บทที่ 111 หัวใจน้อยๆดวงนี้เป็นของพี่สาวเรลกันล่ะ!
ทั้งเสียงคราง เสียงหอบหายใจ เสียงร่างกายปะทะกัน และเสียงของเหลวที่หยด
ลงได้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด
ไม่นานหลังจากนั้น ร่างกายอันบอบบางของฮินางิคุก็ได้ปกคลุมไปด้วยเหงื่อ
บางส่วนได้หยดลงเตียง และบางส่วนก็ยังคงอยู่บนตัวเธอ พวกมันทำให้ฮินางิคุดูมี
เสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิมหลายส่วน
ผมสีชมพูของเธอได้กระจัดกระจายกินพื้นที่บนเตียงไปถึงหนึ่งในสาม พวกมันต่าง
ก็ขยับตามการเคลื่อนไหวของวู่หยานที่กระทำบนร่างเธอ ฮินางิคุพยายามเอามือ
ปิดหน้าอกด้วยความเขินอายขณะที่ตายังคงปิดอยู่ ทุกครั้งที่วู่หยานกระแทกเข้า
มาเธอก็จะส่งเสียงคราง
จนถึงขณะหนึ่ง กลิ่นตัวที่ลอยออกมาจากฮินางิคุ บวกกับเสียงครางอันแสนหวาน
ราวกับเสียงของนกน้อยได้ผสมผสานกันเป็นบทเพลงอันน่าอัศจรรย์ ทั้งหมดนี่จะ
เป็นของเขาเพียงคนเดียว และจะเป็นแบบนี้ต่อไปในอนาคต…….
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ในเวลานี้ ฮินางิคุ ดูงดงามที่สุด!
มันงดงามจนวู่หยานเกือบจะหลั่งน้ำแรกออกไป! เอ่อ ไม่สิ……น้ำแรกตูเสียไป
ให้กับมือซ้ายตั้งนานแล้วนี่หว่า……
มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ครั้งแรกจะเสร็จเร็ว วู่หยานก็ไม่เป็นข้อยกเว้น ดังนั้น เขาถึง
พยายามคงสติไว้ไม่ให้ตัวเองจมไปกับความรู้ดีๆพวกนี้ และพยายามเปลี่ยนท่าไป
เรื่อยๆเพื่อยื้อให้อยู่นานที่สุด
เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ เกิดเขาเสร็จขึ้นมา แล้วจะทำยังไงกับมิโคโตะที่นอนอยู่
ข้างๆล่ะ?
ทว่าวู่หยานไม่รู้ว่า ตอนนี้มิโคโตะได้สูญเสียความสามารถในการคิดวิเคราะห์ไปจน
หมดแล้ว……
เหม่อมองดูฮินางิคุที่ครางออกมาไม่หยุด ในตอนนี้หัวมิโคโตะก็ได้ว่างเปล่าอย่าง
สมบูรณ์ เธอจะไปเคยมีประสบการณ์อย่างว่าได้ยังไงล่ะใช่มั้ย? มองกลับไปในอดีต
แม้แต่ตรงนั้นของผู้ชายเธอยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ
สามารถพูดได้เลยว่าชีวิตที่ผ่านมาของคือ สีขาวบริสุทธิ์ ทว่าเอาจริงๆมันก็มีจุด
ด้างพร้อยอยู่อย่างหนึ่งอ่ะนะ มันก็คือคือรุ่นน้องที่เป็นรูมเมทของเธอไงล่ะ……
แต่ตอนนี้ ตรงหน้าเธอกลับมีหนังสดที่แสดงวิธีทำลูกให้ดู แล้วแบบนี้จะให้เธอ
ตอบสนองยังไงได้ล่ะ?
ทว่าถึงแม้หัวเธอจะว่างเปล่าไร้การตอบสนอง แต่มันก็ไม่ได้หมายว่าร่างกายเธอ
จะเป็นไปด้วย ได้ยินเสียงร้องอันมีเสน่ห์ของฮินางิคุ ตอนนี้มิโคโตะรู้สึกได้เลยว่า
ร่ายกายตัวเองมันแปลกไป เธอสัมผัสได้ว่าร่ายกายตัวเองกำลังเรียกร้องหาอะไร
บางอย่าง นี่ทำให้ผิวของเธอเปลี่ยนกลายเป็นสีชมพูสดใส
ฮินางิคุได้หลงลืมไปแล้วว่าที่นี่ยังมีมิโคโตะอยู่ด้วย ภายใต้การโจมตีอันรุนแรง
ของวู่หยาน ทำให้สติของเธอปลิวหายไป ตอนนี้เธอดูราวกับเป็นเทียนท่ามกลาง
พายุโหมกระหน่ำที่สามารถดับได้ตลอดเวลา และ….เวลาที่ว่ามันก็ได้มาถึงแล้ว
……
จู่ๆฮินางิคุก็ลืมตาขึ้น ด้วยร่ายกายที่หดเกร็ง เธอพยายามผลักตัววู่หยานออกไป
ขณะที่ปากกูรางไปด้วยพูดไปด้วย “..อ้าส์! ดะ..เดียวก่อน….อือ..ยะ.หยุดเร็ว…..
หยุด…..”
เห็นท่าทางของฮินางิคุบวกกับผิวที่แดงเปร่งปรั่งของเธอ เขาคงจะโง่มากถ้ายังไม่รู้
ว่าเธอเป็นอะไร ดังนั้น ไม่เพียงแค่เขาไม่หยุดแต่ยังเร่งสปีดขึ้นด้วย!
“ไม่เอานะ…..ไม่เอา…ช้าลง…นะ..หน่อย..มะ..มันมีอะไรจะออกมะ..มา…” ฮินางิคุ
หอบหายใจอย่างแรง เมื่อวู่หยานเร่งสปีดขึ้น ตัวเธอก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆมากขึ้น
ร่างกายเองก็เริ่มสั่นเทา จนกระทั่ง……
“ไม่นะ….หยุดเดียวนี้…อืมมม..อ้าสสสส์!!!” ร่างกายเธอเกร็งขึ้นจนถึงขีดสุด ฮินางิ
คุเงยหน้าขึ้นแล้วครางเสียงยาวออกมา ในเวลาเดียวกันวู่หยานก็รู้สึกได้ว่าภายใน
ตัวฮินางิคุได้มีน้ำจำนวนมหาศาลทะลักออกมา……
วู่หยานกัดฟันทนไม่ให้ตัวเองเสร็จ เพราะเขายังมีอีก ‘ภารกิจ’ ที่ยังต้องทำอยู่!!
หลังจากผ่านจุดพีคที่สุดไป ร่างกายฮินางิคุก็อ่อนยวบ เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยด้วย
ใบหน้าที่แดงระรื่อ ปากก็หอบหายใจเสียงอ่อน…….
ตอนนี้เอง วู่หยานก็เหลือบตาไปมอง มิโคโตะที่หน้าแดงก่ำ จากนั้นเขาก็วางตัว
ท่านประธานที่ยังคงหอบอยู่บนอกเขา ลงบนเตียงอย่างเบามือ เมื่อทำเสร็จแล้ววู่
หยานก็หันไปทางมิโคโตะก่อนจะเอื้อมมือมารเข้าไป…….
‘ตู้ม!’ เมื่อวู่หยานวางมือลงบนแขนเธอ ข้างในหัวมิโคโตะก็ราวกับเกิดระเบิดลูก
ใหญ่ขึ้น เธอราวกับตระหนักได้ถึงบางอย่าง มิโคโตะมองวู่หยานด้วยแววตาตื่น
กลัว
“ฉันคนนี้ขอเตือนนาย อย่าคิดทำอะไรโง่ๆเด็ดขาดเลยนะ…..” มิโคโตะพูดด้วย
น้ำเสียงดุดัน แน่นอนว่าคือสิ่งที่เธอคิด แต่จากมุมมองของวู่หยาน ด้วยใบหน้าที่
แดงระรื่อบวกกับเสียงอ่อนๆนี่ เขาดูให้มันเป็นดุดันไม่ได้จริงๆ
วู่หยานฉีกยิ้มหัวเราะแฮะๆ โดยไม่สนใจคำเตือนของมิโคโตะ แล้วกระโจนตัวเข้า
หาเธอ มิโคโตะกรีดร้องออกมา คิดจะยกมือผลักตัวเขาออกไป แต่เธอก็ค้นพบ
อย่างรวดเร็วว่าตอนนี้ตัวเธอยังเป็นอัมพาตอยู่
มองดูสีหน้าหวาดกลัวของมิโคโตะกับแก้มสีขาวอมชมพู วู่หยานก็อดไม่ไหวจน
ต้องก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากเล็กๆนี่!
‘แกร็ก’ บางสิ่งบางอย่างในใจมิโคโตะได้แตกกระจายทำให้หัวเธอโล่ง จูบแรกของ
เธอ ได้เสียมันให้กับวู่หยานที่ใช้วิธีไร้ยางอายขโมยมันไปแล้ว ทำให้มิโคโตะที่
นอกจากพ่อของตัวเองก็ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนไม่รู้จะตอบสนองยังไง
และด้วยเหตุนี้ วู่หยานจึงได้โอกาสฉกลิ้นมารเข้าไปในปากเธอ แล้วเข้าไปพัน
เกี่ยวกับลิ้นน้อยๆของเธอได้อย่างไร้สิ่งกีดขวาง
ขณะที่เขาดื่มด่ำไปกับรสหวานๆที่ออกมาจากริมฝีปากเธอ เขาก็ไม่ลืมที่จะลิ้มรส
ส่วนอื่นๆในปากเธอด้วย ในตอนนี้ เขาได้พิชิตสมรภูมิแรกแล้ว!! เมื่อพิชิต
เป้าหมายแรกได้เขาก็หันไปหาเป้าหมายใหม่ วู่หยานเอื้อมมือขึ้นมาแล้วจับลงไปที่
หน้าอกเธอ!
ด้วยท่าทางเหมือนเดิม และที่ที่เดิม วู่หยานลูบไล้พวกมันทั้งคู่จากนั้นเขาก็บีบมัน
นวดมัน ที่มีขนาดแทบไม่ต่างจากของท่านประธาน แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังทำให้
เขาติดใจ!
“อืม..อืม…” มือเขาลื่นไถลลงไปด้านล่างราวกับจะประกาศเจตนาว่าทั้งหมดนี่
ตั้งแต่นี้ไปเป็นของตนเองแล้ว เสียงหอบหายใจของเธอ นี่ยิ่งทำให้วู่หยานกระหาย
อยากหนักกว่าเดิม!
บางทีอาจเป็นเพราะเธอได้ดูหนังสดมาเป็นเวลานานพอสมควร ดังนั้นเมื่อมือเขา
ลูบลงไปถึงตรงระหว่างขาของมิโคโตะมันถึงได้เปียกแฉะเรียบร้อยแล้ว แถมน้ำมัน
ยังไม่หยุดไหลด้วยสิ ราวกับกำลังรอให้ใครสักคนมาหยุดพวกมันอยู่
แต่นี่ก็เป็นเรื่องดี เขาจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเล้าโลมมัน สามารถเริ่มได้เลย ต้องรู้
ก่อนว่าแค่ท่านประธานคนเดียวมันยังไม่พอให้วู่หยานพอใจ(อิ่ม)ได้…….
ท้ายที่สุด กองทัพทหารก็ได้เข้ามาประชิดประตูเมือง เหล่าทหารต่างก็ชูหอก
ขึ้นมา ก่อนจะพากันทะลวงประตูจนมันแตก แล้วตีทัพยาวเข้าไปทีเดียวจนถึงจุด
ศูนย์กลาง!!
“อึก! อ้าสสส์!!!!” เสียงร้องด้วยความเจ็บ ดังออกมาจากปากมิโคโตะพร้อมกับ
น้ำตาที่ไหลรินออกมาจากเบ้าตาเธอ
ด้วยวิธีเดียวกันกับคราวฮินางิคุ วู่หยานจูบน้ำตาบนหน้าเธอ พยายามปลอบโยน
เธอช่วยให้เธอเจ็บน้อยลง จุดนี้เป็นจุดที่ผู้หญิงทุกคนต้องผ่านมัน หลังจากได้
ประสบการณ์จากรอบฮินางิคุ วู่หยานจึงไม่ได้ลนลาน เขาทำได้แค่ให้มิโคโตะรู้ว่า
ตนเอง ยังอยู่ข้างๆเธอ
เมื่อความเจ็บผ่านพ้นไป ความรู้สึกดีๆก็ได้ไหลเข้ามาแทนที่ แทบจะเหมือนกับฮิ
นางิคุ มิโคโตะอดไม่ไหวจนต้องขยับตัวสื่อให้วู่หยานรู้ว่าร่างกายตนต้องการให้เขา
ปลอบ
วู่หยานยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มโยกตัว และสิ่งที่ตามมาก็คือเสียงเพลงซิมโฟนีอีก
เสียงที่ดีต่อหูและดีต่อใจของคนที่ได้ยิน ได้ดังขึ้นสะท้อนไปมาในห้องแห่งนี้………
…………………….
นอกห้อง ณ ห้องนั่งเล่น อิคารอสที่กำลังอุ้มลิลินน้อย เธอนั่งบนเก้าอี้โดยไม่พูด
อะไรสักคำฟังเสียงแต่ที่ดังออกมาจากข้างในห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ทว่ามี
เพียงแค่ตัวเธอที่รู้ว่าข้างในใจตัวเอง มันไม่ได้เงียบสงบเหมือนฉากหน้า……
แม้แต่อิคารอสก็ยังไม้เว้น เมื่อฟังเสียงที่ดังออกมา ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าร่างกาย
ตนเองอุ่นขึ้น และยังมีความรู้สึกคันแบบแปลกๆ ราวกับกำลังหวังถึงอะไร
บางอย่าง รออะไรบางอย่างยังไงยังงั้น……
บางทีคงมีแค่ลิลินที่ไม่เป็นอะไรเลย เธอยังอยู่ในสภาพ ‘เพอร์เฟค’ เหมือนเดิม
ลิลินยกนิ้วขึ้นมาดูด แล้วมองไปที่ประตูห้องด้วยสายตาสงสัย เสียงที่ดังออกมา
จากข้างในทำให้เธอเกิดอยากรู้อยากเห็นขึ้น ดังนั้นเธอจึงหันไปกระตุกเสื้ออิคา
รอส “พี่สาวอิคารอส พี่ฮินางิคุ พี่มิโคโตะแล้วก็พี่ชายวู่หยานกำลังทำอะไรอยู่
เหรอคะ? ทำไมพวกพี่สาวถึงได้ส่งเสียงแปลกๆออกมาล่ะคะ?”
อิคารอสเองก็สงสัยเหมือนกัน ว่าทำไมพอตนได้ยินเสียงนี้ร่างกายตนเองถึงได้ร้อน
ขึ้น
“ไม่รู้ค่ะ มาสเตอร์พูดแค่ว่าปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ตนเอง แล้วสั่งให้อิคารอ
สมาดูแลคุณไม่ให้วิ่งเล่นไปทั่วแค่นั้นค่ะ…..”
เหอะๆ ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมตอนแรกวู่หยานมันถึงขอให้อิคารอสช่วย ที่แท้ก็
เพื่อป้องกันไม่ให้ลิลินวิ่งเข้าไปขัดขวางความสนุกของตน ช่างเป็นไอ้บ้าที่เลวทราม
ได้โล่จริงๆ……
“…โอ้….” ด้วยสีหน้าที่เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ ลิลินพนักหน้าหงึกๆ ก่อนจะ
พูดด้วยท่าทางเชื่อฟังว่า “เข้าใจแล้วค่ะพี่สาวอิคารอส ลิลินจะเป็นเด็กดี จะไม่วิ่ง
เล่นไปทั่วค่ะ!”
“…อืม…”
ห้องนั่งเล่นได้ตกลงสู่ความเงียบอีกครั้ง มีเพียงแค่เสียงจากข้างในห้องนอนที่ดัง
ก้องในห้องที่เงียบกริบนี้……..