ตอนที่ 498 : แหวนมิติ
เมื่อเห็นอ้าวอู่เหยียนกับอ้าวเสี่ยวหร่านกิน อู่โม่,เซียวเหยียนและคนอื่นๆก็รู้สึกหิวขึ้นมาตาม อาหารบนโต๊ะเหมือนจะดูน่าอร่อยขึ้นมาทันที
“ ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องกินด้วย ! ” อู่โม่ลังเลและเริ่มเข้าไปแย่งกินอาหารด้วย
เซียวเหยียน,อู่ซินซินและคนอื่นๆต่างก็เข้าไปแย่งด้วยเช่นกัน
ตอนนั้นทั้งโต๊ะมีแต่การแข่งขันที่ดุเดือด
อาหารที่กองเต็มโต๊ะหายไปในพริบตา
“ เอามาอีก ! ” เมื่อเห็นว่าอาหารบนโต๊ะหมดแล้ว เซียวเหยียนก็ลูบท้องของตัวเอง และรู้สึกว่าตัวเองสามารถกินได้ต่อ
เสี่ยวเอ้อที่อยู่นอกห้องรีบไปเอาอาหารมาเสิร์ฟทันที
อู่โม่เปิดปากพูดขึ้นมา “ นอกจากอาหารที่เพิ่งสั่งไปนี้ เตรียมเอามาอีกชุด ! ”
เซียวเหยียนมองไปที่อู่โม่ เขารีบก้มหน้าและพูดขึ้นมา “ ดี ! ”
พวกเขากินกันกว่า 1 ชม. อาหารถูกยกเข้ามาเสิร์ฟไม่ต่ำกว่า 10 ชุด
หลังจากที่กินอาหารชุดสุดท้ายไป อ้าวอู่เหยียนก็หยุดและยิ้มออกมาด้วยความพอใจ “ ข้าไม่ได้กินอิ่มแบบนี้มานานแล้ว ดีจริงๆ ! ”
อ้าวเสี่ยวหร่านพยักหน้าเห็นด้วย “ ตั้งแต่ที่กลับมายังสำนักคังเฉียงกับท่านพี่ในครั้งที่แล้ว ข้าก็ไม่เคยกินอิ่มแบบนี้มาก่อน ! ”
เซียวเหยียน,อู่โม่และคนอื่นๆมองหน้ากัน ก่อนจะมองไปที่ห้องที่เต็มไปด้วยจานอาหาร สุดท้ายพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะพากันหัวเราะออกมา
ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทุกคน
“ เด็กน้อย เจ้าก็เก่งจริงๆ ! ” อ้าวอู่เหยียนมองไปที่อ้าวเสี่ยวหร่านและชมออกมา “ตั้งแต่ที่ข้ามายังทวีปป่าแห่งนี้ข้าก็ไม่เคยเห็นใครที่แข่งกับข้าได้ขนาดนี้มาก่อน เจ้าเป็นคนแรก ใช่ ข้าชอบเจ้า ! ”
ในฐานะคนที่ชอบกินเหมือนกันนั้น อ้าวอู่เหยียนพอใจในตัวอ้าวเสี่ยวหร่าน
อ้าวเสี่ยวหร่านเชิดหน้าอย่างภูมิใจ “ ข้าชินแล้วที่โดนชมแบบนี้ ! ”
ต่อมานางก็หัวเราะ “ แต่ท่านเองก็ไม่ได้ด้อยเช่นกัน ! ”
นางไม่รู้ว่าทำไม แต่นางรู้สึกได้ว่าพลังจากลมปราณของอ้าวอู่เหยียนนั้นดูเป็นกันเอง นางไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะกันออกมาอย่างพอใจ
ตอนที่ห้องกลับสู่ความเงียบอ้าวอู่เหยียนก็มองไปที่อู่โม่และพูดขึ้นมา “อู่โม่เจ้าก็ดีเช่นกัน ! ข้าได้กินอาหารดีๆ ! โอ้…และไม่กี่วันก่อนก็ด้วย เจ้าพาข้ามากินแต่ของอร่อย บอกมาว่าเจ้าต้องการอะไร ข้าอ้าวอู่เหยียนไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร…”
ตลอดหลายวันมานี้ อู่โม่ได้เสียเงินกับค่าอาหารไปเป็นจำนวนมาก ถึงอ้าวอู่เหยียนไม่ได้พูดอะไรเรื่องนี้ออกมา แต่เขาก็จำได้ดี
อู่โม่พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ อาจารย์อ้าวอู่เหยียน เราออกมากินอาหารด้านนอกกันไม่กี่มื้อเอง ไม่ต้องคิดอะไรมาก ”
ตระกูลอู่ได้เข้าร่วมสำนักคังเฉียง ทุกคนต่างก็เป็นศิษย์สำนักคังเฉียง ด้วยฐานะนี้จึงทำให้ธุรกิจของตระกูลอู่เติบโตขึ้นยิ่งกว่าเดิม แค่ปีเดียวทรัพย์สินที่พวกเขามีก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมสิบเท่า เงินแค่นี้เขาไม่คิดจะใส่ใจ
“ คงไม่ได้ ข้ามีหลักการของตัวเอง ข้าไม่อยากติดหนี้ใคร นี่ไม่ต้องนับว่าติดหนี้ศิษย์เลย ” อ้าวอู่เหยียนส่ายหน้าและแสดงสีหน้าจริงจังออกมา “ ข้าไม่ชอบให้ใครมาติดหนี้ข้าและข้าก็ไม่ชอบติดหนี้ใครด้วย ข้าไม่สบายใจ เจ้าบอกมาเถอะว่าเจ้าต้องการอะไร ตราบใดที่ข้าหามาได้ ข้าจะหามันมาให้เจ้า แม้ว่าข้าจะหามันมาไม่ได้ ข้าก็จะหาทางช่วยเจ้าเอง ”
“ อาจารย์อ้าวอู่เหยียนยังไม่เข้าใจอีกรึ ? ” อู่โม่พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มขมขื่น
“ เป็นพี่น้องกันก็ยังต้องแบ่งแยกผลประโยชน์อย่างชัดเจน นี่ไม่นับเรื่องความสัมพันธ์ของเราที่มากกว่านั้นแล้ว ” อ้าวอู่เหยียนคิ้วขมวด “ เอาล่ะ บอกมาว่าเจ้าต้องการอะไร ? ”
อู่โม่เงียบไป และมองไปที่อ้าวอู่เหยียนด้วยความลังเล ก่อนจะพูดขึ้นมา “ อาจารย์อ้าวอู่เหยียนท่านมั่นใจหรือว่าขออะไรก็ได้ ?”
อ้าวอู่เหยียนยิ้มออกมา “ มันขึ้นอยู่กับว่าเจ้าต้องการอะไร หากเจ้าต้องการชีวิตข้า งั้นข้าคงให้เจ้าไม่ได้ ”
“ แค่ก แค่ก…อาจารย์อ้าวอู่เหยียนตลกไปแล้ว ” อู่โม่ถึงกับสำลัก
อู่โม่รวบรวมสติและครุ่นคิด เขาลังเลอยู่นานจนบังเอิญไปเห็นแหวนมิติที่นิ้วของอ้าวอู่เหยียน เขาตาเป็นประกายแล้วพูดขึ้นทันที “ ถ้าอย่างนั้นอาจารย์อ้าวอู่เหยียนข้าหวังว่าท่านจะมอบแหวนมิติให้ข้า ”
ตอนนั้นทุกคนต่างก็มองไปที่อู่โม่
เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของทุกคนอู่โม่ก็หน้าแดงและตะโกนออกมา “ แน่นอนข้ารู้ว่าอาหารไม่กี่มื้อ ไม่ได้มีค่าเท่ากับแหวนมิติ อาจารย์อ้าวอู่เหยียนเรียกร้องเรื่องอื่นมาก็ได้ นี่ไม่ต้องพูดถึง…” แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกอายตัวเอง แหวนมิติมีค่าแค่ไหนเขารู้ดี มันล้ำค่าซะจนเงินทองที่ตระกูลอู่มีก็ไม่อาจจะเทียบได้
“ เจ้าต้องการแหวนมิติรึ ? ” อ้าวอู่เหยียนแสดงท่าทีสับสนออกมา
“ ฮาฮา ข้าล้อเล่น อาจารย์อ้าวอู่เหยียนไม่ต้องคิดใส่ใจหรอก ” อู่โม่พูดขึ้น “ แหวนมิติคือสมบัติที่ล้ำค่า ข้าก็แค่หวังอยากจะได้มัน ”
“ ล้ำค่ารึ ? ” อ้าวอู่เหยียนชะงัก “ ของนี่มันล้ำค่ารึ ? ”
แหวนมิติที่เขาสามารถสร้างขึ้นมาตอนไหนก็ได้ แหวนมิตินี้หมายถึงการใช้กฎมิติ ไม่ว่าจะเป็นยอดฝีมือระดับสูงสุดคนไหนก็สามารถสร้างมันขึ้นมาได้ มันมีค่าตรงไหนกัน
อู่โม่สงสัยขึ้นมา “ อาจารย์อ้าวอู่เหยียนไม่รู้รึ? ”
“ เจ้าลองพูดมาสิ ! ”
“ ดูจากทั้งทวีปแล้ว แหวนมิติคือหนึ่งในของล้ำค่าที่สุด แหวนมิตินี้มีแค่ยอดฝีมือระดับสูงสุดที่สามารถสร้างมันขึ้นมาได้ ราคาของมันจึงสูงจนไม่อาจจะวัดค่าได้ มีแค่ผู้มีอำนาจในทวีปเท่านั้นที่มีมัน มันไม่เกินไปเลยที่จะบอกว่าแหวนมิติไม่ได้มีค่าน้อยไปกว่าครึ่งเมืองทะเลทราย ” คำพูดของอู่โม่แฝงไปด้วยความอิจฉาและความต้องการ “ ก่อนหน้านี้ข้าไม่กล้าคิดอยากได้แหวนมิติ แต่หลังจากที่ได้เห็นมังกรแดงกับอินทรีย์ปีกฟ้ามีมัน ข้าก็…”
เมื่อพูดถึงจุดนี้อู่โม่ก็ก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไรออกมาต่อ
สีหน้าของอ้าวอู่เหยียนดูประหลาดใจ, เสียดายและตื่นเต้น มันเป็นอารมณ์ที่ดูขัดแย้งกันอย่างมาก
เมื่อเห็นสีหน้าของอ้าวอู่เหยียน อู่โม่ก็พูดขึ้นมา “ เป็นอะไรไปรึ ข้าพูดอะไรผิดไปรึ ?”
อ้าวอู่เหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์และพูดขึ้นมา “ ไม่ ข้าเพิ่งคิดถึงบางอย่างในอดีตแล้วก็รู้สึกแย่ขึ้นมา ”
อันที่จริงตอนนี้อารมณ์ของเขาซับซ้อน เพราะเขาคิดไม่ถึงมาก่อนว่าแหวนมิติจะมีค่ามากแบบนี้ในโลกมนุษย์ หากเขารู้เรื่องนี้ เขาคงไม่เอาสมบัติของตัวเองออกมาขาย
หากเขาไม่ระวัง งั้นอดีตของเขาอาจจะตามมาหลอกหลอนเขาอีก
“ เรื่องในอดีตมันเกินจะรับได้ ! ”
อ้าวอู่เหยียนแทบจะร้องไห้ออกมา เรื่องแบบนี้เขาไม่อาจจะบอกคนอื่นได้ ต่อให้เขาจะรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนก็ตาม ไม่งั้นแล้วเขาจะต้องดูเหมือนเป็นคนโง่ไม่ใช่หรือ?
ชื่อเสียงของอ้าวอู่เหยียนไม่อาจจะพังลงเพราะเรื่องแบบนี้ได้ !
อ้าวอู่เหยียนสาบานว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นความลับ เขาไม่อาจจะบอกใครได้ แม้แต่น้าของเขาก็ด้วย ไม่งั้นแล้วเขาคงต้องเสียหน้า
ทุกคนต่างก็มองมาที่อ้าวอู่เหยียนไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาเป็นอะไร ? เพราะอู่โม่อธิบายค่าของแหวนมิติรึ ? สีหน้าของอ้าวอู่เหยียนจึงดูประหลาด ซึ่งผู้คนไม่อาจจะเข้าใจเขาได้
“ เฮ้อ ! ” อ้าวอู่เหยียนถอนหายใจออกมา เขาไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีก มันเป็นเรื่องที่ปวดใจ
เขาเงยหน้าขึ้นและถามกับอู่โม่ “ เจ้ามั่นใจหรือว่าต้องการแค่แหวนมิติ ? ”
อู่โม่กังวลขึ้นมา “ ท่าน…ทำให้ข้าได้รึ ? ”
“ ทำไมจะไม่ได้ ? ” อ้าวอู่เหยียนหัวเราะออกมา “ มันก็แค่แหวนมิติ ข้าทำมันได้ เจ้ารอสักเดี๋ยว ! ”
ตอนที่พูดนั้น อ้าวอู่เหยียนก็เอาเหล็กลึกลับที่มีแสงสีขาวออกมาจากแหวนมิติของตัวเอง
นิ้วชี้และนิ้วกลางของเขาชิดกัน พร้อมกับปลายนิ้วที่มีพลังแผ่ออกมาตัดเหล็กลึกลับออกมาส่วนหนึ่ง หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ อ้าวอู่เหยียนก็หยุดและส่งแหวนมิติให้กับอู่โม่“ รับไปสิ ”
อู่โม่มองไปที่อ้าวอู่เหยียน “ เสร็จแล้วรึ ?”
“ มันง่ายใช่หรือไม่ ? ” อ้าวอู่เหยียนยิ้มออกมา “ สำหรับยอดฝีมือระดับสูงสุดแล้ว การสร้างแหวนมิติขึ้นมามันง่ายเหมือนกับการดื่มน้ำ แต่มันเป็นเรื่องยากสำหรับคนอื่นๆที่ระดับการบ่มเพาะยังขึ้นมาไม่ถึงยอดฝีมือระดับสูงสุด แม้แต่ปรมาจารย์ด้านการหลอมระดับ 6 ดาว ก็ไม่อาจจะสร้างแหวนมิติขึ้นมาได้ ”
หากต้องการจะสร้างแหวนมิติขึ้นมา ก็ต้องรับรู้ได้ถึงกฎมิติ ถึงจะเป็นปรมาจารย์ด้านการหลอม 6 ดาวก็ไม่อาจจะเข้าใจกฎมิติได้
บอกได้ว่านี่คือสิ่งที่ยอดฝีมือระดับสูงสุดเท่านั้นที่ทำได้ !
อู่โม่รับแหวนมิติแล้วหยดเลือดของตัวเองลงไป ทันใดนั้นเขาก็สร้างการเชื่อมต่อกับแหวนมิติ เขาสามารถรับรู้มิติภายในแหวนได้อย่างชัดเจน
“ แม้ว่าในทางทฤษฎีแล้ว สามารถใช้อะไรก็ได้มาสร้างแหวนมิติ แต่มันก็มีความต่างกันอยู่ แหวนมิติวงนี้สร้างขึ้นมาจากหินไร้ลักษณ์ ซึ่งเป็นแร่ที่มีความสัมพันธ์สอดคล้องกับวิญญาณสูงมาก ทำให้ผู้ใส่บ่มเพาะได้เร็วขึ้น” อ้าวอู่เหยียนแนะนำ “ แต่การใช้หินมาทำแหวนมิติก็มีข้อเสีย มันเปราะบางเกินไป การโจมตีของพวกขอบเขตหลิงซวนก็สามารถทำลายมันได้แล้ว ดังนั้นเจ้าควรระวังตัวให้ดีโดยเฉพาะระหว่างการต่อสู้ อย่าให้มันโดนโจมตี…”
อู่โม่ตาเป็นประกายขึ้นมา “ ทำให้บ่มเพาะได้เร็วขึ้นรึ ? ”
สมบัติล้ำค่าแบบนี้ แม้ว่าอ้าวอู่เหยียนจะไม่ย้ำเรื่องนี้กับเขา เขาก็ไม่มีทางยอมให้ใครมาทำลายมันได้แน่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการที่อ้าวอู่เหยียนบอกว่ามันส่งผลต่อเรื่องการบ่มเพาะด้วย !
“ ใช่ ยิ่งระดับการบ่มเพาะต่ำเท่าไหร่ ยิ่งเห็นผลเท่านั้น ยิ่งระดับการบ่มเพาะสูง ผลที่ให้ก็จะน้อยลงไป ” อ้าวอู่เหยียนพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ ด้วยระดับการบ่มเพาะของเจ้าในตอนนี้แล้ว แหวนมิตินี่จะช่วยเพิ่มความเร็วในการบ่มเพาะของเจ้าสัก 8-9 ใน 10 จากเดิม….” มิติภายในแหวนไม่ได้มีค่าอะไรมาก แต่เป็นแร่นี้ต่างหากที่มีค่ามากที่สุด แม้ว่าค่าของแร่นี้จะไม่ได้สูงมากนักแต่หากมองทั้งทวีปแล้วก็ยังเป็นของที่หายากอยู่
“ ขอบคุณ ขอบคุณ อาจารย์อ้าวอู่เหยียน! ” อู่โม่ตื่นเต้นอย่างมาก มันเป็นเรื่องที่เขาคิดไม่ถึงมาก่อน
เมื่อเห็นท่าทีของอู่โม่ อ้าวอู่เหยียนก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ การส่งของขวัญให้ สิ่งที่กลัวมากที่สุดก็คือการที่ฝ่ายตรงข้ามจะไม่รู้คุณค่าของมัน แต่จากปฏิกิริยาของอู่โม่แล้ว เห็นได้ชัดว่าเขารู้ซึ้งถึงคุณค่าของมัน
“ มันก็แค่แหวนมิติ เจ้าไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก ” อ้าวอู่เหยียนรู้สึกพอใจ แต่ภายนอกเขากลับแสดงท่าทีเฉยชาออกมา
ตอนนั้นอ้าวอู่เหยียนก็เห็นสีหน้าของเซียวเหยียน,อู่ซินซินและคนอื่นๆ พวกนั้นต่างก็แสดงสีหน้าอิจฉาออกมา “ ทำไม พวกเจ้าก็อยากได้ด้วยรึ ? ”
อู่ซินซินพูดขึ้นมา “ อาจารย์อ้าวอู่เหยียน ท่านลำเอียงแบบนี้ไม่ได้ ! ”
เซียวเหยียน,โจวซินเอ๋อร์และเติ้งชิวฉานเองก็อยากได้ มันแต่น่าอายเกินไปที่จะเอ่ยปากขอ
อ้าวอู่เหยียนเงียบไปสักพัก และถอนหายใจออกมา “ ก็ได้ ก็ได้ เอาไปคนละอัน พวกเจ้ารอกันก่อน ”
เขาเอาแร่ออกมาอีกครั้งแล้วแอบถอนหายใจ “ ดูเหมือนว่าแร่นี้คงต้องถูกใช้จนหมด ”
เอาจริงๆแล้ว แร่นี้ไม่ใช่แร่ทั่วไป มันมีแค่ไม่กี่ชิ้นในเกาะมังกร เขาต้องยกให้คนอื่นแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนแต่ดูจากสายตาคาดหวังของเด็กพวกนี้แล้ว เขาก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ เขาได้แต่ต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดในใจไว้
หลังจากที่สร้างแหวนมิติทั้งห้าวงแล้ว แร่ที่เขามีก็เหลือแค่เพียงเศษเล็กๆเท่านั้น
อ้าวอู่เหยียนเก็บเศษแร่และโยนแหวนมิติให้กับเหล่าเด็กๆ “ อย่าบอกว่าข้าไม่ดีกับพวกเจ้า ข้าถึงกับให้หินไร้ลักษณ์กับพวกเจ้าเชียวนะ ”
เซียวเหยียนและคนอื่นๆรับแหวนมิติไป และยิ้มออกมาทันที พวกเขามองไปที่อ้าวอู่เหยียนและขอบคุณทันที “ ขอบคุณ อาจารย์อ้าวอู่เหยียน! ”
อ้าวเสี่ยวหร่านเบะปากแล้วพึมพำออกมา “ มันก็แค่ก้อนหินไม่ใช่รึไง ?”