แดนนิรมิตเทพ บทที่ 361
เมื่อได้ยินว่าผู้อำนวยการกำลังจะลงโทษเฉินโม่ หลินทาวกล่าวเย้ยหยันอย่างมีชัย และรู้สึกตื่นเต้นมาก “เฉินโม่ คนไร้ประโยชน์อย่าแก ตอนนี้รู้ผลที่ตามมาจากการล่วงเกินฉันแล้วใช่ไหม?”
หลินเจิ้งหัวยังคงสงบ เขาประสานมือทั้งสองแล้วคำนับไปทางผู้อำนวยการและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้อำนวยการหยู่รักษากฎอย่างมีประสิทธิภาพ ทำให้ผมรู้สึกชื่นชมจริง ๆ!”
ผู้อำนวยการหยู่กล่าวเยาะเย้ยว่า “หลินทาวเหยียดหยามเพื่อนร่วมชั้น ทำลายความสามัคคี สมควรถูกลงโทษ!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเจิ้งหัวและหลินทาวหยุดชะงักทันที หลินเจิ้งหัวมองไปที่ผู้อำนวยการหยู่และยิ้มด้วยความอึดอัดว่า “ผู้อำนวยการหยู่ ลูกชายของผมเป็นผู้ถูกกระทำ!”
“ถ้าเขาไม่ใช่ผู้ถูกกระทำแล้ว คนที่ถูกลงโทษก็จะเป็นแค่เขาคนเดียว” ผู้อำนวยการหยู่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
สีหน้าของหลินเจิ้งหัวเคร่งขรึมทันที “ผู้อำนวยการหยู่คุณทำแบบนี้มันเกินไปแล้ว! ไม่ว่าอย่างไร ผมเคยบริจาคเงินให้โรงเรียนมากมาย ถ้าคุณปฏิบัติกับผมแบบนี้ ไม่กลัวว่าเบื้องบนจะตำหนิหรือ?”
ผู้อำนวยการหยู่ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่าด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “ชั่วชีวิตของผมทำอะไรไม่เคยละอายใจต่อตนเอง ดังนั้นทำไมผมจะต้องกลัวด้วย!”
หวางลี่มองผู้อำนวยการด้วยสายตาชื่นชม เขาเป็นแบบอย่างที่ดี!
เฉินโม่แสดงความชื่นชมเช่นกัน มีผู้อำนวยการเช่นนี้ มิน่าแปลกใจที่โรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจวถึงได้กลายเป็นโรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดในฮ่านหยาง
สีหน้าของหลินเจิ้งหัวแย่จนถึงขีดสุด “โอเค ถ้าผู้อำนวยการหยู่ไม่ให้เกียรติผมขนาดนี้ ผมหวังว่าคุณจะไม่เสียใจภายหลัง! อย่าลืมว่าคุณยังมีครอบครัวและลูกอีกด้วย!”
เมื่อไม่สามารถติดสินบนผู้อำนวยการหยู่ได้หลินเจิ้งหัวจึงเริ่มข่มขู่
สีหน้าของผู้อำนวยการหยู่เปลี่ยนไป ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “คุณกล้าเหรอ?!”
สายตาของเฉินโม่ประกายความเยือกเย็น ผู้อำนวยการแบบนั้นยังถูกคุกคามอีก ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรม?
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เฉินโม่ต้องการเห็น
“ฉู่เหวินสง ตอนนี้ในอู่โจวใคร ๆ ก็กล้ามาโอ้อวดแล้วเหรอ?” น้ำเสียงของเฉินโม่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ฉู่เหวินสงตกใจ เขารู้ว่าเฉินโม่โกรธแล้ว
ฉู่เหวินสงรีบลุกขึ้นแล้วคำนับเฉินโม่ “คูณ ..คุณเฉินใจเย็น ๆ ผมจะจัดการเอง!”
ภาพนี้ ทำให้ทุกคนรู้สึกอึ้ง!
ผู้อำนวยการหยู่ หลินเจิ้งหัวและหวางลี่ ต่างตกตะลึง และมองฉู่เหวินสงด้วยความประหลาดใจ พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมบุคคลเช่นนี้ถึงให้เกียรติเฉินโม่ขนาดนี้!
หลินทาวอ้าปากกว้างและมองฉู่เหวินสง และมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
สำหรับหวางลี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้จักฉู่เหวินสง แต่เดาจากสายตาของหลินเจิ้งหัวที่มองฉู่เหวินสงแล้ว เธอสามารถเดาออกว่าบุคคลนี้เป็นคนไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
เพียงแต่คนใหญ่คนโตเช่นนี้ ทำไมถึงได้อ่อนน้อมถ่อมตนกับเฉินโม่เช่นนี้?
“ไปเถอะ!” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ครับ!” ฉู่เหวินสงก้มหน้าแล้วหันไปมองหลินเจิ้งหัว “เมื่อสักครู่นายบอกว่านายเป็นใคร? พูดคำพูดเมื่อสักครู่ซ้ำอีกครั้งสิ!”
หลินเจิ้งหัว “……”
เมื่อหลินเจิ้งหัวเห็นฉู่เหวินสงโค้งคำนับเฉินโม่ หัวใจของเขาจมดิ่งลงไปสู่ก้นเหวที่ลึก เขานึกไม่ว่านักเรียนที่มาจากอำเภอเล็ก ๆ จะสามารถทำให้ผู้ทรงอิทธิพลของอู่โจวอย่างฉู่เหวินสงเคารพได้!
หากฉู่เหวินสงอยากจะจัดการตนเอง เขาสามารถทำลายตระกูลหลินได้ทุกเมื่อ
ดังนั้นเขาไม่กล้าล่วงเกินฉู่เหวินสงแน่นอน
“คุณ …..คุณฉู่ เมื่อสักครู่ผมแค่ล้อเล่นกับผู้อำนวยการหยู่เท่านั้น คุณอย่าถือเป็นจริง!” หลินเจิ้งหัวโค้งคำนับและยิ้มอย่างประจบสอพลอ
“ล้อเล่นเหรอ?” ฉู่เหวินสงลูบคางด้วยสีหน้าหยอกล้อ
“งั้นฉันก็ล้อเล่นกับนายด้วย นายคิดว่าฉันจะทำให้นายไสหัวออกไปจากอู่โจวภายในสามวันได้หรือไม่?”
หลินเจิ้งหัวตกใจจนเกือบจะคุกเข่าลงบนพื้น และกล่าวด้วยความหวาดกลัวว่า “ท่านฉู่ ผมรู้ตัวว่าผิดแล้ว คุณอย่าล้อเลียนกับผมอีกเลย!”
สีหน้าของผู้อำนวยการหยู่และหวางลี่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม เพราะคนอย่างหลินเจิ้งหัวเป็นคนที่รังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่า
หลินทาวทนไม่ไหวอีกต่อไป ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นฉู่เหวินสง แต่ตระกูลหลินก็ไม่ใช่ตระกูลที่จะมารังแกได้ง่าย ๆ