“ไป รีบไปกันเถอะ”
กู้ชูหน่วนกวาดตาดูลานร้างแวบหนึ่ง และไม่รู้ว่าเย่จิ่งหานรู้ว่านางจากไปแล้วจะโมโหคลั่งหรือไม่
การแต่งงานของพวกเขา เดิมก็เป็นการแลกเปลี่ยน นางไม่ลืมรักษาขาและพิษของเขา รอนางไขความลับกระดิ่งทลายวิญญาณได้แล้ว นางค่อยกลับไปแล้วกัน
“แกรก” เสียงหนึ่ง
กู้ชูหน่วนผลักประตูบานใหญ่ที่ฝุ่นเกาะมานานออก ทว่าภาพแรกที่ประทับเข้าม่านตากลับเป็นจอมมารที่เศร้าสร้อยงอนตุ๊บป่อง
จอมมารมีโฉมหน้าแห่งยุคที่งามดุจปีศาจ รวมถึงนัยน์ตาต่างสีที่งามแบบพิลึกคู่หนึ่ง เพียงแต่ไม่รู้ว่าถูกต่อยหรืออย่างไร ดวงตาข้างที่เป็นสีฟ้าอ่อนข้างนั้น กลายเป็นดวงตาหมีแพนด้าเสียแล้ว
แม้แต่ริมฝีปากแดงที่เย้ายวนก็เบี้ยวไปข้าง จะดูอย่างไรก็ไม่เข้าพวกเลย เป็นความรู้สึกผิดแผกระหว่างของชั้นเลิศและของตกเกรด
จอมมารเอ่ยอย่างเศร้างอน “พี่สาว ท่านไม่เอาอาโม่แล้วหรือ?
เซียวหยู่เซวียนดุจเผชิญศัตรูร้าย กุมพัดในมือแน่น พร้อมออกศึกตลอดเวลา
กู้ชูหน่วนชะงักงัน “ถูกเย่จิ่งหานซ้อมหรือ?”
“เจ็บจังเลย พี่สาวไม่สงสารอาโม่”
กู้ชูหน่วนจุ๊ๆ “เย่จิ่งหานลงมือหนักจริงๆ หน้าสวยๆ ขนาดนี้ ข้ายังไม่กล้าลงมือเลย”
ว่าแล้ว เส้นสายตานางก็เคลื่อนลงล่าง เล็งเป้าที่ร่างกายส่วนล่างของเขา
เซียวหยู่เซวียนหน้ามืด
นางคนนี้เอาอีกแล้ว!
นางขาดผู้ชายขนาดไหนกัน?
หรือว่าเห็นชายงาม ไม่ว่าดีเลวนางก็ไม่ปฏิเสธ?
“พี่สาว ผู้ชายคนนั้นคือใคร?” จอมมารหรี่นัยน์ตาอันตราย จิตสังหารแวบผ่าน
กู้ชูหน่วนตึกตักทีหนึ่ง
ถึงซือโม่เฟยแสดงออกได้ไร้เดียงสาอย่างไร นางก็ไม่ลืมฐานะของเขาที่เป็นจอมมาร
กู้ชูหน่วนกอดคอเซียวหยู่เซวียน ยิ้มเอ่ย “นี่คือน้องชายข้า หน้าตาเหมือนข้าไหม?”
กลิ่นอายอันตรายทอนไปหลายส่วน และแทนที่ด้วยความฉงน “น้องชาย? แท้ๆ?” ทำไมหน้าตาไม่เหมือนสักนิด?
“จะเก๊ได้หรือ?”
กล่าวเช่นนี้ นี่ก็คือท่านน้าชาย(*ในที่นี้หมายถึงน้องชายของภรรยา)ของเขา?
ทันใดนั้นจอมมารก็ยิ้ม ยิ้มได้มีสารพันอรรถรส งามอย่างชั่วร้าย “ที่แท้ก็คือเสี่ยวเซวียนเซวียน เสียมารยาทๆ อีกไม่นานเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
เซียวหยู่เซวียนมองทางกู้ชูหน่วน ส่งแววตาฟืนไฟทางนาง
ความนัยนี้คืออะไร?
ทว่ากู้ชูหน่วนกลับแนะนำต่ออย่างเปิดเผย “เสี่ยวเซวียนเซวียน นี่คือซือโม่เฟยน้องชายข้า เจ้าเรียกเขาว่าอาโม่ก็ได้”
จอมมารเตือน “พี่สาว ถึงเขาจะเป็นน้องชายท่าน แต่ชื่ออาโม่นี้ มีเพียงท่านคนเดียวที่เรียกได้น้า”
“ก็แค่ชื่อเท่านั้น เรียกอะไรก็เหมือนกัน”
“ไม่เหมือน ใต้หล้านี้มีเพียงท่านที่มีสิทธิ์เรียกข้าว่าอาโม่”
“ได้ๆๆ เขาชื่อซือโม่เฟย น้องชายข้า”
เซียวหยู่เซวียนเกาศีรษะ
จอมมารคือน้องชายของนาง?
นับถือกันเป็นพี่น้อง?
หรือพี่น้องแท้ๆ?
หรือข่าวสารเขาผิดพลาด หรือว่าเขาเข้าใจผิด?
จอมมารเป็นบุตรนอกสมรสข้างนอกของกู้เฉิงเซี่ยง?
ครั้นเห็นความสัมพันธ์พวกเขาคล้ายสนิทสนมกันมาก จอมมารเองก็เรียกพี่สาวๆ บางที…เขาคงเข้าใจผิดจริงๆ กู้ชูหน่วนไม่ได้หลายใจขนาดนั้นอย่างที่เขาจินตนาการ
หากจอมมารเป็นน้องชายแท้ๆ ของยัยขี้เหร่ เช่นนั้นก็มิใช่ท่านน้าชายของเขาหรือ?
เซียวหยู่เซวียนพลันยิ้ม เอ่ยอย่างแข็งทื่อ “เสียมารยาทๆ อีกไม่นานเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
ครั้นได้ยินคำว่า ‘ครอบครัวเดียวกัน’ ความเป็นอริที่มีต่อเขาก็มลายหายไปในพริบตา กระทั่งรู้สึกดีกับเซียวหยู่เซวียนอยู่มาก
กู้ชูหน่วนมึนงง
สองคนนี้รวดเร็วอะไรปานนั้น?
เมื่อครู่ยังจะชักกระบี่ขึ้นธนูกันอยู่เลยมิใช่หรือ?
ทำไมแพล็บเดียวก็จับมือสมานฉันท์แล้วล่ะ?
ครอบครัวเดียวกัน?
หรือว่าจอมมารชอบพี่สาวน้องสาวของเซียวหยู่เซวียน หรือว่าเซียวหยู่เซวียนชอบพี่สาวน้องสาวของจอมมาร?
ถึงไม่เข้าใจในสถานการณ์ กู้ชูหน่วนก็ยังยิ้มชดเชยเลิ่กลั่ก “นั่นสิ ใกล้จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ดังนั้นพวกเจ้าจะทะเลาะกันไม่ได้นะ”