“ฉันขอโทษ..”
เมื่อได้ยินคำของหลินเฉิง การแสดงออกของเด็กสาวตัวน้อยเปลี่ยนไปและขอโทษอย่างรวดเร็ว
“ฉัน..ฉันได้ยินจากคุณปู่หัวหน้าหมู่บ้านว่าคุณมีพลังมากและมาจากด้านนอก..ฉันคิดว่า…”
เมื่อเห็นเธอต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้าพูดออกมาหลินเฉิง กลืนอาหารลงไปแล้วพูดว่า
“ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดออกมาอย่าลังเล!”
หญิงสาวมองหลินเฉิง อย่างระมัดระวังและถามขึ้นว่า
“ฉันอยากจะถามคุณว่า…คุณมียาบ้างไหม?”
“ยา?ยาอะไร?”
เมื่อเห็นเด็กสาวตัวน้อยมองดูตัวเองอยากคาดหวังหลินเฉิง วางทานอาหารลงและจุดบุหรี่ขึ้น จากนั้นถามออกไป
“ยาแก้ปวดยาหยุดเลือด! ลุงหยานกำลังจะตาย..คุณให้ยากับฉันได้ไหม สมุนไพรที่เราเก็บไว้ก่อนหน้านี้ถูกใช้ไปจนหมดแล้วเมื่อ 1 เดือนก่อน ลุงหยานจะตายถ้าไม่รีบรักษา!”
“อืม..“
หลินเฉิงสูบบุหรี่เต็มปอดและดีดขี้บุหรี่ทิ้ง
“มีผู้คนตอนบ่ายตายเพราะไฟไหม้มากมายใช่ไหมแม้ว่าฉันจะมียาแต่ทำไมฉันต้องให้กับเธอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง การแสดงออกของเด็กน้อยเริ่มเป็นกังวล
“แต่…แต่..”
เมื่อเห็นดังนั้นหลินเฉิง โบกมือแล้วพูดว่า
“ไปซะ!ฉันไม่มียา เธอควรจะออกไปจากที่นี่ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!”
หลินเฉิง บอกกับเด็กสาวพร้อมกระโบกมือไล่เธอ ก่อนที่จะลุกขึ้นพร้อมที่จะไปเปิดประตู เมื่อเห็นทัศนคติของ หลินเฉิง ที่ไม่ต้องการต่อรองใดๆเด็กสาวตัวเล็กแสดงออกอย่างไม่เต็มใจ แต่เนื่องจากพลังอันแข็งแกร่งของเขาทำให้เธอไม่สามารถพูดอะไรได้อีกเธอทำได้แต่ร้องไห้และวิ่งลงไปชั้นล่าง
เมื่อเห็นเด็กสาวตัวเล็กๆวิ่งลงไปพร้อมกับหลั่งน้ำตาหลินเฉิง ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้จากนั้นเขาปิดประตูและกลับมานอนที่เตียง
…..
ตอนดึก.
หลังจากผ่านการต่อสู้มาตลอดทั้งวันหมู่บ้านฟีนิกซ์ในที่สุดก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งยกเว้นเสียงที่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเป็นบางครั้ง
ภายในบ้านที่หรูหราที่สุดในหมู่บ้านหลินเฉิง และโคล่าได้หลับไปแล้วมีเสียงกรนดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ ทันใดนั้นก็มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้นเบา
“แกร็ก”
เป็นเสียงหน้าต่างเปิดออกหลังจากที่หน้าต่างเปิดออกไม่มีสิ่งใดเข้ามาจากด้านนอก เมื่อเวลาผ่านไปมันกลับเป็นเงียบสงบลงอีกครั้งดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แกร็กๆๆ”
สักครู่ต่อมาก็เกิดเสียงดังกี่ครั้งมันเหมือนกับเสียงของซิปกระเป๋าปีนเขาของ หลินเฉิง ถูกเปิดออกอยากจะช้า หลังจากที่เปิดออกมาได้บรรยากาศก็กลับมาสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง และมีเสียงหายใจเบาๆในอากาศ
“อะแฮ่ม!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงไอเกิดขึ้นในห้องนอน!..novel-lucky
“อา-!!”
ตามมาด้วยเสียงของผู้หญิงกรีดร้องขึ้นทันที
“อย่าเสียงดัง!ถ้าไม่อยากตาย!ปรากฏตัวออกมา”
ทันใดนั้นก็มีแสงส่องลงมาเป็นหลินเฉิง ที่ถือไฟฉายส่องอยู่ เขาตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ เสียงของเขาแสดงออกถึงความเย็นชา หลินเฉิง พูดกับอากาศที่อยู่ตรงหน้า สักครู่ต่อมาหญิงสาวที่เคยขอยาในช่วงตอนเย็นก็ปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่า!
หลินเฉิง บอกดูเด็กผู้หญิงคนนั้นได้พูดว่า
“นี่ไม่ใช่น้องสาวคนที่มาตอนเย็นหรอกเหรอ!”
เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง และโคล่ารู้ถึงตัวตนของตัวเองเด็กสาวตัวเล็กๆถามขึ้นด้วยความงุนงงว่า
“เป็นไปได้ยังไง…เป็นไปได้ยังไง!”
“ฮึ่ม”
เมื่อเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากำลังทำใบหน้าราวกับเห็นผีหลินเฉิง จึงพูดขึ้นว่า
“กลอุบายเล็กน้อยคิดว่าจะตบตาผมได้อย่างนั้นหรออยากตายจริงๆใช่ไหม!”
หลินเฉิงผิวปาก โคล่าที่นอนอยู่ลุกขึ้นแล้ววิ่งตรงมาหาหญิงสาวโดยตรง
ฟิ้ว!
ในขณะที่โคล่ากำลังตะครุบหญิงสาวทันใดนั้นเธอก็หายไปในทันทีทำให้โคล่าสูญเสียเป้าหมาย และหยุดไม่ทันจนศีรษะของมันกระแทกกับผนังด้านหลัง
เมื่อเห็นโคล่ากำลังสับสนหลินเฉิง ส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ เขาขี้เกียจเกินไปที่จะมาด่ามัน ทันใดนั้นเขาก็ใช้มือซ้ายของเขาคว้าไปในอากาศ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องตกใจจังขึ้น
“อา!!”
ปัง!
ในเวลาเดียวกันหลินเฉิง ก็สะบัดแขนของตัวเองโยนหญิงสาวลงบนกำแพงที่โคล่าเพิ่งชนเมื่อสักครู่
“โอ๊ย!”
หลินเฉิงมองหญิงสาวที่ล้มลงกับพื้น สาวเองจ้องมอง หลินเฉิง ด้วยความตกใจคราวนี้เธอรู้สึกว่าเธอจะต้องตายจริงๆ
เมื่อคิดว่าจุดประสงค์ของเธอในการมาที่นี่ยังไม่สำเร็จเด็กสาวตัวน้อยรีบคุกเข่าลงทันทีและร้องไห้
“ได้โปรด…ฉันขอโทษอย่าฆ่าฉันเลย…แต่คุณช่วยฉันได้ไหม..ขอแค่ยาบางอย่างที่สามารถบรรเทาอาการปวดของลุงหยานได้เพียงเล็กน้อยก็พอ!”
หลินเฉิง พูดด้วยเสียงเย็นชา
“เธอจะตายอยู่แล้วยังห่วงคนอื่นอีกหรอลุงหยานของเธอจะตายตามเธอไปในไม่ช้า!”
เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่ได้สะทกสะท้านต่อคำขอร้องของเธอเด็กสาวตัวน้อยก้มศีรษะลงและสะอื้น 2 ครั้งก่อนเช็ดน้ำตาจากนั้นลุกขึ้นและเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง!
“ทำอะไร?!”
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเด็กสาวหลินเฉิง ต้องตกตะลึงเช่นกันเขารีบตะโกนอย่างรวดเร็ว
“ถ้าเธอกล้าที่จะถอดมันอีกชิ้นฉันจะเรียกให้คนทั้งหมู่บ้านมาดู!”
เมื่อได้ยินคำขู่ของหลินเฉิง เด็กสาวตัวเล็กๆตัวสั่นสะท้านและไม่กล้าถอดเสื้อผ้าอีกต่อไป
เมื่อเห็นว่าในที่สุดหญิงสาวก็หยุดการกระทำที่ทำให้ใจสั่นไหวหลินเฉิง มองหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นและพูดขึ้นว่า
“เธออายุเท่าไหร่แล้วในปีนี้?15? 16? เธอเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ตั้งแต่อายุเมื่อไหร่?”
“อายุ16 ปีกับอีกครึ่งเดือน..”
หลังจากได้ยินคำพูดของเด็กสาวตอบด้วยเสียงเบาๆเธอก็พูดขึ้นว่า
“เพราะแม่ของฉันเคยทำสิ่งนี้เพื่อช่วยฉันให้พ้นจากพวกคนเลว….”
“โอ้..”
หลินเฉิงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดเสียงดัง
“เธอคิดว่าเธอจะได้รับยาจากฉันเพราะทำแบบนี้หรอ…”
ทันใดนั้นหลินเฉิง ก็รู้สึกเบื่อเขาโบกมือแล้วพูดว่า
“รีบแต่งตัวซะ!แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นอีก!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ไม่ได้ฆ่าตัวเองหญิงสาวตัวเล็กๆไม่ได้รู้สึกดีใจเธอยังคงถามอย่างหมดหนทางว่า
“คุณพอจะให้ยากับฉันได้ไหม”
หลินเฉิง รู้สึกแปลกๆ
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมียา”
“ฉันไม่รู้..มันเป็นแค่ความรู้สึก..”
เมื่อได้ยินข้อสงสัยจากหลินเฉิง เด็กหญิงตัวเล็กๆเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ
“รู้สึก?”
หลินเฉิงถอนหายใจแล้วนั่งลงบนเก้าอี้จากนั้นหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบและพูดว่า
“เธอชื่ออะไร?ทำไมฉันจะต้องช่วยลุงของเธอด้วยล่ะ?”
——————————————-