สุดท้ายแล้วเยี่ยคานฮวนก็ไม่ได้อยู่ทานข้าวร่วมกับครอบครัวซู เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกที่เขาได้เริ่มทำงานที่โรงเรียนประถมที่สิบสาม พี่ชายและพี่สะใภ้ของเขาซึ่งก็คือพ่อแม่ของเซี่ยฉังอานได้เตรียมอาหารไว้เพื่อเฉลิมฉลองให้เขาแล้ว
ส่วนซูรุ่ยนั้นอยู่ทานอาหารเย็นที่บ้านของครอบครัวซูอย่างมีความสุข ซูชิงเหมยก็ไม่ส่งเสียงดังวุ่นวายอีกเลยตลอดการรับประทานอาหาร แต่เธอกลับแอบสังเกตทุกย่างก้าวของซูรุ่ยเพื่อพยายามค้นหาความลับของเขา
น่าเสียดายที่บนโต๊ะอาหารนั้นซูรุ่ยเงียบและไม่พูดอะไรสักคำ ลักษณะท่าทางก็ดูเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ซูชิงเหมยจึงมองเขาไม่ออกเลย
เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จและเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว ซูรุ่ยก็เข้าไปในห้องเล็กๆ ของซูหว่านโดยอ้างว่าจะติวหนังสือ
เอาเถอะ ถึงแม้ตอนนี้แม่ทัพซูทำอะไรไม่ได้ แต่แค่ได้มองดูคุณภรรยาที่เหมือนขนมปังก้อนน้อยๆ แล้ว เขาก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก อืม ถ้าอ้วนขึ้นอีกนิด หน้าก็จะมีแก้มมากขึ้น เวลาเอามือไปหยิกคงรู้สึกดีไม่น้อย
ซูหว่าน: …
เมื่อเห็นซูหว่านและซูรุ่ยอยู่ในห้องและไม่ได้ออกมาเลย ซูชิงเหมยก็ออกไปที่ลานบ้านคนเดียว ยังไม่ทันที่จะก้าวออกจากลานบ้าน ก็มองเห็นเซี่ยฉังอานที่อยู่นอกประตู
ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นในทันที “พี่ฉังอาน พี่มาชวนฉันไปเล่นหรอ?”
เพื่อตอบสนองต่อสายตาที่เป็นประกายของซูชิงเหมย เซี่ยฉังอานยิ้มจางๆ ก่อนจะยกกล่องเล็กๆ ในมือของตัวเองขึ้น “นี่เป็นช็อคโกแลตที่คุณอาพี่เอากลับมาฝากจากเมืองนอก อร่อยมากเลยนะ พี่จะเอามาให้พี่สาวเธอกับเธอ ชิงเหมย ทำไมเธอถึงอยู่คนเดียวล่ะ? พี่สาวเธอล่ะ? ทำการบ้านอยู่เหรอ?”
“เอ่อ ใช่ค่ะ”
เมื่อได้ยินเซี่ยฉังอานถามถึงซูหว่าน สีหน้าของซูชิงเหมยก็เจื่อนลงทันที หรือจะเป็นเพราะตัวเธอยังเด็กเกินไป เซี่ยฉังอานถึงไม่สนใจเธอแบบนี้? ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจเรื่องของพี่สาวมากกว่าด้วยซ้ำ?
“พี่ไปดูหน่อยดีกว่า ถ้ามีตรงไหนที่ซูหว่านทำไม่ได้ พี่จะได้ช่วยติวให้!”
แน่นอนว่าเซี่ยฉังอานรู้ดีว่าผลการเรียนของซูหว่านเป็นยังไง ในชาติที่แล้ว ซูหว่านเรียนไม่ค่อยเก่งนัก อีกทั้งไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของหลิวลี่ ดังนั้นเมื่อเธอเรียนจบมัธยมต้น เธอจึงลาออกจากโรงเรียนไป หลังจากนั้นมาเธอก็ทำงานอยู่ในโรงงานเสื้อผ้าในเมือง อันที่จริงเธอมีพรสวรรค์ด้านการออกแบบมาก แต่น่าเสียดายที่ซูหว่านไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย ชีวิตนี้ เซี่ยฉังอานหวังว่าตัวเองจะสามารถช่วยให้ซูหว่านได้เรียนมหาลัย เพื่อที่เธอจะได้ทำความฝันในอดีตให้สำเร็จ และได้เป็นแฟชั่นดีไซเนอร์ที่ยอมเยี่ยมได้
“พี่ฉังอาน!”
เมื่อเห็นเซี่ยฉังอานกำลังจะเข้าไปหาซูหว่าน ซูชิงเหมยก็เรียกเขาไว้ทันที “พี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกำลังติวให้พี่ซูหว่านอยู่น่ะค่ะ คงไม่ต้องให้พี่ช่วยหรอกมั้ง?”
ซูชิงเหมยในตอนนี้รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย
ในชาติก่อน ตั้งแต่ซูชิงเหมยเริ่มเข้ามัธยมต้น ก็มีคนตามจีบเธอไม่เคยขาด กระทั่งเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ก็ยังมีผู้ชายอีกมากมายที่ไล่ตามจีบเธอ
แต่ไหนแต่ไรมาเธอเคยชินกับการเป็นดาวล้อมเดือนมาตลอด วันนี้กลับกลายเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง แถมยังต้องมาเห็นผู้คนเอาแต่ห้อมล้อมรอบตัวซูหว่าน ซูชิงเหมยจึงรู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก
เซี่ยจื่อซวินเป็นครูประจำชั้นของซูหว่าน จะเป็นห่วงผลการเรียนของเธอก็ไม่แปลกอะไร แต่เกาอวี่ผู้ที่ไม่ชอบเรียนกลับเสนอตัวที่จะสอนการบ้านเธอเนี่ยนะ?
ไหนจะเซี่ยฉังอานอีก
ทำไมเขาถึงต้องสนใจซูหว่านมากขนาดนั้น?
เห็นได้ชัดว่าชาติก่อนเขาไม่ได้ชอบซูหว่านด้วยซ้ำ คนที่เขาชอบก็คือตัวเธอมาโดยตลอด!
“ลูกพี่ลูกน้อง?”
เซี่ยฉังอานที่อยู่ด้านข้างไม่ทันได้สนใจสีหน้าซับซ้อนของซูชิงเหมยด้วยซ้ำ เขาตัวแข็งทื่อไปในทันทีที่ได้ยินคำพูดของเธอ เพราะว่าในความทรงจำของเซี่ยฉังอาน ซูหว่านไม่มีลูกพี่ลูกน้อง
เมื่อเห็นท่าทางสับสนงงงวยของเซี่ยฉังอาน ซูชิงเหมยก็โพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว “ก็ลูกพี่ลูกน้องที่ชื่อเกาอวี่ไง ถึงแม้ว่า…หนูจะไม่ชอบเขา แต่พ่อกับแม่แล้วก็พี่สาว ทั้งสามคนต่างก็ชอบเขามาก!”
เกาอวี่!
เมื่อได้ยินชื่อของเกาอวี่ มือของเซี่ยฉังอานก็คลายออกเล็กน้อยจนกล่องขนมในมือแทบจะร่วงลงบนพื้น…
เกาอวี่มาอยู่บ้านครอบครัวซูได้ไง?
ทำไมเขาถึงมาเป็นลูกพี่ลูกน้องของซูหว่านได้?
ดูท่าแล้วการที่เขาได้พบกับเกาอวี่ตรงประตูโรงเรียนเมื่อวานนี้คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่
เซี่ยฉังอานมีความทรงจำเกี่ยวกับชาติที่แล้วเช่นกัน เขาย่อมจดจำเรื่องราวของเกาอวี่และซูชิงเหมยได้อย่างแน่นอน เมื่อได้ยินคำพูดของซูชิงเหมย เขาก็เกิดความคิดขึ้นมามากมายในหัว
“ชิงเหมย! ชิงเหมย!”
ขณะนั้นเอง เสียงของหลิวลี่ดังขึ้นมาจากในลานบ้าน ซูชิงเหมยเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เธอคว้ากล่องขนมในมือของเซี่ยฉังอานแล้วยิ้มให้เขาอย่างสดใส “ขอบคุณสำหรับช็อคโกแลตนะคะพี่ฉังอาน หนูจะเอาไปให้พี่สาวกินด้วยนะ! แม่เรียกหนูแล้ว หนูกลับก่อนล่ะ!”
ซูชิงเหมยพูดพลางหมุนตัวกลับเข้าไปในลานใหญ่
เซี่ยฉังอานยืนอยู่นอกลานบ้านด้วยความลังเลอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจยืนอยู่นอกประตู เพื่อรอเกาอวี่ออกมาจากบ้านครอบครัวซู…
“ชิงเหมย ลูกเอาอะไรมาน่ะ?”
เดิมทีหลิวลี่ตั้งใจเรียกซูชิงเหมยเข้ามาเพื่อให้เธอสวมเสื้อกันหนาวเพิ่ม แต่เมื่อเห็นลูกสาวถือของบางอย่างมา เธอก็อดที่จะถามไม่ได้ แม้ว่าหลิวลี่จะชอบเอาเปลี่ยนผู้อื่น ทว่าเธอก็สั่งสอนลูกสาวตัวเองอย่างเข้มงวด เพื่อป้องกันไม่ให้ซูชิงเหมยหยิบของของคนอื่นมา
ลูกสาวของตนเองย่อมต้องเลี้ยงดูให้สูงส่งล้ำค่า ในอนาคตจะได้จับลูกเขยที่ร่ำรวยให้เธอได้!
“นี่คือขนมที่พี่ฉังอานให้หนู!”
ซูชิงเหมยถือกล่องช็อคโกแลตไว้ในอ้อมแขนราวกับเด็กทารก ก่อนจะวิ่งตรงไปยังหน้าห้องของซูหว่าน
“เอี๊ยดอ๊าด”
ซูชิงเหมยผลักประตูออกเบาๆ เธอเห็นซูหว่านนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือตัวเล็กๆ และมีซูรุ่ยยืนอยู่ข้างหลังของซูหว่าน สองมือค้ำลงบนโต๊ะอ่านหนังสือข้างหน้า หากมองจากด้านข้างแล้ว เหมือนเขากำลังโอบกอดร่างเล็กๆ ของซูหว่านที่อยู่ตรงหน้าตัวเองเอาไว้ทั้งตัว
ราวกับมีแสงสีเหลืองพราวพรายล้อมรอบ ใบหน้าของหนุ่นน้อยกำลังเบ่งบาน ซูชิงเหมยหยุดฝีเท้าลง เธอไม่ปฏิเสธเลยว่า รูปลักษณ์ของเกาอวี่นั้นช่างน่าประทับใจ เธอพบผู้ชายมามากหน้าหลายตาในชีวิตนี้ แต่ไม่มีผู้ชายคนไหนที่หล่อและสง่างามเท่ากับเกาอวี่เลย
เพียงแต่ว่า เกาอวี่เป็นพวกเจ้าชู้หลายใจ แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนไหนเลย เขาเป็นเพียงผู้ชายเสเพลคนหนึ่ง
แต่ถึงอย่างนั้น ฉากที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ ช่างทำร้ายจิตใจของซูชิงเหมยอย่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน
ดวงตาของชายหนุ่มช่างดูอ่อนโยน เขามองคนตรงหน้าตัวเองราวกับว่าเขากำลังมองคนรักที่เขารักมานานหลายปี
“กุกกัก” ซูชิงเหมยตกตะลึง และทำกล่องขนมในมือหล่นลงบนพื้น
เสียงนั้นทำให้ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องตกใจ ซูรุ่ยหันไปมองยังซูชิงเหมยที่อยู่ข้างประตู “ชิงเหมย เป็นอะไรรึเปล่า?”
ซูชิงเหมยหลบสายตาของซูรุ่ย เธอก้มมองกล่องขนมที่อยู่บนพื้น ก่อนจะเปิดมันออกอย่างระมัดระวัง นับว่ายังโชคดีที่ช็อคโกแลตข้างในไม่แตก
“ช็อคโกแลต?”
ซูหว่านเองก็หันกลับมามองซูชิงเหมยที่กำลังถือกล่องช็อคโกแลตไว้ในมือ ซูหว่านกระพริบตาอย่างสงสัย
นี่ดูไม่เหมือนของที่ซูกั๋วเลี่ยงและหลิวลี่จะซื้อให้
“พี่สาว พี่ชาย ช็อคโกแลตนี้… คือพี่ฉังอานให้หนูมา พวกพี่อยากกินมั้ย?”
ขณะที่พูด ซูชิงเหมยก็ยื่นช็อคโกแลตให้ซูหว่านด้วยดวงตาโตเป็นประกาย
ในตอนนี้ ซูชิงเหมยบอกกับตัวเองว่า ชั่วชีวิตนี้ของเธอจะต้องไม่โดนรูปโฉมภายนอกของเกาอวี่ทำให้สับสนอีก ความอ่อนโยนของเขา ความใส่ใจของเขา ทั้งหมดนั้นล้วนจอมปลอม ไม่มีทางที่เขาจะยอมทิ้งป่าทั้งผืนเพื่อผู้หญิงคนเดียวหรอก นั่นไม่ใช่สไตล์ของเขา
ผู้ชายอย่างเซี่ยฉังอานต่างหากที่เป็นผู้ชายที่แสนดีแบบที่หาได้ยากที่สุดในโลก ตัวเองต้องรีบหน่อยแล้ว จะปล่อยเขาหลุดมือไปอีกไม่ได้ แม้ว่าจะต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมบ้าง เธอก็จะต้องคู่กับเซี่ยฉังอานให้ได้…
ที่แท้ช็อคโกแลตก็เป็นของจากเซี่ยฉังอาน
เมื่อได้ยินคำพูดของซูชิงเหมย ซูหว่านก็ทำเพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ “ในเมื่อเซี่ยฉังอานให้เธอ เธอก็กินเถอะ พี่ไม่กินหรอก มันหวานเกินไป”
“เซี่ยฉังอานเป็นใครกัน? ใจกว้างอะไรขนาดนี้!”
เมื่อเห็นว่าซูหว่านปฏิเสธซูชิงเหมยแล้ว ซูรุ่ยก็ยิ้มและถามขึ้นมาทันที ช็อคโกแลตกล่องนั้นต้องมีราคาไม่เบาแน่ ไอเจ้าเด็กคนนี้ไม่เสียดายเลยสินะ
“พี่ฉังอานเป็นเพื่อนบ้านของพวกเรา เขาเป็นคนที่ดีที่สุดในโลกนี้เลย หนู…ถ้าหนูโตแล้ว หนูจะแต่งงานเป็นภรรยาของเขา!”
เมื่อได้ยินคำถามของซูรุ่ย ซูชิงเหมยก็เงยหน้าขึ้นและพูดด้วยเสียงใสอย่างเด็กน้อย
ประโยคนี้ดูไปอาจจะเหมือนคำพูดของเด็กน้อยไร้เดียงสา แต่แท้จริงแล้ว ซูชิงเหมยตั้งใจบอกกับซูหว่านโดยเฉพาะ
ซูหว่าน: …
ใครอยากจะไปเป็นภรรยาของใครก็เชิญไป! ฉัน ซูเสี่ยวหว่านไม่หวงแหนหรอกจ้า ชีวิตนี้ได้พบกับแม่ทัพซูแล้ว ผู้ชายคนอื่นก็ห่วยไปหมด