เมืองเดอะซี ต้นเดือนสิบสอง อากาศหนาวเย็นกว่าปีที่ผ่านมา
มายมิ้นท์ซุกตัวอยู่ในโซฟาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ฟังเสียงก่นด่าของพิศมัยผู้เป็นแม่สามีจากด้านล่าง
“มายมิ้นท์เธอจะท้องไม่ได้ก็ช่างเถอะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว! เธอจะให้ฉันกับปีโป้หิวตายหรือไง?”
เธอแต่งงานกับเปปเปอร์มาหกปี แม่สามีด่าลับหลังทั้งวันว่าเป็นแม่ไก่ที่ไม่ออกไข่
แต่ใครเลยจะรู้ว่า สามีไม่แตะต้องตัวเธอตั้งแต่แรก
“รีบลงมาช่วยฉันจัดกระเป๋านักเรียนเร็วเข้า ฉันต้องไปโรงเรียนแล้ว” เด็กวัยรุ่นเร่งรัดตามมาติดๆ
ปีโป้เป็นน้องชายของเปปเปอร์ เป็นปีศาจตัวน้อยจอมชั่วร้ายเสียจริง ตั้งแต่แรกก็ทำให้มายมิ้นท์ลำบากไม่น้อย
ในสายตาของเขา พี่ชายแต่งพี่สะใภ้คนนี้เข้ามาน่ากลั่นแกล้งเสียจริง
มายมิ้นท์ลงมาชั้นล่าง เดินเข้าไปในห้องครัวราวกับหุ่นยนต์ ทำอาหาร จัดกระเป๋าและเตรียมข้าวกล่องให้น้องชายสามี
“แม่ กับข้าวเสร็จแล้วค่ะ”
พิศมัยเห็นท่าทางตายทั้งเป็นของมายมิ้นท์ก็โมโห กระแทกแก้วน้ำลงบนโต๊ะ “มายมิ้นท์เธอกล้านักใช่ไหม? ใช้เงินลูกชายของฉัน อยู่ในบ้านลูกชายของฉัน ไม่คิดว่าจะกล้าชักสีหน้าใส่ฉันอีก? เชื่อไหมว่าฉันจะโทรไปหาเปปเปอร์ตอนนี้เลย บอกให้เขาหย่ากับเธอ!”
จานอาหารในมือของมายมิ้นท์สั่น สูดลมหายใจเข้าลึก ฉีกยิ้มออกมา “แม่ ฉันเปล่านะคะ”
พิศมัยไม่เชื่อ เธอกล่าวอย่างมีเลศนัย “มายมิ้นท์ อย่าคิดว่ามีท่านย่าหนุนหลัง แล้วเธอจะนั่งในตำแหน่งคุณนายตระกูลนวบดินทร์อย่างมั่นคงได้จริงๆ อยู่ต่อหน้าส้มเปรี้ยวเธอมันไม่มีอะไรทั้งนั้น”
ได้ยินชื่อผู้หญิงคนนั้น มายมิ้นท์หน้าซีดเผือด
ปีโป้กลอกตา มองเห็นอะไรบางอย่าง เขาแสยะปากยิ้ม “นี่เธอยังไม่รู้ใช่ไหม? พี่ส้มเปรี้ยวกำลังจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว พี่ชายของฉันจะรับพี่ส้มเปรี้ยวกลับมาอยู่กับพวกเรา”
หนังตาของมายมิ้นท์กระตุก วางจานอาหารมือสั่น
พิศมัยทนไม่ไหวกับท่าทางคับข้องใจที่แสร้งทำของมายมิ้นท์ ส่งเสียงเย็นชา โบกมืออย่างรำคาญ “อย่ามายืนตรงหน้าฉัน! ฉันจะกินข้าวไม่ลง รีบไสหัวไปซะ!”
มายมิ้นท์ก็ไม่หยุดอยู่ตรงนั้น หันตัวเดินขึ้นข้างบน ซุกตัวในโซฟาใหม่อีกครั้ง
เกือบจะพลบค่ำ รถมายบัคคันหนึ่งจอดที่ประตู
มายมิ้นท์ลุกขึ้นจากโซฟาทันที วิ่งเหยาะๆ ไปมองดูจากระเบียง
ชายสวมชุดสูทรูปร่างผอมสูงลงมาจากรถ เขามีใบหน้าหล่อเหลา บุคลิกโดดเด่น ดูดีกว่าดาราดังบนจอทีวีเสียอีก
ราวกับฝ่ายชายจะมองเห็นตนเอง เงยหน้าขึ้นมาสบตามายมิ้นท์
สายตาเย็นชา ไร้ความรู้สึก
มายมิ้นท์เคยชินกับสายตาแบบนี้แล้ว มุมปากกระตุก ไม่มีรอยยิ้มแม้แต่เล็กน้อย
หลังจากเปปเปอร์เข้ามาในห้อง มายมิ้นท์ทำตามปกติ รองน้ำให้เขาอาบ “คุณสามี คุณย่าไปวัดใกล้จะเดือนหนึ่งแล้ว ช่วงบ่าย ท่านโทรกลับมา บอกจะขอพรให้คุณมีความสุข…”
“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” เปปเปอร์เรียกเธอที่กำลังยุ่งเอาไว้
มายมิ้นท์หันกลับมา
เปปเปอร์ใช้ดวงตามืดมนจ้องมองเธอตลอด ภายในนั้นมีความเย็นชา ความห่างเหิน โดดเดี่ยวไร้ซึ่งความอบอุ่น
ริมฝีปากบางขยับ เปปเปอร์กล่าวอย่างหนักแน่น “ส้มเปรี้ยวจะกลับมาแล้ว พรุ่งนี้คุณต้องย้ายออกไป”
หัวใจของมายมิ้นท์เหน็บหนาวลงเรื่อยๆ
เป็นไปตามคาด ปีโป้พูดไม่มีผิด
“แล้วถ้าฉันไม่ล่ะ?” เสียงของเธอเบามาก คล้ายกับหมอกควันที่เลือนรางกลุ่มหนึ่ง
เปปเปอร์คิ้วขมวด
ผู้หญิงตรงหน้าเชื่อฟังมาตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่เชื่อฟังเขา
เขาส่งเสียงเย็นชา “อย่าลืมว่าหกปีก่อนทำไมผมถึงแต่งงานกับคุณ”
มายมิ้นท์จะลืมได้อย่างไร
ในตอนแรกส้มเปรี้ยวประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอโทรหา 120 และบริจาคเลือด Rh Negative ให้แก่ส้มเปรี้ยว เปปเปอร์ขอบคุณเธออย่างสุดซึ้ง ยอมให้ตามคำขอกับเธอข้อหนึ่ง
ตอนนั้นมายมิ้นท์พูดเพียงความต้องการเดียว ก็คือแต่งงานกับเขา
เธอเจอเปปเปอร์ครั้งแรกตอนมัธยมปลาย ความตั้งใจฝังรากลึกลงสู่หัวใจ