มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 256
เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเจอรัลด์ไม่เพียงแต่ดูดีมากเท่านั้น แต่ยิ่งเธอมองเขามากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเขายิ่งหล่อมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าเขาจะแต่งตัวธรรมดามากก็ตาม เขาดูดีกว่ามากอย่างแน่นอนเมื่อเทียบกับแฟนหนุ่มของเธอในทุก ๆ ด้าน!
“อืม…”
เจอรัลด์ไม่สามารถทนความกระตือรือร้นเช่นนี้ได้อีกต่อไปและจากไปทันไป
สำหรับที่ว่าเขาเกลียดพวกเขาหรือไม่ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย อย่าลืมว่า ทั้งเขา และเอเลน่าก็แค่แกล้งแสดงอยู่ดี
“โอ้มายก๊อด! เอเลน่า หนูไม่ได้บอกป้าว่าเจอรัลด์คือ คุณคลอฟอร์ด! ป้าของหนูเกือบจะทำให้คุณคลอฟอร์ดต้องขุ่นเคืองใจเหมือนที่ป้าใหญ่ของหนูทำแล้วนะ!”
รูบี้ปรบมืออย่างตื่นเต้น
แฮร์เรียตไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเธอได้ยินแบบนี้ “ฉันขอพูดนะ รูบี้ เธอคือคนที่พูดอย่างร้ายกาจในตอนแรก และเธอคือคนที่ทำให้คุณคลอฟอร์ดขุ่นเคืองใจอย่างชัดเจน ดังนั้น เธอพูดได้ยังไงว่านั่นคือฉัน? ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน เธอสามารถถามลูกสาวฉันได้เลย น้ำเสียงของฉันไม่สุภาพเลยเหรอตอนที่ฉันพูดกับคุณคลอฟอร์ดก่อนหน้านี้น่ะ? ไม่ใช่ว่าเป็นน้าของพวกเธอหรอกหรือที่ยิ้มเยาะเขามาตลอด?” แฮร์เรียตรีบถามลูกสาวของเธอ
ลูกสาวของเธอต่างก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
โชคดี ลูกเขยของเธอ เพียร์ กล่าวขึ้นมา “ผมไม่คิดว่างั้นนะครับ! ฮี่ฮี่ฮี่! นอกจากนี้ ท่าทางของคุณคลอฟอร์ดก็ค่อนข้างดีเมื่อเขาจากไปเมื่อกี้ แน่นอนว่าเขาไม่ได้ดูเหมือนกำลังถือโทษโกรธแค้นใด ๆ ต่อพวกเราเลย!”
แฮร์เรียตมองไปที่เพียร์ด้วยความรังเกียจขณะที่เธอกล่าว “นายไม่รู้ที่ของตัวเองหรือไง? ฉันกำลังถามลูกสาวของฉันแล้วทำไมนายถึงพยายามจะพูดขึ้นมาในตอนนี้ล่ะ? นายคิดว่านายสามารถจะโอ้อวดได้เพราะนายมีเงินอยู่บ้างงั้นเหรอ? นายนีมันต่ำช้ามาก! ทำไมนายไม่สามารถเรียนรู้บางอย่างจากเจอรัลด์ที่เป็นผู้ใหญ่และมีเสถียรภาพมากขนาดนั้นได้?”
ใบหน้าของเพียร์เปลี่ยนเป็นขุ่นคล้ำดำเขียวทันที
ในเวลานี้ แฟนหนุ่มของลูกพี่ลูกน้องคนที่สองของเธอ เฟลิกซ์ ก็หัวเราะขึ้นมาทันที
“นายหัวเราะเหรอ? นายกำลังหัวเราะอะไร? นายคิดว่านายดีเยี่ยมขนาดนั้นใช่ไหม? นายมักจะแสร้งทำเป็นผู้ใหญ่และกดขี่ข่มแหงอย่างมากอยู่ตลอดเวลา นายมีเงินพอที่จะอวดเก่งได้ขนาดนี้ไหม? กลุ่มคนไร้ประโยชน์ที่ไม่มีหวังเลย! ฉันต้องการให้พวกนายทั้งคู่อยู่ให้ห่างจากลูกสาวของฉันในอนาคต!” แฮร์เรียตตะคอก
หลังจากได้พบกับเจอรัลด์ ที่ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากคุณคลอฟอร์ดในวันนี้ ในที่สุดแฮร์เรียตก็ตระหนักได้ว่าลูกเขยในอนาคตทั้งคู่ของเธอนั้นต่ำต้อยมาก ไม่สิ พวกเขาไม่เพียงแค่ต่ำต้อย แต่พวกเขายังไม่แม้แต่จะเหมาะสมที่จะเป็นมนุษย์เลยด้วยซ้ำ!
รูบี้เพียงเมินพี่สาวของเธอไป
เธอแค่หันกลับไปและจับมือเอเลน่าขณะที่เธอกล่าว “เอเลน่า พวกเราต้องไปเที่ยวชมรอบ ๆ ให้มากขึ้นในอนาคต ป้าของหนูยังไม่เคยที่เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นมาก่อนเลย ในเมื่อเจอรัลด์ได้พูดถึงมันขึ้นมาแล้ว ทำไมหนูไม่พาพวกเราไปที่นั่นเพื่อชมดูรอบ ๆ กันล่ะ?”
“ใช่ เอเลน่า! พาพวกเราไปที่นั่นนะ!”
“หนูไม่มีอารมณ์ ถ้าคุณป้าต้องการ คุณป้าก็ไป และชมดูด้วยตัวเองได้!” เอเลน่าแค่ตอบเบา ๆ
น้ำเสียงของเธอนั้นเย็นชามาก
เธอไม่ได้กำลังมุ่งความโกรธของเธอใส่เหล่าคุณป้าของเธออย่างตั้งใจ แต่อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เอเลน่าอยู่ในสภาวะของความสับสน
นี่เป็นเพราะเอเลน่านั่งอยู่กับเจอรัลด์เมื่อครู่นี้มาตลอด ดังนั้น เอเลน่าจึงบังเอิญได้เห็นเนื้อหาของข้อความที่เจอรัลด์ได้รับในวีแชท
มันเป็นข้อความที่ถูกส่งมาโดยผู้หญิงที่ชื่อมีล่า และเธอได้ขอให้เจอรัลด์ไปทานอาหารค่ำกับเธอ
หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็โกหกเธอและบอกเธอว่าจริง ๆ แล้วเขาอยู่ที่มหาวิทยาลัยก่อนที่เขาจะจากไปด้วยความเร่งรีบ
เจอรัลด์ไม่แม้แต่จะกล้าที่จะบอกกับหญิงสาวอีกคนด้วยซ้ำว่าเขาอยู่กับผู้หญิงอีกคนในตอนนี้
เอเลน่าบอกได้เลยว่าเจอรัลด์ห่วงใยเกี่ยวกับหญิงสาวคนนี้อย่างเห็นได้ชัด!
นี่ทำให้เอเลน่ารู้สึกราวกับว่าเธอได้รับผลกระทบโดยตรงต่อหัวใจของเธอ
ว่ากันตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม อะไรคือเหตุผลที่เธอขอความช่วยเหลือของเจอรัลด์ในช่วงสามสี่ครั้งที่ผ่านมา?
เป็นเพราะเธอต้องการความช่วยเหลือของเจอรัลด์อย่างแท้จริงหรือเปล่า?
นอกจากนี้ เอเลน่าไม่สามารถหาคนอื่นมาแกล้งทำเป็นแฟนของเธอได้แล้วเหรอ?
ทำไมเธอถึงต้องมองหาเจอรัลด์ล่ะ?
ไม่ใช่เป็นเพียงเพราะเธอต้องการสร้างโอกาสในการใช้เวลาร่วมกันกับเจอรัลด์ให้มากขึ้นหรอกหรือ?
แต่อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดที่เจอรัลด์สามารถคิดได้ก็คือผู้หญิงที่ชื่อมีล่าคนนั้น! เธอบอกได้เลยเพียงแค่มองไปที่สีหน้าที่ประหม่าบนใบหน้าของเขานั้น!
ดังนั้น ตอนนี้จิตใจของเอเลน่าว่างเปล่าไปหมด และเธอไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะทำอะไรใด ๆ เลย!
เธอแค่อยากจะอยู่คนเดียว
ในเวลานี้ เจอรัลด์ก็กลับมาที่วิทยาเขตแล้ว
เขามุ่งหน้าตรงไปยังทางเข้าของโรงอาหาร
เมื่อมาถึงที่นั่น เขารีบร้อนส่งข้อความให้มีล่า: [ทำไมเธอยังไม่อยู่ที่โรงอาหารล่ะ? ฉันยังคงกำลังรอเธออยู่ตรงทางเข้าของโรงอาหารนะ!”]
เจอรัลด์นึกถึงกลอุบายที่นาโอมิ และฮาร์เปอร์ได้สอนเขาไว้—เพื่อผสมผสานความจริงเข้ากับการโกหกบางอย่างในเวลาเดียวกัน
มีล่าตอบกลับอย่างขอโทษ: [ฮี่ฮี่! ฉันจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้แหละ! ฉันเพิ่งจะประชุมกับภาควิชาวิทยุกระจายเสียงของเราเสร็จ!! ขอโทษที่ทำให้รอนะ!]
‘เคล็ดลับนี้ได้ผลจริง ๆ’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง
“เฮ้! วันนี้เธอได้ยินว่ามีผู้หญิงเกือบจะฆ่าตัวตายหรือเปล่า?”
ในเวลานี้ เจอรัลด์บังเอิญได้ยินบทสนทนาที่กำลังดำเนินอยู่ระหว่างหญิงสาวบางคนที่กำลังเดินผ่านเขาไปตอนนี้…