หลังจากที่พูดจบ เกาเจี๋ยบีบคางของคุณชายรองซุนไว้ในทันที
จากนั้นได้ยินเสียงกระดูกดังลั่นอย่างน่าอนาถ
คางของคุณชายรองซุน ไม่นึกเลยว่าจะถูกเกาเจี๋ยบีบคางจนแหลกทั้งเป็นในทันที!
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก!”
ชายหนุ่มสวมตุ้มหูและคนอื่นๆก็ตกใจ ในปากก็เปล่งเสียงกรีดร้องอย่างไม่หยุดหย่อน
กลัวอย่างขีดสุด!
นี่มันคือปีศาจ!
นี่มันไม่ใช่คน!
เขากล้าดียังไง!
เขากล้าดียังไงต่อหน้าคนมากขนาดนี้ ทรมานคุณชายรองซุนแบบนี้!
“อย่าเข้ามา แกอย่าเข้ามา”
“แกออกไป แกออกไปซะ”
“ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว คุณอย่าฆ่าผมนะ ผมผิดไปแล้ว”
“ปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่กล้าอีกแล้ว”
“พ่อของผมคือหลี่กาง พ่อของผู้กอง คุณทำอะไรผมคุณก็หนีไม่รอด!”
พวกเด็กเสเพลของกลุ่มเด็กเสเพลในเมืองเฉียนถัง กลัวจนร้องเสียงดังขึ้นมา เมื่อเห็นเกาเจี๋ยเดินเข้ามา และก็กลัวจนร้องไห้ออกมา
“คุณผู้ชายบอกแล้ว เขาไม่อยากได้ยินเสียงของพวกแก”
รอยยิ้มของเกาเจี๋ย อยู่ในสายตาของพวกเขา ก็เหมือนกับรอยยิ้มของมัจจุราช
แกร๊ก!
เกาเจี๋ยไม่เมตตาเลยสักนิด บีบคางของพวกเขาจนแหลก
ตลอดชีวิตนี้ พวกเขาก็อย่าได้คิดที่จะพูดอีก
ดวงตาของผู้คนรอบข้างแทบจะกระเด็นหลุดตกอยู่บนพื้น!
นั่นเป็นกลุ่มเด็กเสเพลในเมืองเฉียนถัง!
พวกเขา วันนี้ถูกคนจัดการแล้ว
ยังถูกคนบีบคางจนแหลกด้วย!
นี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ!
คนที่ลงมือคนนั้นเป็นใครกัน?
ความกล้าของเขามากเกินไปจริงๆ!
“คนคนนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว กล้าลงมือกับรุ่นสองกลุ่มเด็กเสเพล!”
“เขาเป็นคนตายแล้ว ตระกูลเบื้องหลังของกลุ่มเด็กเสเพลเหล่านั้น ไม่มีทางวางมือยุติเรื่องราว”
“แม้ว่าจะถึงอกถึงใจ แต่จำเป็นบอกว่า สองคนนี้ใจร้อนเกินไป สังคมนี้ ไม่ใช่ว่าหมัดใหญ่ก็ได้แล้ว ยังต้องดูเส้นสายและความสัมพันธ์ด้วย!”
พวกคนมุงดูทยอยถอนหายใจ
คุณชายรองซุนและคนเหล่านี้จัดการได้ง่ายขนาดนี้ พวกเขาก็ไม่เรียกว่ากลุ่มเด็กเสเพลเมืองเฉียนถังแล้ว
เมื่อก่อนไม่ใช่ไม่มีใครอยากจะแก้ไขพวกเขาไม่ใช่เหรอ
แต่ว่าตระกูลเบื้องหลังเหล่านั้นของพวกเขาลงมือ คนคนนั้นก็ถูกขังเข้าไปในคุกทันที
“ประธานเกา คุณรีบไปเถอะ ถ้าเจ้าเทพต่อว่าลงมา ความรับผิดชอบนี้พวกเราแบกรับไม่ไหวนะ ครั้งก่อนเพราะเรื่องของพวกเรา ทำให้คุณโดนเจ้าลงโทษ ครั้งนี้คุณรีบไปเถอะค่ะ”
หวางซีดูกังวล
เธอคิดว่าเกาเจี๋ยถูกเจ้าเทพลงโทษ ก็เพราะก่อนหน้านี้ตัวเองลงมือ ทำร้ายคนเหล่านั้น
ตัวเองทำให้เกาเจี๋ยเดือดร้อนครั้งหนึ่งแล้ว คนอื่นเขาช่วยเหลือตัวเอง ไม่สามารถทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนได้อีก
“ประธานหวาง คุณอย่ากังวลใจเลย ไม่มีปัญหาแน่”
ในเวลานี้ เวินเฉินและหลันรั่วรั่วรีบเข้ามา
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก…….”
คุณชายรองซุนเหมือนกับเห็นบางสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่ง แต่คางของเขาถูกเกาเจี๋ยบีบจนแหลก พูดออกมาไม่ได้ ร้องแต่อ๊าก อ๊าก อ๊าก และคลานถอยหลังด้วยความหวาดกลัว
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก อ๊าก”
กลุ่มพวกเด็กเสเพลที่ปกติก่อกรรมทำชั่ว เมื่อเห็นเวินเฉิน กลัวจนคุกเข่าคำนับขอความเมตตาอยู่บนพื้น
หลายสิบหัว ก็กระแทกลงบนพื้น
สักพักก็เลือดสาดเนื้อกระจาย
“กลุ่มคนเหลือเดน พวกแกก็คู่ควรมีชีวิตอยู่ด้วยเหรอ?”
เวินเฉินจ้องมองคุณชายรองซุน และถามอย่างราบเรียบว่า: “ตระกูลซุนสุดยอดมากเหรอ? พระเจ้ามาก็ไม่มีประโยชน์? งั้นฉันมาล่ะ มีประโยชน์ไหม”
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก อ๊าก อ๊าก”
หัวของคุณชายรองซุนก็เหมือนโขลกกระเทียม คำนับเสียงดัง เขาอยากจะพูดขอความเมตตา แต่ทำได้เพียงส่งเสียงอ๊าก อ๊าก อ๊ากออกมา พออ้าปาก เลือดก็ไหลลงตามมุมปาก
เขาเสียใจมาก
ทำไมเมื่อกี้นี้ไม่เชื่อคำพูดของหวางซี
ทำไมต้องพูดอย่างนั้น!
เลขาเวิน เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะทานข้าวกับหวางซีและคนอื่นเสร็จ
ทำไมตัวเองโง่ขนาดนี้!
ทำไมไม่เป็นเวลาอื่น ดันจะมาหาที่ตายในคืนนี้!
ทำไมต้องมาแก้แค้นด้วย?
ทำไมต้องมาหาที่ตายด้วย!