“อรุณสวัสดิ์ค่ะ มาสเตอร์……”
ขณะที่ยังคงเมาขี้ตาอยู่ วู่หยานก็ได้ยินเสียง จึงลืมขึ้นมาเล็กน้อย และสิ่งที่เขามาในม่านตาเขาก็คือ หน้าอกขาวนวลเนียนลูกเท่าแตงโมที่กำลังแกว่งไปมา ซึ่งมัน….อยู่ห่างจากใบหน้าเขาแค่สิบเซนติเมตรเท่านั้น!
“อ่า นี่เป็นความฝันสินะ? ถ้าใช่ งั้นก็ขออย่าให้ตื่นขึ้นอีกเลย…….”
ลืมตาเล็กน้อย มองสวรรค์ตรงหน้า ความคิดแรกที่แว๊บเข้ามาในสมองเขา เมื่อเห็นหน้าอกคือ ตนเองกำลังฝันอยู่……
ปัจจุบัน อิคารอสกำลังนอน(ทับ)บนตัววู่หยาน และมองมาสเตอร์ตนด้วยสายตาสงสัย เธอรู้สึกได้ว่ามาสเตอร์ตื่นแล้ว ดังนั้นเธอจึงพูดอรุณสวัสดิ์ไป แต่ไม่รู้ทำไมมาสเตอร์ถึงทำสีหน้าแปลกๆ
หรือจะเป็นเพราะ….เธอพูดเสียงเบาไป?
อิคารอสเอียงหัวเล็กน้อยด้วยความสับสน แล้วมองวู่หยานอีกครั้ง จึงมั่นใจว่าเขาตื่นแล้วแน่ๆ ดังนั้นเธอเลยตัดสินใจพูดอีกครั้ง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ! มาสเตอร์….”
จริงๆหลังจากพูดพึมดำไปเขาก็ตื่นเต็มตาแล้ว แต่ว่าเมื่อเห็นภูเขาสีขาวบริสุทธิ์ตรงหน้า หัวสมองเขาก็ว่างเปล่าทันที
จนกระทั่ง อิคารอสส่งเสียงเรียกอีกครั้ง ไม่เพียงแต่ทำให้วู่หยานได้สติกลับมา แต่ยังทำให้เขารู้ว่าอิคารอสได้แอบเข้ามาในห้องตนอีกแล้ว และเจ้าของก้อนกลมๆขาวๆตรงหน้าก็ต้องเป็นของเธอแน่!
“อึก..” เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ภายในห้องที่เงียบสนิท แม้ว่าเสียงมันจะเบาแค่ไหนมันก็ยังได้ยินอยู่ดี ทำให้อิคารอสมองด้วยแววตาสงสัย วู่หยานหัวเราะแห้งๆ
ข่มหมาป่าในใจไม่ให้มันกระโจนออกมาอย่างยากลำบาก วู่หยานผลักอิคารอสออกไป ขณะที่หายใจแรง เขาก็หันมาพูดกับเธอด้วยสีหน้าอึดอัด “อิคารอสครั้งหน้าได้โปรดอย่าปลุกฉันด้วยวิธีแบบนี้ได้มั้ย? ไม่งั้น…ฉันกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวเอา….”
“ทนไม่ไหว?” อิคารอสเอียงหน้าแล้วมองเข้าไปในตาวู่หยานด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ทว่าเขาสามารถเห็นได้จากในดวงตาคู่สวยนั้นว่า เธออยากถามว่าทนไม่ได้นี่มันทนไม่ได้อะไร นี่ทำให้วู่หยานสะอึกพูดไม่ออกเลย
“อะแฮ่ม ใช่แล้ว ฮินางิคุกับมิโคโตะล่ะ?” ไม่มีทางเลือกเขาทำได้แค่เปลี่ยนหัวข้อ ปากก็เอ่ยถามไปด้วยน้ำเสียงปลงๆ ขณะเดียวกันก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตรงจุดๆหนึ่งที่มันไม่รักดี ดันมาชูยังกับจะค่ำฟ้าอะไรตอนนี้
“พวกเธอ….”
“พวกเรายังอยู่ดี! ไม่ต้องห่วง!”
เสียงที่ไม่ใช่ของทั้งวู่หยานและอิคารอสได้ดังขึ้นมาขัด นี่ทำให้วู่หยานที่กำลังฝืนยิ้มอยู่แข็งค้างไปทันที
วู่หยานค่อยๆหันหลังกลับไปมองช้าๆดุจหุ่นยนต์ที่ใกล้พัง สิ่งที่เขาเห็นคือ ณ ตรงประตู สองสาวที่ด้านหลังมีแผพ่ออร่าสีดำออกมา ฮินางิคุที่กำลังยืนยิ้มแฉ่ง และมิโคโตะที่ยืนก้มหน้าโดยมีผมร่วงลงมาปิดใบหน้า
“งะ….ไง อรุณสวัสดิ์นะ ฮินางิคุ มิโคโตะ…..” วู่หยานยกมือทักทายพวกเธอด้วยรอยยิ้ม มันจะดูปกติมากถ้าไม่นับเหงื่อที่กำลังไหลอยู่เต็มหน้าเขาอ่ะนะ
แต่น่าน่าเสียดายที่ในเวลานี้ ท่านประธาน กับ พี่สาวเรลกัน ไม่มีอารมณ์ที่จะมาพูดตอบวู่หยาน ณ ตอนนี้ นัยน์ตาอันงดงามสองคู่กำลังจดจ้องมาบนตัววู่หยาน โดยเมินอิคารอสที่อยู่ข้างตัวเขาไปอย่างสิ้นเชิง
“ฉันก็คิดนะว่าทำไมพอตื่นมาทุกเช้า ถึงไม่เคยเห็นอิคารอสเลยสักครั้ง ที่แท้….ก็มานอนอยู่ที่นี่นี่เอง…..”
“มะ..ไม่นะ ช้าก่อน ได้โปรด ฉะ…ฉันอธิบายได้นะ…..” เหงื่อนเย็นเชียบได้ไหลลงมาเยอะจนถึงขนาดทำให้ผ้าห่มเปียก เขายิ้มออกมาด้วยสีหน้าบิดๆเบี้ยวๆมองไปที่สองสาวตรงประตูห้อง
ทว่าพอได้ยินคำพูดวู่หยาน ฮินางิคุกับมิโคโตะก็พร้อมใจกันเงียบลงไป นี่ยิ่งทำให้วู่หยานใจสั่นกว่าเดิม อย่างน้อยๆถ้าพวกเธอทุบตีเขา มันยังเรียกได้ว่าปกติ แต่เล่นเงียบไปแบบนี้นี่….มันทำให้เขากลัวขึ้นมาจริงๆแล้ว…..
“ฮินางิคุ มิโคโตะ….”
“หยาน นายมันไอ้บ้า บ้าที่สุดเลย!!”
สองสาวตะโกนออกมาพร้อมกัน จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป โดยเหลือทิ้งไว้เพียงแค่หยาดน้ำตาบนพื้น…..
ชิบ….ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ได้วะ…..
วู่หยานมองตรงจุดที่พวกเธอยืนอยู่เมื่อกี้ด้วยสายตาเหม่อลอยและหัวใจที่หนักอึ้ง แค่ดูจากสีหน้าและน้ำเสียงพวกเธอ เขาก็รุ้แล้วว่าครั้งนี้ทั้งสองคนเสียใจจริงๆ
มันก็ไม่แปลกอะไร การที่คนที่เราชอบไปอยู่ผู้หญิงคนอื่น แถมยังอยู่ในห้องสองต่อสองกันทั้งคืนด้วย ถ้าไม่เข้าใจผิดสิถึงจะเรียกว่าแปลก
“มาสเตอร์ นี่เป็นความผิดของอิคารอส?”
อิคารอสเฝ้ามองทุกอย่างมาตั้งแต่ต้นจากด้านข้าง ตอนนี้เธอกำลังลุกลี้ลุกลนด้วยสีหน้าเศร้าใจ นี่เป็นครั้งแรกที่วู่หยานเห็นเธอแสดงอารมณ์บนใบหน้า
สูดลมหายใจ้เข้าลึกๆสองครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นมาวางบนหัวอิคารอส แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อิคารอส นี่มันไม่ใช้ความผิดของเธอ ดังนั้น อย่าโทษตัวไปเลย นะ!”
“ค่ะ มาสเตอร์…..” ปากพูดไปแบบนั้น แต่สีหน้าเธอยังคงไม่เปลี่ยน มองแค่แว๊บเดียว เขาก็รู้แล้วว่าเธอยังคิดโทษตัวเองอยู่
วู่หยานถอนหายใจ มองอิคารอส แล้วนึกสีหน้าของฮินางิคุกับมิโคโตะ และคราบน้ำตรงพื้น ทันใดนั้นวู่หยานก็รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจมาก
หลังจากนี้ พวกเธอจะยังสนใจเราอยู่มั้ยนะ?…….
ยิ่งคิดถึงความเป็นไปได้นี้เท่าไหร่วู่หยานก็ยิ่งหวาดกลัว
ควรพูดว่า ที่วู่หยานคิดเป็นตุเป็นตะขนาดนี้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพวกเธอแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมา โดยในตอนนี้ในหัวเขาไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้ที่แค่อธิบายให้พวกเธอทุกอย่างก็จบแล้ว
ดังนั้นด้วยเหตุนี้ มันจึงนำพาให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น…..
วู่หยานนั่งนิ่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ถึงแม้ตัวจะอยู่นี่ แต่ใจเขาตอนนี้มันวิ่งตามฮินางคุกับมิโคโตะไปแล้ว เขาอยากไปดูมากว่าตอนนี้พวกเธอเป็นยังไงกันบ้าง
แต่ถ้าไป เขาก็กลัวว่าจะไปทำให้พวกเธอเสียใจหนักกว่าเดิม
กำปั่นที่กำแน่นในตอนนี้ก็ได้คลายตัวลง ก่อนจะกำใหม่อีกครั้ง มองดูสีหน้าหดหู่ของอิคารอส ณ ตอนนี้ในใจเขาก็ได้ตัดสินใจทำบางอย่างที่เรียกได้ว่าโครตบ้าขึ้นมา!
“อิคารอส!”
“ค่ะ มาสเตอร์…..” อิคารอสหันไปมองวู่หยานที่ทำสีหน้าหนักแน่นมาก ราวกับว่าได้ตัดสินใจที่จะทำเรื่องคอขาดบาดตาย นี่ทำให้อิคารอสตั้งตัวไม่ทัน
“อิคารอส อย่าโทษตัวเองไปเลย ฉันจะแก้ปัญหานี่เอง เธอเต็มใจที่จะช่วยฉันมั้ย?”
มองดูรอยยิ้มอันแสนมั่นใจของวู่หยาน สีหน้าอิคารอสก็ค่อยๆกลับมาเป็นเหมือนเดิม ก่อนจะพูดตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ค่ะ! มาสเตอร์!”
………………………….
ยืนอยู่หน้าห้องฮินางิคุกับมิโคโตะ วู่หยานยกมือเคาะไปที่ประตูเบาๆ
“ฮินางิคุ มิโคโตะ นี่ฉันเอง ช่วยเปิดประตูหน่อย!”
ผ่านไปครู่หนึ่งก็ยังคงไม่มีเสียงตอบรับ เวลาผ่านไป ก็มีเสียงพูดเบาๆปนสะอื้นเล็กน้อยตอบกลับมา “นายกลับไปซะ! ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”
วู่หยานทำหน้ากะไว้แล้ว ก่อนจะเอื้อมไปที่ลูดบิดแล้วใช้พลังพิเศษ เปิดประกายไฟฟ้าขึ้น เขาก็ปลดล็อคได้ จากนั้นก็ผลักประตูเดินเข้าไป
ณ ตอนนี้ สองสาวกำลังนอนแผ่บนเตียงเรียงกัน และกำลังมองมาที่เขาด้วยดวงตาแดงรื่อซึ่งเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา
หลังจากในใจพูดตบมุขไปว่า ‘เหอะๆ เล่นวิ่งกลับมานอนร้องไห้ในห้องเดียวกันเลยแฮะ’ วู่หยานก็เดินเข้าไปด้วยท่าทางชิวๆ
เมื่อสองสาวเห็นแบบนี้ ก็ตะโกนด้วยน้ำเสียงโกรธๆว่า “ออกไป!”
วู่หยานยิ้มแฉ่งตอบ รอยยิ้มนี่ทำให้พวกเธอเกิดรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้น
“นะ…นายคิดจะ…จะทำอะไร..?”
เริ่มรู้สึกไม่เข้าท่า สองสาวหดตัวกลับเข้าไปในผ้าห่ม แล้วอ้าปากถามอย่างตะกุกตะกัก โดยลืมความโกรธที่มีเมื่อกี้ไปสนิท
วู่หยานไม่ตอบ เขาหยิบถุงผ้าเล็กๆขึ้นมา แล้วสาดผงที่อยู่ข้างในใส่หน้าพวกเธอ
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย!” ฮินางิคุกับมิโคโตะยกมือจับหน้าแล้วตะโกนใส่วู่หยานด้วยความโกรธ ทว่าทันใดนั้น อยู่ๆพวกเธอก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรง นอนฟุบไปกับเตียงนอน
“นี่มันหมายความว่ายังไง? นายทำอะไรลงไป? นายคิดจะทำอะไรกันแน่?” ฮินางิคุเอ่ยถามออกมาถี่รัว แต่ที่ตอบกลับเธอมามีเพียงแค่เสียงฝีเท้า
ตอนนี่ ฮินางิคุกับมิโคโตะรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆแล้ว ด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง แม้แต่พลังพิศาและชิโระซากุระก็เรียกใช้ไม่ได้ บวกกับท่าทางแปลกๆของวู่หยานทำให้พวกเธอรู้สึกหวาดกลัว
ฟังเสียงฝีเท้า สองสาวก็รู้ว่าวู่หยานได้ใกล้เข้ามาแล้ว ขณะเดียวในใจก็กรีดร้องออกมา
ไม่นะ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!
ทว่าน่าเสียดาย ที่สิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้ไป มันอยู่เหนือความคาดหมายของพวกเธอทั้งหมด…..
อุ้มมิโคโตะขึ้นภายใต้สายตาหวาดระแวงของสองสาว เขาค่อยๆบรรจงวางตัวเธอลงข้างๆฮินางิคุ แล้วมองหน้าทั้งสองคน เขาถอนหายใจพรืดก่อนจะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฮินางิคุ มิโคโตะ มาเป็นผู้หญิงของฉันนะ!”