มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 252
พวกเขาไม่สามารถหยุดพูดได้ และเจอรัลด์ก็เกือบจะปาเครื่องดื่มใส่พวกเขา
เขาเห็นว่าเครื่องดื่มของพวกเขาจะหมดแล้ว เขาจึงตัดสินใจยืนขึ้นเพื่อจะไปเอาเครื่องดื่มให้พวกเขา “ผมจะไปเอาชานมเพิ่มดังนั้นพวกคุณจะได้คุยกันต่อ!”
เจอรัลด์ลุกยืนขึ้นและจากไปทันที
หลังจากเจอรัลด์จากไป พี่น้องสองคนนั้น และลูกพี่ลูกน้องคนอื่นของเอเลน่าก็มาล้อมรอบเธอ พวกเธอเจอกันตลอดและก็สนิทกันมาก “เอเลน่า เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเลือกเขาล่ะ!”
“ใช่แล้ว พี่สาว! คน ๆ นี้ด้อยมากและมันไม่น่าเชื่อเลย!”
“ใช่! คนแบบนี้ในโรงเรียนของเราจะไม่มีเพื่อนเลยนะ!”
“พวกเธอทุกคนไม่ควรตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกรู้ใช่ไหม เจอรัลด์เป็นคนที่ดีมาก เขาจริงใจและซื่อสัตย์แต่ที่สำคัญที่สุดเขามีความคิดที่ดี! สิ่งเหล่านี้คือลักษณะที่จะมองหาเมื่อจะเดทใครสักคนไม่ใช่หรือ?” เอเลน่ากำลังรู้สึกหมดหนทาง
“เอเลน่า เธอไร้เดียงสามากเกินไป! เธอจะตระหนักได้เร็ว ๆ นี้ว่าเงินคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในอนาคต! แต่นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน เอเลน่า แม้ว่าเขามีเงินอยู่เล็กน้อยแต่ผู้คนก็จะยังดูถูกเขาอยู่ดี! แค่เลิกกับเขาไปได้แล้ว โอเคไหม? ฉันจะแนะนำใครบางคนที่ดีกว่าให้เธอเอง!”
พี่น้องทั้งสามคนนั้นกำลังพยายามจะโน้มน้าวใจเธอแต่เอเลน่าก้มหัวของเธอลงและเธอตัดสินใจที่จะไม่พูดแม้แต่คำเดียวขณะที่ทุกคนเป็นห่วงเธอ
ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์ก็กลับมาพร้อมกับเครื่องดื่มเต็มมือ เขาเอาชานมกลับมา
“ดื่มเครื่องดื่มบ้างนะครับ ทุกคน! อากาศร้อนมากเกินไปช่วงนี้!” เจอรัลด์รู้สึกดีขึ้นมากหลังจากออกไปครู่หนึ่ง ความจริงแล้ว คนเหล่านี้เป็นเพียงแค่ญาติของเอเลน่า เขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะโกรธพวกเขา
“ไม่ ขอบคุณ นายดื่มมันทั้งหมดได้เลย!” พี่น้องสามคนนั้นส่ายหัวของพวกเธออย่างหมดคำพูด
“เราก็ไม่ต้องการเหมือนกัน!” แฮร์เรียต และรูบี้กล่าวขณะที่พวกเธอส่ายหัวกัน
“ฉันคิดว่าพวกเรากันดีแล้วที่นี่ เราควรไปยังสถานที่ต่อไปได้แล้วนะ!” รูบี้กล่าวต่อ
“เอาล่ะ! ไปที่ภูเขากันเถอะค่ะ และจากนั้นพวกเราจะได้ไปทานอาหารกันที่ เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้น!” เอเลน่าพยักหน้า
เจอรัลด์ไม่กล้าจะเอ่ยอะไรเกี่ยวกับตัวตนของเขา!
ทุกคนเดินไปที่รถและพร้อมที่จะไปยังสถานที่ต่อไปกันแล้ว
ทันใดนั้น ลูกพี่ลูกน้องคนที่สามของเอเลน่าก็หันไปหาแฟนหนุ่มของเธอและพูดว่า “ฉันกระหายน้ำมากเลย! คุณช่วยไปเอาเครื่องดื่มให้ฉันได้ไหมค่ะ และซื้อมาอีกสองสามแก้วนะ”
“ใช่ รบกวนด้วยนะ และใส่น้ำแข็งนิดเดียว ฉันไม่ชอบเครื่องดื่มเย็น!” แฮร์เรียตกล่าว
“โอเค! ผมจะไปเอามัน!” เพียร์กล่าวขณะที่เขาวิ่งจากไป
เจอรัลด์ส่ายหัวของเขาอย่างพูดไม่ออกขณะที่เขาถือชานมเหล่านั้น เขาคิดว่าเขาเพียงยากจนแต่เขาไม่รู้ว่าแม้แต่เครื่องดื่มที่เขาซื้อจะ ‘ระงับ’ ความกระหายน้ำของพวกเขาได้ดีขนาดนี้
ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มเดินทางไปยังถนนบนภูเขาและเจอรัลด์ไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว เขานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับตลอดเวลา
ในขณะเดียวกัน พี่น้องทั้งสามคนนั้น และแฮร์เรียตก็ยื่นหัวของพวกเธอออกไปนอกหน้าต่างและพูดคุยเกี่ยวกับทิวทัศน์
“ว้าว! นี่สวยงามมาก แมค่ะ! ดูวิวภูเขานั่นสิ!” พวกเธอรู้สึกทึ่งไปกับมัน
“นานมากแล้วนะตั้งแต่ที่ฉันได้มาเยี่ยมที่เมย์เบอร์รี่และวิวภูเขานี้เป็นที่น่าจดจำมาก!” รูบี้กล่าวอย่างมีความสุข
“หยุดรถเดี๋ยวนี้! แม่ค่ะ คุณน้า ดูสิ่งที่หนูเพิ่งเห็นสิ! หนูคิดว่ามันเป็นภาพลวง!” ลูกพี่ลูกน้องคนที่สามของเอเลน่าตะโกนอย่างตื่นเต้น
“อะไรนะ? ภาพลวงตาเหรอ? ให้ฉันดูหน่อย!”
ทุกคนออกจากรถไปเพื่อดูวิวที่ดีกว่า
มีบ้านที่หรูหรา และมีการตกแต่งอยู่บนยอดเขาพร้อมกับเมฆปกคลุมเล็กน้อย
บ้านหลังนั้นดูเหมือนว่ามันกำลังลอยอยู่บนก้อนเมฆ
“มันสวยมาก! แต่ฉันไม่คิดว่ามันเป็นภาพลวงตานะ!” แฮร์เรียตตื่นแต้นมาก เธอเอากล้องถ่ายรูปออกมาทันทีและเริ่มถ่ายภาพของมัน แฮร์เรียตเป็นเพียงแค่ผู้จัดการทั่วไป และเธอยังเป็นคนที่ชอบถ่ายรูปอีกด้วย
“ถูกแล้ว คุณป้า! มันไม่ใช่ภาพลวงตา มันคือบังกะโลบนยอดเขาของเมืองเมย์เบอร์รี่ที่เรียกว่า เมาน์เทนท็อป วิลล่า!”
“นั่นคือ เมาน์เทนท็อป วิลล่า เหรอ?”