2วันต่อมา กวนโจว!
ในตรอกมืดหลินเฉิง ยืนพิงกำแพงและกำลังสูบบุหรี่ และต้องมองคนที่อยู่ด้านหน้า
หยูซาน ถือมีดตรงที่ หลินเฉิง มอบให้กับเธอและกำลังตัดหัวซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าอย่างโหดเหี้ยม เมื่อมองเห็นเลือดสีดำที่พุ่งออกมาจากคอที่ถูกตัดขาดหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคลื่นไส้ เธอรีบวิ่งไปข้างกำแพงและอาเจียนออกมา
หลินเฉิง ส่ายหัวและทิ้งก้นบุหรี่จากนั้นพูดกับ หยูซาน ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า
“นี่เป็นวันที่2 แล้วเธอยังไม่ชินอีกหรอ?ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปผมจะไล่เธอไปซะ!”
“ไม่นะ!”
เมื่อได้ยินคำพูดที่เย็นชาของหลินเฉิง หยูซาน พยายามเช็ดปากของตัวเองอย่างรวดเร็วและพูดว่า
“ฉันจะปรับตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้พี่อย่าไล่ฉันไปนะ!”
“เฮ้อ..”
หลินเฉิงถอนหายใจเบาๆและอดไม่ได้ที่จะอธิบายให้หญิงสาวฟังว่า
“ถ้าเธอต้องการที่จะมีชีวิตรอดอยู่ในยุคอวสานโลกนี้เธอจะต้องเรียนรู้ของแบบนี้คนที่มีจิตใจดีนั้นไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ เธอต้องตัดความเห็นอกเห็นใจและความลังเลที่จะฆ่าออกไป ผมเชื่อและวางใจเธอจึงต้องฝึกให้เธอเป็นคนแบบนี้”
หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเฉิง หยูซาน ก้มหัวลงด้วยความอับอายเธอคิดอยู่สักครู่และเงยหน้าขึ้นอีกครั้งจากนั้นพูดอย่างมั่นใจว่า
“ฉันเข้าใจแล้วฉันจะไม่เป็นภาระให้กับพี่เด็ดขาด!”
หลังจากนั้นหญิงสาวจับมีดตรงในมือและเดินไปที่ซอมบี้ที่อยู่ระยะไกลออกไปอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าเธอจะคิดได้จริงๆหยูซาน เริ่มจัดการกับซอมบี้อีกครั้งภายใต้การคุ้มครองต่างๆของ หลินเฉิง เพียงพผ่านไปเกือบ 30 นาทีหญิงสาวสามารถจัดการกับซอมบี้มากกว่า 1 โหลในซอยนี้
หลินเฉิง พยักหน้าเมื่อเห็นว่าหยูซานพยายามอย่างเต็มที่ เขารู้สึกพึงพอใจและพูดจาให้กำลังใจหญิงสาว หลังจากนั้นเขาก็เห็นโคล่าที่ถูก สั่งให้ออกไปหาเสบียงกลับมาแล้ว
“นายหาเจอแล้วอย่างนั้นหรอ?”
เมื่อเห็นโคล่าเดินกลับมาและพยายามทำท่าทีโดยการชูอุ้งเท้าของมันขึ้นหลินเฉิง ยิ้มและลูบหัวโคล่าก่อนที่จะถามขึ้น
เมื่อได้ยินคำถามของชายหนุ่มโคล่า พยักหน้าอย่างรวดเร็วและโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้ หลินเฉิง ติดตามมันไป
เมื่อเห็นแบบนี้หลินเฉิง หันไปหา หยูซาน และพูดว่า
“โคล่าพบเป้าหมายแล้วเอาล่ะภารกิจแรกของเธอกำลังจะเริ่มต้นขึ้น!”
…..
หลินเฉิง นั่งอยู่ในร้านสตาร์บัคตรงข้ามกับสถานีตำรวจ เขาถือถ้วยกาแฟและรอคอย หลินเฉิง กลับมาจากภารกิจสำรวจครั้งแรกของเธอ
เขายังคงเป็นห่วงว่าหยูซานจะทำอะไรผิดพลาดดังนั้นเขาจึงส่งโคล่าคอยสอดแนมช่วยเหลือหากสถานการณ์ผิดปกติเขาสามารถเข้าไปช่วยเหลือได้ตลอดเวลา.novel-lucky.
สำหรับเหตุผลที่เขามายังสถานีตำรวจหลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น เพราะไฟฉายที่เขาได้จากสถานีตำรวจเทียนหมิงทั้ง 2 อันของเขาถูกทำลายโดยหญิงสาวที่อยู่ใต้ดิน แม้ว่าเขาไม่คิดที่จะเข้าไปในหลุมอีกต่อไปแต่เงาของหญิงสาวยังคงตราตรึงอยู่ในจิตใจของเขาทำให้เขารู้สึกไม่ดีหากไม่มีไฟฉายติดตัวเอาไว้
อีกทั้งไฟฉายยังเป็นอุปกรณ์ที่ขาดไม่ได้ในยุคภัยพิบัตินี้ไฟฉายทั่วไปคุณภาพของมันไม่สามารถเปรียบเทียบกับไฟฉายของตำรวจได้ อีกทั้งในสถานีตำรวจยังมีปืนและกระสุนจำนวนมาก แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาแต่ยังคงมีประโยชน์กับผู้หญิงอย่าง หยูซาน
ในความเป็นจริงเหตุผลพื้นฐานที่สุดที่ หลินเฉิง มาที่นี่เพราะเขาต้องการให้หยูซานปรับตัวเข้ากับวันอวสานโลกให้เร็วที่สุด อย่างไรก็ตามทุกวันนี้ไม่เหมือนอดีตอีกต่อไป เธอจะต้องเผชิญกับความโหดร้ายของวันสิ้นโลกด้วยตัวเอง ผู้หญิงที่เรียบง่ายและใจดีพร้อมช่วยเหลือคนอื่นเหมือนชาวบ้านฟีนิกซ์ จะไม่มีอีกต่อไป!
หลังจากผ่านไปไม่นานหยูซาน ที่มีสภาพเหงื่อท่วมตัวก็ปรากฏอยู่ข้างกาย หลินเฉิง หลินเฉิง ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแลพูดอย่างเฉยชาว่า
“59 นาที ล้มเหลว!”
หยูซาน เช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของเธอและถามอย่างรวดเร็วว่า
“ทำไมล่ะ?”
“ทำไมงั้นหรอ?”
หลินเฉิง จ้องมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้นว่า
“ที่นี่อยู่ห่างจากสถานีตำรวจเพียง100 เมตร ถ้าเธอต้องการปีนขึ้นไปสำรวจ และลงบันไดมาชั้นล่างเธอควรใช้เวลาน้อยกว่า 30 นาที แต่นี่เธอใช้เวลาเกือบ 1 ชั่วโมง! การทำงานช้าเป็นสาเหตุให้เกิดกรณีฉุกเฉินได้เธอไม่คิดว่ามันจะอันตรายเกินไปงั้นหรอ!”
เมื่อได้ยินถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของหลินเฉิง หยูซาน รู้สึกละอายและพูดเสียงเบาๆว่า
“ฉัน…ฉันไม่ได้ปีนขึ้นไป..”
“อะไรนะ?”
เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดว่าเธอไม่ได้ปีนขึ้นไปด้านบนเขารู้สึกอยากจะร้องไห้โชคดีว่านี่คือภารกิจแรกของเธอจึงทำให้เธอกลับมาแบบมีชีวิตได้ หลินเฉิง โบกมือและไม่อยากพูดอะไร
“OK…ถ้าอย่างนั้นเธอซ่อนตัวอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 1 ชั่วโมงเลยอย่างนั้นหรอ?”
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น…”
เมื่อเห็นใบหน้าที่ผิดหวังของหลินเฉิง หยูซาน เริ่มอธิบายว่า
“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ปีนขึ้นไปชั้นบนแต่ฉันก็เห็นสิ่งต่างๆมากมาย!”
“เห็นอย่างนั้นหรอ?”
หลินเฉิง ที่อยู่ในอารมณ์สิ้นหวัง รู้สึกให้ความสนใจเล็กน้อย
“แล้วเธอเห็นอะไร?”
หลังจากเห็นใบหน้าของหลินเฉิง ดีขึ้นเล็กน้อย หยูซาน พูดอย่างลังเลว่า
“ผู้หญิง…มีผู้หญิงหลายคน!พวกเธอทั้งหมดถูกขังอยู่ที่ห้องชั้น 1 และดูเหมือนจะหิวมาก!”
“โอ้…แล้วยังไงอีก?”
เมื่อได้ยินข้อมูลนี้หลินเฉิง พยักหน้าเบาๆและถามขึ้นต่อ
“และ…และ…ใช่แล้วมีผู้ชายอีก 2-3 คนกำลังดื่มอยู่ในห้องอื่น พวกเขาทุกคนมีปืนพกอยู่ที่เอว!”
“ผู้ชาย?มีปืน?เธอเห็นว่าเขาแสดงพลังอื่นๆนอกจากปืนไหม?”
ในที่สุดหลินเฉิง ก็ได้ข่าวที่เป็นประโยชน์เขารีบเร่งถามขึ้นทันที
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ให้ความสนใจในเรื่องนี้ หยูซาน ส่ายหัวและพูดว่า
“ไม่..พวกเขาแค่กำลังดื่มและพูดคุยกันพวกเขาไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย..”
“อืม…”
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนนี้ทำได้ดีหลินเฉิง ก็พยักหน้าจากนั้นใบหน้าของเขาแสดงออกอย่างจริงจังและพูดว่า
“เอาล่ะถ้าอย่างนั้นผมจะพาเธอไปสู่ภารกิจที่แท้จริง…”
เมื่อเห็นหลินเฉิง จ้องมองตัวเองด้วยใบหน้าจริงจัง หยูซาน รู้สึกตกตะลึงอีกครั้ง
“ภารกิจ?ภารกิจของฉันไม่ใช่ว่าไปสำรวจศัตรูอย่างนั้นหรอ?แม้ว่าฉันจะทำไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่มันก็ประสบความสำเร็จแล้ว…”
“ไม่ใช่!”
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจ้องมองตัวเองหลินเฉิง ส่ายนิ้วเบาๆและพูดอย่างเฉยชาว่า
“เธอต้องทำเรื่องนี้ต่อและเธอไม่มีสิทธิ์เลือก…”
หลังจากพูดถึงเรื่องนี้การแสดงออกของหลินเฉิง ก็เปลี่ยนแปลงกลายเป็นเคร่งขรึมและเย็นชา