ตอนที่ 1644 กลับมาที่หอแพทย์ (3)
ทันใดนั้นเสียงแปลกใจก็ดังขึ้น วินาทีต่อมากลุ่มคนที่อวิ๋นลั่วเฟิงพึ่งช่วยชีวิตไว้จากอสรพิษวิญญาณก็เดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็วแต่ว่า…
เมื่อพวกเขาเห็นใบหน้ามืดครึ้มของชวีโยว เหงื่อเย็นๆ ของพวกเขาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ผู้อาวุโสชวีโยว เรื่องนี้…”
“เจ้าเป็นคนของหอแพทย์งั้นหรือ” ชวีโยวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “เจ้ากล้าร่วมมือกับสายลับงั้นหรือ”
สายลับ?
ศิษย์พี่อวี๋ชะงักแล้วมองหญิงสาวด้วยความสับสน “ผู้อาวุโสชวี ท่านแน่ใจหรือขอรับ หญิงสาวคนนี้ช่วยชีวิตพวกเราไว้และนางก็ไม่ใช่สายลับ…”
ชวีโยวยิ้มเยาะ “ข้าบอกว่านางเป็นสายลับ นางก็ต้องเป็นสายลับ! “
ทักษะแพทย์ของเด็กคนนี้ต้องดีมากแน่ไม่อย่างนั้นความแข็งแกร่งทางจิตของนางก็คงไม่แข็งแกร่งขนาดนี้
ถูกต้อง!
ชวีโยวต้องการรับอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นศิษย์ไม่ใช่เพราะ ‘ความประทับใจเมื่อแรกเจอ’ แต่เป็นเพราะเขาสามารถประเมินความแข็งแกร่งทางจิตของคนอื่นได้ เขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินใครมีความแข็งแกร่งทางจิตมากขนาดนี้ดังนั้นถ้านางไม่อยากเป็นศิษย์เขา เขาก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้นางเสื่อมเสียชื่อเสียง!
อวิ๋นลั่วเฟิงยืนพิงต้นไม้ข้างๆ นางอย่างเกียจคร้าน นางยกมือกอดอกแล้วใช้ดวงตาร้ายกาจของนางมองไปที่ใบหน้าของชวีโยว นางเหมือนกำลังรอดูว่าคนที่นางช่วยชัวิตไว้จะตัดสินใจอย่างไร…
“ผู้อาวุโสชวี ถ้าท่านบอกว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นสายลับ ท่านมีหลักฐานหรือไม่” ศิษย์พี่อวี๋กัดปาก “ถ้าท่านไม่มีหลักฐาน ก็หมายความว่าท่านกำลังใส่ร้ายนางไม่ใช่หรือขอรับ”
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขารู้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิง พวกเขาก็คงหมดลมหายใจภายใต้การโจมตีของสัตว์วิญญาณอสูรไปแล้ว ดังนั้น…
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะถูกไล่ออกจากหอแพทย์แต่พวกเขาก็ไม่ควรเป็นคนอกตัญญู!
“เจ้า…” ชวีโยวชี้หน้าศิษย์พี่อวี๋ด้วยความโมโห “เจ้าพึ่งเข้าร่วมกับหอแพทย์แต่เจ้ากล้าตั้งคำถามกับการตัดสินใจของข้างั้นหรือ ผู้คุ้มกัน จับพวกมันไว้! “
ทันใดนั้นคนจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากหอแพทย์แล้วล้อมอวิ๋นลั่วเฟิงและคนอื่นๆ เอาไว้ ห้าปีที่ผ่านหอแพทย์มีสมาชิกเพิ่มขึ้นจำนวนมากดังนั้นไม่ใช่ทุกคนรวมถึงชวีโยวจะรู้จักอวิ๋นลั่วเฟิง…
“เหตุใดข้างนอกถึงเสียงดังนัก เกิดอะไรขึ้น”
ทันใดนั้นเสียงอารมณ์ไม่ดีก็ดังขึ้นจากด้านในหอแพทย์แล้วร่างของชายชราสองคนก็ก้าวออกมาจากประตู เมื่อเยี่ยเสียเห็นชิงมู่และเก๋อหยาง เขาก็พุ่งเข้าไปหาพวกเขาตอนที่ไม่มีคนสังเกตเห็น ชิงมู่สะดุ้งแต่เมื่อเขาเห็นเยี่ยเสีย สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปทันที
“ทำไม บรรพบุรุษตัวน้อยของถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย ตระกูลเยี่ยแทบจะพลิกแผ่นดินหาเจ้า แต่เจ้ากลับมาที่นี่โดยไม่ได้บอกใครงั้นหรือ
ตระกูลเยี่ยงั้นหรือ
ดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นประกายสงสัยแล้วจ้องแผ่นหลังของเยี่ยเสียอย่างคลางแคลงใจ
ตลอดทางที่มาเยี่ยเสียแข็งแกร่งมากและไม่ได้เสียน้ำตาแม้จะบาดเจ็บหนัก แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาแล้วพูดอย่างน่าสงสารว่า “ท่านปู่ชิงมู่ คนพวกนี้รังแกข้า”
ชวีโยวหน้าซีดตัวสั่น
เด็ก…เด็กนี่รู้จักผู้อาวุโสชิงมู่จริงหรือนี่ แล้วเมื่อกี้ผู้อาวุโสชิงมู่พูดถึงตระกูลเยี่ย ไม่นะ…
เป็นไปไม่ได้!
หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นอัจฉริยะตัวน้อยของตระกูลเยี่ย
ชวีโยวหวาดกลัวจนปัสสาวะเกือบราดกางเกง
…………………………………..
ตอนที่ 1645 กลับมาที่หอแพทย์ (4)
แต่ว่า…
ถึงแม้ว่าตระกูลเยี่ยจะทรงพลังและมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับท่านประมุขแต่เขาก็คงได้รับการให้อภัย ถึงอย่างไรการไม่รู้ก็ไม่ผิดใช่หรือไม่ อีกอย่างคนที่เขาต้องการจัดการคือเด็กผู้หญิงคนนี้และอัจฉริยะน้อยตระกูลเยี่ยก็แค่มีส่วนเกี่ยวข้องเฉยๆ ดังนั้นสิ่งที่เขาทำอย่างมากก็เป็นแค่ความขัดแย้งเล็กๆ …
เมื่อคิดได้อย่างนั้นชวีโยวก็เช็ดเหงื่อที่หน้าผากแล้วมองชิงมู่กับเก๋อหยางอย่างระมัดระวัง…
แต่ว่าทันทีที่ผู้อาวุโสทั้งสองเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงก็นิ่งค้าง ดวงตาของชิงมู่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาขยี้ตาอย่างแรงแล้วลืมตาขึ้นมาก็เห็นสตรีในชุดขาวกำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
“นายหญิง ท่านกลับมาแล้วหรือขอรับ ข้ากำลังฝันอยู่ใช่หรือไม่”
นาย…นายหญิง?
ฟุบ!
ชวีโยวหวาดกลัวจนทรุดตัวลงที่พื้นด้วยใบหน้าซีดเผือด ความหวังในใจเขาหายไปทันทีแล้วดวงตาก็ฉายแววสิ้นหวัง
ศิษย์พี่อวี๋และคนอื่นๆ ก็ตะลึงไปเหมือนกัน สรุปว่าสตรีที่ช่วยชีวิตพวกเขาเป็นประมุขในตำนานของหอแพทย์งั้นหรือ
เก๋อหยางมองผู้คุ้มกันที่ล้อมอวิ๋นลั่วเฟิงอยู่แล้วทำหน้าบึ้งก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เกิดอะไรขึ้น”
“ผู้…ผู้อาวุโสเก๋อหยาง…” ผู้คุ้มกันคนหนึ่งกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากแล้วตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ว่า “เมื่อสักครู่ ผู้อาวุโสชวีโยวยืนยันว่าสตรีผู้นี้…นายหญิงเป็นสายลับแล้วออกคำสั่งให้พวกเราจับตัวท่านขอรับ
คำพูดทุกคำของผู้คุ้มกันทำให้หัวใจของชวีโยวสั่นสะท้าน เขาไม่เคยคิดเลยว่าสตรีผู้นี้จะเป็นท่านประมุข
ไม่ใช่ว่านายหญิงเดินทางไปแคว้นเจ็ดเมืองแล้วจะไม่กลับมาอีกเป็นสิบปีหรอกหรือ นี่ผ่านไปแค่ห้าปีแต่นางก็กลับมาแล้วงั้นหรือ
เยี่ยเสียจ้องสตรีในชุดขาวที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ดวงตามีชีวิตชีวาและใสซื่อของเขาเต็มไปด้วยความแปลกใจแต่เขาก็ละสายตาจากนางไม่ได้
ท่านปู่ชิงมู่บอกว่านางเป็นนายหญิงของหอแพทย์ใช่หรือไม่
ก็หมายความว่า…ผู้หญิงคนนี้เป็นพี่สะใภ้ของเขาน่ะสิ
อวิ๋นลั่วเฟิงเองก็หันไปมองเยี่ยเสียแล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย
เด็กผู้ชายคนนี้โกหกข้าและบอกว่าตัวเองแซ่หลิน
“สายลับงั้นหรือ” เก๋อหยางยิ้มเยาะ แล้วชะโงกหน้ามองเยี่ยเสียที่ตัวแข็งด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวเสีย บอกปู่เก๋อหยางหน่อยว่าเหตุใดคนพวกนี้ถึงใส่ร้ายนายหญิงว่าเป็นสายลับ”
เยี่ยเสียได้สติจากการเหม่อก็พูดอย่างซื่อสัตย์ว่า “ชายชราคนนี้เห็นว่านางมีพรสวรรค์เลยอยากได้นางเป็นศิษย์แต่ว่านางปฏิเสธ เขาก็เลยใส่ร้ายว่านางเป็นสายลับขอรับ”
เมื่อชิงมู่ได้ยินอย่างนั้นก็เดือดดาล เขารีบเดินไปอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วคุกเข่าลง
“นายหญิง เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าน้อยเองขอรับ ข้าน้อยล้มเหลวในการเลือกคนที่เหมาะสมเข้ามาแต่นายหญิง ข้าน้อยสัญญาว่าข้าน้อยจะลงโทษพวกเขาอย่างหนักโดยไม่ปรานีขอรับ!”
ชวีโยวทรุดตัวลงที่พื้น เขารู้ดีว่าครั้งนี้เขาจบเห่แน่!
“ยืนขึ้นเถอะ” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดแล้วดึงตัวชิงมู่ขึ้นมา “เรื่องนี้ข้าไม่โทษเจ้า แต่ครั้งหน้าก่อนที่เจ้าจะเลื่อนขั้นให้ใคร เจ้าต้องล้างตาแล้วมองให้ชัดเจน”
พูดจบวิ๋นลั่วเฟิงก็เดินไปศิษย์พี่อวี๋ “ชื่อเจ้าคือ?”
ศิษย์พี่อวี๋ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะตอบด้วยความเคารพว่า “นายหญิง ข้าน้อยมีชื่อว่า อวี๋สยงขอรับ”
“เจ้ามีพรสวรรค์ ข้าจะขอให้ชิงมู่รับเจ้าเป็นศิษย์ ข้าหวังว่าเจ้าจะคว้าโอกาสนี้เอาไว้นะ”
อวี๋สยงมีความสุขมากที่ได้ยินอย่างนั้น เขาคุกเข่าลง “ขอบคุณมากขอรับ นายหญิง! ข้าน้อยจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังขอรับ!”