เย่เซิ่งเทียนสูดหายใจเข้าลึกๆ และก็หันหลังเข้าประตู
“พ่อค่ะ คุณปู่กลับไปแล้วเหรอคะ?”
ซือซือเงยหน้าเล็กๆขึ้นถาม และปากเล็กๆมันเยิ้ม
เย่เซิ่งเทียนพูดเบาๆว่า: “เขาไม่คู่ควรให้ลูกเรียกว่าคุณปู่ ลูกแอบกินของอร่อยอะไรอีก? ระวังแม่กลับมาสั่งสอนลูกนะ”
ซือซือรีบปิดปาก และพูดอย่างหลอกคนไม่สำเร็จว่า: “หนูไม่ได้แอบกินนะ หนูถามคุณยายแล้ว ฮึ่ม”
“เด็กอกตัญญูนี่ ฉลาดหลักแหลมนักนะ หลานถามยายคือปีกไก่เหรอ?”
หลี่หลานทั้งโกรธทั้งตลก: “เด็กอกตัญญูนี่ เมื่อกี้นี้ถามยายว่าเด็กกินปีกไก่ได้หรือเปล่า? ยายบอกว่ากินได้ ที่แท้รอยายอยู่ที่เอง”
“แบร่ๆๆๆ”
ซือซือทำหน้าทะเล้น ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ตัวเล็กของตัวเอง และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “แม่แย่จริงๆ ไม่กลับมาทานข้าว ครอบครัวของพวกเราก็ไม่มีเงินขนาดนี้ ยังจะออกไปทานข้างนอกอีก สิ้นเปลืองเกินไปจริงๆ”
เย่เซิ่งเทียนหัวเราะพูดว่า: “ดังนั้น?”
“ดังนั้น เพื่อไม่ให้สิ้นเปลืองเงิน หนูตัดสินใจว่า จะทานปีกไก่ส่วนนั้นของแม่ ไม่อย่างนั้นปีกไก่จะไม่มีความสุขมาก พ่อค่ะ คุณยายค่ะ
“เด็กอย่างลูกนี่นะ”
ความไม่พอใจในใจของเย่เซิ่งเทียนถูกขจัดออกไป
หลังจากรับประทานอาหาร ซือซือก็กำลังดูบูนี่แบร์อยู่
หลี่หลานพูดอย่างมีเลศนัยว่า: “เซิ่งเทียน แม้ว่าแม่จะไม่รู้ว่าปีนั้นเกิดอะไรขึ้นกับนาย แต่จากมุมมองของแม่หนึ่งมาพูด แม่ของนายคงจะหวังให้นายสงบสุขไปตลอดชีวิต นายฟังคำแนะนำของแม่หน่อยนะ ไม่ว่านายจะเกลียดตระกูลหมิงมากแค่ไหน ก็อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยง รู้ไหม?”
เบ้าตาของเย่เซิ่งเทียนแดง และพยักหน้าอย่างขมขื่น
อย่าทำเรื่องโง่ๆเด็ดขาด ในตลอดชีวิตนี้ของคน เรื่องมากมายไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจน นายก็ไม่มีทางพูดอย่างชัดเจนด้วย จากนี้ไปเผชิญหน้ากับเรื่องอะไร อย่าใจร้อนขนาดนั้น หมัดไม่สามารถแก้ปัญหาได้
เย่เซิ่งเทียนรู้ว่า แม่ยายน่าจะรู้สึกอะไรบางอย่างแน่ๆ ถึงได้พูดสิ่งเหล่านี้
แต่ว่า ความห่วงใยในน้ำเสียงของแม่ยาย มาจากใจ
เธอยอมรับลูกเขยคนนี้ของตัวเองอย่างแท้จริง
“แม่ครับ แม่วางใจได้ ผมไม่มีทางทำเรื่องโง่ๆอย่างแน่นอน ผมก็ไม่เคยทำเรื่องที่ไม่มั่นใจมาก่อน”
หลี่หลานไม่พูดอะไรมากอีก
เธอรู้ตั้งนานแล้วว่า เย่เซิ่งเทียนเป็นคนดื้อรั้น เรื่องไหนที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้วก็ไม่มีทางยอมแพ้
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเย่เซิ่งเทียน แต่หลี่หลานยังหวังว่า จะไม่เกิดเรื่องกับเย่เซิ่งเทียน
ไม่ง่ายเลยที่จะมีครอบครัวในตอนนี้ ถ้าเกิดเรื่องอีก ทั้งครอบครัวนี้ ก็พังแน่ๆ
“แม่ครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมรู้ดีแก่ใจ ผมไม่มีทางทำอะไรตามอำเภอใจ”
เย่เซิ่งเทียนยิ้มปลอบโยนว่า: “ผมไปรับซีเอ๋อร์ รอซือซือดูตอนนี้จบ แม่ก็ให้เธอนอนได้แล้ว”
หลี่หลานถูพื้นต่อ และพูดว่า: “ไปเถอะ ไปเถอะ ไม่มีใครเลยที่จะไม่ทำให้แม่หมดห่วงเลย”
เมื่อออกไป เย่เซิ่งเทียนมองดูครอบครัวโดยรอบเหล่านั้นที่เปิดไฟ ความเศร้าโศกในใจก็ระเบิดออกมา
ถ้าไม่ใช่ว่าหวางซีรอตัวเองอยู่ที่เมืองเฉียนถังมาโดยตลอด โลกกว้างไพศาล เกรงว่าตัวเองจะไม่มีบ้านด้วยซ้ำ
แม่ครับ แม่อยู่บนสวรรค์ สบายดีไหม?
ทำไมแม้แต่ฝัน ก็ไม่มาเข้าฝันให้ลูกชายบ้าง?
ถ้าแม่ยังมีชีวิตอยู่ ก็คงจะดีมาก
ถ้าแม่ยังมีชีวิตอยู่ ลูกชายจะอยู่กับแม่ดีๆ ไม่มีทางแก้แค้นพวกเขาอย่างแน่นอน
แม่ครับ ลูกชายคิดถึงแม่แล้ว
หมิงชุนชิว!!
หมิงฮุย!!!
ทำไม พวกแกไม่ให้โอกาสฉัน ได้ตอบแทนบุญคุณแม่ของฉันด้วยซ้ำ!!
ทำไม พวกแกต้องฆ่าแม่ฉันจนตาย!!!
พวกแกไม่ให้ทางรอดกับแม่ฉัน ฉันก็จะไม่มีทางให้ทางรอดกับพวกแก!!