เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 234 จุดประสงค์ในทุก ๆ การกระทำของเขา
ไม่นานนักแจ็คสันก็ยอมที่จะลงมาจากตัวเธอโดยดี ทิฟฟานี่ลุกขึ้นจัดระเบียบเสื้อผ้าของเธอด้วยอาการหอบนิด ๆ “เอ่อ…นี้ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เช้าฉันค่อยกลับทำความสะอาดต่อนะ นายไปนอนเถอะ ฉันกลับละ!”
แจ็คสันนั่งหันหลังให้เธออยู่ที่ขอบเตียง เธอจึงไม่เห็นสีหน้าของเขา พอเขาไม่ตอบอะไร เธอจึงรับความเงียบนั้นเป็นคำตอบและรีบออกจากห้องเขาโดยเร็ว
เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าเธอจะต้องมาเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ระหว่างรับงานพาร์ทไทม์ แต่อย่างไรสิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ง่าย เพราะผู้ชายอย่างแจ็คสันคงจะคุ้นเคยกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เพลอ ๆ พอเธอกลับบ้านไปอาจจะมีผู้หญิงคนอื่นมาหาเขาแทนก็ได้
วันต่อมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์…
แอเรียนตื่นตั้งแต่เช้า มาร์คและนีน่ายังคงหลับอยู่ เธอจึงตัดสินใจที่จะโทรกลับหาทิฟฟานี่ที่ยังคงสะลึมสะลืออยู่ เรื่องก็มีอยู่ว่า คนที่พวกเขาจ้างให้ไปสืบได้ความมาว่าคุณสโลนถูกลักพาตัวด้วยใครสักคนตามที่อยู่ของจดหมายนั้นและได้ล้มป่วยระหว่างนั้นด้วย ทั้งหมดก็มีอยู่เท่านี้
แต่พวกเขาทราบข้อมูลเหล่านั้นตั้งแต่แรกแล้ว เพราะฉะนั้นข้อมูลนี้จึงไม่ได้ช่วยอะไรเลย พวกเขาดีใจเสียเปล่า
มาร์คลงมาด้านล่างตอนประมาณสิบโมงเช้า ดูจากการแต่งตัวแล้วเหมือนกับว่าเขาจะออกไปไหน แอเรียนกล่าวทักทายมาร์คก่อนที่จะชวนทิฟฟานี่ออกไปเมาท์มอยหรือชอปปิ้งกันเนื่องจากวันนี้เธอไม่ได้มีธุระอะไรมากนัก เธอนึกไม่ถึงว่ามาร์คจะพูดว่า “วันนี้ไปออฟฟิศกับผมนะ ผมมีประชุมที่จำเป็นต้องเข้าร่วม เธอพักผ่อนที่นั้นได้”
เธออยากปฏิเสธ แต่นาน ๆ ทีมาร์คถึงจะอารมณ์ดีและชวนเธอไปที่ทำงานเขาด้วยตนเอง ไหน ๆ ตอนนี้เขาทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันแบบมีความสุขแล้ว และเธอก็ไม่อยากจะกลับไปใช้ชีวิตอันแสนทรมานอีกด้วย เธอจึงตอบไปว่า “ได้สิ ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
พอเขาทั้งสองเดินทางไปถึงเทรมอนต์ ทาวเวอร์ อยู่ ๆ มาร์คก็คว้ามือเธอมาวางไว้บนแขนเขา แบบนี้เขาทั้งสองดูใกล้ชิดและสนิทสนมกันมากจนทำให้แอเรียนรู้สึกว่ามันแปลก ๆ
วันนี้วันเสาร์ พนักงานส่วนใหญ่ไม่ได้มาทำงาน คนที่มาร่วมประชุมก็จะมีแต่พนักงานระดับสูงและผู้บริหารของบริษัท สายตาที่ขี้สงสัยของทุกคนจะต้องมองมาที่แอเรียนแน่นอน
พอทั้งสองเดินมาถึงหน้าห้องประชุมมาร์คกล่าวกับเธออย่างหนุ่มนวลว่า “ตรงโน้นมีห้องนั่งเล่นอยู่ คุณไปรอผมที่นั้นนะ ผมประชุมไม่นานหรอก”
แอเรียนพยักหน้าตกลงแต่ก็แอบสงสัยว่าเขาพาเธอมาที่ออฟฟิศด้วยจุดประสงค์อะไรกันแน่ในเมื่อตัวเองก็ติดประชุม แล้วเธอก็จะทำได้เพียงนั่งเล่นโทรศัพธ์รอ อย่างนี้เขาเรียกว่าพักผ่อนหรอ? สำหรับเธอแล้วมันน่าเบื่อซะมากกว่า
อยู่ ๆ สายตาเธอก็ไปสะดุดตาคน ๆ นึงที่กำลังเดินออกมาจากลิฟท์ อย่างที่เธอได้สงสัยไว้ไม่มีผิด เบื้องหลังการกระทำของมาร์คจะต้องมีจุดประสงค์แอบแฝงอยู่เสมอ ครั้งนี้เขาพาเธอมาประชุมด้วยเพราะเขารู้ว่าวิลจะต้องมาร่วมด้วยอย่างงั้นรึ?
พอวิลเห็นแอเรียน สายตาทั้งคู่ก็เต็มไปด้วยความสงสัย แอเรียนจำเป็นที่จะต้องหันหน้าหนีเพราะว่ามาร์คยังคงยืนอยู่ข้างเธอ
เมื่อวิลเดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น พวกเขาจำเป็นที่จะต้องทักทายกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “คุณเทรมอนต์”
มาร์คตอบกลับอย่างเย็นชา “ประชุมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เข้าไปกันเถอะ”
สายตาของวิลจ้องมาที่แอเรียนชั่วครู่ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องประชุม มาร์คก้มลงจูบหน้าพากของเธอโดยไม่สนสายตาคนอื่น “อดทนรอผมที่นี้นะ”
แอเรียนก้มหน้าลงโดยไม่ตอบอะไร เธอสามารถทนต่อแผนการของเขาโดยไม่รู้สึกอึดอัดใจกับมันได้ อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกไม่พอใจที่เขาทำพฤติกรรมที่อ่อนโยนเช่นนี้เพื่อแสดงต่อหน้าคนอื่น ๆ เท่านั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้เรียกร้อง
40 นาทีผ่านไป การประชุมดำเนินไปได้ครึ่งทางและบางคนก็ได้ออกมาจากห้องประชุม รวมถึงวิลด้วย แต่มาร์คไม่ได้ออกมาเนื่องจากว่าเขาต้องอยู่จนกว่าการประชุมจะเสร็จสิ้น