บทที่ 304 เสี้ยวของเวลา การเข้ายุ่งเกี่ยวของฉินมู่!
ps: แก้ไขอายตนะทั้งห้าเป็นแดนลับทั้งห้าและแก้ไขบทเดิมทั้งหมดแล้วในร่างกายมนุษย์มีห้าแดนลับทะเลวนตําหนักแห่งวิถี แดนสี่เสาแดนมังกรแปลงแดนสวรรค์หลังจากฝึกฝนแดนลับทั้งห้าเหล่านี้จนถึงระดับสมบูรณ์แบบไร้จุดด่างพร้อยแล้วก็สามารถไป
ถึงสภาวะสูงสุดได้
และวิญญาณที่แท้จริงก็กระโจนออกมาจากแดนสวรรค์ ยึดกลางฟ้าดินไว้ นี่คือเขตแดนราชันที่แท้จริง
ด้วยการฝึกฝนแบบนี้เท่านั้น จึงจะสามารถพบหนทางได้
และการก้าวข้ามเขตแดนเซียนนิรันดร์สู่เขตแดนราชันเซียนนิรันดร์ ถือได้ว่าได้เข้าสู่สวรรค์ที่แท้จริง
เขตแดนเซียนนิรันดร์นั้นแม้ว่าพรสวรรค์จะไม่เพียงพอแต่ตราบใดที่มีเวลาและทรัพยากรที่เพียงพอค่อยๆขัดเกลาตัวเองไปเรื่อยๆ ตราบใดที่ยังไม่สิ้นชีพก็ยังมีความหวังที่จะไปถึงจุดสูงสุดของเซียนนิรันดร์
แต่การก้าวข้ามเขตแดนจากจุดสูงสุดของเซียนนิรันดร์นั้นแตกต่างกัน
นี่คือช่องว่างระหว่างฟ้าดินที่แท้จริงหากความแข็งแกร่งพรสวรรค์ ภูมิหลังและมรดกยังไม่เพียงพอก็จะไม่สามารถก้าวข้ามเขตแดนได้
แม้กระทั่งตัวตนของเซียนนิรันดร์สูงสุดเสียเวลาไปนับอนันต์ สะสมพลังไว้นับไม่ถ้วนก็ยังไม่สามารถสัมผัสทัณฑ์สวรรค์ของราชันเซียนนิรันดร์ได้และยังมีระยะห่างอีกยาวไกลและตอนนี้แม้ว่าจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญจะอาศัยเสี้ยวความหมายที่แท้จริงของการ
เปลี่ยนแปลงไปสู่ผู้กุมชะตาสัมผัสถึงธรณีประตูของเขตแดนราชันเซียนนิรันดร์แล้วนางก็ไม่อาจปกปิดพรสวรรค์สูงสุดของนางได้
รู้ไหมว่านางก้าวข้ามเข้าสู่เขตแดนเซียนนิรันดร์นานแค่ไหนเชียว?
ยิ่งไปกว่านั้น ความหมายที่แท้จริงของผู้กุมชะตาคนที่แข็งแกร่งทั่วๆไปก็ไม่อาจเข้าใจได้เลยในตอนนี้นอกจากราชันเซียนนิรันดร์ทั้งสามอย่างราชันบรรพบุรุษนิรันดร์ราชันเฉียนและราชันดอกบัวแล้ว มีเพียงจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญเท่านั้นที่สามารถเข้าใจความหมายที่แท้จริงของผู้กุมชะตาได้
นอกจากนี้ยอดยุทธ์ของแดนนิรันดร์ทั้งหมดในปัจจุบัน
แม้ว่าจะมีจอมยุทธ์เซียนนิรันดร์สูงสุดหลายคนแต่ทั้งหมดก็ไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลย
เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ของจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญและตอนนี้ที่อยู่ตรงหน้าของนางนั้นคือช่องว่างระหว่างฟ้าดินที่แท้จริงที่ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถข้ามไปสู่สวรรค์ได้เลย
ฉินมู่ก้าวข้ามไปสู่เขตแดนจอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์และมอบของขวัญวิถีแห่งเต๋าให้กับจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญทําให้นางมีพลังอันไร้ที่สิ้นสุดแต่ในขณะเดียวกันมันก็นํามาซึ่งอันตรายไม่รู้จบ
หากนางเลือกที่จะแสดงวิถีแห่งเต๋าในร่างกายของนาง นางก็จะสามารถหลีกเลี่ยงภัยพิบัติจากวิถีแห่งฟ้าได้แต่นางไม่ทําอย่างนั้น
อันที่จริง ด้วยความหยิ่งทระนงของจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญนี่นับเป็นหนทางเดียวที่นางเลือกถ้านางเลือกที่จะถอยจะเป็นนางไปได้อย่างไร?
ยิ่งไปกว่านั้น หากเลือกถอยเพื่อหลีกเลี่ยงทัณฑ์สวรรค์และยอมรับพลังนี้แน่นอนว่าเขตแดนพลังยุทธ์ของนางจะเพิ่มขึ้นสู่ระดับที่สูงมากในเวลาอันสั้น
แต่หากต้องการก้าวข้ามเขตแดนในอนาคต มันจะเป็นเรื่องที่ยากมาก
เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองทางเลือกเป็นธรรมดาที่จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญจะเลือกทางเลือกดังกล่าวเพราะสมเหตุสมผลที่สุด
อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีความแปลกใจจากฉินมู่เลยกับการตัดสินใจเช่นนั้น
แต่อย่างไรก็ตามกับจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญที่กําลังเผชิญกับความยากลําบากอยู่นั้นฉินมู่ก็ไม่มีวิธีใดที่จะช่วยนางได้
ถึงแม้ว่าผู้กุมชะตาโดยทั่วไปไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงในภัยพิบัติดังกล่าวได้แต่เขาไม่ใช่ผู้กุมชะตาธรรมดาทั่วไปด้วยความช่วยเหลือของระบบเขาสามารถจําลองพลังที่แท้จริงของวิถีแห่งเต๋าสูงสุดได้อย่างสมบูรณ์ทําให้นางสามารถหลีกเลี่ยงจากภัยพิบัติของวิถีแห่งฟ้าได้
แต่ในกรณีนั้น จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญที่กําลังเผชิญกับภัยพิบัติราชันเซียนนิรันดร์จะจบลงด้วยความล้มเหลวโดยธรรมชาติในครั้งนี้
ดังนั้น ฉินมู่จึงไม่เลือกทางนี้เว้นแต่จะเป็นทางเลือกสุดท้าย
อย่างไรก็ตามฉินมู่ไม่ต้องการเห็นจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญล้มเหลวในการก้าวข้ามเขตแดนราชันเซียนนิรันดร์เขาส่ายหน้าเล็กน้อยกางนิ้วออกมาหนึ่งนิ้วและแตะมันลงไปเล็กน้อย
การกระทําที่ดูเหมือนไม่มีนัยสําคัญนี้ไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากผู้ใดเลย
แต่ในความมืดมิดแม่น้ำแห่งกาลเวลาที่ทอดยาวปรากฏขึ้นอีกครั้งในดินแดนนี้เพียงชั่วขณะและในประวัติศาสตร์อันไกลโพ้นนั้นมีคลื่นบางส่วน
ในประวัติศาสตร์ด้วยการแทรกแซงของฉินมู่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย…….. มันล้มเหลวงั้นรึ?
จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญนั่งขัดสมาธิรู้สึกว่าทุกอย่างในร่างกายเกือบจะปิดกั้นมีรัศมีแห่งการตระหนักรู้ผุดขึ้นในใจของนางแต่ไม่มีความวิตกกังวลหรือความหดหู่ใจแม้แต่น้อยในหัวใจของนางนั้นแจ่มกระจ่างกําลังคิดว่าจะจัดการกับมันอย่างไรหาญ
แต่ทว่าในขณะนั้นทันใดนั้นก็มีคลื่นปรากฏขึ้นในทะเลแห่งความรู้ของจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยม
ความทรงจําที่หายไปในอดีตดูเหมือนจะปรากฏขึ้นอีกครั้งและก็ชัดเจนขึ้นในใจของนางมันเป็นความทรงจําหลังจากตอนที่นางเกิดความทรงจําจากล้านปีก่อน
ในเวลานั้นนางยังไม่ได้เป็นอมตะจอมจักรพรรดิสวรรค์ยังไม่อยู่ที่นั่นและไม่มีร่องรอยของจอมจักรพรรดิอู๋จื่อผู้ชายที่อยู่เคียงข้างนางเสมอเขาไม่เคยเปิดเผยตัวตนของจ้าวแห่งเกาะสุขาวดีเป็นเพียงพี่ชายที่มีพลังในสายตาของนางเท่านั้น
ความทรงจํานั้นค่อยชัดเจนขึ้นทําให้จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญระลึกถึงภาพอันรุ่งโรจน์เมื่อหลายล้านปีก่อน
ในเวลานั้น เขตแดนพลังยุทธ์ของนางไม่สูงและครั้งหนึ่งนางเคยถามฉินมู่เกี่ยวกับการฝึกฝนของนาง
“วิธีการฝึกฝนนั้นตายตัวหรือไม่? ทะเลวน ตําหนักแห่งวิถีแดนสี่เสาแดนมังกรแปลงแดนสวรรค์ในช่วงชีวิตเดียวผู้ฝึกยุทธ์จะสามารถฝึกฝนแดนลับสําคัญเหล่านี้ได้งั้นรึ?”ในสถานที่ซึ่งเหมือนกับแดนนิรันดร์จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญถามชายที่อยู่ข้างๆด้วยความสงสัย
“ถ้าตามปกติแล้ว ก็ไม่”
ชายผู้นั้นหันหลังกลับมายิ้มอย่างอ่อนโยนและมองไปที่จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญและชายผู้นั้นก็คือฉินมู่
“มีสมบัติล้ําค่านับล้านในร่างกายมนุษย์ แดนลับทั้งห้านี้ เป็นเพียงแค่ห้าแดนลับที่ผู้คนได้สํารวจและทําให้สมบูรณ์แบบโดยผู้คนที่ได้สํารวจและฝึกฝนมาหลายชั่วอายุ
ความลึกลับของร่างกายมนุษย์มันจะเรียบง่ายเช่นนั้นได้อย่างไร?
แต่อย่างไรก็ตามแดนลับทั้งห้านั้นได้บรรลุถึงสภาวะที่สมบูรณ์แล้ว ภายใต้การสํารวจโดยผู้ฝึกยุทธ์รุ่นหลัง
ดังนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้มาทีหลังจะเปิดเส้นทางอื่น
ยิ่งไปกว่านั้นการเดินตามแนวทางทางแดนลับทั้งห้านี้ก็จะไม่พลาดอะไรเลย
ดังนั้นการฝึกฝนแดนลับทั้งห้าจึงสืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่นและได้กลายเป็นตัวเลือกทั่วไปของผู้ฝึกยุทธ์ทั้งหมดในพิภพ”
“มันเป็นเช่นนี้เองสินะ”
จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญพยักหน้าอย่างเข้าใจในเวลานั้นนางก็เริ่มฝึกฝนและเชื่อมั่นในทุกสิ่งที่ฉินมู่พูดเกี่ยวกับการฝึกวิชา
แต่ทว่าหลังจากที่นางพยักหน้าฉินมู่ก็มองเข้าไปในดวงตาของนางอีกครั้ง และพูดอย่างจริงจังว่า
“แม้ว่าแดนลับทั้งห้าเกือบจะสมบูรณ์แบบแล้วแต่ก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบจริงๆอย่างไรก็ตามข้อดีของมันก็ช่วยชดเชยข้อบกพร่องทั้งหมด
ในอนาคต เมื่อเจ้าทําตามกฎและไปจนสุดทางบนเส้นทางสายนี้ หากเจ้าพบว่าเส้นทางข้างหน้าถูกปิดกั้นและไม่สามารถก้าวเดินต่อไปบนเส้นทางสายนี้ได้อีกต่อไปสิ่งที่เจ้าต้องท่า ก็คือการทําลายการกักขัง และออกจากโลกเดิมของเจ้า!”