ตอนที่ 867 พังพินาศ
ซั่งซินหยิบช้อนแล้วกวนถ้วยยา สุดท้ายเหมือนรวบรวมความกล้ายกถ้วยยาขึ้นมา
ยื่นมือบีบจมูกและเตรียมจะกลืนลงไป
ริมฝีปากเพิ่งจะแตะที่ขอบถ้วย จู่ๆ ก็มีมือหนึ่งใช้แรงปัดถ้วยยาที่อยู่ในมือเธอ
“เพล้ง”
ถ้วยยาหล่นลงพื้นแตกกระจัดกระจาย
น้ำยาสีน้ำตาลคล้ำไหลอยู่บนพื้น….
ซั่งซินเงยหน้าด้วยความงุนงง พอหันไปมองทางถังหยวนซือที่อยู่ข้างหลังเธอก็พบว่าเขามีสีหน้าซีดเซียว
ใบหน้าที่แสดงออกดูแย่ยิ่งกว่าเธอเสียอีก
“พี่เสี่ยวซือ…”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่าเพิ่งดื่มยาเลย ให้พ่อบ้านไปต้มให้อีกชุด จู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าที่บริษัทมีเรื่องด่วนต้องไปห้องหนังสือก่อน” พอถังหยวนซือพูดจบก็ลุกจากเก้าอี้และหันหน้ารีบเดินออกจากห้องอาหาร
แผ่นหลังที่ดูเร่งรีบทำให้ซั่งซินไม่ทันได้พูดอะไร
ทำได้เพียงแต่เผชิญหน้ากับน้ำยาที่อยู่บนพื้น กะพริบตามองอย่างุนงง
ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าวันนี้เขาดูแปลกๆ?
ข้างนอกห้องอาหาร
ถังหยวนซือเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูได้ไม่นาน ความเจ็บปวดที่แผ่ออกมาจากบริเวณหน้าอกทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก
กังวลว่าซั่งซินจะดูออกถึงความผิดปกติ เขาจึงเดินขึ้นไปชั้นบน
เข้าไปในห้องหนังสือและปิดประตูอย่างแรง
ทั้งตัวพิงอยู่ที่บานประตู คุกเข่าลงข้างเดียว มือทั้งสองกุมหน้าตัวเองไว้
ในหัวฉายภาพฉากที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อย่างต่อเนื่อง…
อีกแค่นิดเดียวเธอเกือบจะดื่มยาไปแล้ว
เดิมทียังคิดว่าตัวเองจะโล่งอกได้
แต่ตอนที่เห็นเธอกำลังจะดื่มยา หัวใจของเขาเหมือนถูกล้วงเป็นโพรง ความเจ็บปวดบีบรัดตลอดเวลาราวกับน้ำวนสีดำแทรกซึมเข้าไปทุกส่วนต่างๆ ของร่างกาย
เขาปัดถ้วยยาในมือเธอโดยแทบจะไม่มีความลังเลใดๆ แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
จนกระทั่งเขาได้สติกลับมา เผชิญหน้ากับสายตาตกตะลึงของเธอ เขาทำได้เพียงแค่หนีเตลิดออกมาเหมือนทหารหนีหน่วยตัวเอง
ถังหยวนซือวางมือที่กุมหน้า ขอบตาเริ่มเป็นสีแดงปกคลุมไปด้วยเส้นเลือด
ใบหน้าที่หล่อเหลามองไม่พบสีเลือด ซีดเซียวราวกับกระดาษขาว
ดูน่ากลัวกว่าปกติ
เขารักเธอมากพอๆ กับที่พวกเขารักลูก
แต่การเก็บลูกคนนี้ไว้จะกลายเป็นภาระเธอในท้ายที่สุด การที่เขาเห็นแก่ตัวแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับสายตาไว้เนื้อเชื่อใจของเธออย่างไร
“ก๊อก ก๊อก!”
ทันใดนั้นประตูห้องหนังสือก็ดังขึ้นมา
เสียงผู้ช่วยดังมาจากข้างนอก “ประธานถัง ผมเอง”
ถังหยวนซือที่อยู่ด้านหลังประตูลุกขึ้น จัดการกับอารมณ์ความรู้สึกแล้วเดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะหนังสือ จากนั้นก็ค่อยๆ เอ่ยออกมา
“เข้ามาสิ”
ผู้ช่วยผลักประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว เดินไปรายงานข้างหน้า
“ยาทั้งหมดจัดการเรียบร้อยแล้วครับ คุณซั่งซินออกจากห้องอาหารไปแล้ว แต่ก่อนไปจู่ๆ ก็ถามผมว่าคุณไม่ต้องการลูกใช่ไหม…”
ตอนนั้นผู้ช่วยกลัวจนแทบฉี่ราด
เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาจริงจังของเธอ เขาก็พูดไม่ออกอยู่นาน
เขามักจะรู้สึกว่าคุณซั่งซินเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ
ดังนั้นจึงจัดการให้เรียบร้อยเพื่อไม่ให้สถานการณ์พังพินาศ จากนั้นก็รีบมารายงานถังหยวนซือ
“……”
สายตาถังหยวนซือเปลี่ยนเป็นลึกล้ำและซับซ้อนเมื่อได้ยินคำพูดของผู้ช่วย
ไม่ใช่เพียงแค่เขาที่เข้าใจในตัวเธออย่างลึกซึ้ง เธอเองเข้าใจในตัวเขาด้วยเช่นกัน
ซินเอ๋อร์ของเขาเป็นพวกอ่อนไหวเป็นพิเศษมาตั้งแต่เด็ก
สาเหตุเป็นเพราะตอนเด็กเธอไม่มีแม่ เธอจึงใส่ใจความรู้สึกของคนรอบข้างเป็นอย่างมากและเธอมักจะเก็บทุกสิ่งไว้ในใจ
ในเมื่อเธอถามมาแล้ว นั่นก็หมายความว่าเธอพบความผิดปกติบางอย่างเข้าแล้ว แต่แค่ไม่อยากถามเขา…
“ตอนนี้เธออยู่ไหน?”
ดวงตาถังหยวนซือฉายแววตื่นตระหนกและรีบถามทันที
ผู้ช่วยรายงานด้วยความเคารพ “พอคุณซั่งซินถามผมเสร็จก็กลับห้องไปแล้วครับ”
ตอนที่ 868 ท่านขี่ม้าไม้ไผ่มาเยือน ไฉนกลับมามือเปล่า
ถังหยวนซือลุกจากโต๊ะหนังสือโดยไม่ลังเลเพื่อจะไปดูเธอ
“ประธานถัง สีหน้าคุณดูแย่มาก พักผ่อนสักหน่อยไหมครับ?” ผู้ช่วยเตือนด้วยความเป็นห่วง
ในหัวถังหยวนซือกลับมีแต่ซั่งซิน
ไม่สามารถใจเย็นลงได้แม้แต่นาทีเดียว
เขาผลักผู้ช่วยและเตรียมจะเดินออกจากห้องหนังสือ
พอเดินมาถึงหน้าประตูก็สั่นไปทั้งตัวขึ้นมากะทันหัน ความเจ็บปวดรวดร้าวในอกทำให้เขายืนไม่ได้ชั่วขณะ จึงเอนตัวพิงขอบประตู
บนหน้าผากปกคลุมไปด้วยไอเหงื่อ
“ยา…”
ถังหยวนซือพูดออกมาคำหนึ่งด้วยความยากลำบาก
พอผู้ช่วยได้สติขึ้นมาจึงรีบไปที่ด้านหลังโต๊ะหนังสือของเขา หยิบยามาขวดหนึ่งจากด้านในสุดของลิ้นชัก เทยาออกมาหนึ่งเม็ดแล้วป้อนเข้าปากถังหยวนซือ
ปกติแล้วพอกินยาเสร็จอาการถังหยวนซือจะดีขึ้นมาก แต่วันนี้สีหน้ากลับดูไม่ผ่อนคลายเลย
เพิ่งจะยืนพิงขอบประตูได้ไม่นาน กลับเจ็บจนทรุดตัวลงไป
เส้นเอ็นที่น่าสยดสยองบนหน้าผากราวกับกำลังทนต่อความเจ็บปวด…
“ประธานถัง ประธานถังไม่เป็นไรนะครับ? ผมจะโทรเรียกรถพยาบาล!” พอผู้ช่วยได้สติก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะโทร
ยังไม่ทันได้ต่อสาย ถังหยวนซือก็ยื่นมือมากดโทรศัพท์ของเขาไว้
“เรียกรถพยาบาลไม่ได้ นายส่งฉันไปโรงพยาบาล อย่า…อย่าให้เธอจับได้…”
ทันทีที่ถังหยวนซือพูดจบไปหนึ่งประโยค ทันใดนั้นก็ส่งเสียงไอหนึ่งครั้ง มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา
ทั้งหน้ากลายเป็นสีเขียวคล้ำราวกับขาดอากาศหายใจ
เมื่อผู้ช่วยเผชิญหน้ากับช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย ทั้งเจ้านายตัวเองที่กำลังเป็นห่วงคุณซั่งซิน เขาจึงกัดฟันพยุงตัวถังหยวนซือขึ้นมาและลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว รีบพาถังหยวนซือไปโรงพยาบาล
-
ในห้องนอน
ซั่งซินสวมชุดนอนสีขาวนั่งบนเสื่อทาทามิอยู่ที่ระเบียง
เธอนั่งกอดเข่าและมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า
ในหัวปรากฏภาพของถังหยวนซือหลังจากรู้ว่าเธอท้อง
แต่ละฉากแวบผ่านเข้ามาในหัว…
เธอคิดมาตลอดว่าเขาดีใจ
นับตั้งแต่ที่เขารู้ว่าตัวเองจะเป็นพ่อคน ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอก็เปลี่ยนไป
เรื่องราวตอนแรกเริ่มไม่ใช่ว่าเธอจะไม่ถือสา การเปลี่ยนแปลงของเขาทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะลูกที่อยู่ในท้องเธอ
การได้เห็นเขารักและทะนุถนอมลูกพวกเขาถึงเพียงนี้ ความถือสาเล็กๆ น้อยๆ ในใจเธอก็กลายเป็นเรื่องไม่สำคัญ
แต่เรื่องที่เกิดในห้องอาหารเมื่อกี้นี้…
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรในท้ายที่สุดเขาถึงได้คว่ำถ้วยยา นั่นทำให้เธอเกิดอาการเย็นสันหลังวาบ
เธอรู้สึกอยู่อย่างหนึ่งว่าจริงๆ แล้วเขาไม่ได้ไม่ตั้งใจ
สายตาเขาในตอนนั้นทั้งลนลานและหงุดหงิด…
ยานั้นเดิมทีมีไว้เพื่อให้เธอดื่ม แล้วทำไมต่อมาเขาถึงได้เปลี่ยนใจกะทันหัน?
ในถ้วยยาเป็นยาบำรุงครรภ์จริงๆ หรือ?
ทันทีที่คิดถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง ซั่งซินก็มีสีหน้าแย่ลง!
ไม่!
ไม่จริง!
เขาคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรือไม่ต้องการลูกของพวกเขาหรอก
จะต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ เธอไม่ควรทำให้ตัวเองตกใจ
คนที่เพิ่งท้องมักจะเหนื่อยง่ายเป็นพิเศษ
ซั่งซินนั่งบนเสื่อทาทามิได้สักพัก จากนั้นก็นอนลงอย่างทนไม่ไหว ขดตัวเป็นก้อนและผล็อยหลับไป
คราวนี้หลับลึกมาก
ยังฝันถึงถังหยวนซือ
เขาไม่ใช่ท่านประธานผู้สูงส่ง แต่เป็นพี่เสี่ยวซือที่ชอบสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็ค กำลังนั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อนเธออยู่ในรั้วโรงเรียน
เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา จิตใจดีมีชีวิตชีวาและดูดีมาก
ภายในรั้วโรงเรียนมักจะมีเด็กผู้หญิงหลายคนที่ชอบหอบหนังสือเรียนไล่ตามเขาอยู่ด้านหลัง แกล้งมาเจอเขาโดยบังเอิญ…
ถือโอกาสตอนไม่มีคนเอาจดหมายรักยัดไว้ที่อกของเขาด้วยใบหน้าเขินอาย จากนั้นก็หันหน้าวิ่งหนีไป