ตอนที่ 97
เขตอสูรถ้ำกระจกเงา
คุณชาย ท่านพักหน่อยเถอะ”หงเยว่พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง หลังจากหวงหลงสั่งให้ไป๋จูเหวินเดินทางมายังเขตอสูรถ้ำกระจกเงาก็เป็นเวลากว่า 2 อาทิตย์แล้ว ตลอดการเดินทางไป๋จูเหวินมุ่งมั่นฝึกฝนวิชาอยู่บนหลังของหลินหลินไม่ขาด จนบางทีก็เหมือนมันจะมุ่งมั่นเกินไปเสียด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก”ไป๋จูเหวินว่าพลางลืมตาขึ้นช้าๆ ตลอด 2 อาทิตย์ที่ผ่านมามันแทบไม่ได้นอนเลย เรียกได้ว่ามันอยากจะเพิ่มพลังวิญญาณและพลังอสูรให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะมันกลัวเรื่องการเข้าไปในเขตอสูร แต่เพราะมันพึ่งเจอหวงหลงซัดจนเจ็บไปทั้งร่างต่างหาก
นี่เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่ไป๋จูเหวินเกือบจะตายเพราะการโจมตีจากคนที่แข็งเกร่งกว่า มันทำให้ไป๋จูเหวินยิ่งอยากจะแข็งแกร่งมากขึ้นให้ได้
“พี่ไป๋ ข้างหน้ามันเป็นสีขาวไปหมดเลย”หลินหลินว่าพลางเดนิเข้าไปในภูเขาหิมะอย่างช้าๆ นางมีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัดเมื่อขาของนางก้าวลงไปในหิมะสีขาว
“เป็นเขตหนาวงั้นเหรอ”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองไปรอบๆ เมื่อครู่อากาศยังอบอุ่นอยู่เลย แต่พอเข้ามาในพื้นหิมะอากาศก็เปลี่ยนไปเป็นหนาวเย็นในทันที ทำเอาไป๋จูเหวินนึกถึงตอนมันข้ามจากเขตของน้าราชสีห์ไปยังเขตของน้าจิ้งจอกเลย เพียงขอบเขตบางๆกั้นเอาไว้อากาศก็เปลี่ยนไปราวกับอยู่คนละโลก
ตุบ…ตุบ…. ไม่จำเป็นต้องรอแต่อย่างไร เพียงเข้ามาในเขตหิมะอสูรที่ทำหน้าที่เฝ้าเขตก็ออกมาในทันที มันคือหมีขาวที่มีความสูงกว่า 6 เมตรและมีขนาดตัวที่หนามากๆ พวกมันเดินสี่ขาเข้ามาหาพวกไป๋จูเหวินราวกับกำลังเข้ามาตรวจว่าใครคือผู้บุกรุก
“โฮกกก…”หมีขาวส่งเสียงร้องเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามานั่งจุมผุกอยู่ตรงหน้าพวกไป๋จูเหวิน ด้วยพลังของไป๋จูเหวินทำให้พวกมันไม่คิดจะโจมตีแต่อย่างไร พวกมันเพียงนั่งลงปล่อยให้หลินหลินเดินผ่านไปเท่านั้น
“เย็นจังเลย”หลินหลินว่าพลางส่ายหัวไปมา ขาของนางมีหยกเคลือบอยู่ทั้งขา แต่นอกจากจะไม่ช่วยลดความเย็นแล้วยังเหมือนจะสะสมความเย็นอีกต่างหากทำให้หงเยว่บอกให้หลินหลินคืนร่างแล้วนางจะเป็นคนเดินเอง
“นี่มันหนาวมากจริงๆ คุณชายไม่เป็นไรนะเจ้าคะ”หงเยว่ถามพลางย่ำลงไปบนหิมะช้าๆ
“ไม่เป็นไรหรอก”ไป๋จูเหวินส่ายหน้า พวกท่านน้าของไป๋จูเหวินแก้ปัญหาเรื่องสภาพอากาศให้ไป๋จูเหวินมานานมากแล้ว ต่อให้เดินทางไปๆมาๆระหว่างเขตของน้าราชสีห์กับน้าจิ้งจอกร่างกายของมันก็ยังไม่เป็นอะไรเลย แถมความหนาวของเขตอสูรแห่งนี้ยังน้อยกว่าเขตของน้าจิ้งจอกเสียอีก
“หลินหลิน ถ้าหนาวก็มานี่สิ”ไป๋จูเหวินว่าพลางกวักมือให้หลินหลินเข้ามาหาตน ทำให้หลินหลินเข้าไปนั่งบนตัดไป๋จูเหวินอย่างว่าง่าย ท่าทางหลินหลินจะไม่ถูกกับอากาศหนาวเท่าไหร่
“อ๊ะ คุณชายช้าเองก็รู้สึกหนาวหน่อยๆแล้วล่ะเจ้าค่ะ”หงเยว่เห็นหลินหลินเข้าไปนั่งตักไป๋จูเหวินก็แสดงท่าทีอิจฉาออกมาเล็กน้อย ก็นะ นางเองก็อยากได้ไออุ่นจากเจ้านายบ้างนี่นา
“เอาไว้ถึงที่พักก่อนก็แล้วกัน”ไป๋จูเหวินว่าพลางลูบลำตัวของหงเยว่เบาๆ
“เจ้าค่ะ”หงเยว่ตอบรับอย่างอารมดีพลางเดินลุยหิมะต่ออย่างมีความสุข ไม่เหลือท่าทีหนาวสั่นแบบที่นางอ้างไว้เลยแม้แต่น้อย
“ที่นี่เป็นเขตอสูรจริงๆเหรอ ทำไมมีแต่อสูรระดับต่ำล่ะ”หลินหลินถามพลางมองไปรอบๆ ที่นี่มีอสูรอยู่มากมายก็จริง แต่กลับมีเพียงอสูรระดับต่ำเท่านั้นที่ออกมาอยู่ท่ามกลางหิมะ
“อาจจะเพราะเขตอสูรที่นี่พึ่งเกิดได้ไม่นานก็เป็นได้”ไป๋จูเหวินตอบพลางมองไปรอบๆ เหตุผลที่อสูรมรเขตอสูรแข็งแกร่งกว่าอสูรข้างนอกเพราะพวกมันได้รับพลังจากราชาที่ปกครองอยู่ไปด้วยเมื่อเข้ามาอาศัยในเขตอสูรแล้ว เพียงแต่พวกมันไม่ได้วิวัฒนาการได้รวดเร็วอะไรนัก พวกมันจำเป็นต้องใช้เวลาในการดูดซับพลังและพัฒนาไปตามรุ่นต่อไป
“เจ้าค่ะ ที่นี่พึ่งมีการค้นพบเมื่อ 300 ปีก่อนเท่านั้นเอง”หงเยว่ว่าพลางเดินขึ้นไปบนทางลาดชัน พอเริ่มขึ้นมาบนเขาแล้ว ตามทางก็เริ่มมีผลึกน้ำแข็งเป็นก้อนๆตั้งอยู่จนดูเหมือนพวกมันงอกขึ้นมาจากดินไม่มีผิด
“นี่สินะที่มาของคำว่าถ้ำกระจกเงา”ไป๋จูเหวินพูดพลางมองขึ้นไปบนยอดเขา แม้จะไม่ใช่ถ้ำจริงๆแต่บริเวณยอดเขาแห่งนี้กลับมีเสาน้ำแข็งงอกขึ้นมาเต็มไปหมดราวกับเป็นป่าน้ำแข็งไม่มีผิด แถมเสาแต่ละต้นยังโน้มเข้าหากันจนเกิดทางให้ลอดเหมือนถ้ำนั่นเอง
“พี่หงเยว่เต็มไปหมดเลยล่ะ”หลินหลินว่าพลางมองเสาน้ำแข็งเหล่านั้น พวกมันสะท้อนเงาของหงเยว่ออกไปหลายสิบหลายพันเงานั่นเอง
“ยอดเลยนะเจ้าคะ”หงเยว่ว่าพลางเดินลอดเข้าไปตามเงาของเสาน้ำแข็ง มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเข้ามาในถ้ำที่มีแต่กระจกเงาจริงๆเลย
“ไม่เห็นมีอสูรเลยนะ”หลินหลินว่าพลางมองไปรอบๆ พอเข้ามาในเขตเสาน้ำแข็งแล้วก็ไม่มีอสูรโผล่ออกมาเลยแม้แต่ตนเดียว แถมการเดินทางยังค่อนข้างยากเพราะมีแต่เงาสะท้อนอีกต่างหาก
“ไม่หรอก..”ไป๋จูเหวินว่าพลางหลับตาลง หากใช้เนตรจิตไป๋จูเหวินก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเงาสะท้อนแต่อย่างไร
“ด้านในมีอสูรอยู่ตนหนึ่ง…แข็งแกร่งทีเดียว”ไป๋จูเหวินพูดพลางมองเข้าไปในภูเขา ที่นั่นมีอสูรอยู่เพียงตนเดียวเท่านั้น และมันก็มีพลังเทียบเท่ากับพวกท่านน้าคนใดคนหนึ่งเลยทีเดียว
“ให้ไปต่อหรือเปล่าเจ้าคะ”หงเยว่ถามพลางชะงักขาเล็กน้อย ทางของถ้ำกระจกเงามันราวกับเขาวงกตที่มีแต่ภาพสะท้อนเลย
“ตรงไปจนสุดทางแล้วเลี้ยวซ้ายนะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางบอกทางช้าๆ หากไม่ใช่เพราะมีเนตรจิตของมารดาตัวมันอาจจะหลงทางเองไปแล้ว
“พี่ไป๋ มีศพมนุษย์อยู่ด้านหน้าล่ะ”หลังจากเดินทางมาได้พักหนึ่ง หลินหลินก็พบร่างของศพร่างหนึ่งนอนอยู่บนพื้น เพียงแต่มันสวมเครื่องแบบของนักล่าอสูรและมีสร้อนคอเช่นเดียวกับที่ไป๋จูเหวินสวมเอาไว้ไม่มีผิด หรือก็คือมันเป็นคนของหน่วย 7 เช่นเดียวกับไป๋จูเหวินนั่นเอง
ตุบ.. ไป๋จูเหวินกระโดดลงมาจากหลังของหงเยว่ มันเดินเข้าไปสำรวจศพอย่างช้าๆพลางมองสภาพศพอย่างใจเย็น อาจจะเพราะอากาศที่หนาวจัดและพลังวิญญาณของชายคนนี้ค่อนข้างแข็งแกร่งก็เป็นได้ ทำให้สภาพศพยังมีเนื้อหนังอยู่ครบถ้วน
“ไม่มีร่องรอยบาดเจ็บ คงจะหลงทางจนเสียชีวิตไปเอง”ไป๋จูเหวินว่าพลางเลื่อนมือไปถอดแหวนมิติของชายคนนั้นออกมารวมทั้งดึงสร้อยคอออกจากศพมาด้วย
“ข้าจะพามันกลับไปเอง”ไป๋จูเหวินว่าพลางเก็บสร้อยคอลงมิติของมันและเก็บแหวนมิติไว้ในกระเป๋าโดยไม่ดูเลยแม้แต่น้อยว่าด้านในมีอะไร
“ท่าทางกลุ่มนักล่าอสูรคงจะส่งคนมาสำรวจหลายครั้งแล้วสินะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองศพของหลุ่มนักล่าอสูรที่นอนอยู่ระหว่างทาง พวกมันมีสภาพไม่ต่างกันเลยนั่นคือนอนตายไปเฉยๆโดยไม่ได้ถูกใครทำร้ายไม่แม้จะมีบาดแผล ท่าทางปัญหาใหญ่ของการสำรวจถ้ำกระจกเงาคือการผ่านเขาวงกดที่มีแต่กระจกแห่งนี้ไปให้ได้
หลังจากฝังศพเสร็จเรียบร้อย ไป๋จูเหวินก็นำทางหงเยว่เข้ามาในหุบเขาลึกกว่าเดิม โดยการมุ่งหน้าไปยังที่ที่มีอสูรปกครองเขตอาศัยอยู่
“เสาน้ำแข็งเยอะขนาดนี้ อสุรที่อยู่ข้างในไม่ได้ออกมาเลยงั้นเหรอ”หงเยว่าพลางกลายร่างเป็นร่างมนุษย์ ตอนนี้เสาน้ำแข็งทั้งเยอะและซ้อนกันถี่มาก ร่างแมงมุมของนางไม่สามารถเคลื่อนตัวผ่านไปได้อีกต่อไปแล้ว
“คงจะจำศีลอยู่”ไป๋จูเหวินว่าพลางใช้ฝ่ามือเพลิงพิโรธใส่เสาน้ำแข็งเพื่อเปิดทาง ที่แห่งนี้ราวกับปิดตาย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหน่วยสำรวจคนอื่นๆไม่สามารถหาทางไปต่อได้
ตูมมม!! ไป๋จูเหวินกระแทกกำแพงน้ำแข็งเข้าไปทีละชั้นๆอย่างช้าๆ จนกระทั่งได้พบกับถ้ำแห่งหนึ่งที่มีพื้นที่ด้านในเป็นน้ำแข็งทั้งหมด
“อ๊ะ…”หลินหลินมองไปตามเพดานถ้ำก่อนจะส่งเสียงประหลาดใจออกมา
“มีอะไรเหรอ”ไป๋จูเหวินถามพลางมองไปยังตำแหน่งที่หลินหลินมอง
“ใยแมงมุมล่ะ”หลินหลินพูดจบไป๋จูเหวินก็เห็นได้ทันทีว่ามีใยแมงมุมอยู่ที่ผนังถ้ำจรงๆ เพียงแต่มันเป็นในแมงมุมสีฟ้าใสราวกับทำมาจากน้ำแข็งทำให้มองเห็นได้ค่อนข้างยาก
ด้านในเป็นอสูรแมงมุมงั้นหรือ”ทันทีที่ได้รู้ว่าด้านในเป็นอสูรแมงมุม พวกไป๋จูเหวินก็มีท่าทีตื่นเต้นทันทีเพราะนั่นเท่ากับว่าด้านในคืออสูรชนิดเดียวกันกับพวกนางและเป็นชนิดเดียวกันกับมารดาของไป๋จูเหวินนั่นเอง
วูม.. อยู่ๆพลังอสูรก็ไหลออกมาจากปากถ้ำอย่างรุนแรง ราวกับอสูรในถ้ำรับรู้แล้วว่ามีแขกมาเยือนถึงที่
วีดดด ไป๋จูเหวินลองผิวปากดูว่าพลังของมารดาจะช่วยเรียกอสูรแมงมุมในถ้ำออกมาได้หรือไม่ แต่ผิวปากไปพักใหญ่ๆก็ไม่มีการตอบรับใดๆเลยจากภายในถ้ำ
“เข้าไปกันเถอะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางลองเดนิเข้าไปในถ้ำดู ท่าทางพลังของไป๋จูเหวินจะไม่มากพอที่จะเรียกอสูรระดับมายาได้
“นางแข็งแกร่งมากเลย”หงเยว่ว่าพลางหายใจเข้าลึกๆ ยิ่งเดินเข้าไปในถ้ำก็ยิ่งสัมผัสพลังอสูรที่เอ่อล้นออกมาได้อย่างชัดเจน
“นาง? เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นตัวเมีย”ไป๋จูเหวินถามพลางเลิกคิ้ว
“พลังระดับนี้ก็ต้องเป็นตัวนางพญาอยู่แล้วเจ้าค่ะ อสูรแมงมุมที่เป็นใหญ่ได้มีแต่เพศเมียทั้งนั้น”หงเยว่ว่าพลางยิ้มออกมา ตัวผู้ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีอำนาจเสียเท่าไหร่ พอผสมพันธ์เสร็จก็เป็นได้แค่อาหารของพวกนางเท่านั้น อำนาจเลยเป็นของเหล่าแมงมุมเพศเมียเสียมากกว่า
“…..ญ…..”ขณะเดินเข้าไปข้างในกลับปรากฏเสียงๆหนึ่งดังออกมาจากภายในถ้ำ เสียงนั้นช่างดูเศร้าและโหยหวนอย่างมาก
“นา….งงง….”ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ เสียงก้ยิ่งชัด มันเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง คาดว่าจะเป็นเสียงของอสูรแมงมุมที่อยู่ในถ้ำเป็นแน่
“นายหญิง…”เสียงที่ดังออกมาทำเอาไป๋จูเหวินสะดุ้งโหยง เพราะคำว่านายหญิงเป็นคำที่เหล่าอสูรมักใช้เรียกมารดาของมัน พริบตานั้นเท้าของมันก็ก้าวเข้าไปในห้องขนาดใหญ่ที่อสูรแมงมุมขุดเอาไว้ ก่อนที่ดวงตาของมันจะสบประสานเข้ากับดวงตาสีดำสนิททั้ง 8 ข้างของอสูรแมงมุมที่ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง
“นายหญิง….”อสูรแมงมุมน้ำแข็งจ้องมองมาทางไป๋จูเหวินด้วยท่าทีเศร้าหมอง มันเอาแต่ร้องเรียกนายหญิงอย่างเดียวเท่านั้น…..