เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 258 ความรู้สึกและการอยู่ร่วมกัน
การ ‘บังคับ’ ที่แจ็คสันแสดงออกทำให้ทิฟฟานี่จนปัญญา เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังพยายามจะทำอะไร เขาทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากเกิดสิ่งที่น่าอับอายนั้นได้อย่างไร? เขาไม่ควรจะตกเป็นเป้าสงสัยไม่ใช่หรือ?
เมื่อพวกเขามาถึงที่ชั้นล่าง เธอถ่วงเวลาอยู่ในนั้นโดยไม่ยอมก้าวออกจากลิฟต์ “คุณเวสต์ คุณไม่คิดว่าเราควรหลีกเลี่ยงที่จะตกเป็นเป้าสงสัยเหรอ? เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมามีเรื่องอื้อฉาวเกิดขึ้น คุณยังไม่ได้แต่งงานและฉันก็ไม่ มันจะเป็นการทำลายชื่อเสียงของเราและการอยู่ร่วมกันของเราในอนาคต คุณน่าจะไปก่อน ฉันจะนั่งแท็กซี่ไป”
แจ็คสันไม่ได้ใส่ใจที่จะฟังเธอพูดอีกต่อไป เขายื่นแขนออกไปโอบรอบคอของเธอเอาไว้ และลากเธอไปที่รถ “คุณเวสต์เหรอ? คุณไม่เคยเรียกผมแบบนั้น ผมเคยบอกคุณไปแล้วว่าไม่เป็นไร ผมไม่กลัว แล้วทำไมคุณต้องกลัว? ขึ้นรถ”
จิตใจของเธอฟุ้งซ่านด้วยกลิ่นโคโรญจน์จาง ๆ ของเขา เขาไม่เพียงไขข้อสงสัยให้กระจ่าง ทว่าเขายังขจัดทุกความกังวลของเธอให้หายไปจนหมดสิ้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นไม่ส่งผลกระทบกับเขาจริงหรือ?
เธอมองออกไปที่ข้างนอกหน้าต่างในรถยนต์ เธอเปิดหน้าต่างปล่อยให้อากาศเย็น ๆ เข้ามาภายในรถ ด้วยวิธีนี้ ความร้อนบนใบหน้าของเธอจะไม่ปรากฏชัดจนเกินไป เธอเชื่อว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่บอบบางและสวยงาม ดังนั้นเธอจะไม่เขินอายง่าย ๆ อย่างไรก็ตามมันแตกต่างออกไป เมื่อเธอเผชิญหน้ากับบางคนที่หน้าด้านกว่าเธอ เธอยอมรับ…
ขณะที่พวกเขากำลังจะถึงร้านอาหาร เธอก็ร้องออกมาอย่างรีบร้อน “จอดรถตรงนี้! มันจะทำให้คุณลำบากที่จะจอดรถที่ด้านนอกร้านอาหาร ขอบคุณ!”
แจ็คสันจอดรถอย่างเชื่อฟัง ทิฟฟานี่ตะเกียกตะกายลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าในมือของเธออย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้จากนั้นเธอก็วิ่งไปตามทางเท้า สายลมพัดผ่านมากระทบกับกระโปรงสีขาวยาวกล่อมเท้าของเธอและผมยาวนุ่มสลวยของเธอ การทอดมองของแจ็คสันเต็มไปด้วยความลึกซึ้ง เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรพิเศษกับรองเท้าผ้าใบที่เธอสวมและเธอก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เรียบง่ายและสะอาดสะอ้านที่ไม่ได้ดึงดูดความสนใจนัก แต่ในทางกลับกันเขาพบว่าภาพที่เห็นนั้นดูสบายตาและเรียบร้อย
“ใครมาส่งเธอเหรอทิฟฟ์?” แอเรียนทักทายทิฟฟานี่ด้วยคำถามที่ทรมานจิตใจขณะที่เธอนั่งลงในร้านอาหาร
“เธอรู้ได้อย่างไรว่ามีคนมาส่งฉันที่นี่? ที่นั่งของเธอไม่ได้ทำให้เธอเห็นว่าฉันลงรถที่ไหน…” ทิฟฟานี่สับสน เธอถอดเสื้อโค้ทวางไว้ข้าง ๆ จากนั้นก็พับแขนเสื้อลูกไม้ของเธอขึ้น
“ฉันเพิ่งมาที่นี่เหมือนกัน ฉันเห็นใครบางคนส่งเธอลงที่ข้างถนนตอนที่ฉันอยู่ที่สี่แยกไฟแดง รถคันนั้นราคาไม่ถูกเลยนะ ฉันอาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องรถนัก แต่มาร์คก็มีรถที่คล้ายกันนี้ในโรงรถของเขา” แอเรียนยิ้มกว้าง เมื่อเจาะลึกข้อมูลมากขึ้น
ทิฟฟานี่หน้ามุ้ย เลือกที่จะเปิดเผยอย่างตรงไปตรงมา “ฉันไม่สามารถปิดบังอะไรจากเธอได้เลย เขาคือแจ็คสัน ฉันปฏิเสธเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ยังยืนกราน ฉันไม่รู้ว่าเขาพยายามจะทำอะไร เธอไม่คิดหรอว่าตอนนี้เราควรจะหลีกเลี่ยงที่จะเจอกันเพราะเราอยู่ในสถานะที่น่าอึดอัดใจใช่ไหม? โดยปกติฉันกังวลว่าจะสะดุดตาแม่ของฉัน แม่ของฉันกำลังบ้ากับการพยายามที่จะหาแฟนรวย ๆ ให้กับฉัน เธอคิดถึงอดีตที่ผ่านมามากเกินไปหน่อย เมื่อพวกเราไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารหรือเสื้อผ้า ในเมื่อทั้งหมดที่พวกเราต้องทำคือซื้อเขา”
แอเรียนเดาได้แล้วว่าเป็นแจ็คสันที่อยู่ด้านหลังพวงมาลัย หลังจากที่ทุกอย่างเกิดขึ้นกับเอธาน เธอกังวลมากกับการที่ทิฟฟานี่จะต้องรู้สึกผิดหวังอีกครั้ง “ทิฟฟ์ เธอโตพอแล้ว เธอทำตัวสบาย ๆ และไม่หลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้นอีก”
ทิฟฟานี่ผงะ เธอหลุบตาลงเพื่อปกปิดความเศร้า “ฉันจะไม่โง่อีกต่อไป ฉันจะไม่ยอมแพ้ต่อความรู้สึกของฉันอีกแล้ว ณ จุดนี้ฉันสนใจเรื่องเงินมากกว่าไม่ใช่เรื่องเดท นอกจากนั้นฉันไม่เคยคิดกับแจ็คสันแบบนั้นจริง ๆ เขาหล่อแต่ไม่ใช่แบบที่ฉันชอบแน่นอน ฉันเองก็ไม่ใช่แบบที่เขาชอบเหมือนกัน พวกเราไม่มีทางเข้ากันได้ ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าฉันต้องทำอะไร”