เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 327
แต่ลู่ฝานกลับตั้งกระบี่หนักอย่างสุขุม ต้านทานกระแสลมของพลังสีเทาเอาไว้
กระบี่หนักไม่คมมีแสงขึ้นอีกครั้ง ดูดพลังเข้ามา เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่บำรุงมันได้เป็นอย่างดี มีเท่าไรก็เอามาเลย กระบี่หนักไม่คมไม่ถือสาอยู่แล้ว
จางเยว่หานมีแววตาตกตะลึง ที่แท้เมื่อกี้ลู่ฝานกำลังหลอกเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบ ลู่ฝานไม่ได้ฟังสักประโยค
ลู่ฝานพลิกมือใช้กระบี่ ตบลงไปบนหน้าอีกด้านหนึ่งของจางเยว่หาน
พลังมหาศาลตบจางเยว่หานจนปลิวไปเก้าเมตร เลือดสาดกลางอากาศ
เสียงดังพลั่ก จางเยว่หานตกลงมาบนพื้น
โดนลู่ฝานตบหัวในระยะใกล้ขนาดนี้ จางเยว่หานยังไม่สลบ
จางเยว่หานเงยหน้าขึ้น มองลู่ฝานด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม “ลู่ฝาน มีปัญญาก็ฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันสิ!”
ลู่ฝานเดินเข้ามา ไม่พูดอะไรสักคำ
จางเยว่หานตะโกนแทบขาดใจ
“ลู่ฝาน คนอื่นไม่รู้จักนาย ฉันรู้จักนายเป็นอย่างดี นายเป็นคนไม่เอาไหนมาตลอด อย่าคิดว่านายได้อาวุธวิเศษแล้วจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ หึ อัจฉริยะอะไร ผลการฝึกตนบ้าบออะไร นักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดในคณะหนึ่งเดียวอะไรกัน นายก็เหมือนฉัน ล้วนอาศัยพลังภายนอกทำให้โดดเด่น เมื่อไม่มีอาวุธวิเศษ นายก็ยังเป็นคนไม่เอาไหนอยู่วันยังค่ำ เป็นคนไม่เอาไหนตลอดไป มีปัญญาก็วางกระบี่ในมือ แล้วมาสู้กับฉัน”
ลู่ฝานมองจางเยว่หานอย่างสงสาร เก็บกระบี่เอาไว้ด้านหลัง
“เธอน่าสงสารมาก”
ลู่ฝานพูดเบาๆ
จางเยว่หานกำไข่มุกในมือแน่น กระแสลมสีเทาปกคลุมร่างกายเอาไว้อีกครั้ง
เสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังขึ้น
“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฮ่าๆ มุกปีศาจ ในมือเธอมีมุกปีศาจ รีบแย่งมุกปีศาจมาเร็วๆ เป็นของบำรุงชั้นดี ของบำรุงชั้นดีอย่างแท้จริง!”
กระบี่หนักด้านหลังมีแสงกะพริบ เห็นได้ชัดว่าโหยหามุกปีศาจมาก
ลู่ฝานถามในใจว่า “มุกปีศาจคืออะไร”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ มุกปีศาจคือที่เก็บพลังชี่ของผู้ฝึกชั่วร้าย เหมือนกับหยกแขวนจิตบู๊ของนักบู๊ อาวุธพอเศษที่สองของผู้ฝึกชี่”
ลู่ฝานฟังพอเข้าใจ เป็นของล้ำค่าตามคาด
ไม่รู้จางเยว่หานได้มาจากไหน
จู่ๆ ลู่ฝานมองผิวของจางเยว่หาน ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนไป เหมือนแก่ขึ้นภายในพริบตา
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตะโกนอยู่ในตัวว่า “เธอกำลังบูชายัญ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ รีบขวางเธอ เธอกำลังใช้อายุขัยหรือไม่ก็เลือดสารจำเป็นของตัวเองทำการบูชายัญ เพื่อแลกกับพลังในมุกปีศาจ”
ลู่ฝานเดินเข้ามา ขณะกำลังจะห้าม
จู่ๆ จางเยว่หานตะโกนออกมาว่า
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”
พูดพลาง จางเยว่หานเงยหน้าใส่ลู่ฝาน ตราประทับที่ก่อตัวขึ้นเหมือนจริง ออกมาจากมือเธอ
ตอนลู่ฝานยังไม่ทันตั้งตัว มันก็ประทับลงบนฝ่ามือของลู่ฝาน
หลังจากนั้นจางเยว่หานกลืนไข่มุกลงไป
จางเยว่หานหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน อีกไม่นานนักเรียนคณะกำแหง รวมไปถึงนักเรียนคณะอื่นใกล้มาถึงแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นออร่าปีศาจบนตัวนาย อีกทั้งฉันยังอยู่ในสภาพนี้ นายต้องตายแน่นอน ดูสิว่าตอนนี้นายจะทำยังไง”
ลู่ฝานก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเอง ออร่าปีศาจโผล่ขึ้นมาในฝ่ามือเขารางๆ
ลู่ฝานมองจางเยว่หานด้วยสีหน้าประหลาด “เธอจะใส่ร้ายฉันแบบนี้เหรอ”
จางเยว่หานกัดฟันพูดว่า “นายตายแน่”
พูดพลาง จางเยว่หานฉีกกระโปรงยาวของตัวเองออกครึ่งหนึ่ง
ลู่ฝานเอามือไพล่หลัง พูดอย่างสุขุมว่า “โอเค งั้นฉันจะดูสิว่า เหตุการณ์จะเป็นยังไงกันแน่”