แดนนิรมิตเทพ บทที่ 352
“พี่ทาว เมื่อไหร่จะพาพวกเราไปทำความรู้จักกับเฉินไต้ซือบ้างละ? หากว่าชีวิตนี้ผมได้เจอเฉินไต้ซือสักครั้ง ชีวิตนี้ก็ไม่มีอะไรน่าเสียใจแล้ว!”
พวกนักเรียนที่ชื่นชมชื่อเสียงของเฉินไต้ซืออย่างมาก มองหลินทาวด้วยสีหน้านับถือ
หลินทาวหัวเราะอย่างได้ใจ “วางใจได้ รอฉันว่างกลับบ้านตระกูลหลิน ถามผู้นำตระกูลว่าเฉินไต้ซือมีเวลาว่างเมื่อไหร่ ถึงตอนนั้นก็จะพาพวกนายไปแนะนำให้กับเฉินไต้ซือให้หมดเลย”
“จริงหรอครับ ขอบคุณพี่ทาวมากครับ!”
พวกกลุ่มนักเรียนสีหน้าตื่นเต้นดีใจ
สีหน้าหลินทาวยิ่งได้ใจมากขึ้น มองดูรูปเต่าที่วาดไว้บนโต๊ะเฉินโม่ ในแววตามีความโกรธแค้นปรากฏ
“เฉินโม่ ในงานพนันหินหยกนายทำให้ฉันถูกคุณชายตระกูลหลินทำร้ายอย่างหนัก ถึงขั้นลงจากเตียงไม่ได้หลายวัน ความแค้นนี้ฉันต้องชำระแน่นอน!”
ที่จริงแล้วหลินทาวขี้โม้มาตลอด เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตระกูลหลินถูกเฉินโม่ทำลายล้างแล้ว แล้วจะรู้จักกับเฉินไต้ซือได้ยังไง?
อีกอย่างเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเฉินไต้ซือที่ชื่อเสียงโด่งดังนั่นก็คือเฉินโม่ที่เขาโกรธแค้น
แถวหน้า เจี่ยงหยาวมองดูหลินทาวที่มีสีหน้าได้ใจ ใบหน้าสวยงามเคร่งขรึมอย่างมาก “พวกนายอย่าได้ใจไป ฉันเชื่อว่าพี่เฉินโม่จะต้องกลับมาแน่นอน!”
เจี่ยงหยาวมองไปที่ประตูห้องเรียนด้วยความคาดหวังโดยไม่ตั้งใจ การกระทำเช่นนี้ หลายวันมานี้เธอทำไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้
เมื่อหันไปมอง เจี่ยงหยาวก็มีสีหน้าตื่นเต้นดีใจขึ้นมา!
“พี่เฉินโม่!”
“ฉันไม่ได้กำลังฝันไปใช่มั้ย!”
เจี่ยงหยาวขยี้ตาอย่างดีใจ เฉินโม่เดินถึงตรงหน้าของเธอแล้ว พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฝันอะไร? ไม่เจอไม่กี่วันก็จำฉันไม่ได้แล้วงั้นหรอ?”
“ดีจังเลย พี่กลับมาแล้วจริงๆ!” เจี่ยงหยาวดีใจจนแทบจะกระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไม่สนใจสายตาอิจฉาของเพื่อนนักเรียน เข้าไปจับมือเฉินโม่อย่างสนิทสนม พูดว่า “พวกเขาต่างก็พูดว่าพี่ไม่กล้ากลับมา ย้ายโรงเรียนไปแล้ว ฉันไม่เชื่อ ฉันเชื่อมาตลอดว่าพี่ต้องกลับมาแน่นอน ทีนี้ดูสิว่าพวกเขายังมีอะไรจะว่าอีก!”
เจี่ยงหยาวเชิดหน้าขึ้นอย่างได้ใจ มองดูหลินทาวที่ยืนนิ่งค้างอยู่ตำแหน่งที่นั่งของเฉินโม่
“เฉินโม่ นายเป็นอะไรไป? เปิดเทอมตั้งหลายวันแล้วเพิ่งจะมา นายทำอะไรกันแน่ห้ะ!” จ้าวกางดีใจทุบไปที่หน้าอกของเฉินโม่ ฉีกยิ้มร่า
นักเรียนคนอื่นที่สนิทกับเฉินโม่คนอื่นเองต่างก็มีสีหน้าตื่นเต้นดีใจ
เฉินโม่กลับมา แสดงว่าข่าวลือก่อนหน้านี้ล้วนไม่เป็นความจริง พวกคนที่หลายวันมานี้ถูกเหยียบย่ำมาตลอด ในที่สุดก็โล่งใจแล้ว
เจิ้งหยวนฮ่าวมองเฉินโม่อย่างเย็นชา สีหน้านิ่งเฉย คิดในใจว่า “ดีมาก ในเมื่อนายกลับมาแล้ว อย่างนั้นพวกเราก็มาดูกันในตอนสอบมหาวิทยาลัยว่าใครดีกว่ากัน!”
ช่วงก่อนหยุดเรียน เฉินโม่กับเจิ้งซิ่วลี่แข่งกันทำข้อสอบทดลองของหวงกาง ทำเอาเจิ้งหยวนฮ่าวตะลึง
และเขาก็ได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเฉินโม่มา แต่เขาไม่เชื่อ แม้เขาจะเชื่อแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ ยังไงซะตอนนี้ก็เป็นยุคสมัยเทคโนโลยี พลังการต่อสู้ส่วนตัวไม่ได้มีประโยชน์อะไรแล้ว ความรู้และฐานะถึงจะเป็นรากฐานสิ่งที่นำทางชะตาชีวิต
หัวหน้าห้องเจิ้งซิ่วลี่มองเฉินโม่ ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด เธอลืมความอัปยศจากการที่ถูกขับไล่ออกมาในงานประมูลใต้ดินของอำเภอเฮยสุ่ยไม่ได้ แม้ว่าผู้ที่ขับไล่เธอในความเป็นจริงแล้วคือตระกูลจิน แต่ว่าตระกูลจินเธอไม่สามารถมีปัญหาด้วยได้ ดังนั้นเธอจึงนำเอาความโกรธแค้นมาลงที่เฉินโม่ทั้งหมด เธอรู้สึกว่าเป็นเพราะเฉินโม่ ถึงได้ทำให้เธอได้รับความอัปยศเช่นนั้น
“ฉันไม่รู้ว่านายมีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลจิน แต่พวกเราต่างก็เป็นนักเรียน ฉันจะต้องเอาชนะนายในการสอบมหาวิทยาลัยให้ได้ เพื่อพิสูจน์ว่าฉันเก่งกว่านาย!ส่วนนาย เป็นเพียงแค่ขยะที่ต้องพึ่งพาตระกูลจินถึงจะสามารถเอาชนะฉันได้!”
เฉินโม่ลูบผมหน้าม้าของเจี่ยงหยาว ไม่เจอกันนาน เจี่ยหยาวเองก็ยิ่งโตยิ่งสวยเช่นกัน ดูมีความเป็นดาวโรงเรียนให้เห็นได้แล้ว
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าหลายวันมานี้ที่เขามาโรงเรียนช้าในห้องเรียนเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เมื่อเห็นสถานการณ์นี้แล้วเฉินโม่แค่เดาก็สามารถเดาได้แล้ว
มองดูหลินทาวที่นิ่งอึ้งอยู่กับที่ เฉินโม่หุบยิ้มลง แล้วเดินเข้าไปหาอย่างนิ่งสงบ
เฉินโม่มองดูโต๊ะเรียน มองรูปเต่าที่ถูกวาดด้วยปากกาดำตัวขนาดใหญ่กว่าครึ่งโต๊ะ สีหน้าก็เย็นชาขึ้น
“เลียให้สะอาดซะ”
เฉินโม่น้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่เมื่อเข้าในหูของหลินทาวแล้วกลับทำให้เขารู้สึกสะดุ้งตัวสั่น