ตอนที่ 819 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (39)
เขาลืมตาขึ้นมองบอดี้การ์ดสาวโดยไม่รู้ตัว สายตาบอดี้การ์ดหญิงเย็นชา จ้องมาที่เขาอย่างระแวดระวัง และเมื่อรู้ว่าสายตาของเขามองอยู่ เธอจึงเดินจากไปโดยไร้ร่องรอย
มือที่ดึงชายกางเกงอยู่ของเขาหยุดชะงักเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าบอดี้การ์ดทุกคนจะเป็นแบบนี้ แต่บอดี้การ์ดหญิงคนนี้ทำให้ใจของเขายิ่งไม่เป็นสุข มุมกางเกงของเขาถูกม้วนขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ยืดตัวขึ้น
อวี๋กานกานกำลังทำการฝังเข็ม แต่ทำไมบอดี้การ์ดสาวคนนี้ถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน แล้วทิศทางที่เธอยืนก็อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาพอดี เหมือนกั้นไว้ไม่ให้เขาวิ่งหนี
หรือว่า…
ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจ ราวกับความเย็นยะเยือกที่ปกคลุมร่างกาย
ในขณะนั้นเอง เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นภายในห้อง
ชายชราลุกขึ้นนั่งแล้วยิ้มให้อวี๋กานกาน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วก็ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรบ้าง แต่ชายชราหน้าถอดสีและรีบตอบกลับไป “ได้ เดี๋ยวฉันรีบกลับไป”
เขาลุกยืนขึ้น แล้วเอ่ยขอโทษกับอวี๋กานกาน “ขอโทษนะครับ ที่บ้านเกิดเรื่องนิดหน่อย ผมต้องรีบกลับก่อนนะครับ คุณหมอวี๋ เอาไว้คราวหน้าผมค่อยไปให้คุณฝังเข็มที่โรงพยาบาลนะครับ”
ทุกอย่างรวดเร็วมาก อวี๋กานกานยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไป คุณลุงก็ก้าวขาเดินออกไปแล้ว
บอดี้การ์ดสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน และร่างที่เย็นชาของเธอก็ยืนอยู่ตรงกลางเพื่อขวางทางของชายชราเอาไว้
ชายชราทรุดตัวลงข้างตัวและกำมือแน่น เมื่อครู่นี้ตอนรับโทรศัพท์ ความตื่นตระหนกและความสับสนบนใบหน้าของเขาค่อยๆ หายไป กลายเป็นความเยือกเย็นและมืดมน
ดูเหมือนว่าการคาดเดาทั้งหมดของเขาในตอนนี้จะเป็นความจริง
เขาหัวเราะเบาๆ แล้วกลับสีหน้าเป็นคนใจดีเป็นกันเองเหมือนก่อนหน้านี้ จากนั้นกันกลับมามองอวี๋กานกาน ถอยหลังไปหลายก้าว แล้วเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา “ดูเหมือน…คุณอวี๋ไม่ได้อยากพาผมมาฝังเข็ม แต่เป็นการล่อเหยื่อมาติดกับดักต่างหาก แต่ว่าผมทำอะไรผิดเหรอครับ”
อวี๋กานกานค่อยๆ ลุกยืนขึ้น “คุณลุงเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันแค่สงสัย ว่าคุณรู้เรื่องของหลินเซินได้ยังไง”
ฟังจือหันกำลังจับตาดูเรื่องของหลินเซินอยู่ ซึ่งนั่นเป็นความลับมาก
ถึงแม้ฟังจือหันไม่ได้พูด แต่ตอนที่เธอกับฟังจือหันกลับมา เห็นได้ชัดว่าพื้นทั้งชั้นถูกปิดอย่างแน่นหนา
แล้วคุณลุงคนนี้จะรู้ได้ยังไงว่าฟังจือหันกำลังจัดการเรื่องเกี่ยวกับหลินเซินอยู่
แน่นอนว่าอาจมีอุบัติเหตุ
แต่เหตุการณ์ที่หลินเซินถูกจับ เป็นช่วงที่คุณลุงคนนี้กำลังจะออกไปจากสมาคมยาไป่ฟาง แล้วตอนออกไปก็ดูรีบร้อน
อีกทั้งตรงนั้นที่เขาบอกให้จอดรถ รอบๆ ต่างก็เป็นอาคารพาณิชย์ และราคาห้องเช่าแถวนั้นก็แพงมากเช่นกัน
เขาเป็นแค่พนักงานทำความสะอาด แล้วระหว่างคำพูดก็บอกอยู่เสมอว่าเขาเป็นคนจนใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย เป็นไปได้อย่างไรที่จะอยู่ในอพาร์ตเมนต์เชิงพาณิชย์แบบนั้น
บวกกับการสนทนาก่อนหน้านี้ของพวกเขา เขาจงใจเบี่ยงประเด็นนี้ไปที่ฟังจือหันแล้วโยงไปถึงหลินเซิน เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการพูดให้เธอสับสน
แต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับเปิดเผยตัวตน
เธอเดาได้ว่าคนคนนี้คือใคร จะรู้จักเฉียนต้าเซิงหรือไม่ หรือว่าเขาอาจจะเป็นเฉียนต้าเซิงเอง
หากพูดตามเหตุผล ไม่ว่าคนคนนี้จะเป็นใคร หากเรื่องของหลินเซินและเฉียนต้าเซิงมีส่วนเกี่ยวข้องกัน อย่างนั้นเขาก็อันตรายมาก ควรจะออกห่างจากเขาให้ไกล จากนั้นบอกให้ฟังจือหันมาจับเขาเอาไว้
แต่ทว่า ชายชราคนนี้รีบเดินออกจากบริษัท รู้สึกเหมือนกำลังวิ่งหนี
หากเป็นแบบนี้จริง หากจอดรถทิ้งเขาไว้ข้างถนน จะเป็นการยากที่จะหาเขาอีกในภายหลัง
เธอตัดสินใจพาเขากลับบ้านและเมื่อเธอขึ้นไปหยิบกล่องยา เธอจึงแจ้งให้ฟังจือหันทราบ แน่นอนที่เธอกล้าทำเช่นนี้ก็เพราะเธอมีบอดี้การ์ดอยู่
ตอนที่ 820 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (40)
อย่างนี้นี่เอง เมื่อครู่นี้ตอนที่เขาเดายังไม่เข้าใจ เขาซ่อนตัวแนบเนียนขนาดนั้น แม้กระทั่งฟังจือหันยังจับไม่ได้ แต่อวี๋กานกานจับได้หมดทุกอย่าง ชายชราหัวเราะหึๆ “ผมก็แค่ถามไปอย่างนั้น คิดว่าไม่ถึงว่าจะทำให้คุณถึงกลับเล่นใหญ่ล่อผมไปที่บ้าน คุณอวี๋ คุณคงจะลืมไปว่าผมเป็นแค่พนักงานทำความสะอาด ผมจะรู้ความลับของบริษัทบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”
อวี๋กานกานย้อนถามเขา “ถ้าอย่างนั้น คุณจะรีบไปทำไม ฝังเข็มเสร็จแล้วค่อยกลับก็ไม่สายหรอกมั้งคะ”
“ครับ ได้ ฝังเข็มก่อนก็ได้” ชายชราพูดง่าย ผายมือเพื่อแสดงว่าตัวเองไม่มีปัญหาอะไร
เขาเดินช้าๆ สองก้าว ราวกับว่าเขากำลังจะกลับไปนอนที่โซฟาเหมือนเดิม แต่ทันใดนั้น เขาก็หันกลับมาหยิบแจกันที่อยู่ข้างๆ แล้วทุ่มใส่บอดี้การ์ดสาว
เพื่อหลีกเลี่ยงแจกัน บอดี้การ์ดสาวจึงหลบด้วยสัญชาติญาณ แจกันตกแตกลงกับพื้นจนเศษกระจายไปทั่ว
ชายชราฉวยโอกาสนี้พุ่งไปทางประตู เตรียมเปิดประตูวิ่งหนีออกไป
แต่พอประตูเปิดออก เขากลับถอยไปข้างหลังโดยไม่รู้ตัว บอดี้การ์ดสาวก้าวไปข้างหน้า เธอจับเขาล็อกสองครั้งก็สามารถกดชายชราลงบนโซฟาได้
ร่างสูงตระหง่านก้าวเดินเข้ามาอย่างสุขุมเยือกเย็น เมื่ออวี๋กานกานเห็นฟังจือหันเข้ามาก็ผ่อนลมหายใจอย่าแรงด้วยความโล่งใจ
เมื่อครู่นี้เธอตกใจมากจริงๆ
เกือบคิดว่าเธอและพี่บอดี้การ์ดสองคนจะจับชายชราเอาไว้ไม่ได้ซะแล้ว แต่เขาลื่นเป็นปลาไหลจริงๆ
ฟังจือหันเดอนไปที่ชายชรา มองเขาจากเบื้องสูงลงมาแล้วเอ่ยว่า “ในที่สุดก็เจอกันจนได้นะ เฉียนต้าเซิง”
การคาดการณ์ของอวี๋กานกานนั้นน่าประหลาดใจมาก
ชายชราถูกจับกดที่โซฟาไม่สามารถดิ้นหนีได้และก็พูดลำบาก ฟังจือหันจึงส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดปล่อยเขา
เมื่อชายชราได้รับอิสระก็พิงโซฟาแล้วพูดเสียงเหนื่อยหอบ “ประธานหัน ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร แล้วก็ไม่เข้าใจด้วยว่าพวกคุณสองสามีภรรยาถึงได้รุมรังแกคนแก่ตัวคนเดียวอย่างผม”
เสียงหัวเราะเยาะดังออกมาจากริมฝีปากบางจองฟังจือหัน เขาเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง “คุณมีคดีติดตัวอยู่ ตอนนี้ต้องการเพียงเส้นผมของคุณ เดี๋ยวก็รู้ว่าคุณคือเฉียนต้าเซิงหรือเปล่า”
ไม่ว่าจะเปลี่ยนชื่อ หรือใช้สถานะตัวตนของคนอื่นก็สามารถตรวจเจอได้ เมื่อเฉียนต้าเซิงรู้ว่าต่อให้ตัวเองยืนกรานปฏิเสธก็คงไร้ประโยชน์ เขาจึงยอมจำนนอย่างช่วยไม่ได้ “ถ้าฉันคือเฉียนต้าเซิงแล้วจะทำไม ฉันผิดที่เป็นเฉียนต้าเซิงเหรอ”
ดวงตาเย็นชามีแสงวูบไหว ฟังจือหันจ้องเขาแล้วตอกหน้ากลับไป “หลินเซินสารภาพหมดทุกอย่างแล้ว คุณคิดว่าเฉียนต้าเซิงกระทำความผิดกฎหมายหรือเปล่าล่ะ”
เมื่อเฉียนต้าเซิงได้ยินดังนั้น ในที่สุดก็เลิกตีหน้าเสแสร้ง เขาเบิกตาโตแววตาสั่นระริก แล้วกัดฟันคำราม “สารภาพอะไร เรื่องทุกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน หลินเซินทำเองทั้งนั้น
“หลินเซินไม่ได้เป็นคนทุบตู้ที่ห้องแล็บ” ฟังจือหันหรี่ตาอย่างอันตราย มุมปากเต็มไปด้วยคาวเลือดเยือกเย็น
อวี๋กานกานมองฟังจือหันด้วยความตะลึง “ลุงของคุณไม่ได้เป็นคนทำเหรอคะ”
ฟังจือหันเหลือบมองอวี๋กานกานแล้วเอ่ยขึ้น “ตอนนั้นเราต่างคิดว่าคุณลุงเป็นคนทำ แต่เพราะคุณลุงวางแผนทำร้ายคุณกับอาจารย์ของคุณหลายครั้ง ตั้งแต่เรื่องลิฟต์ค้างไปจนถึงที่อาจารย์คุณถูกลอบแทง ต่างก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับลุงผมทั้งนั้น ดังนั้นเราจึงคิดไปเองว่าเรื่องตู้ในห้องแล็บร่วงลงมานั้นเป็นเรื่องที่คุณลุงทำ แต่ที่จริงไม่ใช่ คนที่ทำเรื่องนี้จริงๆ ก็คือเขา!”
สายตาของฟังจือหันจ้องไปที่เฉียนต้าเซิงอย่างเย็นเยียบ!