จะว่าไปเสี่ยวเฉียงก็เป็นคนฉลาดไอคิวสูงอยู่แล้ว
ห้องที่เก็บเสียงไม่ดีแบบนี้มีคำพูดที่ไม่อาจบรรยายได้ลอยมา เขาก็เข้าใจอะไรขึ้นมาได้ทันที
หนึ่ง ห้องที่นี่ไม่เก็บเสียงเท่าไร อย่าเพิ่งทำอะไรกัน ถึงเมียเขาเสียงจะเพราะ แต่เขายังไม่ใจกว้างขนาดจะให้คนอื่นมาได้ยินเสียงอันไพเราะของเมียเขา
นั่นเป็นสมบัติของเขาคนเดียว
ดังนั้นอย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้
สอง ลูกบอลนี่…
เสี่ยวเชี่ยนเห็นสายตาเขาเอาแต่จับจ้องไปที่ลูกบอล รู้สึกใจคอไม่ดี
เธอรีบเขย่าแขนเขา “ง่วงแล้ว นอนก่อนนะ”
นอนที่เธอว่าก็คือนอนหลับปกติ แต่ทันใดนั้นอวี๋หมิงหลางก็ได้ยินเสียงจากห้องข้างๆดังมาอีก
“พวกผู้หญิงเนี่ยปากไม่ตรงกับใจ ทนไม่ไหวแล้วใช่ไหมล่ะ?”
เสี่ยวเฉียงสีหน้าเปลี่ยน นี่หมายถึงใครกัน?!
เสี่ยวเชี่ยนไม่ถูกใจสิ่งนี้ ลุกขึ้นเตรียมลากอวี๋หมิงหลางไปทำเรื่องคืนห้อง นี่มันโรงแรมอะไรกันวะ?!
ห้องราคาออกจะแพงแต่เก็บเสียงแย่ได้ขนาดนี้ งบตกแต่งเอาไปลงกับอะไรหมด?
อวี๋หมิงหลางส่ายหน้าให้เธอ แล้วชี้ไปที่เตียงเพื่อบอกให้เธอกลับไป
เสี่ยวเชี่ยนไม่เข้าใจ ตานี่คงไม่เพี้ยนขนาดจะแข่งเสียงดังกับห้องข้างๆหรอกนะ?
ไม่ถูกสิ…นั่นไม่ใช่นิสัยของเขา แล้วเขาคิดจะทำอะไร?
ขณะที่เสี่ยวเชี่ยนกำลังงงอยู่นั้นเธอก็เห็นเสี่ยวเฉียงเปลือยท่อนบนเดินเข้าห้องน้ำแล้วใช้แก้วแบบใช้ครั้งเดียวรองน้ำมาเทใส่มือ เดินไปที่กำแพง เมื่อมั่นใจแล้วว่ากำแพงด้านนั้นคือฝั่งหัวเตียง เขาก็เตรียมน้ำในมือให้พร้อม เสี่ยวเชี่ยนกำลังงงว่าเขาจะทำอะไร
เธอเห็นพี่หลางที่ไม่พูดพล่ามทำเพลงเริ่มตบมืออย่างมีจังหวะ เสียงตบมือที่ในมือมีน้ำอยู่ด้วยนั้นไม่อาจบรรยายได้จริงๆ
อุ๊บ!
เสี่ยวเชี่ยนเกือบหลุดหัวเราะ
ตานี่รู้สึกเบื่อขนาดไหนกัน?
อีกฝ่ายเงียบไปสักพัก จากนั้นก็เหมือนจะไม่ยอม เสียงอย่างว่าดังสนั่นขึ้นเรื่อยๆ เสี่ยวเฉียงนั่งไขว้ขาที่เก้าอี้พลางตบมืออย่างเป็นจังหวะ
ไอ๊หยา! ทางนั้นไม่ยอมแพ้ เสียงฉึกฉักดังอย่างต่อเนื่อง
ทางนั้นก็ฉึกฉักไป เสี่ยวเฉียงก็ตบมือของเสี่ยวเฉียงไป
เพราะคำพูดที่แซวเสี่ยวเชี่ยนประโยคนั้น เสี่ยวเฉียงจึงคิดจะเอาคืนแทนเมีย น้ำแห้งแล้วก็เทอีก ตบมือต่อ!
จนกระทั่งเสียงขย่มเตียงของทางนั้นหยุดลงเสี่ยวเฉียงจึงยืนขึ้นพร้อมยิ้มเยาะ จากนั้นก็ตบมืออย่างเมามัน ทางนั้นเงียบไปสักพักถึงมีเสียงผู้ชายพูดด้วยความโมโหดังขึ้น
“ตบผมทำไม!”
“ดูทางนั้นซิ! ไม่ได้เรื่อง!”
อุ๊บ! เสี่ยวเชี่ยนกลั้นไว้ไม่อยู่ การเอาคืนแบบนี้มัน…
ทางนั้นดูเหมือนจะเริ่มทะเลาะกันด้วยเสียงเบา พี่หลางยังเล่นไม่พอ เสี่ยวเชี่ยนเอ็นดูเขาจึงไปลากมา
พอได้แล้วน่า
เสี่ยวเฉียงยังไม่ยอม เปลี่ยนที่ตบมือต่อ ตบไปพูดไป “ลูกบอลก็เหมือนๆกัน แต่ความแตกต่างระหว่างคนเราทำไมมันมากขนาดนี้?
ทางนั้นเงียบสนิท
ผ่านไปสามนาทีก็มีเสียงปิดประตูดังปัง! แถมตามมาด้วยเสียงเดินกระแทกกระทั้น ได้ยินเสียงผู้หญิงบ่นอย่างไม่พอใจมาแว่วๆ “ไม่ต้องมายุ่ง ฉันจะเดินเอง!”
อวี๋หมิงหลางผายมือให้เสี่ยวเชี่ยน “พวกอ่อนหัด คิดจะสู้กับผม?”
“นายนี่นะ…”
เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้จริงๆว่าจะพูดอะไรดี บางครั้งเขาก็ชอบทำตัวเหมือนเด็ก
“เอาล่ะนอนเถอะ ดึกมากแล้ว ดูสีหน้าคุณสิ ง่วงไม่ไหวแล้ว”
เขาโอบเธอ ให้เธอนอนหนุนแขน เสี่ยวเชี่ยนมองหน้าเขาด้วยความสงสัย
“นาย—”
ทำไมอยู่ๆตานี่ก็ว่านอนสอนง่าย?
ทำคนโมโหจนหนีไปสำเร็จก็ควรจะถึงเวลา ‘บรรเลงเพลงรักของตัวเอง’ ไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่อยู่ๆก็ปล่อยเธอเฉย?
“ห้องเก็บเสียงไม่ดี ลงบัญชีไว้ก่อน”
เสี่ยวเชี่ยนแอบซึ้งใจ นอนหนุนแขนเขาหลับไปอย่างสบายใจ แต่กลับไม่รู้เลยว่าหลังจากเธอหลับเขาก็เดินไปที่ลูกบอลด้วยความอยากรู้อยากเห็น เอามือจิ้มๆลูกบอลที่สงสัยมาตลอดตั้งแต่เข้าห้องมา สมกับเป็นคนฉลาด มองแปปเดียวก็เข้าใจ
ไอ๊หยา!
ของดี!
เดี๋ยวกลับไป…เขามองเสี่ยวเชี่ยนที่ไม่รู้ว่าฝันอะไรกำลังนอนยิ้มหวานจนเห็นฟันขาวสะอาด
เสี่ยวเชี่ยนที่กำลังฝันอยู่ไม่รู้ทำไมร่างกายก็รู้สึกแปลกๆไปทั้งตัว หนาวจัง…เธอค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นเขายังไม่นอน กำลังห่มผ้าให้เธอ
ผู้ชายที่เอาใจใส่ อืม เธอเลือกสามีไม่ผิด
เสี่ยวเชี่ยนหลับอย่างสบายใจต่อ
ถ้าเธอรู้ว่าเวลานี้อวี๋หมิงหลางกำลังศึกษาลูกบอลอยู่ล่ะก็ เธอจะต้องเปลี่ยนความคิดอย่างแน่นอน
ผู้ชายหน้าไม่อาย…หลังกลับจากบ้านแม่ไม่นาน ลูกบอลโยคะของเสี่ยวเชี่ยนก็มีหน้าที่อื่นเพิ่ม จากนั้นไม่นานเตียงบ้านเธอก็ถูกตกแต่งเป็นสไตล์ยุโรป มีผ้าม่านรอบเตียงเพิ่มเข้ามา แขกไปใครมาก็พากันชมว่าห้องนอนตกแต่งได้อบอุ่นมาก โดยเฉพาะเตียงที่ดูหรูหรานั่น
ทุกครั้งที่มีคนชมแบบนั้นเสี่ยวเชี่ยนจะยิ้มแหยๆออกมา จากนั้นก็ขอชูนิ้วกลางให้อวี๋หมิงหลางผู้ชายหน้าไม่อายคนนี้!
แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องราวในภายหลัง
ฝันดีตลอดคืน วันต่อมาแปดโมงเช้าเสี่ยวเชี่ยนก็ตื่นแล้ว
เนื่องจากมีเรื่องในใจที่ต้องกลับบ้านแม่จึงหลับไม่ลึก
อวี๋หมิงหลางเหมือนสัตว์ประหลาดที่ตกมาจากต่างดาว นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็พลังเหลือล้น เขาขับรถพาเธอกลับเมืองQ
ระหว่างทางแวะซื้อโรตีไข่ เสี่ยวเชี่ยนกินไปป้อนเขาไปพลางวิจารณ์
“แต่ละเมืองทำโรตีไข่ออกมาได้รสชาติไม่เหมือนกัน ฉันก็ยังชอบของเมืองQมากกว่าอยู่ดี ซีอิ๊วกับซอสเผ็ดเข้ากันได้ดีอร่อยอย่าบอกใครเลยล่ะ นายดูของเมืองนี้สิ มีใส่มันฝรั่งเส้นกับปลาหมึกด้วย? ราคาก็แพงกว่าหลายหยวน ลืมจิตวิญญาณของแป้งทอดไปหมดสิ้น!”
ในสายตาของเสี่ยวเชี่ยน โรตีไข่ไม่ต้องใส่ไส้อะไรให้มากมาย ตอกไข่ใส่หนึ่งฟอง วางไส้กรอกของหวางจงหวางลงไปหนึ่งชิ้นให้ดูมีราคา ใส่ผักกาดหอม ผักชี กับหอมเล็กน้อยพอให้มีสารอาหาร อร่อยเหาะ!
แล้วนี่อะไร มันฝรั่งเส้นกับปลาหมึกใส่เข้ามายังพอว่า แต่ทำไมต้องทาเต้าหู้ยี้ด้วย! ทำอย่างกับเป็นพวกขนมแป้งทอดแผ่นใหญ่ ตอนซื้อพอห่อเสร็จแล้ว เสี่ยวเชี่ยนแค่มองไปเห็นม้วนป่องๆก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่โรตีไข่ปกติ!
“แค่อาหารเช้าถึงขนาดต้องเข้าถึงจิตวิญญาณเลยเหรอ?” อวี๋หมิงหลางกำลังขับรถอยู่ แต่กินน้อย เขาหันไปมองเมียตัวเองที่กำลังป้อนให้
“ทำอะไรก็ต้องให้มันเป็นรูปแบบนั้นสิ!” เสี่ยวเชี่ยนกัดเรื่องที่ใส่เต้าหู้ยี้ในโรตีไข่ไม่ปล่อย
“อันที่จริงบางครั้งเปลี่ยนรสชาติบ้างก็ดีนะ ก็เหมือนกับลูกบอลโยคะไง” เขาคิดแล้ว มันเจ๋งมากทีเดียว
“อะไรนะ?” เสี่ยวเชี่ยนได้ยินไม่ชัด
“ผมพูดว่า งานอดิเรกคุณคือการออกกำลังกายมันดีสุดๆไปเลย ทำต่อไปนะ”
“อ่อ” เสี่ยวเชี่ยนก็ยังไร้เดียงสาเกินไป ความหมายที่แฝงอย่างชัดเจนแบบนี้เธอก็ยังไม่รู้ตัว
“มา กินน้ำเต้าหู้หน่อย โรตีนี่ทำเค็มเป็นบ้า…ทำไมต้องใส่เต้าหู้ยี้ด้วยนะ!!” เธอป้อนเขา เสี่ยวเฉียงยิ้มตาหยีให้เธอ
รถคันเล็กที่เต็มไปด้วยพลังแห่งรักกำลังเคลื่อนไปตามเส้นทางกลับบ้าน
เจี่ยซิ่วฟางนึกไม่ทันว่าอวี๋หมิงหลางจะมาได้ เสี่ยวเชี่ยนบอกแค่ว่าจะกลับมาคนเดียวนี่นา
พอเห็นเสี่ยวเฉียงแม่ยายก็ดีใจมาก
“หมิงหลางกลับมาด้วยเหรอเนี่ย! ทำไมซื้อของมาเยอะแยะขนาดนี้?”
เจี่ยซิ่วฟางรับของที่ลูกสาวกับลูกเขยแวะซื้อระหว่างทางกลับมา ถุงเล็กถุงน้อยเต็มไปหมด เธอยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ