[ภายในคุกใต้ดินมืดและอับชื้น]
เย่เฉินนั่งสลด ผมเผ้ายุ่งเหยิง เขาลำบากมากตลอดสามวัน ไม่มีใครมาเฝ้าห้องขังเขา หรือไม่มีใครมาเยี่ยมเขา มันราวกับโลกได้ทอดทิ้งเขา
ความเกลียดของเขาที่มีต่อกู่ฉางเกอทะลุเพดาน และก็อยากสับเขาเป็นล้านๆชิ้น
แต่ทันใดนั้น สีหน้าตกใจก็ปรากฏบบนหา้ของเย่เฉินพอเขาเห็นคนที่เขาก่นด่านับไม่ถ้วนตลอดสามวัน คนที่เขาไม่อยากเห็นหน้าสุดกำลังเดินมาทางเขา นำโดยศิษย์ของไท่เสวียน
“คุณชายกู่ ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ท่านต้องการ!นี่คือที่ที่เราขังเย่เฉินไว้”
กู่ฉางเกอเดินหลังศิษย์และไม่ช้าก็มาถึงหน้าห้องขังของเย่เฉิน
“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปได้แล้ว”
กู่ฉางเกอพยักหน้าอย่างไม่แยแสและศิษย์ผู้นั้นก็ไม่กล้าอยู๋อีกหลังเขาสั่ง
ตอนนี้ถึงเวลาที่จะมาดูว่าเย่เฉินกำลังทำอะไร
แค่ดูเขาก็รู้แล้วว่าเย่เฉินค่อนข้างน่าสมเพชแค่ไหน เพื่อเอาใจเขา ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนได้สั่งขังเดี่ยวเย่เฉิน.ถึงขั้นที่ไม่ให้น้ำเขาดื่มสักหยด
บุตรฟ้าประทานกลับอยู่ในสภาพเช่นนี้และเขาก็ดูน่าเห็นใจมาก แต่แน่นอน กู่ฉางเกอไม่คิดปราณี
เหนือสิ่งอื่นใด วินาทีที่เย่เฉินมีความสามารถพอจะจัดการเบขา เขาจะไม่ปล่อยเขาไปแน่ ไม่มีทางที่เย่เฉินจะรอให้เขาแก่ตาย
“กู่ฉางเกอ เจ้าต้องการอะไร?”
เย่เฉินคำรามใส่กู่ฉางเกอ รู้สึกว่าศัตรูคู่อาฆาตมาหาเขาด้วยเจตนาร้าย จิตใต้สำนึกของเขาเชื่อว่ากู่ฉางเกอมาที่นี่เพื่อปลิดชีพเขา
“ก็มาหาเจ้านะสิ”
“โอ๊ะ เอาใหม่ ข้ามาหาอาจารย์เจ้า”
กู่ฉางเกอยิ้มและเผยความลับของเย่เฉิน
“เจ้า..เจ้าหมายความว่าไง?ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าพูดเรื่องอะไร!”
ใบหน้าของเย่เฉินขาวซีด และตื่นตระหนก คำพูดของกู่ฉางเกอทำให้เขาตกตะลึง
เหนือสิ่งอื่นใด กู่ฉางเกอรู้ถึงการดำรงอยู่ของอาจารย์เขาได้ไง?มันคือความลับที่มีแค่เขาถึงรู้!
เย่เฉินอดรู้สึกเย็นวาบไม่ได้ ต่อหน้ากู่ฉางเกอ เขารู้สึกเหมือนมดที่ไม่อาจปกปิดความลับใดได้
“อย่าพยายามเสแสร้งเลย เจ้าคิดว่าเจ้าจะหลอกข้าได้ด้วยสีหน้านั้นเหรอ?”กู่ฉางเกอหัวเราะ“ผู้อาวุโส ท่านไม่คิดจะเผยตัวหรือ?หรือท่านอยากปล่อยผ่านไปด้วยลูกไม้ตื้นๆนี่?ผู้อาวุโสอย่างท่านทำแบบนี้ดูไม่ค่อยดีเท่าไรนะ”
พอกู่ฉางเกอพูด สายตาของเขาก็หยุดที่แหวนบนนิ้วเย่เฉิน การมองนี้ทำให้หัวใจของเย่เฉินตกไปที่ตาตุ่ม ไม่เพียงกู่ฉางเกอจะรู้ถึงอาจารย์เขา แต่ยังบอกได้ด้วยว่าอาจารย์เขาซ่อนอยู่ไหน
“คุณชายกู่จำเป็นต้องทำให้ข้าลำบากใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”
เสียงถอนหายใจดังจากแหวนของเย่เฉิน แม้เสียงจะน่าฟัง แต่ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความอัปจนหนทาง
พอสิ้นคำพูด แสงสีแดงก็สว่างต่อหน้ากู่ฉางเกอ และร่างในชุดแดงก็ปรากฏ
“อาจารย์?”
เย่เฉินหน้าเปลี่ยนสี เขาไม่คิดว่าอาจารย์ของเขาจะเผยตัวเอง การกระทำนี้ของนางเพิ่มความไม่สบายใจของเขา
“โอ้!นี่คือหน้าตาผู้อาวุโสหรือ”
สีหน้าของกู่ฉางเกอไม่เปลี่ยน แต่ก็อดหัวเราะในใจไม่ได้ เขาคิดว่าเย่เฉินจะมีคุณปู่พกพาซะอีก แต่มันกลายเป็นว่าเขามีสาวงามพกพา!
รูม่านตาสีแดงนั่นกับใบหน้าได้รูป…สวรรค์จะอวยพรเย่เฉินนี่เกินไปไหมถึงให้อาจารย์ที่งดงามขนาดนี้ อืม ยังไงก็เถอะ ไม่ช้านางจะเป็นของเขา
“ข้าใคร่สงสัยว่าข้าสามารถทำอะไรให้คุณชายกู่ได้บ้าง?”
หยานจีถามด้วยเสียงอ่อนนุ่มเจือปนด้วยความเย็นชา นางไม่อยากเผยตัว แต่นางไม่มีทางเลือก เนื่องจากกู่ฉางเกอสามารถรับรู้ถึงนางได้ งั้นเขาก็คงมีวิธีบีบบังคับนางให้ออกมาอยู่ดี
แทนที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายบังคับ สู้นางออกมาเองจะดีกว่า
“ก็ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่อยากรู้จักยอดฝีมือเบื้องหลังเย่เฉินและอยากรู้ว่าผู้อาวุโสคนนั้นเป็นใคร”
กู่ฉางเกอตอบราวกับที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง
อย่างน้อย จากผิวเผิน ก็ไม่มีใครมองทะลุผ่านความคิดจริงเขาได้ ทั้งหยานจีกับเย่เฉินก็เหมือนกัน ถึงแม้เย่เฉินจะเชื่อว่ากู่ฉางเกอมาด้วยเจตนาร้ายก็เถอะ
เขาจ้องกู่ฉางเกอด้วยความเกลียดชัง หมายมั่นที่จะปลิดชีพเสียตรงนี้
หยานจีไม่สามารถเดาเจตนาจริงของกู่ฉางเกอได้เช่นกัน นางทำได้แค่เพิ่มความระมัดระวัง
“งั้น ตอนนี้คุณชายกู่พอใจหรือยังที่ได้เห็นหน้าข้าแล้ว?อย่างที่ท่านเห็น ข้าไม่มีอะไรมากไปกว่าวิญญาณสาวเร่ร่อน ข้าไม่ใช่ยอดฝีมืออย่างที่ท่านพูด”
เสียงเย็นชาของหยานจีดังขึ้นอีกครั้ง
“ท่านช่วยให้คนโง่อย่างเย่เฉินบรรลุถึงทุกวันนี้ได้ ทำไมท่านถึงถ่อมตัวเยี่ยงนั้นเล่า ผู้อาวุโส?”
“ตั้งแต่อดีต มีไข่มุกล้ำค่ามากแค่ไหนที่โดนฝุ่นกลบฝัง?อย่างที่เขาพูดกันว่า นกที่ดีจะเลือกต้นไม้เพื่อทำรัง อัจฉริยะจะเลือกนายที่คู่ควร”
“ผู้อาวุโส นี่ไม่นับเป็นการเสียพรสวรรค์ท่านซะเปล่าหรือหากยังอยู่ข้างเย่เฉิน?”
กู่ฉางเกอแสดงรอยยิ้มจริงใจขณะพูดข้อเท็จจริง
ตอนนี้ เขาลอบคำนวณว่าเขาจะใช้กำลังแย่งชิงแหวนจากเย่เฉินดีไหม แต่แค่การพยายามคิดก็ทำให้เขารับรู้ถึงอันตรายแล้ว
กู่ฉางเกออดสาปแช่งโชคลาภบัดซบไม่ได้ แต่บนหน้าเขา เขาไม่แสดงอะไรผิดปกติออกมาเลย
“กู่ฉางเกอ เจ้าเรียกใครว่าโง่..”
เย่เฉินหน้าเขียวปั้ดกับคำพูดดูถูก สิ่งที่เลวร้ายสุดคือไอระยำนี่พยายามจะชิงตัวอาจารย์เขาไปต่อหน้าต่อตาเขา
กู่ฉางเกอผู้นี้หน้าด้านเกินไป!
แต่เย่เฉินก็ยังอดตื่นตระหนกไม่ได้ เขาจะทำยังไงถ้าอาจารย์ทอดทิ้งเขาจริง?เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าชะตากรรมของเขาจะเป็นยังไง
ในทางกลับกัน คำพูดของกู่ฉางเกอเองก็ทำให้หยานจีตกตะลึง แม้มันจะเป็นความจริงที่ว่าเย่เฉินนั้นทึ่ม แต่เขาก็ยังมีข้อดีอยู่บ้างเช่นความกล้า
ยิ่งไปกว่านั้น ที่นางตื่นขึ้นมาได้ก็ต้องขอบคุณเย่เฉิน นางจึงไม่สามารถทิ้งเขาได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ กู่ฉางเกอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?
สร้างความบาดหมาง?
สีหน้าของหยานจีเปลี่ยนไปและนางก็รีบตอบสนอง การสร้างความบาดหมางอาจเป็นจุดประสงค์จริงของกู่ฉางเกอในการมาเยี่ยมพวกนาง
แม้นางจะมองออก แต่เย่เฉินอาจจะไม่ สุดท้าย เขาก็เป็นจริงอย่างที่กู่ฉางเกอพูด’โง่’