บัญชามังกรเดือด บทที่ 308 ยังจะกระโดดอีกไหม
ท่ามกลางฝูงชน มีคนแคระคนหนึ่งเดินออกมา
ใบหน้าของเขาทาด้วยเลือดสีแดง มีหนังสัตว์สวยงามผูกรอบเอว
เขาก็คือลูกชายของเช่นไหว้ และเป็นเจ้าบ่าวของวันนี้ก็เช่นกัน
เพียงแค่แต่งงานกับหญิงศักดิ์สิทธิ์ เขาก็คือหัวหน้าเผ่าในอนาคต
เช่นไหว้นำคันธนูและลูกธนูทาด้วยเลือดสัตว์ มอบให้ลูกชายอย่างเคร่งขรึม
ธนูนี้ ทำขึ้นมาจากกระดูกสัตว์
ตามประเพณีของเผ่าคนแคระ ผู้ชายที่ขอแต่งงาน ต้องใช้ลูกศรกระดูกยิ่งโดนผู้หญิงที่เขาชอบ
ถ้าลูกศรกระดูกตกลงมา อย่างนั้นการแต่งงานครั้งนี้จะไม่ประสบความสำเร็จ
ลูกศรกระดูกจำเป็นต้องยิ่งเข้าไปในร่างกายของผู้หญิง อย่างนั้นไม่ว่าผู้หญิงจะยินยอมหรือไม่ ล้วนแล้วต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนี้
ลูกชายของเช่นไหว้ มีการลับคมลูกศรกระดูกนี้เอาไว้ตั้งนานแล้ว
หลังจากนั้น เช่นไหว้ออกคำสั่งหนึ่งที กลุ่มคนแคระ จากบ้านหลังหนึ่ง ผลักเจ้าสาวของวันนี้ออกมา
เหลิ่งหยุนถูกมัดเอาไว้บนหิ่งไม้ท่อนหนึ่ง ใบหน้าลึก ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความโกรธ
คนแคระเหล่านี้ แต่ละคนยังสูงไม่เท่าขาของเธอด้วยซ้ำ กลับต้องการเอาเธอมาเป็นภรรยา?
เธอสามารถอดทนได้ถึงตอนนี้ หายากจริงๆ
ตอนนี้ เวลาถึงแล้ว เธอไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว ตัดสินใจแล้ว เตรียมจะเริ่มการสังหารแล้ว
หญิงชราสองคนบ่นพึมพำหลายประโยค เดินเข้ามา ทาเลือดสัตว์ที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ
หญิงชราอีกสองคน เคร่งขรึมอย่างมาก เอาขนไก่ฟ้ามาเสียบไว้บนหัวของเธอ
“กูลู! กูลู!”
“กูลู! กูลู!”
กลุ่มคนแคระถือหอกสั้น คนมากมายล้อมรอบเป็นวงกลม เริ่มตะโกนเสียงดัง
ใบหน้าของลูกชายของเช่นไหว้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เขายังไม่เคยเห็นมาก่อน ผู้หญิงที่ขายาวขนาดนี้ ผิวขาวขนาดนี้
เขาเชื่อว่า นี่ก็คือหญิงศักดิ์สิทธิ์ที่เทพประทานให้เขา
เขาดึงคันธนูอย่างตื่นเต้น ต้องการยิงธนูกระดูกไปยังร่างกายของเหลิ่งหยุน
ในเวลานี้ บนปากหุบเขา ปาเฮ่อวิ่งเข้าไปด้วยความตื่นเต้น
“ตุบ！”
“ตุบ！”
เมื่อได้ยินเขาตะโกน คนในเผ่าทั้งหมดล้วนแล้วหันไปมอง
คนแคระหลายคนรีบวิ่งเข้าไปหาทันที ล้อมปาเฮ่อเอาไว้ ในมือถือหอกสั้นและลูกศรพิษ เล็งไปที่ปาเฮ่อ
ปาเฮ่อพูดบ่นพึมพำ ใช้ภาษาถิ่นคุยกับทุกคน
หลังจากได้ยินคำพูดของปาเฮ่อ คนแคระเหล่านี้ล้วนแล้วเผยสีหน้าของความสงสัย
พวกเขามองไปที่ข้างหลังของปาเฮ่อ
ฉินเทียนเดินออกมาอย่างสบายๆ มองเห็นรูปลักษณ์ของเหลิ่งหยุนในเวลานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้ว
ใครจะไปคิด ราชางูที่เยือกเย็นและสวยงามไร้ที่ติ ในเวลานี้ถูกมัดเอาไว้บนแท่นไม้
ต้องแต่งงานกับคนแคระที่สูงไม่เท่าขาของเธอคนหนึ่ง
อย่าพูดนะ ในเวลานี้บนหน้าไข่ของเธอทาด้วยเลือด บนหัวปักขนไก่ฟ้า มีความคล้ายกับภรรยาของหัวหน้าเผ่าจริงๆ
ใบหน้าของเหลิ่งหยุนเยือกเย็น กัดฟันพูด : “นายหัวเราะอีกครั้ง ฉันก็จะฆ่าคนแคระเหล่านี้ทั้งหมด”
ฉินเทียนรีบพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง : “ศิษย์น้องไม่ต้องกังวล ศิษย์พี่มาช่วยเธอแล้ว!”
เหลิ่งหยุนกัดฟันพูด : “ฉันให้เจ้างูเขียวหางไหม้ไปส่งข่าวให้คุณตั้งนานแล้ว”
“คาดไม่ถึงว่าคุณจะอืดอาดยืดยาดถึงเวลาแบบนี้ค่อยมา”
“คุณคิดว่า ฉันเหลิ่งหยุนไม่กล้าฆ่าคนเหรอ?”
ตะคอกด้วยความโกรธ ร่างกายของเธอแกว่งไปมา ดูเหมือนว่าคนทั้งคนหดตัวเล็กลงอย่างกะทันหัน เชือกที่มัดอยู่บนตัว หลุดออกโดยอัตโนมัติ
เธอกระโดดลงมาจากบนแท่นไม้
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะหนี ดวงตาของคนแคระแดงทันที พวกเขาตะโกนแล้วพุ่งเข้ามา
เหลิ่งหยุนเตะคนแคระคนหนึ่งบินออกไป พร้อมกับแย่งหอกในมือของคนแคระมาหนึ่งอัน เล็งไปทางลูกชายของเช่นไหว้
ท่าทางนี้ เป็นการแท่งคู่หมั้นด้วยหอก
“ศิษย์น้องอย่า!”
ฉินเทียนตะโกนเสียงดัง พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันกอดเหลิ่งหยุนเอาไว้ และจับหอกสั้นในมือของเธอเอาไว้แน่น
เหลิ่งหยุนดวงตาแดงก่ำ หันหน้าไปจ้องฉินเทียน กัดฟันพูด : “คุณไม่ใส่ใจฉันไม่ใช่เหรอ?”
“คุณรู้สึกว่า ให้ฉันแต่งงานกับคนแคระก็ไม่เร็วใช่ไหม นับแต่นี้ไปก็ไม่มีใครคิดบัญชีเก่ากับคุณแล้ว”
ฉินเทียนรู้ว่าทำให้เธอได้รับความไม่เป็นธรรมแล้วจริงๆ กลืนน้ำลาย พูดเสียงต่ำ : “เธอเข้าใจผิดแล้ว”
“เหตุผลที่ผมมาช้า เป็นเพราะว่า ผมไปช่วยเหลือคน”
“ศิษย์น้อง ร่างกายของคุณหอมมากเลย คุณฉีดน้ำหอมเหรอ?”
ใบหน้าของเหลิ่งหยุนแดง : “ออกไป!”
แทงศอกไปข้างหลังอย่างแรง
“โอ๊ย!” ฉินเทียนร้องเบาๆ ได้รับบาดเจ็บ
เขากัดฟันพูด : “ศิษย์น้อง อย่าโหดเหี้ยมแบบนี้ได้ไหม เพียงแต่บนร่างกายของคุณเป็นกลิ่นอะไร?”
เหลิ่งหยุนหึหนึ่งที และพูด : “คนแคระใช้เครื่องเทศต่างๆ รมควันฉันมาทั้งคืน”
“คุณรู้สึกว่ามันหอมเหรอ? ศิษย์พี่ เอาแบบนี้ฉันให้คุณดมอีกครั้ง?”
ใบหน้าของฉินเทียนมืดมน รีบพูด : “ไม่ต้องแล้วไม่ต้องแล้ว!”
“ฉันรีบพาเธอออกจากตรงนี้ก่อนดีกว่า”
เหลิ่งหยุนยิ้มอย่างเย็นชาและพูด : “ใช่เหรอ?”
“คุณคิดว่า คุณมีความสามารถนั้นเหรอ?”
ฉินเทียนมองดูรอบๆ ก็ยิ้มด้วยใบหน้าที่ขมขื่นเช่นกัน
ผู้คนเต็มไปหมด มีคนแคระนับร้อยคน ในมือถือหอกสั้นและธนู
ดวงตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ราวกับปีศาจร้ายในป่า
ทุกคนต่างมองเขาอย่างเย็นชา
ภายใต้การจ้องของสายตามากขนาดนี้ ฉินเทียนล้วนแล้วขนลุกเล็กน้อย
แม่งน่าขนลุกจริงๆ
เช่นไหว้เดินเข้ามา บ่นพึมพำด้วยความโกรธหนึ่งรอบ
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา สีหน้าของคนแคระทั้งหมดเคร่งขรึม ล้วนแล้วชูหอกสั้นขึ้น ดึงคันธนูอย่างหนัก
ปาเฮ่อตะโกนเสียงดังจากที่ไกล : “เขาบอกว่า คุณทำให้พระเจ้าของพวกเขาขุ่นเคือง ตอนนี้ เขาจะเป็นตัวแทนของพระเจ้าทำลายคุณ”
ฉินเทียนมองดูหอกสั้นและธนูหนักเหล่านั้น รู้สึกว่าวินาทีต่อมา ตัวเองจะถูกยิ่งใส่จนกลายเป็นเม่นแล้ว
เขาตะโกนพูด : “ปาเฮ่อ คุณไม่ได้บอกพวกเขาเหรอ ผู้พิทักษ์ของพวกเขาจะมาถึงในไม่ช้าแล้ว?”
ปาเฮ่อ : “ผมพูดแล้ว พวกเขาบอกว่าผมโกหก บอกว่าผมใส่ร้ายผู้พิทักษ์ของพวกเขา”
“ผู้พิทักษ์ไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว ไม่สามารถกลับมาโลกมนุษย์ได้แล้ว”
ฉินเทียนหมดคำพูด
เหลิ่งหยุนกลับได้ใจขึ้นมา พูดอย่างเย็นชา : “ศิษย์พี่ ตอนนี้ทำยังไงดี?”
“ดูเหมือนว่ากำลังเสริมของคุณใช้การไม่ได้แล้วนะ”
“เอาแบบนี้พวกเราฆ่าสักสองสามคนเพื่อความสนุกหน่อยไหม”
ฉินเทียนพูดด้วยความโกรธ : “เธอยังจะมามีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น!”
“ล้วนแล้วเป็นปัญหาที่เธอสร้างขึ้น!”
เช่นไหว้ออกคำสั่ง
หอกสั้นและลูกศรพิษจำนวนนับไม่ถ้วนเหมือนกับตั๊กแตน ยิงมาที่เขาและเหลิ่งหยุน
เหลิ่งหยุนอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความตะลึง
ฉินเทียนมือไวตาไว กอดเอวของเธออย่างรวดเร็ว และสูดลมหายใจเข้าเพื่อจัดการร่างกายของเขา
เขากอดเหลิ่งหยุนทั้งตัว พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า
เหมือนจรวดที่เชื่อมติดกัน
“อ้า!” เหลิ่งหยุนตะโกนด้วยความตะลึง ตามสัญชาตญาณกอดเอวของฉินเทียนแน่น
อย่างไรก็ตาม ฉินเทียนไม่สามารถอยู่บนอากาศได้ตลอดไป
หอกสั้นและลูกศรพิษด้านล่าง แม้ว่าจะยิงโดนอากาศ แต่ว่า เขาและเหลิ่งหยุน ตกสู่พื้นอีกครั้ง
ดวงตาของเช่นไหว้แดงก่ำ บ่นพึมพำอีกครั้ง
หลังจากนั้น คนแคระนับร้อยคน ดึงมีดที่คมอย่างมากออกมาจากเอว ดวงตาแดง พุ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่จริงจังทั้งหมด
เหลิ่งหยุนนอนอยู่บนหน้าอกของฉินเทียน เงยหน้ามองเขา พูดด้วยใบหน้าที่บริสุทธิ์ : “ศิษย์พี่ ยังจะโดดอีกไหม?”
ใบหน้าของฉินเทียนมืดมน เธอคิดว่าฉันไม่มีอะไรทำแล้วพาเธอเล่นบันจี้จั้มพ์เหรอ
เธอไม่รู้ว่าการกระโดดเมื่อกี้ เขาต้องใช้พลังไปมากแค่ไหน
ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้พวกคนแคระได้นำกลยุทธ์ของทหารราบมาใช้แล้ว หนีก็ไม่มีประโยชน์แล้ว
ไม่อย่างนั้น รอให้เขาตกลงมา สิ่งที่รอเขาอยู่ข้างล่าง มันก็คือมีดพิษนับไม่ถ้วนแล้ว
โชคดีในเวลานี้ ที่ไกลๆบนเนินเขา มีเสียงตะโกนด้วยความโกรธดังขึ้น
ผู้พิทักษ์อยู่ภายใต้การคุ้มครองของฉานเจี้ยนและคนอื่น ๆ ในที่สุดก็มาถึงแล้ว