กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 318
ดอน อัลเบิร์ต มองไปยังเจสันด้วยสายตาที่น่ากลัว และพูดว่า “ปรมาจารย์เวดเป็นผู้นำของพวกเรา การไม่เคารพเขาเท่ากับทำให้พวกเราเป็นศัตรูของนาย ถ้านายกล้าโพล่งคำพูดไร้สาระอีกครั้งฉันจะหักขานายทิ้งซะ!”
ใบหน้าของเจสันเปลี่ยนเป็นสีเขียว ขณะที่เหล่าวีไอพีกำลังต้อนเขาอย่างต่อเนื่อง เขาทั้งตกใจ และพูดอะไรไม่ออก
ในขณะนี้แอนโธนีตะโกนอย่างเย็นชาขึ้นว่า “มานี่ โจชัว ลินช์!”
โจชัวตัวสั่นด้วยความประหลาดใจเมื่อชื่อของเขาถูกเรียก
คนอื่นอาจไม่รู้ แต่เขารู้อย่างชัดเจนว่ายาอายุวัฒนะวิเศษของเขาช่วยรักษาอาการป่วยของแอนโธนีได้หรือไม่ เขายังสามารถหลอกลวงพวกเขาได้ก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ชายที่โดนแอบอ้างตัวจริงได้อยู่ที่นี่แล้ว คำพูดโอ้อวดของเขาก่อนหน้านี้จะถูกเปิดโปง!
อย่างไรก็ตาม เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับก้มหัวลงต่ำ และทักทายว่า “ปรมาจารย์ซิมมอนส์”
แอนโธนีตำหนิอย่างโกรธ ๆ “ฉันได้ยินคุณบอกว่าคุณรักษาอาการป่วยของฉันด้วยยาเม็ดในมือของคุณ นั่นเป็นความจริงหรือไม่?”
โจชัวเริ่มลนลาน “ผมขอโทษปรมาจารย์ซิมมอนส์ ผมแค่พูดเรื่องไร้สาระ และโอ้อวดในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ โปรดยกโทษให้ผมด้วย…”
อันที่จริงโจชัวรู้ดีอยู่แล้วว่าหลังจากที่เขาขายยาให้แอนโธนี เขาได้บอกว่ายาเม็ดนั้นทรงพลังมาก และช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บของเขาได้เป็นอย่างดี แต่มันก็ไม่น่าอัศจรรย์เท่าที่จะรักษาได้อย่างสมบูรณ์ ก่อนหน้านี้เขาแค่คุยโวโอ้อวดเกี่ยวกับผลการรักษาของยา แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้เห็นแอนโธนีปรากฏตัวต่อหน้าเขา
เขารู้สึกประหม่า และหงุดหงิดอย่างมากเมื่อแอนโธนีผู้สง่างามยืนอยู่ตรงหน้าเขา แม้ว่าเขาจะได้รับการยกย่องว่าเป็นแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียง แต่แอนโธนีนั้นเป็นนายกสมาคมแพทย์แผนจีน หากเขาทำให้แอนโธนีขุ่นเคืองล่ะก็ อาจถูกเพิกถอนใบอนุญาตเป็นแพทย์แผนจีนได้
การทำงานหนักมาทั้งชีวิตของเขาจะจบลงแน่ ๆ …
แอนโธนีไม่อยากให้อภัยโจชัวง่าย ๆ เขาตะโกนใส่เขาอย่างเย็นชาว่า “คุณไปดูถูกปรมาจารย์เวด จงไปขอโทษเขาเดี๋ยวนี้!”
โจชัวรู้สึกรำคาญกับความต้องการของแอนโธนีเป็นอย่างมาก ทำไม? ทำไมเขาต้องไปขอโทษไอ้ขี้แพ้คนนั้นด้วย? แม้ว่าเขาจะคุยโวถึงความสามารถของเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะแพ้ชาร์ลี!
เขาเม้มริมฝีปากด้วยความตื่นเต้น และพูดว่า “ปรมาจารย์ซิมมอนส์ ผมยอมรับว่าผมได้โกหกเกี่ยวกับคุณ แต่เรื่องที่นายเวดพูดนี่มันช่างไร้สาระ เขาดูถูกยาของผม แล้วทำไมผมต้องไปขอโทษเขาด้วยล่ะครับ?”
ชั้นแห่งโมโหปกคลุมอยู่บนใบหน้าของแอนโธนี เขาลากโจชัวไปข้าง ๆ และพูดว่า “เจ้าโง่! นายรู้ไหมว่าใครเป็นคนทำยาที่นายถืออยู่? มันเป็นผลงานของปรมาจารย์เวด! กล้ามาอวดฝีมือต่อหน้าปรมาจารย์ได้อย่างไร? ไอ้โง่!”
“อะไรนะ?” โจชัวร้องอย่างไม่เชื่อ “ชาร์ลี เวด เป็นคนปรุงยาขึ้นมาเหรอ?”
แอนโธนีพูดอย่างเย็นชา “ให้ฉันบอกอย่างตรงไปตรงมาแล้วกันนะว่า ปรมาจารย์เวดได้ปรุงยาอายุวัฒนะที่มีประสิทธิภาพ และทรงพลังกว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน อาการบาดเจ็บเก่าของฉันได้รับการรักษาให้หายขาดด้วยยาวิเศษของเขา! นายกล้าไปตั้งคำถามใส่เขาได้ยังไง?!”
โจชัวตัวสั่นด้วยความตกใจ เหงื่อชุ่มบนหน้าผาก เขาอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ปรมาจารย์ซิมมอนส์ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าปรมาจารย์เวดเป็นคนที่ปรุงยาเม็ดนี้ ผมคงไม่ไปทำอะไรไม่ดีใส่เขาหรอกครับ ถ้าผมรู้ว่า…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบแอนโธนีพูดอย่างโมโหว่า “มันสายไปแล้ว! หลังจากนี้ ฉันจะไปบอกให้ทางสมาคมเพิกถอนใบอนุญาตทางการแพทย์ของนายอย่างถาวร!”
ราวกับว่าเลือดอาบบนใบหน้าของโจชัวขณะที่เขาฟังคำประกาศของแอนโธนี เหงื่อเย็นทำให้ร่างกายของเขาเปียกโชก และเขาเริ่มสั่นด้วยความตื่นตระหนก และหวาดกลัว
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาคุกเข่าต่อหน้าชาร์ลี และวิงวอนขณะที่เขาคร่ำครวญว่า “ปรมาจารย์เวด ได้โปรด ผมขอโทษ โปรดยอมรับคำขอโทษของผมเถอะครับ! ใช่ ผมโกหกทุกคน! ผมไม่ได้ทำยาเม็ดนั้นเองแต่ผมแค่ซื้อมา ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันสามารถรักษาโรคอัมพาตได้ไหม ผมแค่เอามันมาหลอกคุณ… ได้โปรดผมขอโทษที่ดูถูกคุณ และทำให้คุณขุ่นเคืองใจ โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”
เขาคุกเข่าลงบนพื้น เขาตบตัวเอง และขอโทษอย่างล้นหลาม น้ำตาไหลอาบทั่วใบหน้า ร่างกายและพื้น…