บทที่ 374
”บอกมาสิ ว่าแกทำอะไรได้?” ซาแมนธาชายตามองแดร์ริลอย่างรังเกียจ
แดร์ริลไม่อยากเสียเวลาเถียงกับซาแมนธา เขาบอกลิลี่ “ไม่เป็นไร ในเมื่อแม่ของเธอเชื่อมั่นในแฟนเก่าของเธอก็ปล่อยให้เธอเชื่อไป”
“แฟนเก่าอะไร?!” ลิลี่กระวนกระวายขณะกล่าว “สามีที่รัก เรย์กับฉันนั้นไม่มีอะไรกัน เขาแค่เคยตามจีบฉันแต่เราก็ไม่เคยคบหากัน!”
แดร์ริลนั้นอารมณ์เสีย เขาอยากจะเห็นว่า เรย์ คนนี้เลิศเลอแค่ไหน ถึงขนาดแม่ยายของเขายังนึกถึง
ซาแมนธาหยิบมือถือออกมาและโทรหา
ซาแมนธายิ้มแฉ่ง หลังจากรอได้ไม่นานก็มีคนรับสาย เธอเปลี่ยนน้ำเสียงให้นุ่มนวลขึ้นและกล่าว”ฮัลโหล เรย์? นี่ป้าซาแมนธาเอง ช่วยมาที่โรงพยาบาลได้ไหม? ฉันมีเรื่องอยากจะรบกวนคุณ ฉันจะรอคุณอยู่ที่นี่”
เมื่อซาแมนธาวางสาย เธอมองไปที่ เอลีนอร์อย่างพอใจในตัวเอง “คอยดู เรย์จะมาถึงในอีกไม่ช้า ตราบใดที่เขาเห็นด้วยที่จะช่วยเรา เราก็จะได้เงินของเราคืน!”
“พูดจริงเหรอ?” คนอื่น ๆ ที่เหลือเริ่มส่งเสียง
“ถ้าเขาสามารถเอาเงินมาคืนให้พวกเราได้ เราจะขอบพระคุณอย่างสูง!”
ซาแมนธาขบขันขณะยืนขึ้นกล่าว “พวกคุณไม่มีทางรู้หรอกเรย์ดูแลฉันดีแค่ไหน เมื่อตอนเขาไล่ตามจีบลูกสาวฉัน ฉันได้รับของขวัญแทบจะรายวัน ครั้งหนึ่งเขาเคยให้สร้อยข้อมือพลอยทัวร์มาลีนกับฉัน มันราคามากพอ ๆ กับรถยนต์ BMW!”
ทุกคนต่างมองซาแมนธาอย่างอิจฉา เธอชื่นชอบจะเป็นจุดสนใจของผู้คน เธอกล่าวต่อ “และครั้งหนึ่ง โทรศัพท์ของฉันเคยถูกขโมยในห้าง และฉันโทรหาเรย์ ให้ทายว่าเกิดอะไรขึ้นต่อ?”
“เกิดอะไรขึ้น?” พวกเขากันอย่างพร้อมเพรียง
ซาแมนธาเล่าอย่างภูมิใจ “กลายเป็นเจ้านายของเรย์เป็นเจ้าของห้างนั้น เขาโทรหาเจ้านายและขอให้สั่งพนักงานปิดห้างจนกว่าจะจับคนคนร้ายได้”
ทุก ๆ คนต่างสะพรึง หากเรย์มีอำนาจมากขนาดนั้นไม่แน่เขาอาจจะช่วยเอาเงินของพวกเขากลับคืนมาได้!
ในเวลาเดียวกันมีรถยนต์ส่งเสียงดังมาแต่ไกล รถ Porsche สีขาว ขับเข้ามาด้วยความเร็วและมาจอดอยู่ตรงประตูทางเข้าของโรงพยาบาล มีชายหนุ่มรูปหล่อลงมาจากรถ นันคือ เรย์ เขาใส่ชุดสูทลำลองดูสง่างามและมีเสน่ห์
“เรย์ ทางนี้!” ซาแมนธายิ้มแฉ่ง โบกมือให้กับเขา
“นั่นรถ Porsche?” มีบางคนอุทาน
“รถPorscheนั่นไม่เท่าไหร่” ซาแมนธาข่ม “เขามีแม้กระทั่งรถBentley!”
ลิลี่เขินอาย เธอนั้นไม่เจอกับเรย์มาเป็นเวลานาน เธอกัดริมฝีปากและหวังว่าจะมีทางหลบหลีก
ซาแมนธาพูดพล่าม “เรย์ ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ต้องรบกวนให้เธอมาถึงที่นี่ในทันที”
“คุณป้า คุณก็ใจดีเกินไป ผมปลื้มใจที่คุณป้าคิดถึงผม” เขามอบกล่องของขวัญให้กับซาแมนธาและกล่าว “ผมเร่งรีบมาที่นี่ ผมจึงเตรียมแค่ของขวัญเล็กน้อย ผมหวังว่าคุณป้าคงไม่ถือสา”
“เธอช่างใจดีจริง ๆ!” ซาแมนธายิ้มรับของขวัญและเธอเปิดกล่องดู ทุก ๆ คนถึงกับกลืนน้ำลาย มันคือปิ่นปักผมที่ทำมาจากหยกล้วน ๆ มันเหมาะสมกับผู้หญิงในวัยของเธอจริง ๆ