หลังจากเห็นการแจ้งเตือนบนท้องฟ้า และไม่ต้องการให้คนอื่นนำหน้าเขา หยวนเลยบอกว่า
“ไปกันเถอะ!”
หยวนและตระกูลหลัววิ่งออกไปนอกประตูเมือง ซึ่งมีผู้คนหลายร้อยคนมารวมตัวกันแล้ว
มีคนราวหนึ่งร้อยคนสวมชุดเกราะที่ดูคล้ายกันในขณะที่คนที่เหลือสวมอุปกรณ์ทั่วไปและไม่เข้าชุดกัน เห็นได้จากชุดเลยว่าใครเป็นผู้เล่น และใครเป็น NPC
‘มีผู้เล่นมากมายที่นี่…’
หยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแม้จะรู้สึกประหม่าเช่นกัน เขากลัวว่าเขาอาจจะเปิดเผยตัวตนเมื่อเริ่มต่อสู้
“เสี่ยวฮัว…”
ทันใดนั้นเขาก็เรียกหาเธอ แล้วถามว่า
“มีอุปกรณ์อะไรที่ปิดหน้าได้บ้างไหม อย่างพวกหน้ากากอะไรแบบนี้”
เสี่ยวฮัวพยักหน้าและคุ้ยกระเป๋าเก็บของของเธอ
“นี่พี่หยวน”
เสี่ยวฮัวส่งหน้ากากสีดำที่ดูสง่างามซึ่งสามารถปกปิดทั้งใบหน้าเขาได้
“ขอบคุณเสี่ยวฮัว พี่จะคืนเจ้าในภายหลังนะ”
เขากล่าวขณะที่รับหน้ากากมา
“พี่หยวนพี่สามารถเก็บมันไว้ได้เลยนะ”
เสี่ยวฮัวบอกกับเขา
หยวนพยักหน้าให้ทันที และสวมหน้ากาก เขารู้สึกได้ว่าจิตใจของเขาผ่อนคลาย และรู้สึกสงบมากขึ้น
ครอบครัวหลัวสงสัยว่าทำไมหยวนต้องปิดหน้า แต่พวกเขาไม่มีเวลาถาม ในขณะที่มีคนตะโกนบอกด้วยความตื่นเต้นว่า
“มอนสเตอร์มาที่นี่แล้ว!”
เมื่อผู้คนได้ยินดังนั้น ก็หยิบอาวุธพร้อมต่อสู้
ในไม่ช้ามอนสเตอร์หลายร้อยตัวที่อยู่ระหว่างระดับที่สามและระดับที่เจ็ดของผู้ฝึกฝนวิญญานก็วิ่งเข้าหากำแพงเมือง
“ปกป้องเมือง!”
ทหารยามคำรามเสียงดังทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที และสถานที่ที่นั้นก็กลายเป็นสนามรบอย่างรวดเร็ว โดยมีทั้ง NPC และผู้เล่นที่กำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์
หยวนและตระกูลหลัวเริ่มการโจมตีมอนสเตอร์ทันที
หลังจากที่หยวนตัดหัวมอนสเตอร์ได้สามตัวอย่างรวดเร็วด้วยเทคนิคธรรมดาๆ เขาก็รีบไปยังแนวหน้าที่แทบไม่มีผู้คนเลย แต่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ และเริ่มสังหารมากขึ้นอย่างง่ายดายด้วยการฟาดดาบแค่ครั้งเดียว
มอนสเตอร์ที่หยวนสังหารไม่มีโอกาสแม้แต่จะกรีดร้องก่อนที่จะกลายเป็นศพ และเมื่อครอบครัวหลัวเห็นว่าเขาสังหารมอนสเตอร์ได้อย่างง่ายดาย พวกเขาก็เบิกตากว้างด้วยความชื่นชม และหวาดกลัว
จริงอยู่ที่หยวนเป็นนักรบวิญญาณที่ต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่ระดับต่ำกว่าเขา แต่วีธีที่เขาสังหารมอนสเตอร์อย่างง่ายดายนั้นมันเหมือนกับการที่เขาแค่เดินเล่นในสวนสาธารณะเท่านั้นเอง
อย่างไรก็ตามไม่ใช่แค่ตระกูลหลัวที่ประหลาดใจกับความกล้าหาญของหยวน ผู้เล่นคนอื่นๆก็ยังสังเกตเห็นการปรากฎตัวของเขาในสนามรบเช่นกัน
“ใครกันที่เป็นคนฉายเดี่ยว! เขาฆ่ามอนสเตอร์ราวกับมันเป็นเพียงแค่ลูกไก่!”
“เขาอาจจะเป็น NPC ที่คอยช่วยเหลือสถานการณ์นี้ก็ได้!”
“ลืมเขาไปก่อน! ดูเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาฆ่ามอนสเตอร์ด้วยมือเปล่าเลยนะ!”
ผู้คนที่นั่นเฝ้าดูขณะที่เสี่ยวฮัวตบมอนสเตอร์ทุกตัวที่กล้าเข้ามาโจมตีเธอ ด้วยการตบหน้าเพียงครั้งเดียวก็สามารถสังหารมอนสเตอร์ได้ ทุกคนตกใจอย่างมาก
คะแนนเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องสำหรับหยวน แม้แต่ในขณะที่เสี่ยวฮัวฆ่ามอนสเตอร์ได้มากกว่าสองร้อยคะแนนในไม่กี่นาที
ในขณะเดียวกันผู้เล่นคนอื่นๆ ประสบปัญหาในการจัดการมอนเตอร์เพียงตัวเดียว และส่วนใหญ่มีแต้มน้อยกว่า 10 แม้จะผ่านไปหลายนาทีก็ตามม
‘มีมอนสเตอร์กี่ตัวกันเนี่ย?!’
หยวนคิดในใจ หลังจากที่สังหารไปกว่า 500 ตัวแล้ว แต่ก็ยังถูกล้อมรอบด้วยพวกมันอยู่
นอกจากนี้เขายังต้องการใช้ดาบแยกสวรรค์ เพื่อกวาดล้างให้ไวขึ้น แต่เขาไม่ต้องการทำลายเมืองแปงนี้ที่อยู่ข้างหลัง ดังนั้นจึงล้มเลิกที่จะใช้ และเอาชนะมอนสเตอร์ได้ด้วยการโจมตีธรรมดา
“หยวนมอนสเตอร์ที่นี่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จ้าวแห่งภูเขาน่าจะอยู่ใกล้ๆแล้ว!”
หลัวหลิงบอกเขา
“จ้าวแห่งภูเขางั้นหรอ ถ้าเราฆ่าลูกน้องมัน มันไม่ยิ่งจะโจมตีเมืองนี้หรอกหรอ?”
“พ่อของข้ากำลังจะไปสู้กับจ้าวแห่งภูเขาตอนนี้!”
หยวนพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นเรามาปกป้องเมืองต่อไป จนกว่าเขาจะเอาชนะจ้าวแห่งภูเขาได้!”
“ดาบตัดโลหิต!”
ดาบในมือของหยวนสั่นไหว และมอนสเตอร์อีกสองสามตัวก็ถูกสังหารในการโจมตีเพียงครั้งเดียว
(3)>
“ฮ่า!”
หลังจากฆ่ามอนสเตอร์อีกสองสามร้อยตัวความเข้าใจของหยวนก็ดีขึ้นอีกครั้ง
หลายนาทีต่อมาของการต่อสู้ ในขณะที่ผู้เล่นและ NPC เริ่มหมดแรง มีคนสวมชุดเกราะของเมืองแปงเดินเข้ามาหาตระกูลหลัว และตะโกนด้วยความตื่นตระหนก
“พวกท่าน! ตอนนี้จ้าวหลัวกำลังอยู่ในสภาวะวิกฤตหลังสู้กับจ้าวแห่งภูเขา!”
“อะไรนะ! เกิดอะไรขึ้นกับท่านพ่อ! แล้วจ้าวภูเขาล่ะ?!”
หลัวหมิงรีบตะโกนกลับ
หลังจากหายใจเข้าลึกๆ ทหารยามก็บอกต่อว่า
“จ้าวหลัวเขา เขาแพ้การต่อสู้กับจ้าวแห่งภูเขา! เขาแทบจะไปไหนไม่ได้ด้วยร่างกายของเขาตอนนี้ เขากำลังรักษาโดยแพทย์! และเขาไม่สามารถสู้ต่อไปได้อีก!”
“เป็นไปได้ยังไงกัน?”
หลัวลี่ปิดปากด้วยความตกใจหลังจากได้ยินข่าว
“นี่หมายความว่าจ้าวแห่งภูเขายังคงอาละวาดอยู่ใช่ไหม ถ้าเราไม่รีบไปปราบมัน มอนสเตอร์จะฆ่าผู้คน และยึดครองเมืองนี้ในท้ายที่สุด”
หลัวหมิงกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว
“เราค่อยกังวลเกี่ยวกับท่านพ่อที่หลังเถอะ ตอนนี้เราต้องเอาชนะจ้าวแห่งภูเขาให้ได้!”
หลัวหลิงหันไปมองหยวนซึ่งสังหารมอนสเตอร์อยู่ไม่ไกลจากพวกเขา
จากนั้นเธอก็วิ่งไปหาหยวน และพูดว่า
“หยวน! พ่อของเราแพ้ให้กับจ้าวแห่งภูเขา!”
“อะไรนะ! พ่อเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?!”
หยวนถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
เธอพยักหน้าและกล่าวว่า
“ชีวิตของเขาไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายแล้ว แต่เขาไม่สามารถมาต่อสู้ได้อีก และเจ้าเป็นคนเดียวที่แข็งแกร่งพอที่จะสู้กับมัน ได้โปรดช่วยเราด้วย เอาชนะจ้าวแห่งภูเขาให้เราที! เราจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนเจ้า!”
หยวนไม่จำเป็นต้องคิดอะไร แล้วพยักหน้าตอบทัน
“ได้ เดี๋ยวข้าจะสู้กับจ้าวแห่งขุนเขาเอง”