง
เมื่อดวงตาที่มืดมิดของเยี่ยโยวเหยามองเห็นรอยเปื้อนของโลหิต เขาก็ดูเหมือนเด็กยามเห็นลูกกวาดที่โลภและกระหายขึ้นมาในทันที
ในฐานะอัจฉริยะแพทย์พิษแห่งสำนักการแพทย์ในศตวรรษที่ 21 ซูจิ่นซีมองออกโดยทันทีว่า มันเป็นปฏิกิริยาจากการแสดงออกของพิษชนิดหนึ่งในตัวเยี่ยโยวเหยา
นางเปิดใช้งานระบบถอนพิษอย่างรวดเร็ว ตรวจพบว่าพิษในร่างกายของเยี่ยโยวเหยาคือพิษที่เรียกว่าพิษดูดเลือด ซึ่งเป็นพิษที่นอกเหนือจากที่นางเคยตรวจพบเมื่อก่อนหน้านี้
นางเคยอ่านเจอในหนังสือทางการแพทย์ว่า พิษดูดเลือดคือยาพิษที่เก่าแก่มากและเกือบจะสูญพันธุ์ไปแล้วในศตวรรษที่ 21
เมื่อได้รับพิษชนิดนี้เข้าไป ผู้ป่วยจะมีอาการตัวร้อนราวกับมีสิ่งใดแผดเผาร่างกาย และจะมีอาการกระหายที่จะดูดเลือดของสตรี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเลือดของธาตุหยินก็แทบจะไม่สามารถฝืนใจต่อต้านได้
ซูจิ่นซีคือสายเลือดธาตุหยินเสียด้วย
ทันทีที่เยี่ยโยวเหยาเห็นเลือดของซูจิ่นซี สติของเขาก็ขาดสิ้นทันที สูญเสียสติที่จะตัดสินใจด้วยเหตุผลโดยสิ้นเชิง เยี่ยโยวเหยารีบตรงไปยังซูจิ่นซีราวกับสัตว์ร้ายที่เห็นเหยื่อของมันอยู่ตรงหน้า
“เยี่ยโยวเหยา ท่านอย่าเข้ามานะ ท่าน… โอ้ย! เยี่ยโยวเหยา… ”
ซูจิ่นซีตะโกนและคิดหาทางหนี ทว่าความเจ็บปวดที่เอวของนางทำให้นางไม่สามารถวิ่งได้ไกล เยี่ยโยวเหยาคว้าเสื้อผ้าของซูจิ่นซีได้ก็ลากนางกลับมา
จากนั้น เยี่ยโยวเหยาก็กอดซูจิ่นซีไว้ในอ้อมแขนแน่น มือของเขาฉีกเสื้อเปื้อนเลือดบนหน้าอกของซูจิ่นซีออก พร้อมกับก้มหัวลงไปในความขาวเนียนที่ละมุนนั้น
ร่างกายของซูจิ่นซีสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ และแล้วนางก็กรีดร้องออกมา
ฟันแหลมๆ ของเยี่ยโยวเหยาเจาะทะลุเข้าไปในผิวหนังที่ขาวใส โลหิตสีแดงไหลเข้าปากของเยี่ยโยวเหยาอย่างต่อเนื่อง เมื่อร่างกายได้รับเลือด ก็บังเกิดความรู้สึกราวกับกำลังประทับอยู่ท่ามกลางหิมะบนภูเขาเทียนซาน ความสงบค่อยๆ ดับไฟที่มอดไหม้ในร่างกายของตน เยี่ยโยวเหยาจึงปล่อยจังหวะหอบหายใจที่แสนจะเพลิดเพลินออกมา
……