ตอนที่ 247 คราวนี้.. พ่อโดนลูกทําร้าย
หลี่ เซินยี่กล่าวว่าสร้อยข้อมือหยกที่หลินฟานส่งมาให้มีผลมหัศจรรย์ในการรักษาโรคและแนะนําให้หลิวถึงซานยอมรับมันไว้
แต่ หลิว ถึงซานได้พูดไปแล้วและของขวัญทั้งหมดจะถูกส่งคืนกลับไปในคืนนี้ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตามเขาจะไม่รับมันไว้..
ยิ่งไปกว่านั้นสร้อยข้อมือหยกที่หลินฟานส่งมาให้ภายใต้การรับรองของจางไป่ซีนั้นเป็นราคาของเฮเถียนเป่าหยู่ที่แทบจะสูงเสียดฟ้าโดยราคาเริ่มต้นที่ 100 ล้านและหลิวถิงซาก็ไม่อาจรับมันไว้ได้
เมื่อได้ยินว่าก๋าไลหยกนี้มีผลกับพลังปราณและเลือดของคุณปู่ของเธอหลิวปิงเอ๋อจึงกล่าวว่า “คุณปู่ ทําไมท่านไม่ยอมรับมัน”
ได..
ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าเนื่องจากเป็นประโยชน์สําหรับโรคที่ชายชราเป็นจึงเป็นที่ยอมรับ
หลิวถิงซานลังเลเล็กน้อยหากสร้อยข้อมือหยกนี้มีราคาแพงเขาจะไม่มีวันลังเลและจะไม่ยอมรับมันอย่างแน่นอน
แต่สร้อยข้อมือหยกชิ้นนี้มีประโยชน์สําหรับเขาและเขารู้สึกประทับใจจริงๆหลี่เซินยี่ยังบอกว่าถ้าเขารับสร้อยข้อมือหยกนี้และหากมันได้ผลจริงๆนี่ถึงจะดีที่สุดแต่..
“ไม่.. ฉันบอกว่าจะไม่รับของขวัญไม่ต้องพูดถึงว่าของขวัญชิ้นนี้ จะมีค่ามาก!”ในที่สุดหลิวถึงซานก็ตัดสินใจและพูดอย่างหนักแน่น
ถ้าเขารับของกํานัลนี้ เขาก็จะมั่นใจได้ ในโรคที่เขาเป็นอยู่ดังนั้นแม้ว่าเขาต้องการยอมรับมันจริงๆแต่ถึงจะอย่างไรเขาก็ทําได้แค่ปฏิเสธมันไปเท่านั้น
หลินฟานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า“น่าชื่นชมที่ชายชราปฏิเสธที่จะรับของขวัญแสดงความยินดีชิ้นนี้แต่ถ้าสิ่งนี้เป็นประโยชน์ต่อโรคของชายชรา ถ้าชายชราไม่สามารถนํามันไปใช้ได้มันก็จะกล่าวได้ เช่นกันว่า..มันไร้เปล่าประโยชน์ผมมีความคิดดีๆแล้วทําไมเราไม่ทําแบบนี้ล่ะผมจะให้ผู้เฒ่าหลิวยืมของชิ้นนี้และเมื่อผู้เฒ่าหลิวฟื้น ผู้เฒ่าก็ค่อยคืนมาให้ผม”
เฟิง รั่วหลานปรบมือและยิ้ม “เสี่ยวฟานช่างฉลาดเกินไปความคิดนี้ช่างยอดเยี่ยม!”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย อันที่จริงด้วยวิธีนี้หลิวถึงซานไม่จําเป็นต้องรับของกํานัลและกําไลหยกก็สามารถใช้ได้โดยเขาซึ่งเป็นทางออกที่สมบูรณ์แบบ..
หลินฟานให้สร้อยข้อมือหยกแก่หลิวถึงซานไม่มีอะไรผิดปกติ และคนนอกก็ไม่สามารถพูดอะไรได้
หลิว ปิงเอ๋อยิ้มและพูดว่า“คุณปู่แบบนี้ได้ไหม?”
เมื่อพูดอย่างนั้นหลิวปิงเอ๋อก็ลุกขึ้นเดินไปหาหลิวถิงซานคว้าสร้อยข้อมือหยกแล้วยื่นให้หลิวถิงซาน
หลิว ถิงซาน ชื่นชมยินดี ในหัวใจของเขา หลินฟานเป็นคนมีไหวพริบจริงๆและพูดด้วยรอยยิ้มว่า“ถ้าเป็นกรณีนี้ชายชราจะขอยืมสร้อยข้อมือหยกของคุณหลินชั่วคราวขอบคุณคุณหลิน”หลินฟานยิ้มและพูดว่า“ยินดีครับท่านผู้เฒ่าหลิว”
หลิวถึงซานพบสร้อยข้อมือหยกและสวมมันบนมือของเขาและสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แทรกซึมเข้ามาในหัวใจของเขาทันที เป็นการปลอบโยนที่อธิบายไม่ได้จริงๆ
หลิวถิงซานทั้งประหลาดใจและยินดีสิ่งนี้เป็นจริงอย่างที่หลี่เซินยี่กล่าวมันสามารถช่วยให้เขาฟื้นตัวร่างกายของเขาและรักษาการขาดพลังปราณและเลือดของเขาได้!
“คุณหลิน คุณช่วยชีวิตฉันไปในครั้งก่อนแล้ว และครั้งนี้คุณยังใช้ของขวัญชิ้นนี้เพื่อมอบสมบัติอันล้ำค่าให้ฉันฉันไม่รู้จะตอบแทนน้ำใจอันยิ่งใหญ่นี้อย่างไรถ้าคุณหลินมีปัญหาใดๆคุณหลินสามารถใช้ประโยชน์จากชายชราได้ในอนาคตไม่ว่าอะไรคุณหลินสามารถพูดได้เลย”หลิวถิงซานมีความสุข
คําพูดเหล่านี้เทียบเท่ากับการบอกทุกคนว่าหลินฟานเป็นผู้มีพระคุณของหลิวถิงซานหลังจากนี้เขาจะปกคลุมหลินฟานเอาไว้ และหากหลินฟานขอความช่วยเหลือจากเขาและเขาจะช่วยหลินฟานอย่างแน่นอน และด้วยตอนนี้ถ้าใครกล้าที่จะต่อต้านหลินฟาน เขาต้องชั่งน้ำหนักให้ดีๆก่อน
ในเวลานี้เจียจิ่วเจิ้นเพิ่งกลับมาและเมื่อเขาได้เห็นฉากนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะเหงื่อออกที่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น
หลินฟานปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้สูงของ หลิว ถิงซานแล้วหากหลินฟานต้องการจัดการกับเขาและขอให้หลิวถึงซานจัดการกับเขาแค่ค่าเดียวจากหลิวถิงซานก็สามารถทําให้เขาต้องพังพินาศได้ตลอดกาล!
ตอนนี้เขาหาได้แค่ภาวนาว่าหลินฟานจะไม่โจมตีใส่เขา
เจีย จิ่วเจิ้ม มอง หลินฟานอย่างประหม่า..
บังเอิญหลินฟานเห็นเจียจิ่วเจิ้นพอดี
แต่นั้น… เจียจิ่วเจิ้นกลับรีบก้มศีรษะไม่กล้ามองหลินฟานตรงๆ เหงื่อเย็นๆหยดลงมาหยดแล้ว หยกเล่า..
ชรา”
เมื่อได้ยิน หลินฟาน พูดว่า : “เอาล่ะท่านผู้เฒ่าหลิวหากถ้าจ่าเป็นจริงๆผมจะไปรบกวนชาย
หลิวถิงซานหัวเราะ : “ทหารอย่างเราทุกคนตรงไปตรงมาและฉันก็ชอบคุณหลินที่เป็นคนตรงไปตรงมาเช่นกันอย่าได้เกรงใจ! ทุกคนได้โปรดกินดื่มต่อไปชายชราขอตัวก่อน..”
หลิว ปิงเอ๋อ เหลือบมองหลินฟานอย่างไม่เต็มใจเธอยังคงต้องการไปทานอาหารเย็นกับพี่หลินของเธออยู่แต่เธอไม่สามารถละเลยคุณปู่ของเธอได้ดังนั้นเธอจึงไปช่วยหลิวถิงซานและออกจากงานเลี้ยงไป
หลังจากที่หลิวถิงซานออกไปงานเลี้ยงก็สิ้นสุดลงในไม่ช้า
งานเลี้ยงวันเกิดจบลงทุกคนก็บอกลาและแยกจากไป
หลินฟาน และเพิ่งรั่วหลานกําลังจะจากไปแต่เมื่อเจียจิ่วเจิ้นเข้ามา
“คุณหลิน ได้โปรดหยุดก่อน” เจีย จิ่วเจิ้นหยุดหลินฟาน
ทั้งสองหยุด และมองไปที่เจียจั่วเจิ้น
“เจีย จิ่วเจิ้นคุณต้องการทําอะไร?”เพิ่งรั่วหลานกล่าวอย่างเย็นชา
เจีย จั่วเจิ้น รีบพูด : “ฉันขอให้ คุณหลินที่ฉันอาจพูดอะไรไปและเรื่อง..ที่มีความเข้าใจผิดระหว่างคุณหลินกับฉันมาก่อนหน้าซึ่งนําไปสู่สิ่งที่ไม่ค่อยน่าพอใจแต่คุณหลินมั่นใจได้ว่าจะไม่มีสิ่งใดที่น่ามาซึ่งความไม่พอใจของคุณหลิน ..อีกต่อไปแล้ว”
หลังจากคิดเกี่ยวกับมันแล้วเขายังคงแสดงความคิดริเริ่มนี้ เพื่อแสดงความโปรดปรานต่อหลินฟานซึ่งเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุดไม่เช่นนั้นหลินฟานอาจจะแทงเขาที่ด้านหลังวันใดในวันหนึ่งได้ และอาจทําให้เขายากที่จะป้องกัน…
เพิ่ง รั่วหลาน พ่นลม:“ดวงอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตกหรือไร อะไรทําให้คุณเปลี่ยนไปคุณเจีย?”
เจียจิ่วเจิ้นหน้าแดงเหตุผลคืออะไรเพิ่งรั่วหลานถามอย่างรู้เท่าทันอยู่แล้วเพียงแต่พูดเพื่อล้อเลียนเขา เท่านั้น..
ใบหน้าของหลินฟานเย็นชาขึ้นเจียจั่วเจิ้นต้องเปลี่ยนทัศนคติของเขาเพราะหลิวถิงซาน แน่นอน ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเจีย จั่วเจิ้นในโลกการเมืองจะไม่สามารถรุกรานหลิวถึงซานได้
หลินฟานกล่าวว่า“คุณเจียเราทั้งคู่เคยไม่พอใจอะไรกันมาก่อนหรือเปล่า?”
เจียจิ่วเจิ้นเหงื่อออกและหลินฟานรู้เรื่องนี้ดีแต่เขาอดไม่ได้ที่จะตอบ:“ฉันขอให้หลิวจินชานสร้างความลําบากให้คุณหลิน แน่นอนว่าคนผู้นี้ก็ได้รับการทําความสะอาดโดยคุณเพิ่งไปแล้ว และยังมีอีกเรื่องหนึ่ง … คุณหลินไม่ต้องห่วงเรื่องนี้มันไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปแล้ว”อีกเรื่องที่เขาจะพูดก็คือการปิดสถานที่ก่อสร้างอีก”
หลินฟานพูดอย่างจงใจว่า“เกิดอะไรขึ้นนอกจากหลิวจินชานแล้ว คุณเจียยังดูแลอะไรผม
เจียจิ่วเจิ้นกล่าวว่า:“ใช่… สถานที่ก่อสร้างของคุณหลินถูกระงับ …”
หลินฟาน กล่าวว่า “คุณเป็นผู้อยู่เบื้องหลังจริงๆ!”
เจียจั่วเจิ้นรีบพูดว่า:“ฉันขอโทษคุณหลินได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยฉันเป็นแค่พ่อที่ห่วงลูกสาวจริงๆแล้วฉันเพียงแค่สับสน…”
หลินฟานพูดว่า:“คุณยังบอกว่าคุณจะเตรียมเซอร์ไพรส์ให้กับผมในวันพรุ่งนี้แล้วมันคือ
อะไร?”
เจียจั่วเจิ้นกล่าวว่า“นี่… คุณหลินไม่จําเป็นต้องถามเลยเพราะจะไม่มีอะไรอีกแล้ว”
หลินฟานกล่าวว่า“บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้”
เจีย จั่วเจิ้น ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟัน แล้วพูดมันออกไป:“เดิมที.. พรุ่งนี้บริษัทชิงเยว่ของคุณหลินจะถูกปิด …
สีหน้าของ หลินฟานเปลี่ยนไปหากเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นในวันพรุ่งนี้ใครๆก็นึกภาพออกว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร!
เพิ่ง รั่วหลาน โกรธแล้ว : “ใช่คุณเจียจั่วเจิ้นคุณมีพลังมากจริงๆ การปิดบริษัทของเสี่ยวฟานจะส่งผลต่อชื่อเสียงของหยงจิ๋ว กรุ๊ป อย่างแน่นอน และราคาหุ้นของหยงจิ๋วจะลดลงอย่างแน่นอน!”
เจีย จิ่วเจิ้น รีบพูด“แม้ว่าฉันจะยกเลิกแผนการนี้แล้วแต่ฉันยังต้องขอโทษคุณหลินและหวังว่าฉันจะได้รับการอภัยจากคุณหลิน”
หลินฟานกล่าวว่า:“ถ้าคําขอโทษของคุณมีประโยชน์คุณต้องการให้ตํารวจทำอะไรทุกคนควรชดใช้ในสิ่งที่ได้กระทําผิดพรุ่งนี้ เลขาจิน จะสอบสวนสถานที่ก่อสร้างริเริ่มหาผู้รับผิดชอบและฉันได้บันทึกการสนทนาของเราไว้แล้วในตอนนี้และถ้าคุณไม่ไปผมจะมารับคุณเอง”ใบหน้าของเจียจั่วเจิ้นซีดลงและเขาเริ่มสารภาพผิดแม้ว่าเขาจะไม่ตายในครั้งนี้แต่เขาก็จะสูญเสียผิวหน้าของเขาไป
หลินฟานและเฟิงรั่วหลานไม่สนใจเขา อีกต่อไปและเดินออกไปโดยเลี่ยงผ่านเขาหลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวหลินฟานก็หยุดและหันหัวกลับมา : “ผมไม่รู้ว่าเธอ.. บอกอะไรกับคุณไป.. เกี่ยวกับลูกสาวของคุณแต่ผมอยากจะบอกความจริงกับคุณว่าผมไม่ได้รังแกลูกสาวของคุณแต่เป็นลูกสาวของคุณที่รังแกเพื่อนร่วมชั้นของเธอเธอเพียงถูกสอนโดยผมและผมคือครูของเธอ”
หลังจากพูด หลินฟานและเพิ่งรั่วหลานก็จากไป
เจีย จิ่วเจิ้นตกตะลึงเล็กน้อย
คืนนี้เจีย จิ่วเจิ้นกลับบ้านมาถึงบ้าน..
เจียเสวี่ยหลิงเข้ามาทักทายเขา : “คุณพ่อช่วยหนูสอนบทเรียน หลินฟานได้ไหมเขารังแกหนู คุณพ่อต้องช่วยหนูนะ!”
เจียจิ่วเจิ้นมีอารมณ์มากและตบเจียเสวี่ยหลิงด้วยมือของเขา : “สอนเรื่องบ้าๆอะไรกันลูกกล้าดียังไงที่โกหกพ่อคราวนี้พ่อได้รับความสูญเสียอย่างหนักก็เพราะลูก!”
เจียเสวี่ยหลิงปิดหน้าที่แดงและบวมของเธอและตกตะลึงอย่างมาก…