บทที่ 256 เทพสงครามโรมรันกับจอมมาร
มุมปากกู้ชูหน่วนกระตุก
เขาตั้งใจมาก่อเรื่องหรือนี่?
วันมงคล ทำอย่างกับนางมีสัมพันธ์คลุมเครือกับเขาอย่างนั้นแหละ
ชิงเฟิงเดือดดาลเอ่ย “บังอาจ! พระชายาเราใช่ผู้ที่เจ้าจะวิจารณ์ตามอำเภอใจ…”
“ซีด…”
จอมมารโบกมือไปตามอารมณ์ อายสังหารไร้รูปหนึ่งโจมตีตรงใส่ชิงเฟิง
อายสังหารดูคล้ายราบเรียบ แต่ความเป็นจริงกลับแฝงด้วยพลังทำลายฟ้าพินาศพสุธา ขอเพียงถูกคลื่นสัมผัส เกรงว่าต้องระเบิดเป็นหมอกโลหิตทันที
นัยน์ตาชิงเฟิงหดเล็ก คิดหลบหลีก แต่กลับไร้ที่หลบ เพราะพลังฝ่ามือเร็วเกินไป
ความรู้สึกแห่งความตายใกล้มาเยือน เขานึกว่าตนต้องตายแน่แล้ว แต่กลับยังมีนายดียื่นมือมา โบกมือกลับไปอย่างสง่างาม ผันแปรการโจมตีถึงฆาตนี้
ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพียงแค่ชั่วแวบเดียว คนที่เหลือไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทว่าชิงเฟิงคล้ายเดินกลับจากนรกภูมิมาแล้ว
“ชายาข้าสวยวิไลเป็นสง่า อ่อนโยนจรรยางาม หรือว่าจอมมารอิจฉาที่ข้าได้ชายาดี ?”
“โครม…”
ทั้งงานแตกรังทันที แต่ละคนถอยออกด้านหลัง มองจอมมารที่สะดุดตาถึงที่สุดด้วยความหวาดกลัว
เขาๆๆ…
เขากลับเป็นจอมมารของเผ่าปีศาจ?
สวรรค์! จอมมารยังเยาว์วัยขนาดนี้ได้อย่างไร? แถมยังหน้าตาดีเช่นนั้นอีก?
หรือไม่ควรสูงวัย หน้าตาโหดเหี้ยมดุร้าย มีหนวดเคราเต็มไปหมดหรือ?
กู้ชูหน่วนก็คิดไม่ถึงเช่นกัน จอมมารที่ตนรังเกียจกลับเป็นน้องชาย ของนางเสียได้
นางคิดมาตลอดว่าซือโม่เฟยเป็นลูกสุนัขตัวน้อย คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหมาป่าตัวโตที่คลุมหนังแกะ
ความแตกต่างมากเหลือเกิน
อยู่นานนางก็ยังไม่คิดไม่ได้
จอมมารถูกเปิดโปงฐานะก็ไม่สนใจ เพียงเอ่ยประโยคหนึ่งอย่างยโส “พี่สาวของข้าชอบชายวรยุทธ์สูงส่ง เอาใจเมียไร้ขีดจำกัด เป็นผู้ชายที่มีความเป็นชาย เงื่อนไขที่นางกล่าว ข้าล้วนเหมาะสม ผู้ที่นางกล่าว ก็คือข้า”
ตาค้าง
ตาค้างไปทั้งงาน
นี่มันอะไรกัน?
หนังศีรษะกู้ชูหน่วนชา
ผิดตรงไหนเนี่ย?
หรือว่าBUGตรงไหนอีก?
นี่ใช่จอมมารที่เชือดแบบฉับไว เป็นขวัญผวาของทุกคนหรือ?
นางเคยกล่าว แต่เขาเอาความมั่นใจมาจากไหนคิดว่านางหมายถึงเขา?
เย่จิ่งหานหมุนขลุ่ยหยกขาวในมือ ดวงตาลึกที่ราวกับเป็นแอ่งเย็นเยียบเหยียดถึงที่สุด
ขณะที่เขากำลังจะเอ่ย กู้ชูหน่วนก็ชิงพูดก่อน “คนแซ่ซือ เจ้าจะโอ้อวดตนเก่งไปหน่อยกระมัง? ข้าพูดเมื่อไรว่าชอบเจ้า?”
ทุกคนต่างอดลุ้นระทึกแทนกู้ชูหน่วนไม่ได้
ร่ำลือว่าจอมมารมีวิชายุทธ์ล้ำเลิศ ไม่ต่างจากเย่จิ่งหานแม้แต่น้อย ทั้งยังลงมืออำมหิต คนที่เขาไม่ชอบหน้าไม่เคยได้เห็นดวงตะวันในวันถัดไป
นางลบหลู่จอมมารต่อหน้าฝูงชน ถึงมีเย่จิ่งหานปกป้อง แต่เกรงว่าวันเวลาหลังจากนี้จะไม่สบายนักกระมัง?
แต่ที่เหนือความคาดหมายทุกคน จอมมารไม่เพียงโกรธ ทั้งยังยิ้มร้ายอีก
“เสวียซาว่าไว้ สาวงามเฉกเช่นพี่สาว ล้วนสงวนตัวนัก มักปากไม่ตรงกันใจ พี่สาวปากว่าไม่ชอบ แต่ในใจต้องรักข้าจะแย่อยู่แล้วแน่”
อุ๊บ…
เขาใช่จอมมารจริงหรือ?
เทพสงครามจำผิดคนไปหรือเปล่า?
กู้ชูหน่วนมอบสายตาปัญญาอ่อนให้เขา ให้เขารู้สึกด้วยตัวเอง
เคยเห็นพวกหลงตัวเอง แต่ก็ไม่เคยเห็นพวกไม่รักษาหน้าตา
“พี่สาว หากท่านชอบงานวิวาห์ใหญ่โต ข้าจะให้งานวิวาห์ที่อลังการยิ่งกว่า ให้เป็นหญิงที่ทุกคนในแดนมนุษย์อิจฉาแน่นอน”
เย่จิ่งหานยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม เลียนแบบน้ำเสียงกู้ชูหน่วน “ซือโม่เฟย ข้าทำนายไว้ วันนี้ปัญจธาตุ (*ธาตุทั้งห้า)เจ้าขาดธาตุไม้”
ครั้นสิ้นเสียง ห้องโถงหลักที่มีคนเป็นภูเขาเลากาก็มีอายสังหารห้อมล้อม
ทุกคนต่างตกตะลึง
เทพสงครามกับจอมมารจะโรมรันกันแล้วหรือ?