ตอนที่ 93
ลักพาตัว
“รัก? รักอะไรของเจ้า”อาวุโสเทียนหมิงถามพลางมองอู๋เทียนเหวินด้วยความประหลาดใจ
“ขอโทษด้วยท่านลุง ข้าพยายามมาทั้งหมดเพราะความรักเท่านั้นจริงๆ”อู๋เทียนเหวินก้มหัวลงด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่เคยพบเหม่ยหลินมาก่อนหรือไง”อาวุโสเทียนหมิงถอนหายใจออกมา มันหรืออุตส่าห์คิดว่าคาดเดาไว้มากมายว่าอะไรคือสิ่งที่เทียนเหวินต้องการ
“องค์ชายไม่ได้รักเหม่ยหลินไม่ใช่หรือ”ไป๋จูเหวินถามพลางมองเทียนเหวินนิ่ง มันเห็นท่าทีที่มันมีต่อหญิงสาวคนอื่นๆและท่าทีที่มันมีต่อเหม่ยหลิน มันไม่เคยบอกสีกครั้งว่าจะเอาเหม่ยหลินไปตบแต่งเป็นภรรยา ตรงกันข้ามราวกับคำว่าถึงวัยออกเรือนแล้วจะเป็นเพียงคำลวงเท่านั้น
“ใช่ คนที่ข้ารักไม่ใช่พี่เหม่ยหลิน”อู๋เทียนเหวินว่าพลางนำฝ่ามือมาทาบที่หน้าอกตนเอง
“หญิงเดียวที่ข้ารักคือ เหม่ยฮวาคนเดียวเท่านั้น”เทียนเหวินพูดพลางยืดอกตนเองขึ้น คำพูดที่มันพูดออกมาดูหนักแน่นอย่างมากต่างจากเวลาปกติลิบลับ
“เหม่ยฮวา? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่เจ้าจะพาเหม่ยหลินไปล่ะ”อาวุโสเทียนหมิงถามพลางกุมขมับตนเอง นี่มันรู้หรือเปล่าว่าอาจจะทำให้เกิดสงครามภายในระหว่างวังหลวงกับหน่วยล่าอสูรเลยนะ
“นางเป็นน้องสาวของพี่เหม่ยหลินขอรับ”ได้ยินเช่นนั้น อาวุโสเทียนหมิงก็ขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิม
“คนละพ่อ..เป็นไปไม่ได้มารดาของเหม่ยหลินเสียไปนานแล้ว นางจะไปมีน้องสาวให้เหม่ยหลินได้อย่างไร”อาวุโสเทียนหมิงส่ายหน้าเล็กน้อย ได้ข่าวว่ามารดาของเหม่ยหลินสิ้นใจทันทีหลังจากคลอดเหม่ยหลินออกมา…
“เรื่องนั้นเป็นเรื่องโกหกขอรับ”อู๋เทียนเหวินว่าพลางกำหมัดแน่น
“วันหนึ่งขณะข้าเดินทางไปยังนครแก้วผลึก ข้าได้แวะพักผ่อนที่เมืองหนึ่งในเขตนครแก้วผลึก ที่นั่นข้าได้พบกับเด็กสาวคนหนึ่ง นางเป็นหญิงสาวที่งดงามที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็น นางทำให้ข้ารู้สึกราวกับเวลาหยุดนิ่งอยู่กับที่ ตอนนั้นข้าเอาแต่นั่งมองนางไม่วางตาจนนางมาสะกิดข้าว่าจะรับอาหารอะไรดี”อู๋เทียนเหวินเล่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
“หลังจากเสร็จงานที่เมืองแก้วผลึกข้าก็ไปที่เมืองของนางหลายครั้ง ไปที่ร้านอาหารของนางหลายครั้งจนได้ทราบว่านางมีพ่อและแม่เป็นเจ้าของร้านอาหาร แม่ของนางเป็นหญิงสาวเร่ร่อนที่เดินทางมาถึงเมืองแห่งนี้ส่วนพ่อของเธอเป็นเจ้าของร้านแต่เดิมอยู่แล้ว..”เทียนเหวินเล่ามาถึงตรงนี้ก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มเล่าต่อ
“ข้าไปหานางหลายครั้งจนข้าพูดคุยกับนางได้เป็นเรื่องปกติ จนกระทั่งวันหนึ่งมารดาของนางก็ล้มป่วย ข้าส่งหมอหลวงเข้าไปรักษาโดยปิดเป็นความลับ แต่ก็ทำได้แค่ยื้ออาการเท่านั้น หมอหลวงบอกข้าว่านางเครียดมากจนทำให้ร่างกายทรุกโทรม ความเครียดและเสร้าหมองตลอดหลายปีที่ผ่านมาทำให้อาการของนางแย่ลง ข้าไม่สามารถทนดูมารดาของคนที่รักเจ็บปวดได้ ข้าเลยสืบดูว่าความเครียดของนางเกิดจากอะไรกันแน่…”เล่าได้เท่านี้เหล่าชายทั้งสามในเกี้ยวก็พอจะทราบแล้วว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเช่นไร
“นางคือมารดาของเหม่ยหลิน….”ไป๋จูเหวินว่าพลางแสดงสีหน้าครุ่นคิดออกมา
“ใช่ ดูเหมือนหัวหน้ากลุ่มนักล่าอสูรจะใช้นางเพื่อคลอดบุตรออกมาเท่านั้น หญิงสาวที่ถูกนำตัวมาอุ้มท้องลูกของมันนับสิบคนหลังจากคลอดเสร็จก็ถูกขับไล่ไปทันที พวกนางไม่แม้แต่จะได้เห็นหน้าเด็กที่พวกนางคลอดอกมาเสียด้วยซ้ำ
“ช่างโหดร้ายจริงๆ”อู๋หมิงที่นั่งฟังอยู่นานรู้สึกสงสารทั้งเหล่าหญิงสาวที่ถูกพามาอุ้มท้องของหวงหลงและตัวเด็กๆที่เกิดมา
“เป็นเช่นนี้เอง มิน่าล่ะเจ้าถึงต้องการตัวเหม่ยหลินขนาดนั้น”อาวุโสเทียนหมิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ความจริงมันก็ไม่ได้อยากต่อว่าหวงหลงนัก เพราะสิ่งที่มันทำก็ไม่ต่างจากที่วังหลวงทำนัก คัดสรรค์หญิงสาวที่เพียบพร้อมจากทั่วเขตแดนเพื่อมาเป็นภรรยาขององค์จักรพรรดิ เมื่อมหดประโยชน์พวกนางก็จะถูกไล่ออกไป แม้จะไม่ดูโหดร้ายเช่นเดียวกับที่หวงหลงทำก็ตาม
“องค์ชาย ข้าคงต้องขอตัว”ไป๋จูเหวินพูดจบก็เปิดประตูเกี้ยวออกไปอย่างรวดเร็วไม่ปล่อยให้คนอื่นๆทักท้วงแต่อย่างไร
วี๊ดดด!! ไป๋จูเหวินผิวปากครั้งหนึ่งเพื่อส่งสัญญาณไปให้พวกหลินหลินและหงเยว่ที่รอมันอยู่ที่เขต 7 ก่อนจะตรงไปยังวังมังกรของหวงหลงในทันที
ฟุบ! ไป๋จูเหวินทะยานขึ้นไปบนกำแพงสูงของวังมังกรพร้อมพยายามเก็บซ่อนพลังของตนให้ได้มากที่สุด
“เจ้า หยุดนะ”ไม่ทันได้ทำอะไร อยู่ๆที่ด้านหลังของไป๋จูเหวินก็ปรากฏร่างของอสูรอินทรีตนหนึ่งเข้ามาขวาง
“ขอโทษด้วย แต่ช่วยปล่อยข้าไปเถอะ”ไป๋จูเหวินพูดพลางหันไปจ้องอสูรอินทรีตรงหน้า
“อะ…เอ่อ….ได้”อสูรอินทรีอ้ำอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบตกลง มันหันกลับไปบินราดตระเวนเช่นเดียวกับที่เคยทำก่อนหน้านี้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตุบ….ไป๋จูเหวินเล็ดลอดเข้ามาในวังมังกรอย่างรวดเร็ว ด้วยความสามารถเนตรจิตของมันทำให้มันรู้ได้ทุกมุมว่ามีคนอยู่หรือไม่ อย่างเดียวที่มันต้องระวังคือคนที่มีอำนาจตรวจจับระยะไกลนั่นเอง
ฟุบ…ภายในวังมังกรมีทั้งเหล่าอาวุโสและรองหัวหน้า รวมถึงตัวหวงหลงเองอีกด้วย แต่จะว่าโชคดีหรือไม่ก็ไม่ทราบที่เหล่าอาวุโสและรองหัวหน้าต่างอยู่ในห้องประชุมกันเช่นเดิม ส่วนเหม่ยหลินนั้นออกจากห้องประชุมมาแล้วและพักอยู่ในห้องหนึ่งของวังมังกรแห่งนี้
“….”ไป๋จูเหวินหยุดอยู่ตรงมุมทางเดินที่ทอดยาวไปถึงห้องของเหม่ยหลิน ที่หน้าห้องของนางมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนเฝ้ายามอยู่ ท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครเข้าไปง่ายๆเป็นแน่
ก๊อกๆ ขณะเหม่ยหลินนั่งอยู่ในห้องของตน อยู่ๆนางก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าห้อง บิดาของนางพึ่งสั่งห้ามใครมารบกวนนาง ทำเอานางคิดว่าจะไม่มีใครเข้ามาแล้วเสียอีก
“คุณหนู…”หยวนหยวนที่นอนอยู่ในห้องพูดพลางกลายร่างเป็นมนุษย์ในทันที นางหันมาทางเหม่ยหลินราวกับจะถามว่าควรเปิดประตูหรือไม่ เมื่อเห็นว่าเหม่ยหลินพยักหน้าช้าๆหยวนหยวนจึงเดินไปเปิดประตูออก
“คุณหนูเหม่ยหลิน”ที่หน้าประตูปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่ควรจะทำหน้าที่เฝ้าประตูของเหม่ยหลินเอาไว้
“พี่จูเชวี่ย..”เหม่ยหลินกระพริบตาถี่ๆอย่างประหลาดใจ ไม่ใช่ว่าพี่จูเชวี่ยเฝ้าอยู่หน้าประตูหรือ ทำไมนางต้องเคาะประตูล่ะ?
“มีแขกมาหาเจ้าค่ะ”จูเชวี่ย 1 ในอสุรทั้ง 4 ของหวงหลงว่าพลางถอยให้ไป๋จูเหวินเดินเข้ามาอย่างง่ายดาย
“พี่ไป๋…”เหม่ยหลินสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นคนที่เข้ามา อย่าว่าแต่ไป๋จูเหวินเลยเขตนี้เป็นที่พักของเหม่ยหลิน แม้แต่อาวุโสทั้ง 10 ยังไม่สามารถเข้ามาได้ง่ายๆ ไม่มีทางที่ไป๋จูเหวินจะเข้ามาด้วยวิธีธรรมดาอย่างแน่นอน
“มากับข้า”ไป๋จูเหวินว่าพลางจับมือของเหม่ยหลินเอาไว้
“เดี๋ยวสิ นี่มันอะไรกันคะ”เหม่ยหลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด อยู่ๆไป๋จูเหวินก็มาโผล่ที่ห้องของนาง แถมกำลังจะพาตัวนางออกไปอีกต่างหาก
“ข้ามาลักพาตัวเจ้า”ไป๋จูเหวินว่าพลางกุมมือของเหม่ยหลินแน่น ทำเอาใบหน้าของเหม่ยหลินแดงระเรื่อขึ้นมา
“แหมๆ คุณชายไป๋รับไม่ได้ที่คุณหนูถูกหมั้นหมายกับคนอื่นจนต้องมาชิงตัวเลยงั้นเหรอ”หยวนหยวนกลับเป็นร่างแมวพลางขึ้นไปขี่บนไหล่ของไป๋จูเหวินราวกับแสดงความยินยอมสุดๆ
“…..”แม้ไป๋จูเหวินจะไม่ตอบ แต่ได้ยินสิ่งที่พี่หยวนหยวนพูดออกมา เหม่ยหลินก็แอบคิดตามไม่ได้
ฟุบๆ… ร่างของเหม่ยหลินและไป๋จูเหวินกระโจนออกจากวังมังกรอย่างรวดเร็วจนแม้แต่เหม่ยหลินยังประหลาดใจ เมืองร้อยแปดอสูรเป็นเมืองที่มีความปรอดภัยเป็นอันดับต้นๆเลยก็ว่าได้ นั่นเพราะนอกจากระบบเฝ้ายามบนอากาศแล้วยังมีหน่วยตามกลิ่นอย่างพวกอสูรสุนัขและหน่วยม้าเร็วที่คอยตรวจตรารอบๆเมืองอีกต่างหาก การพาตัวเหม่ยหลินออกมาจากวังมังกรแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”เหม่ยหลินขมวดคิ้วพลางมองเหล่าอสูรปักษาที่บินอยู่เหนือเมือง พวกมันบินไปรอบๆราวกับไม่เห็นว่านางอยู่ตรงนี้เลย
“บินไปๆ คุณชายบอกว่าให้ปล่อยเข้าไปแนะ”เหล่าอสูรปักษาว่าพลางบินไปรอบๆตามปกติ แม้แต่อสูรสุนัขเองยังทำเพียงกระดิกหางเมื่อไป๋จูเหวินและเหม่ยหลินผ่านไปเท่านั้น
“ไป๋จูเหวิน…”อาวุโสเทียนหมิงพุ่งขึ้นมาจากหลังคาบ้านหลังหนึ่งหลังจากเอะใจท่าทีของไป๋จูเหวิน อยู่ๆมันก็ลงจากเกี้ยวไปทำให้มันกังวลไม่น้อย แต่ใครจะไปคิดว่าเจ้าเด็กนี่กลับพาตัวลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของหวงหลงออกมาจากวังมังกรได้ง่ายดายเช่นนี้ แถมระบบป้องกันอสูรยังล้มเหลวไม่เป็นท่าอีกต่างหาก
“ท่านอาวุโส เกี้ยวขององค์ชายอยู่ที่ไหน”ไป๋จูเหวินถามพลางมองไปรอบๆ
“เกือบจะออกนอกเมืองแล้ว ตามไปเถอะ”อาวุโสเทียนหมิงตอบพลางขยับตัวนำออกไป มันได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้วจึงทราบดีว่าไป๋จูเหวินจะทำอะไร
“ไปกันเถอะ”ไป๋จูเหวินหันมายิ้มให้เหม่ยหลิน ก่อนจะดึงนางให้ออกวิ่งตามตนเองไป แม้จะไม่เข้าใจว่าไป๋จูเหวินจะทำอะไรแต่เหม่ยหลินกลับยอมตามไปง่ายๆเสียอย่างนั้น