เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 242 เสียงไอและกลิ่นควัน
เอริกเกือบหลงเชื่อทิฟฟานี่เสียแล้ว “คุณ… ได้! ผมจะพูดแค่นี้แหละ อยากทำอะไรก็เชิญ ผมแค่มาเตือนคุณ คนบางกลุ่มคุณไม่สามารถเล่นได้ด้วยหรอก คุณไม่มีปัญญาพอ อีกอย่าง นี่จะช่วยไม่ให้เกิดความอึดอัดเมื่อต้องเจอกับแอเรียนในอนาคต แจ็คสันไม่ใช่คนที่จะไปบังคับใคร หากคุณไม่เต็มใจก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุณสองคน แค่นี้แหละ คุณไปคิดเอาเองละกัน”
ทิฟฟานี่กลอกตาใส่เขา “โอเค ๆ ขอบคุณสำหรับคำเตือน หมดธุระก็ไปได้แล้ว อย่ามาบังแสงฉัน!”
…
40 นาทีผ่านไป ไบรอันได้มาส่งแอเรียนถึง ไวท์ วอเตอร์ส เบย์ ประตูบ้านของแจ็คสันเปิดอ้าไว้แต่อย่างไรเธอก็ยังเคาะประตูก่อนอยู่ดี
พอทิฟฟานี่ได้ยินเช่นนั้นเธอก็รีบวิ่งมาเปิดประตูทิพย์โดยเร็ว “แอริ!”
แอเรียนประหลาดใจ “ทิฟฟ์ เธอมาทำอะไรที่นี่?”
ทิฟฟานี่ดึงแอเรียนเข้ามาในบ้านและอธิบายคร่าว ๆ ว่า “ฉันได้งานพาร์ทไทม์ ฉันทำงานตามชั่วโมงที่นี้ ทำความสะอาดบ้าง โน้นนี่บ้าง…”
แอเรียนรู้สึกแน่นหน้าอก ทิฟฟานี่น่าจะเป็นเหมือนผู้ชายที่เหลือที่นี่ …
เธอไม่ได้แสดงออกว่าภายในเธอรู้สึกอย่างไรหรือแม้แต่จะถามอะไรเพิ่มเติม แต่พอเธอได้กลิ่นบุหรี่มาจากห้องนั่งเล่น เธอจึงไปเปิดหน้าต่าง
อยู่ ๆ มาร์คก็ไอ และทำให้เอริกกลัว “เออ… มาร์คไม่ได้สูบนะ”
มาร์คเอนกายลงโซฟาแล้วลูบคางอย่างช่วยไม่ได้ นี่เอริกโง่หรอ? นี่เป็นเหมือนการขายเขาเลยนะ ทั้ง ๆ ที่เอริกเป็นคนยุเขาด้วยซ้ำ! เขาไอเพราะรู้สึกระคายคอ ไม่ได้ไอเพราะต้องการจะเตือน!
แอเรียนรู้สึกงงงวย “ไม่เป็นไร… ฉันแค่เปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ ดูดไปเลย ไม่ต้องห่วงฉัน”
อยู่ ๆ แจ็คสันก็ยื่นหัวออกมาจากห้องครัว “นั่นกลิ่นอะไรไหม้? ฉันยังไม่ได้เริ่มทำอหารเลยนะ…”
ทิฟฟานี่สะดุ้งและรีบวิ่งเข้าห้องนอนแจ็คสัน “ฉันคิดว่าน่าจะเป็นกลิ่นเสื้อนายที่ไหม้จากเตารีด…”
แจ็คสันรับรู้ได้ถึงความปวดหัวที่กำลังจะเกิดขึ้นและตามเธอเข้าไปในห้อง เมื่อมองไปที่เสื้อผ้าที่ส่งควันใต้เตารีดทิฟฟานี่ก็รีบคว้ามันด้วยมือของเธอและแทบจะกระโดดจากความร้อนที่แผดเผา “โอ้ย!”
แจ็คสันรีบคว้ามือเธอทันที “คุณโอเคไหม? ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจัดการเอง คุณไปพักผ่อนข้างนอกเถอะ”
ทิฟฟานี่ยืนอยู่ที่เดิมและมองเขาเก็บกวาดด้วยมือเดียว ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากออกไปนะ เพียงแต่เขายังไม่ปล่อยมือเธอสักที…
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทิฟฟานี่ก็นึกถึงคำพูดของเอริกและเมื่อเธอยิ่งนึกถึงมันเสียงไซเรนก็ดังขึ้นในหัวเธอราวกับเป็นคำเตือน เธอสะบัดมือแจ็คสันออก “เดี๋ยวฉันชดเชยเสื้อผ้าที่เสียหายเอง”
แจ็คสันมึนงงเล็กน้อยเมื่อจ้องไปที่ฝ่ามือที่ว่างเปล่าในตอนนี้ “ฮืมม… มันไม่ได้ราคาสูงเท่าไหร่ ไม่ต้องชดเชยหรอก มันก็แค่เสื้อยืด ตราบใดที่คุณไม่ทำลายสูทของผม ผมก็ไม่มีปัญหาอะไร”