บทที่ 380
มีหลายคนที่มีหน้าตาในสังคม รวมไปถึง แบรนดอน กาย, แอ๊บบี้ กาย, แม่ชีแห่งโชคชะตาและผู้อาวุโสของตระกูลต่าง ๆ
“พ่อ…”
เดรก ดาร์บี้ คุกเข่าอยู่ข้างเตียง สะอึกสะอื้น เขากำมือนายท่านชราดาร์บี้ เขาสำลักกล่าว “พ่อ ตื่นขึ้นมา…”
เดรก รู้สึกหนักหน่วงจาการที่พ่อเขาเสียไป สีหน้าของทุก ๆ คนที่รายล้อมเขาต่างเศร้าโศกพอ ๆ กัน
เดรกหันหลังไปหา ฟลอเรียนข้างหลังเขาและถาม “เกิดอะไรขึ้น? เขายังสภาพดีอยู่เลยก่อนที่เราจะกลับจากโรงพยาบาล? ทำไมเขามาจากไปกระทันหันแบบนี้?”
สายตาทุกคนมองไปที่ ฟลอเรียน ดาร์บี้
เขาตื่นตระหนกและมีความรู้สึกผิด เขาทุลักทุเลจะหาคำตอบขณะเขากล่าวติด ๆ ขัด ๆ “ฉัน… ฉันไม่รู้ เขาก็แค่…”
ยูมิยืนขึ้นและร้องลั่นด้วยความปวดร้าว “มันจะต้องเป็นแดร์ริลแน่! เขาคือคนที่ฆ่าคุณปู่ของเรา! เมื่อนายจากไป นายท่านชรากำหัวใจเขา หายใจไม่ออกในระหว่างบ่นพึมพัมว่าผิดหวังในตัวของแดร์ริลแค่ไหน! แดร์ริลนั้นโลภมาก และเขาก่อให้เกิดเรื่องเสื่อมเสียระหว่างพี่น้อง!”
ยูมิ แสดงท่าทางเล่นใหญ่ราวกับว่ามันเกิดขึ้น เธอกำไปที่หน้าอกแน่นและสำลัก “เราสองคนกลัวแทบตายเมื่อเราพยายามปลอบประโลมคุณปู่ เรากำลังจะโทรหาพยาบาลในตอนที่เขา…” เธอเริ่มร้องไห้
ในเวลาเดียวกัน เธอชายตามองฟลอเรียน เธอมาแต่งงานกับไอ้เจ้าขี้แพ้นี้ได้อย่างไร? เขาไม่สามารถจะโกหกหน้าตายได้ในสถานการณ์จำเป็นแบบนี้ เขาเกือบจะเปิดโปงตัวเอง
ฟลอเรียนไม่ทันสังเกตุสายตาของยูมิ เขาพยักหน้าสนับสนุน “ใช่! มันเหมือนกับที่เธอพูด!” เขาแอบโล่งอกอย่างลับ ๆ ทักษะการแสดงของภรรยาเขาเป็นเลิศ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอเขาคงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป
ทุกคนในห้องต่างกล้ำกลืน เริ่มพูดคุยเกลียดชังท่ามกลางพวกเขาเอง
แดร์ริลนั้นชั่วรายมากที่เขามาทำร้ายผู้มีพระคุณ เขาฆ่าคุณปู่?
“แดร์ริล!” เดรกกัดฟันตะโกน เขากำหมัดแน่นและไม่กล่าวอะไรต่อ ถ้าหากเขารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาคงไม่ขอให้แดร์ริลเข้ามาเยี่ยมนายท่านชราดาร์บี้!
ปัง!
แม่ชีแห่งโชคชะตาทุบกำปั้นลงไปบนโต๊ะและยืนขึ้น
“เจ้าแดร์ริล ดาร์บี้ อีกแล้ว!” เธอกรีดร้อง “ไอ้คนโสโครกที่สร้างความเสื่อมเสีย เขาปฏิเสธที่จะบริจาคไขกระดูกเพื่อช่วยนายท่านชราดาร์บี้ และตอนนี้เขาได้โกรธจนตัวตาย! เจ้าสิ่งโสมมนี้ควรถูกกำจัดไปในทันทีให้สิ้นซาก!” แม่ชีแห่งโชคชะตา สั่นสะท้านรังสีพลังของเธอแผ่ไพศาลไปทั่วแผนกผู้ป่วย
เป็นรังสีพลังที่แข็งแกร่งมากจนทุกคนกล้ำกลืน เธอนั้นมีพลังมหาศาลน่าเหลือเชื่อ!
ทั้งห้องเงียบสงัดไปสักพัก
“แม่ชีแห่งโชคชะตาพูดถูก” มีบางคนส่งเสียงกลบความเงียบขึ้นมา “ไอ้ขี้แพ้แดร์ริล ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป”
คนอื่น ๆ เริ่มดึงสติและพยักหน้าเห็นด้วย
“แม่ชีแห่งโชคชะตาจะต่อกรกำจัดสิ่งชั่วร้าย เธอช่างเป็นวีรสตรี!”
“ช่างเป็นพลังแห่งสำนักง้อไบ๊! ชื่อเสียงของพวกเขาสมคำร่ำลือ”
ทุก ๆ คนต่างส่งเสียงร้องสรรเสริญ ผู้ติดตามสำนักง้อไบ๊บางคนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ