ตอนที่ 1640 อวิ๋นรั่วสุ่ย (8)
จากนั้นหลินซีก็กระชากแขนอวิ๋นรั่วสุ่ยออกจากรถม้า
ฝ่ามือที่อยู่ด้านหลังของเยี่ยจวินถูกปกคลุมด้วยชั้นพลังฌาน ถ้านางไม่ได้อยากตามหาพี่ชายของนาง นางคงสังหารคนชั่วช้านี่ไปแล้ว”
แต่ว่า…
ถึงแม้ว่าพี่ชายของนางจะแข็งแกร่งแต่เขาก็ใสซื่อไม่ต่างจากสุ่ยเอ๋อร์ แล้วถ้าเกิดเขาโดนคนพวกนี้หลอกล่ะ เยี่ยจวินถอนพลังฌานออกจากฝ่ามือเพื่อความปลอดภัยของพี่ชายนาง นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าสีชมพูของนางฉายแววเย็นเยียบ
“ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องแม้แต่ปลายเส้นผมของน้องสาวข้าล่ะก็ ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป!”
…
ภายในป่า อวิ๋นรั่วสุ่ยเดินตามหลังหลินซีเงียบๆ ตอนที่หลินซีไม่ได้สนใจนางก็แอบโปรยผงพิเศษลงพื้น
ในช่วงระหว่างที่อวิ๋นลั่วเฟิงไม่อยู่ ผู้เฒ่าเยี่ยก็เรียนรู้วิธีเลี้ยงสัตว์วิญญาณอสูร แล้วตอนที่อวิ๋นรั่วสุ่ยกับเด็กอีกสองคนออกจากบ้าน พวกเขาก็ส่งสัตว์วิญญาณอสูรของตระกูลเยี่ยออกมาตามหาที่อยู่พวกเขา
ผงนี้ใช้เพื่อดึงดูดสัตว์วิญญาณอสูร…
พวกนางไม่ได้โปรยผงนี้ที่กระท่อมเก็บฟืนที่พวกนางถูกขังไว้ก็เพราะจะถูกเห็นได้ง่าย มีแค่ตอนที่พวกนางอยู่ด้านนอกเท่านั้นที่จะสามารถโปรยผงนี้ลงพื้นได้อย่างไม่มีปัญหา นี่เป็นเหตุผลที่เยี่ยจวินยืนยันที่จะพาอวิ๋นรั่วสุ่ยออกมากับนาง
“ท่านจะพาข้าไปที่ไหนเจ้าคะ” เมื่ออวิ๋นรั่วสุ่ยรู้สึกได้ว่าหลินซีพานางเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ นางก็ตื่นตระหนก นางอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองก้าวแล้วไม่กล้าเดินต่อ ดวงตาโตของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
หลินซียิ้มอย่างเย็นชาแล้วหันมาหาอวิ๋นรั่วสุ่ย เขาไม่ได้ดูเย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้แล้วแต่ดูหื่นกระหาย
“เด็กน้อย เจ้าน่ารักมาก ข้าไม่อยากขายเจ้าให้คนอื่นเลยจริงๆ” เขาเลียริมฝีปากล่างแล้วเดินเข้ามาหาอวิ๋นรั่วสุ่ยช้าๆ
อวิ๋นรั่วสุ่ยยังคงก้าวถอยหลังด้วยใบหน้าซีดเผือด ข้างหลังนางมีต้นไม้อยู่ ความกลัวของนางพุ่งขึ้นมาทันทีที่แผ่นหลังของนางสัมผัสโดนต้นไม้
“ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องข้า…เจ้าจะตายนะ!”
หลินซีหัวเราะแล้วพูดว่า “อย่าพูดถึงเรื่องที่เจ้าเป็นขยะแม้ว่าเจ้าจะเป็นอัจฉริยะแต่เด็กอายุสี่ปีจะไปทำอะไรได้ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะทำร้ายข้าได้ เจ้าควรเชื่อฟังข้าไม่อย่างนั้นเจ้าจะเจ็บตัว”
ร่างเล็กๆ ของอวิ๋นรั่วสั่นด้วยความกลัวและความโกรธ
แต่ว่าใบหน้าหวาดกลัวของนางก็ยิ่งทำให้ความปรารถนาที่วิตถารในจิตใจของหลินซีพุ่งสูงขึ้น
เขาค่อยใกล้นางมากขึ้นเรื่อยๆ …
นิ้วยาวของเขาแตะใบหน้าบอบบางของอวิ๋นรั่วสุ่ยและความรู้สึกนุ่มลื่นก็ทำให้เขาอยากจะทิ้งรอยที่ไม่มีทางลบได้บนใบหน้าเล็กๆ นุ่มนิ่มสีชมพูนั่น…
“เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าเด็กผู้ชายที่เยี่ยจวินถามถึงอยู่ที่ไหน คิก ข้าต้องบอกว่าเด็กผู้ชายคนนั้นน่ารักมากจริงๆ ข้าหาข้ออ้างพาตัวเขาออกมาจากหรูอี้แล้วหั่นเขาออกเป็นน้ำปรุงรสเนื้อไปแล้ว! ฮะๆ สิ่งที่ข้าชอบมากที่สุดก็คือการดูเด็กน้อยพวกนี้ดิ้นรนด้วยความกลัว…”
ร่างของอวิ๋นรั่วสุ่ยชะงักไปเล็กน้อย น้ำตาไหลจากหางตาของนางแล้วใบหน้าของนางก็ซีดเผือดไร้สีเลือด
เมื่อนางเห็นว่ามือชั่วร้ายนั่นเคลื่อนมาหาหน้าอกนางและเล็บก็เปล่งแสงสีเขียวออกมา นางก็ยกมือขึ้นปิดหูแน่นแล้วร้องเสียงดัง “ไม่นะ!”
ตูม!
ทันใดนั้น พลังฌานสีดำก็พุ่งออกจากร่างนาง ไม่ว่ามันจะไปที่ไหนพืชพันธุ์ก็เหี่ยวแห้งทันที นางเหลือบดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของนางขึ้น “ข้าบอกท่านแล้วว่า ถ้าท่านแตะต้องข้า ท่านจะตาย เหตุใดท่านถึงไม่เชื่อข้า”
…………………………………..
ตอนที่ 1641 อวิ๋นรั่วสุ่ย (9)
หลินซีเบิกตากว้างด้วยตกใจ ก่อนที่เขาจะได้ขอร้องขอความเมตตา เขาก็ถูกพลังฌานสีดำมหาศาลนั่นกลืนกินไปแล้ว จากนั้นร่างเขาก็หายไปเหมือนไม่เคยมีตัวตนมาก่อน
อวิ๋นรั่วสุ่ยรู้สึกเหนื่อยล้า นางล้มตัวลงนอนที่พื้น หยาดน้ำตาเม็ดใหญ่ไหลออกจากดวงตาของนางแล้วนางก็สะอื้น
“ท่านแม่ ข้าสังหารคนอีกแล้วแต่พวกเขาบังคับข้า…”
ในป่าที่อยู่ห่างไกลผู้คน ร่างเล็กๆ ของนางถูกฝังอยู่ใต้ใบไม้รอบๆ ไหล่ของนางสั่นเล็กน้อยแล้วใบหน้าของนางก็ซีดเผือด บนใบหน้าของนางค่อยๆ ปรากฏควันสีดำขึ้นทีละน้อยแต่พริบตาเดียวก็หายไปเหมือนว่าเป็นแค่ภาพลวงตา …
ในเวลาเดียวกันที่ภูเขาใกล้หอแพทย์ กลุ่มชายหนุ่มหญิงสาวในชุดสีขาวกำลังสู้กับฝูงสัตว์วิญญาณอสูร
พวกเขามีตราของหอแพทย์อยู่ที่อกแต่ว่าตราเหล่านี้เป็นตราระดับต่ำ ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จะเข้าร่วมหอแพทย์ได้ไม่นาน
“ศิษย์พี่อวี๋ สัตว์วิญญาณอสูรพวกนี้แข็งแกร่งเกินไป พวกเราสู้พวกมันไม่ได้ดังนั้น…พวกเราควรออกจากที่นี่” เด็กสาวคนหนึ่งดูกังวลแล้วเช็ดเหงื่อที่หางคิ้ว
ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าศิษย์พี่อวี๋เป็นหัวหน้ากลุ่ม เขาตะโกนตอบว่า “พวกเราต้องเอาหญ้าอสรพิษวิญญาณกลับไปแลกกับคัมภีร์วิชาแพทย์ของหอแพทย์!”
การเข้าหอแพทย์เป็นเป้าหมายของเขามาตลอดดังนั้น…
แล้วหลังจากที่เขาเข้ามาในหอแพทย์แล้วเขาจะยอมทิ้งโอกาสที่จะพัฒนาตัวเองได้อย่างไร เขาต้องได้หญ้าอสรพิษนั่น!
แต่ว่า…
อสรพิษวิญญาณโจมตีพวกเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของพวกมันเป็นประกายร้ายกาจและเย็นเยียบ พวกมันเลียบลิ้นออกมา เห็นได้ชัดว่าเขี้ยวสีเขียวของพวกมันมีพิษ
“อ้า!”
ชายหนุ่มถูกอสรพิษวิญญาณกัด ทันใดนั้นทั่วทั้งแขนของเขาก็กลายเป็นสีน้ำเงิน เขาเอามือกุมแขนและถอยหลังไปสองก้าวอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของแสดงถึงความเจ็บปวดที่เขาได้รับ
“หรงชัง!”
ใบหน้าของศิษย์พี่อวี๋เปลี่ยนทันที ดวงตาของเขายิ่งเคร่งเครียดเมื่อมองสัตว์วิญญาณอสูรที่อารักขาหญ้าอสรพิษวิญญาณแต่ตอนนี้ก็สายไปแล้วที่พวกเขาจะเสียใจเพราะอสรพิษวิญญาณล้อมพวกเขาไว้แล้ว ครั้งนี้พวกเขาหนีไม่รอดแล้ว อีกอย่างการต่อสู้ที่ยาวนานก็ทำให้พวกเขาเหนื่อยล้าและสู้ต่อไปไม่ไหว
“พวกเราทั้งหมดต้องมาตายที่นี่งั้นหรือ” ศิษย์พี่อวี๋ดูเศร้าสร้อยและเสียใจที่เขาพาพรรคพวกของเขามาเจอปัญหา…
“ฟ่อ!”
อสรพิษวิญญาณขู่แล้วเลื้อยมาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นแบบนั้นพวกเขาทุกคนก็ตัวแข็งค้าง แต่ทันทีที่อสรพิษวิญญาณกำลังจะโจมตีเด็กผู้หญิงในกลุ่มพวกเขากระบี่ยาวก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าแล้วตัดอสรพิษออกเป็นสองส่วน
ทุกคนหยุดแล้วเงยหน้ามองด้วยความงุนงงทันใดนั้นพวกเขาก็ชะงัก…
สวรรค์!
ตอนนั้นเองสตรีผู้หนึ่งก็ร่อนลงมาจากฟ้า นางเหมือนพระเจ้าที่สูงส่งและน่าเกรงขาม นางงดงามแต่ก็ร้ายกาจ ตอนนี้นางใช้ดวงตาสีดำที่หยิ่งทระนงมองฝูงอสรพิษวิญญาณอย่างไม่ใส่ใจ สตรีผู้นี้อุ้มเด็กผู้ชายดูไร้เดียงสาคนหนึ่งและมีชายหนุ่มร่างสูงหล่อเหลาตามมาด้วย
ศิษย์พี่อวี๋ก้มคำนับด้วยความเคารพ “แม่นาง ข้าขอขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือพวกเรา”