แดนนิรมิตเทพ บทที่ 354
“พอแล้ว เป็นเพื่อนนักเรียนกันทั้งนั้น มาลงมือทำร้ายกันเพราะเรื่องเล็กน้อย ไร้สาระสิ้นดี!” เจิ้งหยวนฮ่าวลุกขึ้น พูดเสียงเย็นชา ลูกชายคนโตของรองนายกฯคนนี้ ทำอะไรก็มีความน่าเกรงขาม
“ไอ้หนุ่ม ไม่ได้ยินที่พี่ฮ่าวพูดหรือไง? ยังไม่ปล่อยฉันอีก หรือว่าแม้แต่พี่ฮ่าวแกก็ไม่ให้เกียรติหรือไงห้ะ!” หลินทาวยิ้มเยาะอย่างได้ใจ ในห้องมัธยมหกห้องหก แม้กระทั่งทั้งโรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจว ไม่มีใครไม่กล้าให้เกียรติเจิ้งหยวนฮ่าว
เขาคิดว่าเฉินโม่ต้องไม่กล้ามีปัญหากับเจิ้งหยวนฮ่าวแน่นอน
นักเรียนคนอื่นเองก็มีความคิดเช่นนี้ มีฐานะเป็นลูกชายของรองนายกฯ เมื่ออยู่ในโรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจว จึงเป็นบุคคลผู้อยู่ในระดับชั้นสูง
เจิ้งซิ่วลี่เองก็ลุกขึ้นยืน แสดงความน่าเกรงขามของหัวหน้าห้อง “เฉินโม่ ฉันใช้ฐานะหัวหน้าห้องขอให้นายปล่อยหลินทาวซะ หากนายกล้ารังแกเพื่อนในห้องเรียน ฉันจะไปแจ้งการกระทำของนายที่ห้องวิชาการด้วยตัวเอง!”
เจิ้งซิ่วลี่และเจิ้งหยวนฮ่าว เป็นหัวหน้าใหญ่ของชั้นมัธยมหกห้องหก มีนักเรียนหลายคนยอมเป็นผู้ติดตามให้กับทั้งสองคน เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนแสดงท่าทีแล้ว จึงต่างก็ต่อว่าเฉินโม่
ชั่วขณะนั้น เฉินโม่ก็ได้กลายเป็นบุคคลที่ถูกตีตราต่อว่า
เจี่ยงหยาวและจ้าวกางไม่พอใจ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฝ่ายข้างมาก จึงทำได้แค่พูดโน้มน้าว “เฉินโม่ อย่าใจร้อน ยังไงซะที่นี่ก็เป็นห้องเรียนนะ!”
หลินทาวยิ้มร้ายอย่างได้ใจ มองเฉินโม่ด้วยสีหน้าดูถูก แล้วพูดเยาะเย้ยว่า “ไอ้ขยะ แกจะทำอะไรฉันได้? ยังไงก็ต้องปล่อยตัวฉันไปซะดีๆ”
เฉินโม่กวาดมองทุกคนอย่างนิ่งเฉย จากนั้นก็ยิ้มเยาะ “ฉันจะทำอะไร แล้วต้องให้พวกนายมาชี้นำสั่งการตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!”
“ฉันบอกให้มันเลียให้สะอาด มันก็ต้องเลียให้สะอาด ใครหน้าไหนก็มาขัดขวางไม่ได้!”
เฉินโม่เพิ่มแรงในมือ หัวของหลินทาวถูกกดทับลงบนโต๊ะเรียน ใบหน้าโดนรอยหมึกดำย้อมสี
“หยุดซะ!เฉินโม่ นายกำลังทำอะไร?”
ทันใดนั้นเสียงดุดันเสียงหนึ่งดังขึ้น ครูประจำห้องหวางลี่เดินเข้ามาอย่างเกรี้ยวกราด
“ครูมาแล้ว!”
“ดีเลย ทีนี้ดูสิว่าเฉินโม่จะยังอวดเก่งยังไงอีก!”
เพื่อนนักเรียนที่สนิทกับหลินทาวพวกนั้นต่างก็ดีใจขึ้นมา สายตาที่มองไปทางเฉินโม่เต็มไปด้วยความสะใจ
หลินทาวยิ้มเยาะออกมาเสียงเบา “ไอ้ขยะ แกคิดไม่ถึงละสิ ครูมาแล้ว มีปัญญาก็ลงมือทำร้ายต่อไปสิ!”
หวางลี่รีบก้าวเดินเข้าไปข้างกายเฉินโม่ มองเฉินโม่อย่างโมโห “เปิดเทอมมาตั้งกี่วันแล้ว ไม่เห็นนายมาเรียน โทรศัพท์ก็ไม่รับสาย ตอนนี้นายเพิ่งจะมาเรียนก็รังแกเพื่อนอีก นักเรียนเฉินโม่ นายคิดอยากจะทำอะไร?”
สีหน้าเฉินโม่นิ่งเรียบเหมือนเดิม ไม่มองพวกนักเรียนที่ท่าทางสะใจพวกนั้นด้วยซ้ำ เพียงแค่เหลือบมองครู แล้วพูดนิ่งๆว่า “เขาวาดรูปเต่าบนโต๊ะเรียนของผม ผมจะให้เขาเลียให้สะอาด เรื่องราวง่ายดายแค่นี้”
หวางลี่ขมวดคิ้ว แล้วถลึงตาใส่หลินทาวที่ยิ้มเยาะด้วยความโมโห พูดว่า “เรื่องนี้นักเรียนหลินทาวทำผิด แต่นายก็ห้ามรังแกเพื่อนในห้องเรียน รีบปล่อยมือซะ!ฉันสั่งให้เขาเช็ดให้นาย!”
หลินทาวมองเฉินโม่ ยิ้มอย่างมีชัย เหมือนกำลังพูดว่า “ไอ้ขยะ สุดท้ายนายต้องกลืนน้ำลายตัวเอง!”
เจิ้งหยวนฮ่าวและเจิ้งซิ่วลี่ทั้งสองคน ในสายตาเองก็มีความเยาะเย้ยปรากฏ สุดท้ายแล้วเฉินโม่ก็ต้องกลืนน้ำลายตัวเอง
นักเรียนคนอื่นเองก็ยิ้มอย่างดูถูก ถึงแม้แกจะเก่งยังไง แต่จะกล้าต่อกรกับอาจาร์งั้นหรอ?
เฉินโม่สีหน้านิ่งเฉย ท่าทางนิ่งสงบ ดูไม่มีความคิดที่จะปล่อยมือ “ผมบอกแล้ว ว่าชีวิตนี้ ผมทำตามคำพูด ผมบอกว่าให้เขาเลียให้สะอาด เขาก็ต้องเลียให้สะอาด ใครหน้าไหนมาห้ามก็ไม่ได้ทั้งนั้น!”
พูดจบ เฉินโม่ก็กดทับหัวของหลินทาว ในขณะที่หลินทาวส่งเสียงกรีดร้องอู้อี้ ก็ได้ใช้ปากของหลินทาวแทนผ้าขี้ริ้ว แล้วเช็ดรูปเต่าที่วาดอยู่บนโต๊ะให้สะอาด
“ขอโทษด้วย!”
เมื่อเช็ดสะอาดแล้ว เฉินโม่ก็ปล่อยหลินทาว แล้วพูดกับครูนิ่งๆ จากนั้นก็สะบัดมือ เหมือนกับว่ากลัวมือเขาจะสกปรกไปด้วย