หวังหนิงตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อมันมองดูท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยไม้เท้า
มันยกอาวุธในมือขึ้นเพื่อป้องกัน พลังแห่งจิตวิญญาณพลันแผ่พุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง!
หลิงเซียวเยาะเย้ย “ป้องกัน? แกสามารถป้องกันมันได้ด้วยหรือ?”
เมื่อเงาไม้เท้าตกลง ก็ตามมาด้วยเสียงโลหะที่ส่งเสียงดังเคร้งคร้างที่ทำให้แก้วหูเจ็บปวด!
เป้ง!
เป้ง!
เป้ง!
ในชั่วพริบตาหวังหนิงพลันรู้สึกว่าฝ่ามือของมันแตกออก พร้อมกับของเหลวไหลออกมาจากฝ่ามือของมันอย่างต่อเนื่อง
มันรู้ว่านี่คือเลือดของมันเอง
จากนั้นพลังจิตวิญญาณที่ผสมกับพลังที่น่าสะพรึงกลัวก็แพร่กระจายไปยังร่างกายของมัน
อัก!
หวังหนิงรู้สึกได้ถึงรสหวานในลำคอ จากนั้นมันก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก!
ทันใดนั้นก็มีแสงสีแดงอันแปลกประหลาดปรากฏขึ้นบนเวที
เงาของไม้เท้าที่ไร้สิ้นสุด ตกลงมากระทบกับอาวุธของหวังหนิงอย่างต่อเนื่อง
วินาทีต่อมาหวังหนิงพลันคุกเข่าลงข้างหนึ่ง คราบเลือดนับไม่ถ้วนปรากฏบนร่างกายของมัน
แม้แต่คนที่อยู่ข้างนอกเวทีประลองเพียงแค่มองดูก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่หวังหนิง
จางรุ่ยและซูเหยา ตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง เกือบแทบจะกลืนไข่ลงไปได้ทั้งใบ
ฉากที่ปรากฏตรงหน้าพวกเธอนั้นเหนือจินตนาการเกินไปสำหรับพวกเธอ
ก่อนหน้านี้หลิงเซียว เขาดูเหมือนจะล้มลงกับพื้นได้ทุกเมื่อ แต่ในท้ายที่สุดหลิงเซียวกลับกดดันหวังหนิงจนหวังหนิงไม่แม้แต่จะตอบโต้กลับได้เลย
“เข่าของแกแข็งดีหนิ คุกเข่าเพื่อฉันซะ!” หลิงเซียวตะโกน
ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยเงาของไม้เท้าพลันหายไปทันที จากนั้นก็มีแท่งยาวโลหะผสมสีดำปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน
บูม!
ไม้เท้าเรียวยาวพลันพุ่งลงมาจากอากาศอย่างรวดเร็ว มันแหวกผ่านอากาศส่งเสียงดังหวีดหวิว ทุบลงโจมตีหวังหนิงอย่างไร้ปราณี!
แกร๊ก!
กระดูกมือและแขนของหวังหนิง แตกหัก!
หวังหนิงทนไม่ไหวอีกต่อไป มันส่งเสียงกรีดร้อนอันแสนเจ็บปวดออกมาอย่างน่าสักเวช
หลิงเซียวโยนแท่งโลหะผสมในมือของเขาเล่นและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ฉันชนะแล้ว!”
นอกจากหวังหนิงที่กำลังกรีดร้องแล้ว ไม่มีใครในห้องโถงศิลปะการต่อสู้กล้าพูด
แม้แต่การหายใจของพวกมันก็ช้าลงโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าพวกมันกลัวจะไปปลุกสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวให้ตื่นขึ้น
“หลิงเซียว! แกหลอกฉัน! ตระกูลหวังของฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่!” หวังหนิงตะโกนออกมา มันไม่สามารถยอมรับความพ่ายแพ้เช่นนี้ได้
การโจมตีของหลิงเซียวก่อนหน้านี้ ได้ทำลายความมั่นใจและความภาคภูมิใจทั้งหมดของมัน!
ในเวลานี้หวังหนิงเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้วหลิงเซียวแสร้งทำเป็นเหนื่อยล้าเพื่อที่จะหลอกให้มันตายใจ
ตอนนี้หวังหนิงได้แต่หวังว่ามันจะพุ่งออกไปตัดหัวหลิงเซียวทิ้งด้วยมือของตัวเอง
อย่างไรก็ตามตอนนี้มันเป็นเหมือนกับสุนัขจรจัดที่ตายไปแล้วครึ่งตัว ที่สามารถนอนราบกับพื้นและเห่าได้เท่านั้น!
“แกจะไม่ปล่อยฉันไปงั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นแกคิดว่าฉันควรจะทำอะไรมากกว่านี้ไหม?” หลิงเซียวกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หวังหนิงพลันรู้สึกว่าร่างกายของมันเย็นยะเยือกราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง
“มันกล้าที่จะฆ่าฉันจริงๆงั้นเหรอ! มันกล้าที่จะฆ่าฉันจริงๆงั้นเหรอ!” หวังหนิงยังคงคำรามอยู่ในหัวใจของมัน ทั้งหัวใจของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
แตะ!
เเตะ!
หลิงเซียวก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว เสียงก้าวเดินที่หวังหนิงได้ยินราวกับเป็นการนับถอยหลังสู่ความตาย!
“อย่าฆ่าฉัน! แกฆ่าฉันไม่ได้! ฉันจะให้ยากับแก!” หวังหนิงตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งเหมือนกับคนที่ใกล้จะจมน้ำ
หลิงเซียวหยุดเดิน เขาไม่ได้คาดหวังว่าหวังหนิงจะมีจิตใจที่อ่อนแอขนาดนี้
โดยธรรมชาติแล้วหลิงเซียวจะไม่ยอมปล่อยมือจากคนที่ตั้งใจจะฆ่าเขา
แต่ภายใต้สายตาของทุกคน เขาไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะมันจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนถ้าทำอย่างนั้น
ในท้ายที่สุดหลิงเซียวก็รับของเดิมพันและกลับไปที่โรงแรมพร้อมกับซูเหยา
ซูเหยาและจางรุ่ยเงียบเสียงตลอดทาง ราวกับว่าพวกเธอยังไม่สามารถยอมรับความความแข็งแกร่งและความโหดเหี้ยมของหลิงเซียวได้
หลิงเซียวเต็มไปด้วยความสุข คืนนี้เป็นการเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่สำหรับเขาจริงๆ