ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 278
เชอร์ลี่ย์ตื่นตระหนกมาก และพูดว่า “รุ่นพี่คะ เข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้สนิทกับคุณนั่นคือสาเหตุที่ฉันพูดไม่ดีกับพี่ แต่หลังจากที่ได้รู้จักพี่มากขึ้น ฉันก็รู้ว่าพี่เป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ และฉันพยายามที่จะยอมรับในสิ่งที่รุ่นพี่เป็น”
“เห็นไหม แม้ว่าฉันไม่ได้ทานอาหารค่ำกับเธอ แต่เรามีวันที่ดีกว่ารออยู่ข้างหน้า เราควรอยู่ด้วยกัน เราสามารถทานอาหารค่ำด้วยกันได้”
เชอร์ลีย์พยายามทำตัวให้ดูน่าสงสารเท่าที่จะทำได้ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย หลังจากที่อยู่กับความเป็นจริงของชีวิตการทำงานมาหลายปี เธอก็รู้ดีว่าถ้าเธอไม่ทำตัวเชื่อฟังเขาก็อาจจะได้รับอันตราย เขาอาจจะทำมิดีมิร้ายที่แย่กว่าการแตะต้องเธอ
เจอร์รี่ขยับเข้ามาใกล้และหัวเราะเยาะ “พยายามที่จะยอมรับฉัน? เธอช่างเป็นคนพูดจาดี เชอร์ลี่ย์! ถ้าฉันไม่มีเหมือนตอนนี้ เธอจะมองมาที่ฉันไหม? เธอมันก็แค่ผู้หญิงหน้าเงิน!”
เชอร์ลีย์ตัวสั่นเทา “รุ่นพี่คะ นี่เป็นความเข้าใจผิดจริง ๆ ฉันชื่นชมความมุ่งมั่นและความพากเพียรของรุ่นพี่!”
เจอร์รี่ด่าสาปแช่งอย่างโมโหร้าย “ฉันเป็นผู้ชายที่ดีในสายตาเธองั้นเหรอ ทำไมฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ หากอย่างนั้นฉันจะลดตัวลงมาให้เท่าเทียมเธอ และฉันรับรองว่าพรุ่งนี้เธอจะต้องหมั้นกับฉัน และทำให้เธอเป็นของฉัน”
“ฉันคิดว่าเธอก็รู้ว่ามีผู้หญิงหลายคนเข้าหาฉัน แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ดูสวยเท่าเธอเลย รุ่นน้องที่รักของฉัน…”
ในขณะที่เขาพูดเขาเอื้อมมือไปลูบแก้มเนียนของเชอร์ลีย์และโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
“รุ่นพี่คะ อย่า!” เชอร์ลีย์ร้องเสียงหลงและพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่เป็นประโยชน์เพราะเธอถูกมัดไว้กับเบาะ
ในที่สุดเจอร์รี่ก็เผยให้เห็นธาตุแท้ของเขา เขาฉีกเสื้อของเธอออกพร้อมกับเกิดเสียงเสื้อผ้าขาดโดยที่เขาไม่สนใจเสียงร้องอ้อนวอนของเธอ
แควก!
ปัง!
แต่ขณะนั้นเอง เกิดเสียงดังขึ้น มันมาจากจักรยานไฟฟ้าชนเข้ากับด้านหน้าของรถยนต์ ฮาร์วีย์ลงจากจักรยานไฟฟ้าอย่างดุดัน
เจอร์รี่ที่กำลังสนุกสนานเกิดความรำคาญทันที และร้องตะโกนลั่นว่า “ใครกล้าเข้ามาทำลายความสนุกของฉัน ฉันจะฆ่าให้หมด!”
ในสายตาของเขา ฮาร์วีย์เป็นเพียงลูกเขยที่เพิ่งเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาด้วยการใช้บัตรสมาชิกตระกูลซิมเมอร์ และตอนนี้ยังขี่จักรยานไฟฟ้าที่น่าเวทนานั้นมาทำลายเวลาแห่งความสุขอีก
เจอร์รี่คาดโทษที่จะชนเขาให้ตายด้วยรถของเขา
“กำลังมีช่วงเวลาที่ดีมากไหม รุ่นพี่ซาเบล” เมื่อเห็นว่าเชอร์ลีย์ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรร้ายแรง ความกังวลของฮาร์วีย์ก็หายไปทันที
“รุ่นพี่คือคนที่สั่งให้ฉันมาที่นี่ภายในครึ่งชั่วโมง ใช่ไหม? โอ้ฉันมาที่นี่เร็วกว่านั้นหนึ่งนาที รุ่นพี่คงจะเสร็จสมดั่งสิ่งที่คิดไว้ถ้าฉันมาช้าไปหนึ่งนาที ใช่ไหม?” ฮาร์วีย์เหลือบมองโทรศัพท์ของเขาและเยาะเย้ย
วินาทีนั้นเชอร์ลีย์ขดตัวกลมเป็นลูกบอล และเบียดขยับตัวเข้าไปชิดเบาะเพื่อซ่อนผิวกายของเธอ
ทำไมฮาร์วีย์ถึงมาที่นี่?
แต่อย่างไรก็ตามการปรากฏตัวของเขาช่วยให้เธอรอดพ้นจากการถูกลวนลามได้แน่นอน
เมื่อคิดแบบนั้น เธอจึงมองฮาร์วีย์ด้วยความรู้สึกขอบคุณ
“แกหมายถึงอะไร?” เจอร์รี่ตะคอก “ฮาร์วีย์ แกที่เป็นลูกเขยมาสามปีแล้วและไม่เคยแตะต้องตัวภรรยามาก่อน แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้เหรอ? ฉันจะบอกแกให้นะว่าแกไม่ตายดีแน่ถ้าแกยังจุดระเบิดอารมณ์ฉัน!”
ฮาร์วีย์ยักไหล่และหัวเราะเบา ๆ “รุ่นพี่ซาเบล ฉันไม่เข้าใจว่ารุ่นพี่กำลังพูดถึงอะไร รุ่นพี่เป็นคนที่โทรหาฉันให้มาที่นี่ แล้วทำไมตอนนี้ถึงโกรธฉันล่ะ? บอกฉันทีว่ารุ่นพี่ต้องการอะไร!”
“ฉันต้องการอะไรงั้นเหรอ” เจอร์รี่จ้องไปที่ฮาร์วีย์ และดึงไม้เบสบอลออกมาจากท้ายรถ เขาพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้ฉันกำลังจะแสดงให้แกเห็นว่าจริง ๆ แล้วฉันต้องการอะไร!”
เมื่อสิ้นเสียงของเขา เจอร์รี่ก็เหวี่ยงไม้ตีไปที่หัวของฮาร์วีย์
คืนนี้ไม่เพียงแต่เขาจะมีเชอร์ลีย์อยู่กับเขา เขาจะทำลายลูกเขยที่น่ารำคาญคนนี้ให้แหลกคามือ
ฮาร์วีย์หลบร่างของเขาไปทางซ้ายเมื่อไม้นั่นเข้ามาใกล้ จากนั้นเขาก็ยื่นมือซ้ายของเขาแล้วจับคอเสื้อเจอร์รี่แล้วเหวี่ยงเขาลงบนพื้นอย่างแรง
ตุบ!
เจอร์รี่ไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะแข็งแกร่งขนาดนี้ และตอนนี้เขาไม่สามารถลุกขึ้นจากพื้นได้
ฮาร์วีย์เตะไม้กระเด็นออกไปแล้วเหยียบหน้าอกของเจอร์รี่แล้วยิ้มเยาะ “แค่นี้เองเหรอ?”
“แกตายแน่! แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? แกกล้าทำร้ายฉันได้ยังไง ฉันจะไม่ปล่อยแกไปง่าย ๆ แน่!” เจอร์รี่ที่กำลังกระตุกเกร็งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดเริ่มตะโกนโวยวายไม่หยุด
แม้แต่เชอร์ลีย์ที่ยังอยู่ในรถก็ยังรู้สึกประหลาดใจ และรีบพูดว่า “ ฮาร์วีย์ อย่าบุ่มบ่าม”
ฮาร์วีย์เอียงศีรษะและชำเลืองมองเธอ “ว่าไงนะ? เธอกำลังพยายามช่วยมันเหรอ? ถ้าฉันมาไม่ทัน เธอคิดว่ามันจะทำอะไรกับเธอ?”