เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 317
อีกทั้งตอนนี้ลู่ฝานเข้าใจแล้ว ทำไมตอนนี้กระบี่หนักไม่คมถึงยอมรับเขา เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งทำความเข้าใจว่าความหนักมาจากไหน ขณะเดียวกันออร่าของเขาทานหนักก็กระตุ้นกระบี่หนักไม่คม
แค่เขาทานหนักกระจอกๆ กล้ากำเริบเสิบสานต่อหน้ามัน นี่ทำให้กระบี่หนักไม่คมที่มีเขตวิถีสูงสุด อีกทั้งยังมีพลังระดับเดียวกัน ไม่สามารถทนได้
เหมือนหนูยั่วโมโหแมว เหมือนสุนัขแยกเขี้ยวใส่สิงโตอย่างไรอย่างนั้น
กระบี่หนักไม่คมใช้พลังทำลายวิถีของเขาทานหนักในหัวของลู่ฝานอย่างไม่เกรงใจ
ตอนนี้กระบี่หนักไม่คมยอมรับลู่ฝานเป็นเจ้าของแล้ว ถ้าลู่ฝานอยากทำความเข้าใจวิถีนี้ ก็มาหามันได้ ไม่จำเป็นต้องให้เขาทานหนักกระจอกๆ มาสอน
ลู่ฝานสัมผัสได้ถึงความเย่อหยิ่งของกระบี่หนักไม่คม เป็นความเย่อหยิ่งที่ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ดูหมิ่นทั้งโลก
แน่นอนว่ามันก็มีสิทธิ์ทำเช่นนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าของคนก่อนของกระบี่หนักไม่คม อย่างน้อยก็ต้องเป็นผู้แข็งแกร่งเซียนบู๊
เหมือนได้สมบัติมาจริงๆ!
ถ้าเขาเอาเรื่องที่มีเขตวิถีอยู่ในกระบี่หนักไม่คมพูดออกไป นักบู๊ทั้งโลกคงต้องมาจัดการเขา
กระบี่ที่แฝงด้วยเขตวิถี ใครไม่อยากได้บ้างล่ะ!
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรยังพูดว่า “ไม่คม นายทุเรศจริงๆ พูดไม่เป็นแล้วเหรอ ฮ่าๆ นายมาทีหลัง ต่อไปต้องเรียกฉันว่าพี่เจดีย์เสวียนเก้ามังกร”
ออร่าของกระบี่หนักไม่คมเคร่งขรึม เห็นได้ชัดว่าไม่อยากสนใจเจดีย์เสวียนเก้ามังกร
ลู่ฝานพูดในใจว่า “ไอ้เก้า ไม่คมเก่งมากเหรอ”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ นั่นแน่นอนอยู่แล้ว มันเป็นอาวุธวิเศษระดับเดียวกับฉัน แม้ไม่ใช่ชนิดเดียวกัน ฉันเป็นพวกเครื่องราง ส่วนมันเป็นอาวุธ แต่พูดถึงเรื่องพละกำลัง ไม่ค่อยต่างกันเท่าไร ตอนนี้มันบาดเจ็บสาหัส ต่อไปถ้าเจ้านายมีทรัพยากรเหลือๆ ก็แบ่งให้มันสักหน่อย ฉันขอไปนอนต่อก่อน พูดก็เสียพลังเหมือนกัน เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ มีเรื่องอะไรให้เรียกฉัน มีอะไรดีๆ ก็เรียกฉันด้วยล่ะ”
พูดพลางเจดีย์เสวียนเก้ามังกรพึมพำสองสามประโยค จากนั้นก็เงียบไป
กระบี่หนักไม่คมในมือมีแสงเบาบางลง
ลู่ฝานเก็บมันเอาไว้ด้านหลัง
อาจารย์เซินถูดูอยู่ข้างๆ ตลอด เมื่อเห็นลู่ฝานเก็บกระบี่ไว้ด้านหลัง จึงพูดว่า “ลู่ฝาน เหมือนกระบี่ของนายไม่ธรรมดา เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”
ลู่ฝานพูดว่า “กระบี่ของผมอาจโดนออร่าของผมกระตุ้น จึงคุ้มครองเจ้าของโดยอัตโนมัติ ไม่มีอะไรหรอกครับ”
อาจารย์เซินถูยิ้มแล้วพูดว่า “คุ้มครองเจ้าของโดยอัตโนมัติงั้นเหรอ เป็นกระบี่ล้ำค่าจริงๆ คงอยู่ในระดับอาวุธจิตวิญญาณ ลู่ฝาน อาวุธดีระดับนี้หายาก นายอย่าให้ใครรู้เยอะไม่เปิดเผยทรัพย์สินเงินทองที่นำติดตัวให้คนอื่นรู้ ถึงจะถูก”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ขอบคุณอาจารย์เซินถูที่ชี้แนะ เรามาเล่นหมากรุกต่อเถอะ”
อาจารย์เซินถูยิ้มแล้วพูดว่า “จะเล่นต่อเหรอ เดิมทีฉันเล่นหมากรุกครั้งนี้ เพราะต้องการให้นายได้สัมผัสวิถีของพลังที่แท้จริงว่าเป็นอย่างไร นายก็ได้สัมผัสแล้ว ดูเหมือนนายได้อะไรอยู่บ้าง ฉันว่าพอประมาณแล้ว นายคงยกตัวหมากขึ้นมาไม่ได้หรอก วันนี้พอแค่นี้……”
อาจารย์เซินถูยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นลู่ฝานหยิบตัวหมากขึ้นมาอย่างง่ายดาย
อาจารย์เซินถูอ้าปากค้าง “นี่เป็นไปได้ยังไง นายทำความเข้าใจวิถีด้านในนั้นแล้วเหรอ”
ลู่ฝานยิ้มบางๆ ไม่ได้ทำความเข้าใจได้หรอก แค่บนตัวเขามีออร่าของกระบี่หนักไม่คม วิถีที่อยู่ในตัวหมากพวกนี้ ไม่กล้าขัดขวางมันเท่านั้น
แค่พลังเล็กน้อยของหินผนึกกำลัง ลู่ฝานชินแล้ว
ลู่ฝานวางตัวหมากลงแล้วหัวเราะ “ตาของอาจารย์เซินถูแล้ว”