ตอนที่ 1616 ราชันมังกร (3)
ชายหนุ่มในชุดสีขาวหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง สตรีคนนี้สามารถทำให้หลงอิ๋นบาดเจ็บได้ ดังนั้นความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ต้องยอดเยี่ยมมาก…
ท่านบรรพบุรุษของพวกเขายังไม่ปรากฏตัวและเผ่ามังกรก็ไม่เหมือนในอดีตอีกแล้ว พวกเขาไม่สามารถสร้างศัตรูในเวลาแบบนี้ได้
ราชันมังกรลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “สหายของเจ้าเป็นหนึ่งในคนของเผ่ามังกรของข้าแล้ว ข้าขอให้เจ้ากลับไปและข้าจะไม่ใส่ใจเรื่องที่เจ้าทำร้ายคนของเผ่ามังกรดีหรือไม่”
“ฝ่าบาท!” หัวใจของหลงอิ๋นกระตุก “ฝ่าบาทจะยอมปล่อยคนพวกนี้ไปไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! สตรีผู้นี้มีผลเพลิงวิญญาณอยู่ในร่าง มีแค่ผลเพลิงวิญญาณเท่านั้นที่ช่วยหงหลวนได้!”
ใช่แล้ว! หงหลวนจะรอดถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงตาย
หลงอิ๋นหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง “เจ้าบอกว่าหงหลวนเป็นสหายของเจ้า ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ต้องยอมเสียสละชีพตัวเองเพื่อสหายสิ! ถ้าเจ้ายืนอยู่รอบนอกโดยไม่ยื่นมือมาช่วย แล้วเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาขโมยหงหลวนไปจากข้า”
อวิ๋นเซียวมองหลงอิ๋นด้วยสายตาเย็นเยียบก่อนสะบัดมือ แล้วคลื่นพลังก็โจมตีเข้าที่หน้าอกของหลงอิ๋นจนทำให้เขากระเด็นออกไป
ก่อนที่ผู้อาวุโสของเผ่ามังกรจะได้ตั้งตัว หลงอิ๋นก็ล้มลงไปที่พื้นแล้ว สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก พวกเขาหันไปมองอวิ๋นเซียวอย่างเดือดดาล
“มนุษย์ เจ้ากล้ามาก! เจ้ากล้าทำตัวป่าเถื่อนต่อหน้าต่อตาพวกเรา ฝ่าบาทถ้าพวกเราไม่สังหารคนพวกนี้ เช่นนั้นแล้วศักดิ์ศรีความภาคภูมิใจของเผ่ามังกรก็คงไม่เหลืออยู่บนโลกนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ราชันมังกรไม่ได้พูดอะไร เขาจ้องแขนเสื้ออวิ๋นเซียวโดยไม่ละสายตา เขาตาฝาดไปหรือไม่
ตอนที่อวิ๋นเซียวโจมตีหลงอิ๋น เขามั่นใว่าเขาเห็นแมลงตัวเล็กๆ ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อชายคนนี้… แต่ทำไมแมลงตัวเล็กๆ นี้ถึงหน้าตาคล้ายบรรพบุรุษที่เคารพของพวกเขานักล่ะ
“เจ้าช่วยนำสิ่งที่อยู่ในแขนเสื้อออกมาให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่” ราชันมังกรไม่ได้ตอบรับคำขอร้องของผู้อาวุโสเผ่ามังกร แต่มองอวิ๋นเซียวด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า
ผู้อาวุโสของเผ่ามังกรสะดุ้ง พวกเขาไม่เข้าใจว่าฝ่าบาทจะสนใจแขนเสื้อของมนุษย์ไปทำไม หรือว่ามนุษย์ผู้ชายคนนี้จะซ่อนสมบัติไว้ในแขนเสื้อของเขา
ภายในแขนเสื้อ เสี่ยวฉงขดตัวเข้าหากันแล้วสาปแช่งอวิ๋นเซียวภายในใจ
ทำไมเจ้าถึงไมใช้มืออีกข้างโจมตีหลงอิ๋น เจ้าจะได้ไม่ต้องเปิดโปงข้า!
เสี่ยวฉงรู้สึกเสียใจมาก ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นบรรพบุรุษของเผ่ามังกร แต่เขาก็ไม่อยากเห็นคนพวกนี้เลยแม้แต่น้อย แล้วก็ไม่เคยอยากกลับมาเผ่าธรรมดาๆ อย่างเผ่ามังกรด้วย…
อวิ๋นลั่วเฟิงมองราชันมังกรแล้วเชื่อมโยงบางอย่างกับสิ่งที่เสี่ยวฉงเคยบอกได้ จากนั้นคำตอบก็ปรากฏขึ้น
แต่ว่า…ตอนที่เสี่ยวฉงได้ยินว่านางต้องการมาที่เผ่ามังกร เขาก็เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในแขนเสื้อของอวิ๋นเซียว ดูเหมือนว่าเจ้าตัวน้อยนี้จะไม่อยากกลับมาที่เผ่ามังกร
อวิ๋นลั่วเฟิงดึงมืออวิ๋นเซียวลงมาแล้วมองไปที่ราชันมังกรด้วยสีหน้าหน้าไม่อาย “เผ่ามังกรไม่ใช่แค่ลักพาตัวสหายของข้าไป แต่ยังไม่ซื่อสัตย์อีกด้วย แล้วทำไมข้าต้องทำตามที่เจ้าบอกด้วย”
“ฝ่าบาท!” หลงอิ๋นกุมมือไว้ที่หน้าอกที่บาดเจ็บแล้วพยายามลุกขึ้นจากพื้นก่อนจะจ้องหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง “มนุษย์พวกนี้อวดดีเกินไปแล้ว! ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราก็ควรขโมยสมบัติมาเลย!”
อารมณ์ของฝ่าบาทมักไม่ค่อยดี ใครก็ตามที่หาเรื่องเขามักพบกับจุดจบที่น่าสังเวช เช่นนั้นแล้ว อวิ๋นลั่วเฟิงที่เพิ่งยั่วยุฝ่าบาทไป ฝ่าบาทจะต้องไม่ยอมปล่อยมนุษย์พวกนี้ไปแน่…
เมื่อเห็นท่าทางของอวิ๋นลั่วเฟิง ราชันมังกรก็ยิ่งแน่ใจว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของอวิ๋นเซียวคือบรรพบุรุษที่เคารพที่พวกเขากำลังตามหา!
ทันใดนั้นเขาก็คุกเข่าแล้วพูดเสียงดังด้วยน้ำเสียงเคารพนับถือ “ข้า ราชันของเผ่ามังกร บังอาจขอให้ท่านบรรพบุรษที่เคารพโปรดแสดงตัวด้วยขอรับ”
…………………………………..
ตอนที่ 1617 หงหลวน (1)
มังกรทุกตนงุนงงแล้วหันไปมองราชาของพวกเขาอย่างตกตะลึง
ฝ่าบาทเสียสติไปแล้วหรือ ท่านบรรพบุรุษที่เคารพจะมาอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร
ภายใต้สายตาสงสัยของทุกคน เสี่ยวฉงที่ทำตัวเป็นผลึกสีเขียวก็คลานออกมาจากแขนเสื้อของอวิ๋นเซียว เขาเคลื่อนตัวออกมาช้ามากถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากออกมาแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
ความปีติยินดีพุ่งเข้าสู่หัวใจของราชันมังกร เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะเดาถูก ร่างเล็กๆ ที่เขาเห็นเมื่อครู่เป็นท่านบรรพบุรุษที่น่าเคารพจริงๆ แต่ว่าคนของเผ่ามังกรดูเหมือนโดนฟ้าผ่าและตัวแข็งไปทันทีที่เห็นตัวของเสี่ยวฉง
ท่านบรรพบุรุษที่เคารพอยู่ที่นี้จริงๆ หรือ พวกเขาฝันไปใช่หรือไม่
ตรงกันข้ามกับหลงอิ๋นที่รู้สึกไม่พอใจเอามากๆ เขากำหมัดแน่นจนตัวสั่น
เหตุใด…ทานบรรพบุรุษที่น่าเคารพถึงอยู่บนตัวชายคนนี้
“ท่านบรรพบุรุษที่น่าเคารพ ในที่สุดท่านก็ยอมปรากฏตัว!” ราชันมังกรมีความสุขมาก “พวกเราตามหาท่านมาหลายปี”
เสี่ยวฉงส่งเสียงขึ้นจมูก สีหน้าของเขายังคงเย่อหยิ่งและโอหัง “ตอนแรกข้าก็ไม่ได้อยากกลับมาที่เผ่ามังกร ถ้าเจ้าไม่คุกเข่าขอร้อง ข้าไม่มีทางปรากฏตัวแน่นอน!”
ความจริงแล้วเขาไม่มีทางเลือกเพราะเขาถูกเปิดโปงแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของมังกรน่ารังเกียจอย่างหลงอิ๋น!
“ท่านบรรพบุรุษที่น่าเคารพ การที่ท่านยอมปรากฏตัวถือเป็นการอวยพรให้เผ่ามังกรของพวกเราแล้ว ในฐานะที่เป็นราชันของเผ่ามังกร ข้าขอร้องให้ท่านบรรพบุรุษที่น่าเคารพกลับไปกลับพวกเราด้วยขอรับ”
ใบหน้าของเสี่ยวฉงแข็งค้าง แล้วร่างกายโปร่งแสงสีเขียวอ่อนของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาอับอายหรืออย่างไร…
“นี่…” เสี่ยวฉงกระแอม “เจ้าก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตดี ตอนแรกข้าตั้งใจจะล่อยอดฝีมือระดับเทพไป แต่ใครจะไปคิดว่ายอดฝีมือคนนั้นจะโง่จนนอกจากจะตามหาร่องรอยข้าไม่เจอแล้วยังทำลายเผ่ามังกรด้วย”
ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครตาย แต่รากฐานเป็นพันปีของพวกเขาก็ถูกทำลายและสมบัติจำนวนมหาศาลก็ถูกยอดฝีมือคนนั้นขโมยไป แม้แต่ราชันมังกรท่านก่อนเองก็ยังถูกบังคับให้กลายเป็นพาหนะของยอดฝีมือคนนั้น…
เรื่องนี้เป็นที่น่าอับอายของเผ่ามังกรมาหลายปี! นั่นเป็นเหตุผลที่เสี่นวฉงไม่กล้ากลับมาที่เผ่ามังกร!
เขาคงเป็นราชาคนเดียวของเมืองสัตว์อสูรที่หนีการต่อสู้…
“ท่านบรรพบุรุษ นี่ไม่ใช่ความผิดท่าน” ราชันมังกรเต็มไปด้วยอารมณ์ “ท่านทำสิ่งที่ท่านคิดว่าดีที่สุดต่อเผ่ามังกรแล้ว ใครจะไปรู้ว่ายอดฝีมือระดับเทพคนนั้นจะโง่ได้ขนาดนี้ ท่านตั้งใจจะล่อเขาออกไปแต่เขากลับไม่ยอมงับเหยื่อ!”
เสี่ยวฉงตะลึง นัยน์ตาของเขาว่างเปล่า
ราชันมังกรของเผ่ามังกรไม่โง่ไปหน่อยหรือ เขาไม่เห็นความผิดในอดีตที่เขาก่อขึ้นไว้หรือ
“ท่านบรรพบุรุษ ท่านเป็นความภาคภูมิใจของเผ่ามังกรแล้วยังไปคนที่ความกล้าหาญที่สุดในประวัติศาสตร์ของเผ่ามังกร ทุกคนในเผ่าภูมิใจในตัวท่านมาก”
เสี่ยวฉงประหลาดใจมากๆ ทันใดนั้นเขาก็คิดได่ว่าดีจริงๆ ที่คนของเผ่ามังกรฉลาดน้อย
ความอับอายในดวงตาของเสี่ยวฉงหายไปทันที เขากระแอมแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ใช่แล้ว ข้าเป็นคนกล้าหาญแบบนั่นแหละ ถึงแม้ว่าแผนของข้าจะผลาดเล็กน้อย แต่ข้าก็ทำทุกอย่างเพื่อเผ่ามังกร เปิ่นจู้ภูมิใจมากที่เจ้าจดจำข้าได้มานาน”
มุมปากของอวิ๋นลั่วเฟิงกระตุก นางรู้เรื่องความขี้ขลาดของเสี่ยวฉงดี เขาหนีออกจากเผ่ามังกรเพื่อจะได้ไม่ต้องจบชีวิตด้วยมือของยอดฝีมือระดับเทพคนนั้น…