มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 260
ฮาร์เปอร์เป็นกังวลเล็กน้อย
เจอรัลด์ก็เริ่มเหงื่อแตกเช่นกัน อาจมีเรื่องร้ายบางอย่างเกิดขึ้นกับเบนจามินหรือเปล่า?
เจอรัลด์หยิบโทรศัพท์และพยายามโทรหาเบนจามิน
แต่อย่างไรก็ตาม โทรศัพท์ของเขาก็ได้ถูกปิดไปแล้ว
“แม่งเอ้ย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” ฮาร์เปอร์ถามขณะที่เขาเกาหัวอย่างกระวนกระวายใจ
เจอรัลด์ไม่มีอารมณ์ที่จะนอนลงอีกต่อไป ดังนั้นเขากระโดดลงจากเตียงของเขาขณะที่เขากระซิบ “เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เบนจามินทำตัวแปลก ๆ จริงเมื่อไม่นานมานี้ ตั้งแต่สัปดาห์ก่อนแล้ว ฉันมาคิดได้ว่าเบนจามินจะยิ้มให้โทรศัพท์เป็นบางครั้ง เมื่อฉันต้องการจะแอบส่องดูโทรศัพท์ของเขา เขาก็จะปฏิเสธที่จะให้ฉันเห็นมัน อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะเศร้าใจจริง ๆ ในช่วงสองวันก่อนที่ผ่านมานี้ เขาต้องกำลังปิดบังเรื่องบางอย่างจากเราอยู่แน่!”
เจอรัลด์พูดขึ้นมา ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับการกระทำและพฤติกรรมของเบนจามินในช่วงสองวันก่อนที่ผ่านมา
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเบนจามินมักจะเป็นคนที่ร่าเริงมาก และไม่ทุกข์ไม่ร้อนมาโดยตลอด จึงไม่มีใครในหอพักคิดอย่างจริงจังเมื่อเขาหดหู่ใจเป็นครั้งคราว พวกเขาคิดเพียงว่าจะพาเขาออกไปผ่อนคลายและทำอะไรสนุก ๆ กัน
“ใช่ ฉันก็สังเกตเห็นแบบนั้นเหมือนกัน สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเราตอนนี้ก็คือการตามหาเขาให้เร็วที่สุด ฉันหวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นกับเขา!”
หลังจากฮาร์เปอร์พูดจบ เหล่าพี่น้องทั้งหลายก็เตรียมพร้อมจะออกไปและตามหาเบนจามินกันทันที
เจอรัลด์รู้สึกกังวลใจมากจนเขายังคิดที่จะเรียกตำรวจด้วยซ้ำ
แต่ทันทีที่พวกเขาเปิดประตูหอพัก ทุกคนก็ตกตะลึง
เบนจามินกลับมาแล้ว!
เขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อตั้งแต่หัวจรดเท้า และเขาดูอิดโรยอย่างผิดปกติ
“เชี้*! เบนจามิน! นายไปไหนมา?” ฮาร์เปอร์ดุว่าเขาอย่างกระวนกระวายใจ
“โอ้ โอ้ ฉันไปข้างนอกมาสักพักน่ะ ฉันมีเรื่องบางอย่างต้องทำต่อในช่วงสองวันก่อน!”
เบนจามินดูเหมือนจะจิตตกเล็กน้อย ในขณะที่เขาตอบกลับพวกเขา หลังจากนั้น เขาหาวขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าหอพักไป
“ทำไมโทรศัพท์ของนายถึงปิดไว้ล่ะ?”
เมื่อเจอรัลด์เห็นสารรูป และการตอบโต้ของเบนจามิน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเล็กน้อย
“เบนจามิน นายกำลังปิดบังบางอย่างจากพวกเราอยู่หรือเปล่า?”
“ห๋า? ฉัน…ฉันสบายดี!”
“งั้น นายพูดว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ไม่ใช่เหรอ?”
เจอรัลด์ และฮาร์เปอร์แลกเปลี่ยนสายตากัน มันคงจะแปลกถ้าเบนจามินนั้นสบายดีอย่างแท้จริง ตอนนี้ทุกคนในหอพักได้มาล้อมรอบเบนจามินกันเอาไว้
เบนจามินก้มหัวของเขาและได้หยุดพูด แต่เขามีการแสดงออกที่เศร้าหมองมากบนใบหน้าของเขา
“เบนจามิน นายกำลังพยายามจะทำให้พวกเราหายจากความกังวลใจอยู่หรือเปล่า?” เจอรัลด์ถามในขณะที่เขาตบเบา ๆ ลงบนไหล่ของเบนจามิน
ปากของเบนจามินกระตุกเล็กน้อยขณะที่เขาเผชิญกับคำถาม และความกังวลของทุกคน เขาอดไม่ได้ที่จะกำผมของเขาอย่างกระวนกระวายในเวลานี้ขณะที่เขาพูดว่า
“อย่าถามฉัน ทุกอย่างโอเคดี ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ฉัน เบนจามิน มันเป็นคนไม่มีค่า ฉันมันเป็นไอ้เศษสวะคนหนึ่ง! ได้โปรด ฉันขอร้อง หยุดถามฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้เถอะ!”
“ฉัน…ฉันโกหกทุกคนตลอดมา ฉันมันเป็นเศษสวะอย่างแท้จริง พวกนายทุกคนไม่ต้องถือว่ากับฉันเป็นเพื่อนของพวกนายอีกต่อไปในอนาคต ถ้าฉันบอกพวกนายเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกนายทั้งหมดจะต้องดูถูกฉันอย่างแน่นอน!”
“?!”
ทั้งเจอรัลด์ และฮาร์เปอร์ต่างก็สับสนงุนงงกันเล็กน้อย
หลังจากนั้น เจอรัลด์จึงพูดขึ้นมาว่า “นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร เบนจามิน? พวกเราจะดูถูกนายถ้านายวิ่งหนีจากปัญหาของตัวนายเองเท่านั้น เว้นแต่ว่านายหมายความว่านายไม่เคยถือว่าเราเป็นเพื่อนของนายเลย?”
“ไม่ ไม่ ไม่ใช่! แน่นอน ฉันถือว่าพวกนายเป็นพี่น้องของฉันมาโดยตลอด! ความรู้สึกของฉันที่มีต่อพวกนายทุกคนนั้นจริงแท้แน่นอน!” เบนจามินตอบกลับขณะที่เขาเกาหัวของเขาอย่าเคร่งเครียด “โอเค ฉันจะบอกนายทุกอย่าง บางที ฉันคงจะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากได้เล่าเรื่องนี้ทุกคนฟัง!”
“ความจริงคือ เจอรัลด์ ฮาร์เปอร์ จริง ๆ แล้วครอบครัวของฉันนั้นยากจน พวกนายทุกคนคิดมาตลอดว่าฉันมาจากครอบครัวที่มีภูมิหลังค่อนข้างดีไม่ใช่เหรอ? ฉันแกล้งทำมันตลอดมา เอาตามตรงนะ สถานการณ์ของครอบครัวฉัน ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเมื่อเทียบกับที่เจอรัลด์เคยเป็นในอดีต พ่อแม่ของฉันป่วยทั้งคู่ และฉันก็มีน้องสาวที่ป่วยหนักอีกด้วยเช่นกัน!”
“ทุกคนดูถูกครอบครัวของฉัน นับตั้งแต่ที่ฉันยังเด็กแล้ว นายรู้บางอย่างไหม? ตอนที่ฉันอายุเจ็ดขวบ แม่ของฉันพาฉันไปที่บ้านป้าของฉันเพื่อจะขอยืมเงินจากเธอ ผลที่ได้ก็คือ พวกเขาโยนแม่ของฉันและฉันออกจากบ้านของพวกเขาไป! และพวกเขายังโยนผลผลิตทางการเกษตรของครอบครัวของฉันทั้งหมดทิ้งด้วยซ้ำ!”
“ดังนั้น ฉันจึงกลัวว่าทุกคนจะดูถูกฉันเป็นพิเศษมาโดยตลอด ฉันมีความหวาดกลัวนี้มาตลอดตั้งแต่ที่ฉันเป็นเด็กแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉันกลัวว่าผู้คนจะดูถูกฉันถ้าฉันไม่มีเงิน ดังนั้น นับตั้งแต่ที่ฉันอยู่ในมัธยมปลาย ฉันจึงแกล้งทำและแสร้งทำเป็นว่าฉันมีเงินอย่างจงใจมาโดยตลอด!”
“สัปดาห์ก่อน หัวหน้านักเรียนชั้นมัธยมปลายที่ฉันได้ตามจีบมานานหลายปีในที่สุดก็ตกลงจะคบด้วยกันกับฉัน แต่อย่างไรก็ตาม เธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่น ๆ เธอไม่ใช่คนโลภและชอบวัตถุนิยม แต่ฉันโกหกเธอ ฉันโกหกและบอกเธอว่าฉันทำได้ดีมากในโรงเรียน ฉันยังบอกเธอไปด้วยซ้ำว่าฉันเปิดร้านสองสามร้าน แต่ตอนนี้…”
เบนจามินก้มหัวลงต่ำด้วยความสิ้นหวัง
เจอรัลด์เข้าใจสิ่งที่เขากำลังพูด “เธอพูดว่าเธอต้องการจะมาที่นี่เพื่อมาเจอนายตอนนี้ใช่ไหม?”
“ใช่ ฉันบอกเธอไปว่าฉันจะไปหาเธอเอง แต่เธอยืนกรานที่จะมาที่นี่ให้ได้ ฉันจะทำอะไรได้บ้าง? ถ้าเธอรู้ว่าฉันโกหกเธอมาตลอด เธอจะต้องเลิกกับฉันอย่างแน่นอน ฉันรักและใส่ใจเธอมากจริง ๆ นะ! นั่นคือเหตุผลที่ฉันทำงานอย่างหนักมาตลอด และทำงานพาร์ทไทม์ในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้เพื่อหาเงิน!”
เจอรัลด์ไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมเบนจามินอย่างไรเมื่อได้เห็นสภาพของเพื่อนเขาเป็นอยู่
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตัวเขาเองก็ได้หลอกลวงมีล่ามาแล้วสองสามครั้งด้วยเช่นกัน
ดังนั้น เขาจึงเข้าใจความรู้สึกของเบนจามินว่าเป็นยังไง เขาต้องการได้รับความรัก แต่เขาก็กลัวว่าเขาจะสูญเสียความรักไปเพราะความยากจนข้นแค้น นั่นคือเหตุผลที่เขาได้ทำแบบนั้นไป
“เอาล่ะ เบนจามิน นายไม่ต้องกังวลอีกต่อไป ฉันมีทางอออกสำหรับเรื่องนี้!”